Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

14 sierpnia 2019

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hanna Mincer

Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Frelik

po rozpoznaniu dnia 14 sierpnia 2019

sprawy J. K. ur. (...) w S.

syna A. i M. z domu R.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 czerwca 2019 w T. przy ul. (...) na terenie firmy (...) pojazdem marki D. o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości na podstawie badania urządzeniem elektrycznym typu D. A.: I pomiar o godz. 12:06 wynik 0,75mg/l, II pomiar o godz. 12:21 wynik 0,77 mg/l oraz urządzeniem(...)badanie o godz. 12:46 wynik 0,73 mg/l, IV badanie o godz. 12:48 wynik 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o przestępstwo z art. 178a§1 kk,

orzeka:

I uznaje oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. występku z art.178a§1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk, wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po przyjęciu, że jedna dzienna stawka wynosi 20(dwadzieścia) zł;

II na podstawie art. 43a § 2 kk, orzeka środek karny w postaci obowiązku świadczenia pieniężnego poprzez zapłatę kwoty 5000 (pięciu tysięcy) złotych, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w W.;

III na podstawie art. 42 § 2 kk, orzeka środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat, z zaliczeniem, na podstawie art.63§ 4 kk, okresu zatrzymania prawa jazdy od 10 czerwca 2019;

IV zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 ( stu) zł tytułem opłaty i obciąża poniesionymi wydatkami w kwocie 241,70 zł ( dwieście czterdzieści jeden złotych i siedemdziesiąt groszy).

sygn. akt II K 947/19

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. zakres uzasadnienia został ograniczony do zawartych w wyroku rozstrzygnięć o karze i innych konsekwencjach prawnych przypisanego oskarżonemu czynu.

Wydanym, w dniu 14 sierpnia 2019 wyrokiem Sąd uznał J. K. za winnego tego, że: w dniu 10 czerwca 2019 w T. przy ul. (...) na terenie firmy (...) pojazdem marki D. o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości na podstawie badania urządzeniem elektrycznym typu D. A.: I pomiar o godz. 12:06 wynik 0,75mg/l, II pomiar o godz. 12:21 wynik 0,77 mg/l oraz urządzeniem (...) badanie o godz. 12:46 wynik 0,73 mg/l, IV badanie o godz. 12:48 wynik 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. popełnienia przestępstwa z art.178a§1 kk i na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 50 stawek dziennych grzywny i przyjął, że jedna dzienna stawka wynosi 20 zł.

Na podstawie art. 42 § 2 kk, orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat z zaliczeniem okresu zatrzymania prawa jazdy od 10 czerwca 2019, na podstawie art. 43a§2 kk orzeczono środek karny w postaci obowiązku świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej a nadto zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty i obciążono poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 241,70 zł.

J. K. ma 57 lat. Nie był dotychczas karany (k.34 akt).

Oskarżony ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem - rolnikiem. Nie ma stałej pracy, wykonuje prace, które przynoszą mu dochód w wysokości 1600 zł netto miesięcznie i otrzymuje 1000 zł premii. Żona pracuje jako pielęgniarka z dochodem 2400 zł brutto. Nie ma osób na utrzymaniu.

W niniejszej sprawie nie było wątpliwości co do tego, że oskarży popełnił zarzucane mu przestępstwo. Przyznał się do jego popełnienia co znajduje oparcie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym w postaci dokumentów (k. 32 akt).

Przypisany oskarżonemu występek zagrożony jest alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności do lat dwóch.

Niewątpliwie czyn oskarżonego charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Wynika to z faktu, iż jego występek godzi w istotne dobro chronione prawem, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji (a tym samym bezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego). Oskarżony dopuścił się nadto zarzucanego mu czynu w zamiarze bezpośrednim zaś stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego było wysokie (ponad półtora promila), naruszył on jeden z podstawowych obowiązków dobrego kierowcy (tj. powinność trzeźwości), działał bez usprawiedliwiającej go motywacji, a stopień naruszonych jego czynem reguł ostrożności należy ocenić jako wysoki. Obciążająco na wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary wpłynął również fakt, iż zajmuje się on prowadzeniem pojazdów w ramach swoich obowiązków zawodowych. Wobec tego, tym bardziej spoczywa na nim powinność bycia wzorem dla innych kierowców w zakresie przestrzegania zasad bezpieczeństwa na drodze. Temu obowiązkowi niewątpliwie rażąco uchybia prowadzenie przez niego pojazdu w stanie nietrzeźwości. W tym kontekście, stopień winy oskarżonego ocenić należy jako znaczący. Sąd przy wydawaniu orzeczenia o karze uwzględnił jednak również czynniki łagodzące w postaci dotychczasowej niekaralności oskarżonego a także szczerego przyznania się do winy i wyrażenia skruchy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że wymierzenie jako kary zasadniczej kary grzywny będzie wystarczające. W ocenie Sądu orzeczona kara realizuje wszelkie dyrektywy wymienione w art. 53 i nast. kk i uwzględnia stopień zawinienia oskarżonego, sposób dokonania przestępstwa, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia. Kara ta uwzględnia więc zasady prewencji indywidualnej, ale także generalnej. W tym ostatnim aspekcie kara zawiera walor wychowawczy ukazując skutki nieprzestrzegania powszechnie akceptowanych zasad obowiązującego porządku prawnego. Jako okoliczność łagodzącą, na co już wskazano, Sąd uznał przyznanie się do winy i dotychczasową niekaralność. Ta ostatnia okoliczność miała dla Sądu szczególnie istotne znaczenie ponieważ pozwala na wniosek, że występek, który Sąd przypisał oskarżonemu miał charakter incydentalny a to z kolei prowadzi do wniosku, że wybór najłagodniejszej z katalogu kar będzie w istocie wystarczający. Miarkując karę Sąd miał na uwadze orzeczone dodatkowe – obligatoryjne – środki karne i dokonywał oceny z punktu widzenia całości wyroku jako spełniającego kryterium adekwatności.

W punkcie II wyroku, na podstawie art. 43a § 2 kk, Sąd zobowiązał oskarżonego do spełnienia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Przepis ten obligował Sąd do orzeczenia świadczenia pieniężnego za przestępstwo z art. 178a § 1 kk w wysokości co najmniej 5.000 złotych (maksymalny wymiar to 60 000 zł). W ocenie Sądu, obecna sytuacja majątkowa oskarżonego i okoliczności sprawy nie uzasadniały orzeczenia tego świadczenia w kwocie wyższej niż minimalna.

Na podstawie art. 42 § 2 kk, Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, albowiem w sytuacji popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 kk, wymierzenie tego środka karnego jest obligatoryjne. Mając na względzie fakt, iż oskarżony nie był dotąd karany, Sąd uznał, że orzeczenie przedmiotowego zakazu na okres ustawowo minimalny będzie adekwatne i wystarczające. Norma wyrażona w art. 63 § 4 kk wskazuje, że na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zalicza się okres zatrzymania prawa jazdy. Wobec powyższego, na poczet owego środka, zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10 czerwca 2019.

Sąd miał na uwadze, że wykonywanie kar zawsze wywoływać musi negatywne konsekwencje w życiu osobistym i zawodowym skazanego i jego rodziny. Fakt taki stanowi bowiem naturalną konsekwencję naruszenia porządku prawnego i będącego jego efektem skazania – jak w niniejszej sprawie. Należy wskazać, że oskarżony wykonywał pracę zarobkową jako kierowca – konsekwencją wyroku będzie konieczność poszukiwania przez oskarżonego innych środków utrzymania - co także będzie dla niego niewątpliwie dodatkowym obciążeniem. Stąd też konsekwencje prawne orzeczonej, wobec oskarżonego, kary i środków karnych są z jednej strony konieczną a z drugiej strony wystarczającą reakcją na popełnione przez niego przestępstwo.

O kosztach sądowych orzeczono, na podstawie art. 627 kpk, i w oparciu o art.2 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity - Dz.U. z 2015, poz. 615, ze zm.) uznając, że łączna kwota 341,70 zł nie przekroczy możliwości zarobkowych oskarżonego.