Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2019 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą na Malcie

przeciwko J. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. P. na rzecz powoda (...) z siedzibą na Malcie kwotę 7.693,18 zł (siedem tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt trzy zł 18/100 gr) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 7.644 zł od dnia 02.08.2018r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej J. P. na rzecz powoda (...) z siedzibą na Malcie kwotę 2.117 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

IC 249/19

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą na Malcie wniósł o zasadzenie od pozwanej J. P. kwoty 7.693,18 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 7644 zł od dnia 2.08.2018 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu.

Roszczenie swoje uzasadnił tym, że w dniu 2.07.2018 r. pozwana złożyła wniosek pożyczkę za pośrednictwem formularza internetowego znajdującego się stronie internetowej pośrednika kredytodawcy lendon.pl.

W momencie rejestracji pozwana oświadczyła, że zapoznała się z treścią umowy ramowej regulującej zasady udzielania pożyczek. W wyniku pozytywnej weryfikacji, złożony przez pozwaną wniosek o pożyczkę została zaakceptowany. W dniu 2.07.2018 r. pożyczkodawca (...) Sp. z o.o. zawarł z pozwaną umowę pożyczki indywidualnej nr (...). Wypłacona pozwanej kwota wynosiła 6.000 zł. Całkowita kwota do zapłaty zgodnie z umową wyniosła 7.693,18 zł, a termin jej zapłaty 1.08.2018 r. Na przedmiotową kwotę sklada się wypłacona pożyczka 6000 zł, całkowity koszt pożyczki -1644 zł, odsetki – 49,18 zł. Pozwana nie uregulowała należności.

W dniu 27.11.2018 r. (...) Sp. z o.o. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy pożyczki zawartej z pozwaną.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu swego stanowiska wskazała, że kwestionuje ważność umowy ramowej jak i umowy nr (...). Powódka nie przedstawiła żadnego dowodu na fakt złożenia oświadczenia woli pozwanej co do zawarcia umowy ramowej i umowy pożyczki. Przyznała, że była w przeszłości klientem (...) sp. z o.o. ale nie jest w stanie odtworzyć historii tego stosunku prawnego.

Podniosła, że brak jest również wskazania, kto reprezentował pośrednika przy zawarciu umowy pożyczki z dnia 2.07.2018 r. Jest podpis pożyczkodawcy, a brak jest podpisu pozwanego.

Pozwana zakwestionowała wysokość prowizji ustaloną w umowie pożyczki.

Zdaniem pozwanej, powódka nie udowodniła faktu zawarcia umowy pomiędzy pożyczkodawcą a pośrednikiem w zakresie pośrednictwa, jak również udzielenia pełnomocnictwa do działania w kontaktach z pozwaną.

Zakwestionowała również moc dowodową nieuwierzytelnionych załączników w postaci kserokopii i wydruków komputerowych załączonych do akt. Ponadto przedstawione kserokopie i wydruki nie potwierdzają faktu zawarcia umowy. Powódka nie wykazała, że oświadczenie woli zostało złożone przez pozwanego. Gdyby nawet pozwany skorzystał ze środków pieniężnych przelanych na jej konto, to brak jest podstaw do zasądzenia kwoty wskazanej w pozwie na podstawie przepisów dotyczących umowy, gdyż powód nie udowodnił, że umowa została zawarta, a z zgodnie z art. 5 ustawy ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, przelanie środków pieniężnych na konto pozwanej bez złożenia przez pozwana oświadczenia o zawarciu umowy pożyczki było ryzykiem przedsiębiorcy i nie prowadzi do zawarcia umowy. Powódka nie wykazała, że numer rachunku bankowego wskazany w wydruku należy do pozwanego.

Ponieważ nie doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki z pozwaną, to wierzytelność w stosunku do pozwanej nie mogła być przedmiotem cesji.

Sąd Rejonowy, ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła w dniu 2.07.2018 r. z pozwaną J. P. ramową umowę pożyczki. Przedmiotem tej umowy było udzielanie przez pożyczkodawcę pożyczkobiorcy, pożyczki którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić na warunkach określonych w ramowej umowie pożyczki, z uwzględnieniem terminu płatności wynikającego z umowy pożyczki. Zawarcie ramowej umowy pożyczki wyłącznie uprawniało pożyczkobiorcę do występowania do pożyczkobiorcy o zawarcie umów pożyczki oferowanych przez pożyczkodawcę pod nazwą L.. W umowie zaznaczono, że pożyczkę uważa się za udzielona w momencie zaksięgowania przelewu na wskazany we wniosku o zawarcie umowy pożyczki koncie bankowym pożyczkobiorcy lub wskazanego przez pożyczkobiorcę podmiotu.

W dniu 2.07.2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z pozwaną J. P. umowę pożyczki nr (...), zgodnie z którą udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 6000 zł. Prowizja została ustalona na kwotę 1644 zł, odsetki na kwotę 49,18 zł, całkowita kwota do zapłaty 7693,18 zł. Pożyczka została udzielona na okres do 1.08.2018 r. Integralną część umowy stanowiła ramowa umowa pożyczki. Obie umowy został zawarte na odległość.

W dniu 2.07.2018 r. pożyczkodawca przekazała pozwanej na rachunek bankowy kwotę 6.000 zł tytułem pożyczki nr (...).

Umową cesji wierzytelności z dnia 27.11.2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonał przelewu na rzecz powoda przysługujących mu wierzytelności, w tym w stosunku do pozwanej wynikającej z umowy z dnia 2.07.2018 r. nr (...).

Pismem z dnia 6.12.2018 r. powód zawiadomił pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności. Pismem z dnia 6.12.2018 r. wezwał ją do zapłaty kwoty 8061,10 zł z tytułu zadłużenia z umowy pożyczki (...). Pisma zostały nadane na adres pozwanej w dniu 26.12.2018 r. (dowód: dokumenty k. 14 – 38, 62-77)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Pozwana bowiem nie przedstawiła żadnych dowodów, mimo wezwania jej do złożenia zeznań w charakterze strony nie stawiła się.

Powód przedstawił dowody w postaci wydruków komputerowych. Wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 k.p.c., wydruk komputerowy stanowi bowiem inny środek dowodowy, o którym mowa w art. 308 k.p.c., 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty.

W ocenie sądu, w realiach niniejszej sprawy nie było podstaw do kwestionowania mocy dowodowej przedstawionych przez powoda wydruków komputerowych.

Wynika z nich, że pozwana w dniu 2.07.2018 r. zawarła (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. ramową umowę pożyczki, która wyłącznie uprawniała pożyczkobiorcę do występowania do pożyczkobiorcy o zawarcie umów pożyczki oferowanych przez pożyczkodawcę. Jak wynika z tej umowy pożyczkę uważało się za udzielona w momencie zaksięgowania przelewu na wskazany we wniosku o zawarcie umowy pożyczki koncie bankowym pożyczkobiorcy lub wskazanego przez pożyczkobiorcę podmiotu. Następnie, jak wynika z tych dowodów w dniu 2.07.2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z pozwaną umowę pożyczki nr (...) na kwotę 6.000 zł., prowizja wynosiła kwotę 1644 zł, odsetki kwotę 49,18 zł, a pożyczka została udzielona na okres do 1.08.2018 r. Integralną część umowy stanowiła ramowa umowa pożyczki. Obie umowy został zawarte na odległość.

Należy zauważyć, że pozwana w odpowiedzi na pozew przyznała, że była w przeszłości klientem (...) sp. z o.o., a więc musiała dokonać skutecznej rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy.

Jak już wcześniej zaznaczono obie umowy zostały zawarte na odległość. Do umów tych będzie, oprócz ustawy z dnia 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim, mieć zastosowanie ustawa z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów, zgodnie z art. 4 ust. 2 ostatni powołanej ustawy. Ustawa z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów określa w art. 2 ust. 1, że umową zawarta na odległość jest umowa zawarta z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Zgodnie z art. 39 cyt. ustawy najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową, przedsiębiorca jest obowiązany poinformować konsumenta w sposób wskazujący na zamiar zawarcia umowy i odpowiadający rodzajowi użytego środka porozumiewania się na odległość warunki umowy wskazane w ust. 1 powołanego przepisu. Przedsiębiorca obowiązany jest do przekazania konsumentowi tych warunków, utrwalonych na piśmie lub innym trwałym nośniku dostępnym konsumentowi. (art.39 ust. 3 cyt. ustawy) Trwałym nośnikiem jest natomiast narzędzie lub umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci. (art.2 ust.4 cyt. ustawy)

Przy zawieraniu umowy na odległość nie jest zatem wymagane do ich skutecznego zawarcia by były one podpisane przez strony umowy. Ponadto nawet niepodpisane wydruki pozostają dokumentem w znaczeniu powszechnej na gruncie prawa cywilnego definicji dokumentu sformułowanej w art. 77 ³ k.c. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 maja 2017 r.V ACa 484/16)

Powód przedstawił zawarte z pozwaną ramową umowę pożyczki, umowę pożyczki nr (...), które zawierają informację o warunkach umowy określone w art. 39 ustawy z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów. Umowy te zawierają dane osobowe pozwanej, jej imię, nazwisko numer dowodu osobistego, numer PESEL, adres zamieszkania oraz numer telefonu i adresu e-mail. Ponadto powód przedstawił dowód przelewu przez pożyczkodawcę w dniu 2.07.2018 r., a więc w dniu zawarcia umów, na rachunek bankowy kwoty 6.000 zł stanowiącej kwotę pożyczki. Przelew ten wskazuje jako odbiorcę pozwaną oraz, iż jest to kwota tytułem pożyczki nr (...).

Sekwencja czynności wskazuje że doszło do zawarcia między pozwaną a pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki na kwotę 6.000 zł.

Przedstawione przez powoda dokumenty nie są co prawda poświadczone za zgodność z oryginałem, jednakże jak wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Gdańsku w Wyroku z dnia 8 kwietnia 2019 r. w sprawie V ACa 613/18, niewątpliwie kserokopie mają określoną moc dowodową, stanowią legalny środek dowodowy w postępowaniu, mogą stanowić podstawę ustaleń w sprawie. Sama okoliczność, że część załączonych dokumentów nie była poświadczona za zgodność nie sprawia, że na ich podstawie nie można było uwzględnić powództwa i dokonać ustaleń faktycznych.

Kwestia nieprzedstawienia umowy zawartej przez pożyczkodawcę z pośrednikiem przez, którego świadczył usługi pośrednictwa kredytowego nie ma, w ocenie sądu znaczenia dla ważności umowy pożyczki zawartej przez pozwaną. Jest to stosunek wewnętrzny między tymi podmiotami. Ponadto pozwana zawierając umowę pożyczki nie domagała się przedstawienia przez pośrednika dokumentów świadczących o możliwości udzielania pożyczek przez pożyczkodawcę.

Odnośnie kosztów pożyczki, tj. wysokości prowizji w kwocie 1644 zł, to odpowiada maksymalnej wysokości pozakodeksowych kosztów kredytu obliczonej według wzoru podanego w przepisie art. 36a ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim.

W tym stanie rzeczy na mocy powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., na które składa się opłata od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika, opłata skarbowa od pełnomocnictwa.