Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Wach

przy udziale oskarżyciela publicznego kom. Agnieszki Szlachtowicz- Pelawskiej

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2019 r.

sprawy M. K. (1) , ur. (...) w O., syna S. i S. z domu R.

obwinionego z art. 51§1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 18 marca 2019 r., sygn. akt (...)

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że;

- obwinionego M. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu z art.51§1 kw i za to z mocy art.51§1 kw wymierza mu karę 2000 ( dwóch tysięcy ) zł grzywny,

- zasądza od obwinionego M. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. P. (2) kwotę 1200 ( tysiąc dwieście) oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. C. (1) kwotę 900 ( dziewięćset ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 200 ( dwieście ) zł tytułem opłaty za II instancję oraz na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. P. (2) i D. C. (1) kwoty po 840 ( osiemset czterdzieści ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji.

Sygn. akt VII Ka 508/19

UZASADNIENIE

M. K. (1) został obwiniony o to, że w okresie 2-16 sierpnia 2018 r. w O. przy ul. (...) zakłócił spokój oraz spoczynek nocny D. C. (1), K. K. (1) oraz A. P. (2) poprzez głośną muzykę, głośne krzyki, śpiewy oraz rozmowy

tj. o czyn z art.51§1 kw

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 18 marca 2019 r. w sprawie (...)

M. K. (1) uznał za winnego tego, że w okresie 2-16 sierpnia 2018 r. w O. przy ul. (...) naruszył zakaz używania urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnym terenie miasta, terenie zabudowanym i terenie przeznaczonym na cele rekreacyjno - sportowe tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 343 ust. 1 Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 799 z poźn. Zm.) w zw. z art. 156 ust 1 tejże ustawy i za to na podstawie art. 343 ust. 1 Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 500 zł; Sąd I instancji obciążył Skarb Państwa kosztami postępowania.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych D. C. (1) i A. P. (2) na niekorzyść obwinionego i zarzucił mu:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia utrwalający niezgodny z treścią dowodów przeprowadzonych na rozprawie stan faktyczny, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia wskazanego w treści art. 51 § 1 kw, podczas gdy właściwa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zachowanie obwinionego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu;

2/ obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:

a/ art. 8 kpw z zw. z art. 7 kpk polegającą na dokonaniu ustaleń faktycznych z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, uwzględnieniu okoliczności przemawiających jedynie na korzyść obwinionego z pominięciem lub pomniejszeniem wagi okoliczności przemawiających na niekorzyść obwinionego, co przejawia się:

- daniem wiary zeznaniom świadka K. S. pozostających w wewnętrznej sprzeczności, które w zakresie zebranego materiału dowodowego są pozbawione waloru wiarygodności, w zakresie głośnej działalności obwinionego,

- uznaniem, że odtworzone na rozprawie w dniu 11 marca 2019 roku nagrania, z których część została wykonana na balkonie oskarżyciela posiłkowego D. C. (1), „nie są szokujące" tj. nie świadczą o wypełnieniu przez zachowanie obwinionego przesłanek zawartych w treści art. 51 § 1 kw tj. zakłócania hałasem spokoju i spoczynku nocnego oskarżycieli posiłkowych, a także porządku publicznego,

- uznaniem zeznań świadków D. C. (1), A. P. (2) oraz K. K. (1) za niemiarodajne, pomimo ich całkowitej spójności i zgodności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności odtworzonymi na rozprawie w dniu 11 marca 2019 roku nagraniami, zeznaniami świadka D. D., a także załączonym do akt pismem Straży Miejskiej z dnia 31 października 2018 roku oraz przedłożonymi fotografami i pismami sporządzonymi przez organy administracji publicznej,

- uznaniem, że obwiniony prowadzi działalność zgodnie z załączoną do akt postępowania umową dzierżawy NR (...), w sytuacji, gdy Gmina O. wydzierżawiła część terenu P. P. na działalność gastronomiczną (zgodnie z treścią § 1 ww. Umowy), w którym to pojęciu nie mieści się cykliczna organizacją koncertów, konkursów karaoke, imprez tanecznych, przy wykorzystaniu wystawianego na terenie P. P. sprzętu nagłośnieniowego,

- uznaniem za w pełni wiarygodne zeznań świadka M. L. oraz świadka Ł. S., które pozostają w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadka E. N., a także pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym,

b/ art. 82 kpw z zw. z art. 410 kpk polegającą na wybiórczej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez pominięcie dowodów obciążających obwinionego tj.:

- ujawnionych na rozprawie w dniu 11 marca 2019 roku trzech nagrań sporządzonych przez oskarżyciela posiłkowego A. P. (2) przegranych z nośnika pendrive na płytę CD potwierdzających wypełnienie zachowaniem obwinionego przesłanek czynu stypizowanego w treści art. 51 § lkw,

- (częściowe pominięcie) załączonego pismem z dnia 7 lutego 2019 roku wniosku dowodowego w postaci Pisma Straży Miejskiej z dnia 31 października 2018 roku, w zakresie potwierdzenia popełnienia przez obwinionego wykroczenia określonego w treści art. 51 § 1 kw w dniu 8 sierpnia 2018 roku o godz. 19.15, z uwagi na przeprowadzenie przez interweniujących funkcjonariuszy rozmowy pouczającej z obwinionym,

- załączonych pismem z dnia 7 lutego 2019 roku wniosków dowodowych w postaci zdjęć przedstawiających położenie lokalu (...) Fabryka (...) należącego do obwinionego na terenie P. P. w O., co skutkowało błędnym przyjęciem, że P. P. w O. jest częścią S., w sytuacji gdy działka, na której organizowane są głośne koncerty, imprezy, konkursy karaoke etc. znajduje się w obrębie oddziaływania planu zagospodarowania przestrzennego określonego Uchwałą Rady Miasta O. z dnia 25 stycznia 2006 roku nr (...),

- części zeznań świadka A. P. (2) dotyczących potwierdzenia położenia ogródka letniego lokalu prowadzonego przez obwinionego na terenie P. P., a nie w obrębie S.,

c/ art. 118 § 1 i art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk poprzez pominięcie orzeczenia dotyczącego zasądzenia zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych D. C. (1) oraz A. P. (2), zgodnie z treścią przedłożonych na rozprawie w dniu 11 marca 2019 roku umów, pomimo wydania wyroku skazującego obwinionego w ramach zarzucanego mu czynu,

na podstawie art. 438 pkt 1 kpk w zw. z art. 109 § 1 i 2 kpw

3/ obrazę prawa materialnego, tj. art. 51 § 1 kw poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że obwiniony nie jest odpowiedzialny za ww. wykroczenie, w sytuacji gdy był wcześniej wielokrotnie pouczany przez interweniujących funkcjonariuszy Straży Miejskiej oraz Policji o zakłócaniu spokoju i spoczynku nocnego proszących o podjęcie interwencji pokrzywdzonych osób, co świadczy o działaniu w pełni umyślnym, ponieważ obwiniony godził się z możliwością poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie sprzeczne z treścią art. 51 § 1 kw.

W razie zaś, gdyby Sąd II instancji nie podzielił powyższych zarzutów i wynikających z nich wniosków, z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 109 § 1 i 2 kpw, ewentualnie zarzucił rażącą niewspółmierność (łagodność) orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny w wymiarze 500 złotych, a w szczególności pominięcie okoliczności obciążających obwinionego oraz jego zachowania, przez co nie spełnia ona stawianych jej celów.

Mając na uwadze powyższe, w oparciu o treść art. 109 § 1 kpw w zw. z art. 427 § 1 i art. 437 § 1 kpk skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 51 § 1 kw w zw. z art. 156 ust 1 i art. 343 ust.l Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska i wymierzenie obwinionemu grzywny w wysokości 5000 zł (słownie: pięć tysięcy złotych); ewentualnie, o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie obwinionemu grzywny w wysokości 5000 zł (słownie: pięć tysięcy złotych) oraz o zasądzenie od obwinionego na rzecz oskarżycieli posiłkowych kosztów postępowania w tym, kosztów zastępstwa procesowego za I instancję, zgodnie z przedłożonymi Sądowi I Instancji umowami, natomiast za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrane w sprawie dowody, odmiennie niż to przyjął Sad I instancji pozwalały na uznanie obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu. Zeznania świadków A. P., D. C. i K. K. oraz funkcjonariuszy Policji i Straży Miejskiej a nawet same wyjaśnienia obwinionego wskazują, że M. K. dopuścił się popełnienia czynu z art.51§1 kw.

Pokrzywdzeni konsekwentnie i spójnie zeznawali, iż wieczorami i nocą z lokalu prowadzonego przez obwinionego wydobywał hałas w związku z odbywającymi się tam koncertami. Tym samym słyszalne były odgłosy wywołane głośną muzyką, a natężanie hałasu dobiegające z lokalu zakłócało ich spokój i spoczynek nocny. Co istotne dobiegająca z lokalu muzyka była dla nich uciążliwa, w tym również przy zamkniętych oknach.

Zgodzić się jednocześnie należy ze skarżącym co do tego, że P. P. nie jest położony jest na terenie S. w O. a tym samym nie można zaaprobować stwierdzenia Sądu Rejonowego, że „Starówka - zwłaszcza w okresie letnim - jest specyficznym rejonem. Muzyka na ulicach, na przykład w formie organizowanych choćby w ramach (...) L. (...) koncertów czy też muzyki granej przez ulicznych grajków jest mile widziana i społecznie akceptowalna (...) Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można stwierdzić, że muzyka dobiegająca z ogródka cieszyła się aprobatą przebywających na starówce spacerowiczów." Ponadto zasadnie pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych podniósł, że „żaden z przedsiębiorców prowadzących działalność rozrywkową na terenie S., nie organizuje cyklicznych koncertów pod gołym niebem, przy wykorzystaniu profesjonalnego sprzętu nagłośnieniowego a ponadto w obrębie S., gdzie emitowany hałas jest znacznie większy niż w P. P., nie są organizowane plenerowe koncerty (także imprezy taneczne, konkursy karaoke)”. Trafnie w tym zakresie skarżący powołał się na Uchwałę Rady Miasta O. co do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta O. dla terenów zieleni wokół S. gdzie miedzy innymi wskazano, że miejsca te wymagają szczególnej opieki ze względu na bogactwo naturalne oraz dziedzictwo kulturalno–historyczne a ich zagospodarowanie winno sprzyjać funkcji rekreacyjno-spacerowych dla mieszkańców miasta, zaś funkcje usługowe na terenie planu należy programować i projektować jako usługi nieuciążliwe. Zasadnie tym samym apelujący zauważył, że każdorazowe zachowanie obwinionego, polegające na organizowaniu na terenie P. P. koncertów, imprez tanecznych, konkursów karaoke, etc. stanowi rażące naruszenie porządku publicznego, z uwagi na znaczne ograniczenia nakładane także przez Radę Miasta O..

Słusznie skarżący zakwestionował także argumentację Sądu I instancji co do tego, że „Oceny czynu obwinionego nie można rozpatrywać w oderwaniu od rejonu, w jakim znajduje się lokal. Jest on w samym centrum (...) starówki (niemalże przy Moście J.), gdzie koncentruje się działalność rozrywkowa miasta. Obecność tego typu lokalu w najbardziej turystycznej części miasta jest oczywista. Musiał z tego sobie zdawać sprawę D. C. (1), który zakupił mieszkanie w roku 2015 " albowiem do mieszkań pokrzywdzonych nigdy nie dochodził dźwięk wydobywający się z innych lokale, która bezpośrednio sąsiadują z lokalem prowadzonym przez obwinionego a pokrzywdzeni nie wskazywali aby przeszkadzał im słyszalny hałas wydobywający się incydentalnie z (...) amfiteatru czy zwyczajny gwar śródmieścia

W konsekwencji w okolicznościach niniejszej sprawy zdaniem Sądu Okręgowego doszło do realizacji znamion art.51 §1 kw faktu albowiem wbrew szerokiej argumentacji Sądu Rejonowego zachowanie M. K. należało ocenić jako wywołujące takie odczucia jak „wybryk”, stanowiący zachowanie umyślne, w formie zamiaru bezpośredniego. Czyn przypisany obwinionemu z nie miał jednostkowego charakteru albowiem prowadził on działalność w sposób ciągły, przez co utrudniał zamieszkującym w sąsiedztwie osobom niezakłócone korzystanie z ich własności. Podkreślenia przy tym wymaga, że przecież obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę że toczą się w jego sprawie postępowania o czyny z art.51§1 kw i mimo to nadal podejmował analogiczne zachowania- porównaj k,142-142 C. To, iż obwiniony prowadził działalność gospodarczą w formie lokalu rozrywkowego, nie uprawniało go w żaden sposób do nieskrępowanego organizowania imprez o charakterze muzycznym w dowolnym czasie, które w istocie nieustająco i przez długi czas zakłócały mieszkańcom sąsiednich lokali pokrzywdzonych spokój i spoczynek nocny. Nie może budzić wątpliwości, że M. K. miał pełną świadomość negatywnych skutków, jakie pociągają za sobą koncerty organizowane w lokalu, przy czym co istotne wielokrotnie związane to było z wystawianiem głośników na zewnątrz pomieszczenia. Zarzucane obwinionemu zachowanie stanowiło w istocie stale powtarzający się incydenty i tym samym spełniały wymogi dla przyjęcia wybryku o ile zważy się także na niepoprawność obwinionego, który za nic miał kierowane w tym zakresie wobec niego monity i interwencje, które nie przyniosły żadnej odczuwalnej zmiany umożliwiającej zamieszkującym w sąsiedztwie osobom niezakłócone korzystanie z ich własności, w tym spokój i spoczynek nocny. Obwiniony miał pełną świadomość tego, że dźwięki organizowanych przez niego imprez są słyszalne w pobliskich mieszkaniach, co zakłóca spokój lokatorów. Ponadto pomimo interwencji funkcjonariuszy policji i upomnień mieszkańców, w dalszym ciągu prowadził działalność w ten sam sposób, a przynajmniej nie podejmuje działań w celu ograniczenia hałasu co stanowi rażące lekceważenie norm społecznych, właściwe dla wybryku z art. 51 § 1 k.w.

Na aprobatę nie zasługiwało również rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o orzeczonej wobec obwinionego karze.

W ocenie Sądu Okręgowego, wobec warunków i właściwości osobistych M. K., dotychczasowej karalności, w tym już orzekanych kar oraz przyjętego wykroczenia z art.51 kw konieczne było wymierzenie surowszej kary grzywny. Orzeczona wobec wymienionego grzywnę w kwocie 2000 zł uznać należy za adekwatną do stopnia zawinienia obwinionego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, która nadto winna uświadomić wymienionemu nieopłacalność popełniania tego typu wykroczeń w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obwinionego M. K. (1) uznano za winnego popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu z art.51§1 kw i za to z mocy art.51§1 kw wymierzono mu karę 2000 zł grzywny

Ponadto zasądzono od obwinionego M. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. P. (2) kwotę 1200 ( tysiąc dwieście) oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. C. (1) kwotę 900 ( dziewięćset ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji a to z uwagi na złożony w I instancji wniosek ( k. (...)-G, k. 145 ), co do którego Sąd i instancji nie wydał żadnego orzeczenia i w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy- art.437§2 kpk, art.438pkt1-4 w zw. z art.109§2 kpw.

Na podstawie art.119§1 i art.121§1 kpw w zw. z art. 636§1 kpk i art.3ust.1, 10 ust.1 i art. 21pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 200 ( dwieście ) zł tytułem opłaty za II instancję oraz na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. P. (2) i D. C. (1) kwoty po 840 ( osiemset czterdzieści ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji.