Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.- Elżbiety Biernackiej

po rozpoznaniu w dniach: 10.06.2019 roku i 04.09.2019 roku sprawy

1). J. Ż.

syna Z. i T. z d. S.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 01 stycznia 2019 r. w G. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie (...) dotyczącej dokonania na jego szkodę przestępstwa zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rej (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca

tj. o czyn z art. 233§1 kk

II.  W miejscu i czasie jak w pkt I zawiadomił Komendę Powiatową Policji w G. o dokonanym na jego szkodę przestępstwie zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rej (...) mając świadomość, że przestępstwa takiego nie popełniono

tj. o czyn z art. 238 kk

2). K. L.

syna A. i I. z d. K.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

III.W dniu 01 stycznia 2019 r. w G. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie J. Ż. przestępstwa zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca

tj. o czyn z art. 233§1 kk

1.  Oskarżonego J. Ż. uznaje za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów i za to:

a). za czyn z pkt I na podstawie art. 233§1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art.33 § 1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 80 ( osiemdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 30 ( trzydzieści) złotych,

b). za czyn z pkt II na podstawie art. 238 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 30 ( trzydzieści) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 30 ( trzydzieści) złotych.

2.  Na podstawie art.85§1 i 2 kk, art. 85a kk , art. 86§1 i 2 kk orzeka wobec oskarżonego J. Ż. karę łączną grzywny w wysokości 90 ( dziewięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 30 ( trzydzieści) złotych.

3.  Oskarżonego K. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 233§1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 70 ( siedemdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 30 ( trzydzieści) złotych.

4.  Zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od oskarżonego J. Ż. kwotę 270 ( dwieście siedemdziesiąt ) złotych, natomiast od oskarżonego K. L. kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych i obciąża obu oskarżonych pozostałymi kosztami postępowania w częściach równych tj. kwotą po 80 ( osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt II K 143/19

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. Ż. był właścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej (...). Około godz. 23.00, 31 grudnia 2018 roku oskarżony wraz z P. S. (1) i W. K. jechał swoim samochodem w kierunku m. H.. Pojazdem kierował oskarżony. W czasie drogi W. K. spytał oskarżonego, czy ten pozwoli mu kierować pojazdem. J. Ż. zgodził się, mężczyźni zamienili się miejscami i pojazdem zaczął kierować W. Ż., który znajdował się pod wpływem alkoholu. W pewnym momencie W. Ż. stracił panowanie nad pojazdem i samochód dachował. J. Ż. telefonicznie skontaktował się z P. S. (2), który m. in. wraz z K. L. przyjechali na miejsce wypadku. J. Ż. był zdenerwowany całą sytuacją, wystraszony faktem, że zdecydował się dać do kierowania pojazd osobie będącej pod wpływem alkoholu, zadzwonił więc na numer 112, było to już 01 stycznia 2019 roku, i zawiadomił Komendę Powiatową Policji w G. o dokonanym na jego szkodę przestępstwie zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rej (...) mając świadomość, że przestępstwa takiego nie popełniono. Nakłonił także K. L., by potwierdził jego wersję. J. Ż., w dniu 01 stycznia 2019 r. w G. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie (...) dotyczącej dokonania na jego szkodę przestępstwa zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rej (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca. K. L., w dniu 01 stycznia 2019 r. w G. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie przestępstwa dokonanego na szkodę J. Ż. zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień J. Ż. (k.87v), wyjaśnień K. L. (k. 88), zeznań P. S. (2) (k. 88v, 16-17), T. J. (k. 97v), P. S. (1) ( k.87v: k. 10-11), a nadto na podstawie takich dowodów, jak: protokół (...), pokwitowanie k.5, odpisy protokołów przesłuchania K. L. k. 8-9 i 14-15, odpis protokołu przesłuchania J. Ż. k. 12-13.

K. L. przyznał się do winy (k. 88). Potwierdził, że uległ prośbie J. Ż., by potwierdzić jego relację co do przebiegu zdarzenia, a która nie polegała na prawdzie. W związku z tym w dniu 01 stycznia 2019 r. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie przestępstwa dokonanego na szkodę J. Ż. zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca. Podał także, iż w dniu 03 stycznia 2019 roku na K. sprostował te zeznania i wówczas podał już prawdziwe okoliczności zdarzenia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom K. L., w jakich przyznaje się do winy, albowiem korespondują one z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Jego analiza w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, iż nie doszło do popełnienia na szkodę J. Ż. przestępstwa zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rej (...). Powyższe wynika zarówno z wyjaśnień J. Ż. (k.87v), jak i z zeznań P. S. (2) (k. 88v, 16-17) i P. S. (1) ( k.87v: k. 10-11). K. L. dokładnie o tym wiedział. Oskarżony uległ prośbie J. Ż., by potwierdzić jego relację z której miało wynikać, iż nieznani sprawcy zabrali jego pojazd, po czym mieli wypadek. Z wyjaśnień K. L. oraz zeznań T. J. (k. 97v) wynika, w dniu 01 stycznia 2019 r. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie przestępstwa dokonanego na szkodę J. K. L. zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca. (protokół 3-4, odpisy protokołów przesłuchania K. L. k. 8-9 i 14-15, odpis protokołu przesłuchania J. Ż. k. 12-13).

W świetle zebranych dowodów, którym Sąd nadał walor wiarygodności, wina i sprawstwo K. L. w zakresie popełnienia zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu – nie budzi wątpliwości. Oskarżony w dniu 01 stycznia 2019 r. w G. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, składając zeznania przed funkcjonariuszem policji w sprawie przestępstwa na szkodę J. Ż. zeznał nieprawdę, co do okoliczności zaboru w celu krótkotrwałego użycia jego samochodu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) zeznając, iż pojazd ten został zabrany przez nieznanych sprawców podczas gdy zdarzenie takie nie miało miejsca - w konsekwencji dopuszczając się czynu z art. 233§1 kk.

Wina umyślna oskarżonego także nie budzi wątpliwości. Sprawca miał świadomość, że wprowadza w błąd organy ścigania zeznając, że pojazd należący do J. Ż. został mu zabrany przez n/n sprawców.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 53§1 i 2 kk tj. uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu, winy oskarżonego, motywy i pobudki jakimi się on kierował.

Nie budzi wątpliwości, że zachowanie oskarżonego nie zasługuje na usprawiedliwienie, bo za takie nie można uznać- uwzględniając okoliczności przedmiotowej sprawy - "pomocy", jakiej chciał udzielić J. Z. oskarżony. K. L. swoim zachowaniem godził w szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości, w szczególności zaś wartość, jaką jest zapewnienie wiarygodności ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu przewidzianym w ustawie, a co za tym idzie - ochrona trafności wydawanych w konsekwencji orzeczeń. Uwzględniwszy, jako okoliczność łagodzącą fakt, iż oskarżony jest osobą młodą, niekaraną ( karta karna k. 95), przyznał się do winy, nadto już dwa dni po złożeniu fałszywych zeznań zdecydował się zeznać prawdę, co do okoliczności zdarzenia - Sąd skorzystał z możliwości, jaką daje art. 37a kk i przy jego zastosowaniu na podstawie art. 233§1 kk zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazał K. L. na karę grzywny w wymiarze 70 ( siedemdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 30 ( trzydzieści) złotych. Zdaniem Sądu wymierzenie oskarżonemu kary najłagodniejszego rodzaju, a za taką właśnie ustawodawca uznaje karę grzywny, jest w pełni uzasadnione w świetle przywołanych okoliczności.

Zdaniem Sądu zarówno rodzaj orzeczonej kary, jak i jej wymiar jest wystarczający do wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Przy określeniu liczby stawek grzywny Sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu, winy sprawcy, pobudki i motywy jakimi kierował się oskarżony, zaś sytuację majątkową i osobistą K. L. – przy określeniu wysokości jednej stawki. Oskarżony posiada zatrudnienie, otrzymując wynagrodzenie w wysokości 2300 złotych, nie ma nikogo na utrzymaniu. Zdaniem Sądu tak orzeczona kara spełni jednocześnie cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej.

W tym miejscu podnieść należy, że Sąd nie dopatrzył się przesłanek z art. 233§5 pkt 2 kk, zgodnie z którym to przepisem Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.

Wprawdzie po złożeniu fałszywych zeznań w dniu 01.01.2019 roku, K. L. w dniu 03.01.2019 roku sprasował je (odpisy protokołów przesłuchania K. L. k. 8-9 i 14-15), to jednak zdaniem Sądu nie nastąpiło to w sposób "dobrowolny", o jakim mowa w przywołanym przepisie. Zauważyć należy, że w dacie 03.01.2019 r. organy ścigania dysponowały już zeznaniami J. Ż., który na przesłuchaniu w dniu 02.01.2019 r. (odpis protokołu przesłuchania J. Ż. k. 12-13) przyznał się, iż jego wcześniejsze zeznania nie polegały na prawdzie. Jak wyjaśnił sam K. L., stawił on się na K. w dniu 03.01.2019 roku, dopiero po wezwaniu telefonicznym przez funkcjonariusza policji. Gdyby zatem zamierzał dobrowolnie sprostować swoje zeznania, z decyzją tą nie czekałby po pierwsze do 3 stycznia, a po drugie sam udałby się na K., a nie czekał na wezwanie policji.

Zasądzając na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty od oskarżonego K. L. kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych i obciążając go pozostałymi kosztami postępowania w połowie tj. kwotą 80 ( osiemdziesiąt) złotych Sąd miała na uwadze treść art. 627 kpk i 633 kpk.