Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku, V Wydział Cywilny

w składzie:

Protokolant: sekretarz sądowy Ewelina Gruba

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku spółki akcyjnej w W.

przeciwko M. Ć., J. Ć.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 21 lutego 2019 r., sygn. akt I C 509/18

oddala apelację.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 265/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank spółka akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych M. Ć. i J. Ć. solidarnie kwoty 164.113,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona należność stanowi zadłużenie pozwanych z tytułu umowy kredytu, który został przez nią wypowiedziany wobec zadłużenia pozwanych.

W odpowiedziach na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i obciążenie powoda kosztami procesu, podnosząc zarzut nie wykazania istnienia roszczenia oraz poprzednich umów kredytowych zawartych przez pozwanych, przekazania im środków pieniężnych pochodzących z kredytu, zastosowanie niedozwolonych klauzul umownych oraz brak postawienia roszczenia w stan wymagalności wskutek braku skutecznego wypowiedzenia umowy.

Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z dnia 21 lutego 2019 r. zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 164.113,07 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz obciążył pozwanych kosztami postępowania, na mocy art. 471 k.c. i 481 § 1 k.c.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 5 maja 2016 r. powód zawarł z pozwanymi umowę o kredyt konsolidacyjny, w której wskazano, że całkowita kwota zadłużenia pozwanego M. Ć. z tytułu zaciągniętych pożyczek i kredytów wynosiła 179.896,06 zł, a pozwanej J. Ć. 57.109 zł.

Zgodnie z przedmiotową umową powód udzielił pozwanym kredytu w kwocie 172.743,19 zł, który został przeznaczony na potrzeby konsumpcyjne kredytobiorców oraz spłatę zobowiązań kredytowych z tytułu: umowy kredytu na zakup towarów, usług i papierów wartościowych nr (...) na rachunek prowadzony przez powoda w wysokości 417,86 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony przez powoda w wysokości 33.618,85 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wysokości 1.448 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wysokości 30.746 zł; umowy kredytu na zakup towarów, usług i papierów wartościowych nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 9.734 zł; karty kredytowej nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank (...) S.A. w wysokości 871 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wysokości 6.687 zł; umowy kredytu na zakup towarów, usług i papierów wartościowych nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 7.623 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 499 zł; umowy kredytu na zakup towarów, usług i papierów wartościowych nr (...) na rachunek prowadzony w S. A. (SA) Oddział w Polsce w wysokości 774 zł, umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) Bank S.A. w wysokości 12.949 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wysokości 2.719 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wysokości 10.275 zł; umowy kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w (...) S.A. w wysokości 8.470 zł oraz zapłatę prowizji w kwocie 25.911,48 zł.

Kredyt miał być spłacany wraz z należnymi odsetkami umownymi
w 120 równych ratach kapitałowo-odsetkowych płatnych nie później niż do 10. dnia każdego miesiąca. Oprocentowanie kredytu liczone było według zmiennej stopy procentowej i stanowić miało sumę stawki WIBOR 3M i marży banku w wysokości 7,8 p.p.

Powód miał prawo do rozwiązania umowy z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia m.in. w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy kredytowej lub w przypadku, gdy kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania, w przypadku braku spłaty zaległości w terminie 14 dni od wezwania do uiszczenia należności.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy wynika także, że powód wypłacił pozwanym kwotę 172.743,19 zł w formie przelewu w kwocie 20.000 zł na rachunek bankowy, a po potrąceniu prowizji resztę przeznaczył na spłatę zobowiązań kredytowych pozwanych, enumeratywnie wskazanych w umowie.

W dniu 18 maja 2017 r. powód powiadomił pozwanych o wysokości ich zaległości.

W związku z nienależytym wykonywaniem przez pozwanych umowy (brak terminowego regulowania wpłat - pozwani dokonali jedynie częściowej spłaty zobowiązania), pismami z 14 listopada 2017 r. oraz z 9 stycznia 2018 r. powód bezskutecznie wezwał pozwanych do zapłaty zaległości.

Pismem z 9 lutego 2018 r. powód wypowiedział pozwanym umowę o kredyt konsolidacyjny. Wypowiedzenie miało stać się skuteczne w przypadku, gdyby pozwani w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma nie dokonali spłaty zaległości – z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, który rozpoczynać miał się od dnia, w którym upłynie termin 14 dni roboczych od daty doręczenia pisma. Bank poinformował również pozwanych o możliwości złożenia w terminie 14 dni wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Pozwani nie uiścili wskazanej kwoty ani nie podjęli żadnej innej czynności.

Pismem z 12 kwietnia 2018 r. powód ponownie bezskutecznie wezwał pozwanych do zapłaty.

Sąd Okręgowy ustalił, że na zadłużenie pozwanych składa się kwota 156.715,92 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 6.127,41 zł tytułem odsetek umownych oraz kwota 1.269,74 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie.

Stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów.

Wskazując na przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, Sąd Okręgowy stwierdził, że roszczenie powoda pozostaje zasadne. Pozwani zawarli z powodem umowę kredytu konsolidacyjnego, po czym nie spłacali oni regularnie swojego zobowiązania, wobec czego powód był uprawniony na podstawie § 9 umowy do jej wypowiedzenia. Wcześniej powód kierował do pozwanych liczne pisma, w których informował o stanie ich zaległości oraz wzywał ich do zapłaty.

Sąd I instancji stwierdził, że wystarczającym dowodem na potwierdzenie przelania na rzecz pozwanych środków pieniężnych jest dokument w postaci dyspozycji uruchomienia kredytu. Z oświadczenia zawartego w treści tego dokumentu wynika jednoznacznie, że pozwani zgodnie z treścią i charakterem umowy o kredyt konsolidacyjny wnosili o przeznaczenie znacznej części udzielonego im kredytu na spłatę innych ich zobowiązań, enumeratywnie wyszczególnionych w treści umowy. Jedynie kwota 20.000 zł została przekazana im na rachunek bankowy w ramach części oznaczonej jako kredyt konsumpcyjny. W toku spłaty kredytu pozwani nie kwestionowali istnienia zobowiązania, regulowali kolejne raty kredytu. W oparciu o zasady doświadczenia życiowego, Sąd Okręgowy wskazał, że gdyby powódka faktycznie nie wypłaciła pozwanym należnej z tytułu umowy kwoty oraz nie spłaciła wskazanych w umowie zobowiązań, to pozwani podjęli by już wówczas stosowne kroki, celem wyegzekwowania wykonania przez powódkę jej części zobowiązania.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił także zarzutu nieudowodnienia istnienia roszczenia oraz jego wysokości, wskazując, że strona powodowa wykazała, że z uwagi na wypowiedzenie umowy kredytowej przez bank, cała kwota kredytu postawiona została w stan natychmiastowej wymagalności. Powód przedłożył wyciąg z ksiąg banku, który wbrew twierdzeniom strony pozwanej stanowi dokument prywatny, będący jednym z dowodów na wysokość istniejącego po stronie pozwanej zobowiązania z tytułu umowy o kredyt. Dowodem na wysokość istniejącego zobowiązania są również przedłożone przez powódkę wyciągi z rachunku kredytowego z historią spłat dokonywanych przez stronę pozwaną i wreszcie treść samej umowy kredytowej.

Sąd Okręgowy stwierdził także, że roszczenie jest wymagalne, albowiem powódka wypowiedziała w sposób prawidłowy umowę kredytu. Pismem opatrzonym datą 9 luty 2018 r. i zatytułowanym „Warunkowe wypowiedzenie Umowy o pożyczkę/o kredyt konsolidacyjny Nr (...)”, powódka wezwała pozwanych do zapłaty zaległości w kwocie 5.278,48 zł w terminie 14 dni roboczych licząc od dnia otrzymania dokumentu i wskazała, że „(...) niniejszym wypowiadamy Umowę o pożyczkę/o kredyt konsolidacyjny nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia, w którym upłynął termin 14 dni roboczych, licząc od daty doręczenia niniejszego pisma”. Warunkowość tego wypowiedzenia polega bowiem wyłącznie na tym, że ewentualna zapłata wskazanej kwoty minimalnej w okresie 14 dni od daty doręczenia pisma spowoduje nieskuteczność złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu, zaś jeśli pozwani nie podjęli żadnej czynności, to okres wypowiedzenia rozpoczyna swój bieg od momentu odebrania pisma przez pozwanych, i trwa łącznie 44 dni (14 dni + 30 dni). Pozwani odebrali oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej w dniu 19 lutego 2018 r. i po upływie 14, a następnie kolejnych 30 dni od tej daty umowa uległa rozwiązaniu, a roszczenie banku stało się wymagalne, albowiem pozwani nie uiścili wskazanej w piśmie należności.

W ocenie Sądu Okręgowego również zarzut zastosowania w umowie klauzul niedozwolonych dotyczących kosztów windykacji oraz prowizji, która wynosiła 25.911,48 zł., okazał się nietrafiony. Prawo do pobrania prowizji stanowi jedno z uprawień banku udzielającego kredytu, co wynika zarówno z przepisu art. 69 ust. 1, jak i art. 110 ustawy Prawo bankowe. Również wysokość pobranej prowizji zgodna jest z przepisami powszechnie obowiązującego prawa, albowiem jej wysokość mieści się w maksymalnej dopuszczalnej wysokości regulowanej przez wzór wskazany w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2018 r., poz. 993 t.j.). Powołane postanowienia umowne z pewnością nie naruszają w sposób „rażący” interesów pozwanych i nie są sprzeczne z dobrymi obyczajami, zatem nie mogą więc być uznane za postanowienia niedozwolone (art. 385 ¹ k.c. a contrio).

Nie zyskał aprobaty Sądu I instancji zarzut pozwanych w zakresie niewykazania zawarcia poprzednich umów kredytowych. Pozwani podpisali umowę o kredyt konsolidacyjny, w którym wprost oświadczyli, iż uzyskany kredyt ma służyć spłacie poprzednich ich zobowiązań. Zarzut ten był także spóźniony, albowiem pozwani mogli go powołać już w odpowiedzi na pozew.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Apelacje od wyroku Sądu Okręgowego w B. wywiedli pozwani zaskarżając go w całości i zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędne uznanie, że powód sprostał obowiązkowi udowodnienia istnienia i wysokości zobowiązania, podczas gdy powód nie udowodnił zasadności dochodzonego roszczenia w zakresie kwoty kapitału, jak i odsetek dochodzonych pozwem;

b) art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnym ustaleniu na podstawie pisma powoda z dnia 12 lutego 2018 r., że powód wypowiedział pozwanemu umowę kredytową z dnia 9 maja 2016 r., co pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią tego pisma;

c) art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak stanowczych i jednoznacznych ustaleń faktycznych, co do kwestii istnienia podstaw do wypowiedzenia pozwanemu umowy kredytowej, brak jednoznacznego wykazania, które fakty Sąd I instancji uznał za udowodnione i w oparciu o jakie dowody, niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku, na jakiej podstawie prawnej Sąd I instancji uznał, że powód w piśmie z dnia 12 lutego 2018 r. złożył pozwanemu skuteczne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu i w oparciu o jakie dowody przyjął, iż uprzednio pozwani zostali wezwani do zapłaty w sytuacji zaprzeczenia temu twierdzeniu przez pozwanych;

2. sprzeczność ustaleń stanu faktycznego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie za udowodniony faktu istnienia i wysokości dochodzonej wierzytelności, podczas gdy nie zostało to dostatecznie potwierdzone zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

3. naruszenie prawa materialnego:

a) art. 65 k.c. w zw. z art. 89 k.c. i art. 58 k.c. poprzez jego błędne niezastosowanie, co doprowadziło do bezzasadnego przyjęcia, że powód złożył pozwanemu skutecznie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu, w sytuacji gdy oświadczenie to było niejednoznaczne i warunkowe;

b) art. 385 k.c. poprzez jego niezastosowanie, które skutkowało uznaniem postanowień § 1 ust. 2 i 3 umowy kredytowej (wzorca umowy) za ważne i wiążące strony pomimo, że powód nie wykazał zasadności poniesienia wskazanych kosztów, także z uwzględnieniem czasu trwania umowy;

c) art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie podczas gdy na powodzie ciążył obowiązek wykazania istnienia roszczenia oraz jego wysokości;

d) art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyznanie ochrony prawnej działaniu powodowi w zakresie wypowiedzenia umowy kredytowej, które stanowiło nadużycie prawa.

Skarżący domagali się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji oraz zasądzenia kosztów procesu za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji skarżący nadto podkreślili, że brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających wysokość dochodzonego przez powoda zadłużenia uniemożliwia uznanie, ze dochodzona pozwem kwota jest zasadna. Skarżący wskazali, że wypowiedzenie umowy złożone zostało pod warunkiem, a zatem pozostawało prawnie bezskuteczne, albowiem druga strona stosunku zobowiązaniowego o charakterze trwałym musi mieć od razu pewność co do swojej sytuacji prawnej. Połączenie w jednym piśmie wezwania do uregulowania należności i wypowiedzenia umowy na wypadek nieuczynienia zadość powyższemu wezwaniu powodowało, że wypowiedzenie było bezskuteczne; z tak sformułowanego pismo nie można wywnioskować w jakiej dacie umowa uległa rozwiązaniu. Skarżący wskazali także na art. 49 ust.1 ustawy o kredycie konsumenckim przewidujący obniżenie kosztów kredytu w przypadku spłaty jego całości przed terminem określonym w umowie. Skoro prowizje od kredytu kształtuje się w oparciu o okres udzielonego kredytu, to nie wykorzystanie całej usługi w związku ze spłaceniem zobowiązania przez ustalonym terminem winno implikować zwrot części uiszczonej przez pozwanych prowizji.

W odpowiedzi na apelacje powód wniósł o ich oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego, wskazując na niezasadność zarzutów sformułowanych w wywiedzionym środku zaskarżenia.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia stanu faktycznego sprawy, które Sąd Apelacyjny uznaje za własne, zatem nie zachodzi potrzeba ich ponownego przytaczania. Odnosząc się w pierwszej kolejności się do zarzutu sformułowanego przez skarżących w zakresie naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak stanowczych ustaleń faktycznych, co do kwestii istnienia podstaw do wypowiedzenia umowy, jednoznacznego wykazania, które fakty Sąd I instancji uznał za udowodnione i w oparciu o jakie dowody oraz niewyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku, na jakiej podstawie prawnej Sąd I instancji uznał, że powód w piśmie z dnia 12 lutego 2018 r. złożył pozwanemu skuteczne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy i w oparciu o jakie dowody przyjął, iż uprzednio pozwana została wezwana do zapłaty, Sąd Apelacyjny stwierdza, że pozostaje on niezasadny. Utrwalonym w judykaturze poglądem pozostaje, że obraza art. 328 § 2 k.p.c. może pozostawać skutecznym zarzutem apelacji jedynie wyjątkowo, skoro zostaje ono sporządzone już po podjęciu wyroku. Dzieje się tak wówczas, gdy uzasadnienie wyroku zawiera takie wady, że w istocie nie jest możliwym odtworzenie rozumowania przeprowadzonego przez Sąd I instancji, co uniemożliwia choćby ustalenie, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wskazane art. 328 § 2 k.p.c., Sad Okręgowy stwierdził w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakie fakty i na podstawie jakich dowodów uznał za udowodnione, w tym okoliczności związane z wzywaniem pozwanych do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy kredytu. Nie ulega też wątpliwości, że Sąd I instancji ustalił, że doszło do skutecznego wypowiedzenia pozwanym zawartej przez nich umowy kredytu, czego powodem była zaległość pozwanych w spłacie zobowiązania. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że zarzut taki może zostać skutecznie przedstawiony przez wykazanie, że Sąd I instancji popełnił błędy w ocenie dowodów, naruszył zasady logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego; konieczne pozostaje przy tym jednocześnie wskazanie konkretnych dowodów, których zarzut taki dotyczy. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania po wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału dowodowego. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Zarówno w literaturze jak i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się także, że powyższa ocena musi być oparta na wszechstronnym rozważeniu zgromadzonego materiału dowodowego, przez co należy rozumieć uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych środków dowodowych, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności.

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c może zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych. Natomiast nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. w sprawie sygn. akt II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. w sprawie sygn. akt IV CKN 970/00, publ. LEX nr 52753). Skarżący podnosząc zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c nie wskazują jakie, w ich ocenie, dowody zostały ocenione przez Sąd I instancji w sposób naruszający zasadę swobodnej oceny dowodów (poza wyciągiem z ksiąg banku), ani też jakie reguły przy ich ocenie miałyby być naruszone. Nie mają też racji skarżący zarzucając, że powód nie udowodnił zasadności dochodzonego roszczenia w zakresie kwoty kapitału, jak i odsetek dochodzonych pozwem, czy wręcz, że nie jest możliwe ustalenie co składa się na należność dochodzoną przez powoda, skoro obok dowodów na te okoliczność wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, złożył on choćby historię rachunku kredytowego prowadzonego dla obsługi przedmiotowego zadłużenia, do którego pozwani w ogóle się nie odnieśli. Dokumenty złożone przez powoda, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dowodzą również okoliczności, że powód dokonał wypłaty pożyczki na rzecz pozwanych; podobnie i do treści tych dokumentów skarżący ani w toku postępowania, ani też w treści apelacji się nie odnieśli. Sąd Apelacyjny podziela również ocenę dokonaną przez Sąd I instancji w zakresie zarzutu zastosowania w umowie łączącej strony klauzul abuzywnych. W uzasadnieniach apelacji skarżący czynią ogólne uwagi dotyczące klauzul abuzywnych, które nie wykazują, aby wnioski przestawione przez Sąd I instancji w zakresie umowy łączącej strony pozostawały niezasadne. Skarżący wskazują na art. 49 ust.1 ustawy o kredycie konsumenckim (Dzu. 2018 poz. 1083 t.j.), zgodnie z którym w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą, jednakże pomijają okoliczność, że nie dokonali oni spłaty kredytu i należność z jego tytułu stanowi przedmiot postępowania. Podzielając ocenę dokonaną przez Sąd I instancji we wskazanym zakresie Sąd Apelacyjny stwierdza brak podstaw do uznania za abuzywne postanowień § 1 ust.2 i 3 umowy stron, co przesądza o niezasadności zarzutu w zakresie naruszenia art. 385 § 1 k.c. Sąd Okręgowy, uznając że, pismem z 9 lutego 2018r. doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu zawartej z pozwanymi nie naruszył także wskazywanych przez skarżących przepisów art. 65 k., art.89 k.c i art. 58 k.c. W istocie dostrzegana jest w judykaturze rozbieżność poglądów w zakresie dopuszczalności złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu połączonego z wezwaniem do zapłaty, które jednocześnie ewentualną zapłatę zadłużenia uznaje jako warunek rozwiązujący, jednakże Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że takie warunkowe wypowiedzenie jest dopuszczalne. Przede wszystkim wyjaśnić trzeba, że zgodnie z art. 89 k.c. powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej (również jednostronnej czynności prawnej jaką pozostaje wypowiedzenie umowy) można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego (warunku), chyba że nie zezwala na to ustawa, albo wynika to z właściwości tej czynności prawnej. Nie ulega wątpliwości, że brak jest ustawowego zakazu wypowiedzenia umowy o kredyt pod warunkiem, co do zasady możliwe również pozostaje zastrzeżenie warunku potestatywnego, czyli uzależniającego skutki czynności prawnej od zachowania drugiej strony umowy, w tym też od spełnienia przez nią świadczenia. Judykatura przyjmująca niedopuszczalność dokonania wypowiedzenia umowy o kredyt z zastrzeżeniem warunku wskazuje przede wszystkim na brak jednoznaczności w zakresie określenia sytuacji kredytobiorcy, do którego adresowane jest warunkowe wypowiedzenie umowy, a którego interesy muszą również podlegać stosownej ochronie i który ma prawo do pełnego rozeznania we własnej sytuacji prawnej (choćby w zakresie oznaczenia daty skutku wypowiedzenia). Argument powyższy nie może jednakże dotyczyć przedmiotowego sporu, albowiem z treści wypowiedzenia dokonanego przez powoda w sposób jednoznaczny wynika, że pozwani mogą dokonać spłaty wskazanego w jego treści zadłużenia w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma, zaś jeżeli tego nie uczynią nastąpi wypowiedzenie umowy przez powoda z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia, w którym upłynął wskazany termin 14 dni wyznaczony na spłatę zadłużenia. Sytuacja prawna pozwanych pozostaje zatem w pełni jasna, oznaczenie dnia, w którym nastąpiło skuteczne wypowiedzenie umowy kredytu nie sprawia żadnych trudności, zaś zastosowana przez powoda konstrukcja wypowiedzenia w istocie jest dla kredytobiorcy zdecydowanie korzystniejsza niż wypowiedzenie umowy bez warunku. W tych okolicznościach należało dojść do przekonania, że również i z właściwości umowy o kredyt nie wynika niedopuszczalność jej warunkowego wypowiedzenia, przy treści warunku jaki zastrzeżony został w przedmiotowej sprawie.

Zasadny w powyższych okolicznościach pozostaje wniosek Sądu Okręgowego, że powód wykazał okoliczności uzasadniające wywiedzione roszczenie; wniosek taki nie stanowi przy tym naruszenia art.6 k.c. Nie jest również trafny zarzut skarżących w zakresie naruszenia art. 5 k.c.; skarżący nie wskazują nadto żadnych okoliczności, które mogłyby skutecznie przemawiać za wnioskiem, że powód domagając się zwrotu środków, które zostały przekazane pozwanym jako wykonanie umowy kredytu nadużywa swego prawa. Wobec powyższych okoliczności apelacja na mocy art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.