Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. S.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 31 października 2016 roku, sygn. akt I C 1873/16

oraz zażalenia pozwanego od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 19 grudnia 2016 roku, sygn. akt IC 1873/16

1. oddala apelację i zażalenie;

2. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. S. kwotę 1.800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Aleksandra Szymorek-Wąsek

Sygn. akt II Ca 182/17

II Cz 202/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 31 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. S. przeciwko Towarzystwu (...) S. A. z siedzibą w W. o zadośćuczynienie: zasądził od pozwanego Towarzystwa na rzecz powoda K. S. kwotę 38.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od 1 lipca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

(...) roku w M. miał miejsce wypadek, w przebiegu którego kierujący pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) A. K. potrącił idącego prawą stroną jezdni pieszego W. S.. Poszkodowany w ciężkim stanie został przewieziony do szpitala, gdzie zmarł na skutek odniesionych obrażeń. Sprawca w chwili zdarzenia był nietrzeźwy, nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami oraz zbiegł z miejsca wypadku. Za swój czyn został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z 24 marca 2000 roku, który to wyrok skazujący został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 7 lipca 2000 roku. W. S. był ojcem powódki K. S. i C. K.. W dacie zdarzenia pojazd sprawcy wypadku miał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych OC wykupione w Towarzystwie (...) SA, którego następcą prawnym jest pozwany.

Powódka 31 maja 2015 roku zwróciła się do Towarzystwa (...) S. A. w W. o przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego i wypłatę na jej rzecz kwoty 80.000,00 zł. z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią ojca i zerwane więzi rodzinne. Towarzystwo (...) S. A. w W. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego 30 czerwca 2016 roku przyznało powódce zadośćuczynienie w kwocie 7.000,00 zł. Powódka K. S. ma obecnie 61 lat. Mieszkała od urodzenia z rodzicami w domu rodzinnym. Po zamążpójściu wraz z mężem i dziećmi nadal mieszkała z ojcem. O wypadku ojca dowiedziała się od sąsiadki w rozmowie telefonicznej. Po przybyciu na miejsce zdarzenia, została poinformowana przez funkcjonariusza policji, że jej ojciec został zabrany do szpitala.

Do chwili obecnej ma przed oczyma wspomnienie nieprzytomnego ojca leżącego w szpitalu. Było to dla powódki traumatyczne przeżycie. W. S. po dwóch tygodniach od zdarzenia zmarł. To co się stało było dla powódki gwałtownym i przykrym przeżyciem. Była roztrzęsiona. Po pogrzebie ojca K. S. przyjmowała leki uspokajające polecone jej przez znajomego farmaceutę. Nie może pogodzić się do dnia dzisiejszego z nagłą stratą ojca i to w takich okolicznościach. Ojciec powódki był człowiekiem ciepłym i pomocnym. Był strażakiem ochotnikiem. Był osobą pomocną, udzielał się społecznie. Pomagał powódce, opiekował się jej dziećmi, pomagał przy budowie domu, w pieczarkarni. Razem jeździli na grzyby, czytali książki, rozwiązywali krzyżówki, wspólnie przygotowywali posiłki, a na święta ozdoby choinkowe. W czasie uroczystości rodzinnych W. S. uprzyjemniał czas swoim śpiewem. K. S. spędzała z ojcem bardzo dużo czasu, planowali wspólnie każdy dzień. Od czasu wypadku powódka stała się ostrożna, każdego wieczora wspomina ojca, dwa razy w tygodniu chodzi na cmentarz zapalić znicz i położyć kwiaty.

Sąd zważył, iż legitymacja materialna pozwanego ubezpieczyciela wynika z art. 822 kc oraz art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Podstawą prawną żądania zadośćuczynienia jest art. 24 kc w związku z art. 448 kc. Przepis art. 24 kc przewiduje, że w razie dokonanego naruszenia ten, czyje dobro osobiste zostało naruszone może żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie można żądać również zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. W świetle utrwalonego stanowiska Sądu Najwyższego, jeśli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, to spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 488 kc w związku z art. 24 kc. Orzecznictwo Sądu Najwyższego uznaje art. 448 kc jako podstawę dochodzenia rekompensaty za krzywdę moralną z powodu śmierci osoby najbliższej, zaś samo spowodowanie śmierci takiej osoby wskutek czynu niedozwolonego, stanowi naruszenie dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej. Jednakże zerwanie nie każdej więzi będzie skutkowało naruszeniem dobra osobistego a tylko więzi wyjątkowo silnej i emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych, której przerwanie powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy – uchwała SN z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10 ( OSNC-ZD 2011 nr B poz 142, stanowiąca konkluzję linii orzeczniczej przyjętej w wyrokach z 2 grudnia 2009 r. I CSK 149/09, niepubl. I z 14 stycznia 2010 r. IV CSK 307/09, OSNC-Zd, nr C, poz 91 ). Podkreślić należy, że kompensacie podlega doznana krzywda, a zatem ból, cierpienie, poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Jak wynika z ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej, powódka w wyniku zdarzenia z 6 listopada 1999 roku straciła ojca, z którym była bardzo blisko związana. Mimo upływu długiego czasu od śmierci ojca, powódka nie pogodziła się do końca z tak nagłym jego odejściem. Mimo, że w chwili jego śmierci była już osobą dorosłą, posiadającą własną rodzinę, to pomiędzy nią a jej ojcem istniał silna więź. Na skutek śmierci ojca doznała ona traumatycznych przeżyć, które ponad zwykłą miarę naruszyły jej życie osobiste i rodzinne, szczególnie w sferze emocjonalnej powódki, więzi rodzinnych i funkcjonowania w codziennej rzeczywistości. Powódka w następstwie przedwczesnej śmierci ojca doświadczyła naruszenia swojego dobrostanu emocjonalnego i w żadnym razie nie należy tego stanu deprecjonować upływem długiego okresu czasu pomiędzy dochodzeniem roszczenia a zdarzeniem, z którego krzywda wynika. K. S. w chwili wypadku, w następstwie którego śmierć poniósł jej ojciec, nie była w żaden sposób na to przygotowana i której to sytuacji nie mogła się w tym okresie spodziewać. Z poczynionych ustaleń wynika, że ojciec powódki wyszedł do sąsiadów, żeby zanieść zrobiona przez siebie budę dla psa. Miał niedługo wrócić. Powódka nie była w żadnej mierze i w żaden sposób przygotowana na tak nagłą śmierć ojca i to w takich okolicznościach. Ojciec powódki był człowiekiem ciepłym i pomocnym. Był strażakiem ochotnikiem. Był osobą pomocną, udzielał się społecznie. Pomagał powódce, opiekował się jej dziećmi, pomagał przy budowie domu, w pieczarkarni. Razem jeździli na grzyby, czytali książki, rozwiązywali krzyżówki, wspólnie przygotowywali posiłki, a na święta ozdoby choinkowe. W czasie uroczystości rodzinnych W. S. uprzyjemniał czas swoim śpiewem. K. S. spędzała z ojcem bardzo dużo czasu, planowali wspólnie każdy dzień. Rodzina i więzi rodzinne jako dobra osobiste wpływają na poczucie bezpieczeństwa osób sobie bliskich, poprzez wzajemne wspieranie się w różnych sytuacjach życiowych. Po nagłej starcie ojca, powódka stała się bardziej lękliwa o bezpieczeństwo swoje i swojej rodziny. Wykazywała, że kiedy wychodzi z domu, to myśli, że może nie wrócić tak, jak ojciec. Zmarły ojciec była dla powódki osobą szczególnie ważną i bliską i łącząca ich więź była wyjątkowo silna. Mimo upływu znacznego czasu od śmieci ojca nadal odwiedza jego grób. W świetle powyższego kwota 38.000,00 zł. zadośćuczynienia w ocenie Sądu jest sumą odpowiednią w stosunku do doznanych krzywd przez powódkę. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc od dnia 1 lipca 2016 roku, ponieważ 30 czerwca 2016 roku pozwany zakończył postępowanie likwidacyjne i przyznał powódce zadośćuczynienie.

O kosztach procesu orzeczono na podatnie art. 98 kpc. Na zasądzoną kwotę składają się: 1.900,00 zł. tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 2.400,00 zł. tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

Postanowieniem z 19 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, na podstawie art. 395 § 2 kpc, uwzględniając zażalenie powódki dotyczące zasądzenia kosztów sądowych, zmienił zaskarżone rozstrzygnięcie o kosztach sądowych i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.717,00 zł., zamiast błędnie wpisanej kwoty 4.317,00 zł. błędna kwota wynikała z faktu przyznania kwoty 2.400,00 zł. tytułem wynagrodzenia , zamiast prawidłowej kwoty 4.800,00 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik pozwanego zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: naruszenie przepisów prawa procesowego art. 233 § 1 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w postaci dowolnej oceny dowodów przeprowadzonych na okoliczność więzi łączącej powódkę ze zmarłym ojcem, w postaci przyjęcia, że więź emocjonalna łącząca powódkę ze zmarłym była nadzwyczajna jedynie na podstawie zeznań powódki i świadków, jednocześnie oddalając w tym zakresie wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry, naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 227 kpc w zw. z art. 278 kpc poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanego w postaci dowodu z opinii biegłego psychiatry na okoliczność wpływu śmierci W. S. na sytuację życiową powódki, ewentualnego leczenia psychiatrycznego powódki oraz ustalenia, czy powódka ma tendencję do agrawacji, a także przeprowadzenie testu MMPI, który był jedynym obiektywnym dowodem zgłoszonym w sprawie mogącym ustalić rzeczywisty rozmiar więzi i krzywdy, jakiej doznał powódka w związku ze śmiercią ojca, naruszenie przepisów prawa procesowego w szczególności art. 217 § 1 i 2 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanego w postaci dowodu z opinii biegłego psychiatry oraz zaniechania wskazania przyczyn, dla których Sąd oddalił ten wniosek, naruszenie przepisów prawa procesowego art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc, poprzez przyjęcie, że powódka wykazała swoje roszczenie w całości, podczas gdy w sprawie nie przeprowadzono żadnego obiektywnego dowodu, naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 448 kc w zw. z art. 24 § 1 kc poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że zasądzona przez Sąd i pozwanego kwota zadośćuczynienia w łącznej wysokości 45.000,00 zł. jest sumą adekwatną związaną z naruszeniem dobra osobistego powódki w postaci zerwania więzi rodzinne.

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty, apelujący wnosił o rozpoznanie przez Sąd II Instancji postanowienia w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego, co do którego zostało zgłoszone zastrzeżenie w trybie art. 162 kpc i przeprowadzenie przez Sąd II Instancji dowodu z opinii biegłego psychiatry zgodnie z tezą dowodową sprecyzowaną w odpowiedzi na pozew na okoliczność ustalenia: czy śmierć ojca wpłynęła na jej sytuację życiową, w szczególności, czy doszło do zaburzenia ról społecznych, rodzinnych, czy relacji zawodowych, czy powódka leczyła się psychiatrycznie po śmierci ojca i jak przebiegało to leczenie oraz ustalenia, czy powódka ma tendencję do agrawacji – czy celowo może wyolbrzymiać swoje objawy chorobowe, mają na celu osiągniecie korzyści , w szczególności majątkowych, a także przeprowadzenie testu MMPI, zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje wg norm przepisanych

Nadto pełnomocnik pozwanego wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z 19 grudnia 2016 roku, uwzględniające zażalenie powódki dotyczące rozstrzygnięcia o kosztach sądowych i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 6.717,00 zł. zamiast błędnie przyznanej w wyroku kwoty 4.317,00 zł., zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił: naruszenie przepisów prawa procesowego art. 395 § 2 kpc poprzez błędne jego zastosowanie i bez potrzeby rozpoznanie sprawy na nowo poprzez orzeczenie o kosztach procesu, w sytuacji gdy wniesiona została uprzednio apelacja pozwanego, naruszenie przepisów postępowania art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc poprzez ich błędną wykładnię i ponowne rozstrzygniecie o kosztach procesu, w sytuacji gdy wyrok zawierający przedmiotowe rozstrzygnięcie został uprzednio zaskarżony w całości przez pozwanego i naruszenie przepisów postępowania art. 367 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie i zmianę orzeczenia w części dotyczącej kosztów procesu, w sytuacji, gdy na skutek zaskarżenia wyroku w całości, sprawa została przeniesiona do merytorycznego rozpoznania przez sąd wyższej instancji.

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty, apelujący wnosił o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i pozostawienie rozstrzygnięcia co do kosztów procesu Sądowi II Instancji jako właściwemu do rozpoznania apelacji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego postanowienia stosownie do rozstrzygnięcia o kosztach procesu przez przywołany sąd łącznie z wniesioną apelacją.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oraz zażalenie na uwzględnienie nie zasługują.

Wbrew wywodom apelacyjnym, Sąd pierwszej instancji prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, dokonał trafnych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie.

W zakresie zarzutu apelacyjnego, iż Sąd I Instancji bezzasadnie oddalił wniosek dowodowy pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry oraz zaniechał wskazania przyczyn, dla których oddalił ten wniosek, zarzut ten należy uznać za oczywiście bezzasadny. Przede wszystkim, zgodnie z art. 278 § 1 kpc w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Oznacza to, że dowód z opinii biegłego powołuje się wówczas, gdy zachodzi potrzeba zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Teza dowodowa wskazana przez pozwanego takich wiadomości specjalnych w żadnym razie nie wymaga. Okoliczność, czy powódka leczyła się po śmierci ojca i czy korzystała z pomocy lekarskiej jest bezsporna, a co przyznała sama powódka, która nigdy nie twierdziła, że takie leczenie miało miejsce lub, że korzysta z pomocy lekarza psychiatry. Teza, czy powódka zdradza tendencję do agrawacji, dotyczy oceny stanu zdrowia psychicznego powódki i nie ma znaczenia w sprawie niniejszej. Przedmiotem niniejszego postępowania nie jest ustalanie, czy powódka jest chora psychicznie lub wykazuje inne zaburzenia czynności psychicznych. Podobnie, jak ocena czy śmierć jej ojca wpłynęła na jej sytuację życiową czy doszło do zaburzenia ról społecznych, rodzinnych, relacji zawodowych nie wymaga wiadomości specjalnych. Z doświadczenia życiowego wynika bowiem, iż śmierć osoby bliskiej zawsze wpływa na sytuację życiową członków rodziny i powoduje czasowe zaburzenie ról społecznych, rodzinnych, a także zawodowych, co potwierdza chociażby uregulowanie w kodeksie pracy o przyznaniu pracownikowi urlopu okolicznościowego w przypadku śmierci osoby najbliższej. Całkowicie zaś chybiony jest zarzut, iż Sąd nie uzasadnił postanowienia o oddaleniu przedmiotowego wniosku dowodowego w postaci opinii biegłego psychiatry. Istotnie w protokole skróconym rozprawy brak jest adnotacji w tej kwestii. Niemniej, co należy szczególnie podkreślić, zgodnie z art. 157 § 1 kpc, protokół rozprawy sporządza się utrwalając jego przebieg za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk i obraz. Zatem protokołem rozprawy nie jest pisemny skrócony protokół rozprawy k. 43 – 43v, tylko stosowny nośnik w postaci płyty CD k. 111. Po odtworzeniu przebiegu rozprawy z w/w nośnika jednoznacznie wynika z jakich powodów Sąd I Instancji oddalił przedmiotowy wniosek dowodowy – czas 00.28.46. Postanowienie Sądu w tej kwestii zostało wyczerpująco uzasadnione, a argumentację Sądu Rejonowego Sąd Odwoławczy w pełni podziela. Zważyć nadto należy, co pozwany zignorował, iż przewodniczący rozprawy jednoznacznie zasugerował pełnomocnikom stron możliwość złożenia wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii psychologa, co w okolicznościach sprawy byłoby uzasadnione, jednakże pełnomocnik pozwanego nie był zainteresowany złożeniem takiego wniosku. Chybione są także pozostałe zarzuty apelacyjne naruszenia prawa procesowego i materialnego. Sąd przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe, wyjaśnił istotne okoliczności sprawy i na tej podatnie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i prawnych, które należy podzielić. Bezspornym w sprawie pozostaje, że powódka na skutek zdarzenia, które doprowadziło do śmierci jej ojca, doznała cierpień psychicznych, które wytrąciły ją z równowagi i zakłóciły tok jej życia i funkcjonowania w zasadzie do chwili obecnej, a zatem po upływie 17 lat od zdarzenia. Jak słusznie podniesiono, powódka była silnie emocjonalnie związana z ojcem, z którym, co należy szczególnie zaakcentować, mieszkała przez całe swoje życie, który pomagał jej w życiu codziennym, opiece nad dziećmi, budowie domu, który dzięki swojemu charakterowi miał pozytywny wpływ na jej funkcjonowanie i który był wsparciem dla powódki oraz całej społeczności wiejskiej, w której funkcjonował. Nie bez znaczenia w sprawie pozostają również okoliczności śmierci ojca powódki, który zmarł na skutek obrażeń doznanych w wypadku drogowym, w sytuacji, gdy sprawca zdarzenia uciekł z miejsca zdarzenia, był nietrzeźwy i jechał bez prawa jazdy, zaś zmarły wyszedł z domu na moment i już do niego nie wrócił. Z uwagi na ciężki stan zdrowia ojca powódki po zdarzeniu, fakt, iż był on nieprzytomny, powódka nie miała nawet możliwości, aby się z nim pożegnać. W konsekwencji, na skutek zdarzenia, powódka została narażona na cierpienie po nagłej, niespodziewanej i traumatycznej stracie osoby bliskiej. Pamiętać także należy, iż ojciec powódki zmarł po dwóch tygodniach od wypadku, co niewątpliwie miało bardzo negatywny wpływ na funkcjonowanie powódki, która żywiła nadzieję, że mimo ciężkiego stanu, być może ojciec wyzdrowieje. Wbrew wywodom skarżącego wiek ojca powódki, czy upływ czasu od zdarzenia nie mają żadnego znaczenia, a wręcz są dyskryminujące, czego nie można akceptować. Strona pozwana nie wykazała, aby zmarły był osobą schorowaną, czy bliską śmierci. Wręcz przeciwnie. Ojciec powódki był pełen życia i żadne okoliczności nie wskazywały, aby w najbliższym czasie miał umrzeć. Znaczenie zaś w przedmiotowej sprawie ma fakt pomijany przez pozwanego, iż na skutek zdarzenia zmarła osoba najbliższa powódce – jej ojciec, z którym mieszkała i funkcjonowała od urodzenia, również po założeniu własnej rodziny i z którym łączyły ją wspólne zainteresowania, codzienna praca, troski i radości. W świetle powyższego uznać należy, iż rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy jest znaczny, a ustalona przez Sąd Rejonowy kwota zadośćuczynienia na poziomie 38.000,00 zł. – łącznie z wypłaconym odszkodowaniem przez pozwanego w kwocie 45.000,00 zł. jest adekwatna do jej krzywd, ujemnych przeżyć i doznań. Bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego jednoznacznie przesądza, że zadośćuczynienie powinno przedstawiać realną wartość dla pokrzywdzonego, być adekwatne do doznanych krzywd - złagodzić doznane przez niego krzywdy i powinno uwzględniać wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, m. in. czas trwania jego cierpień ( vide m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 kwietnia 2013 r. I ACa 1317/12 LEX nr 1312013, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 marca 2013 r. I ACa 906/12 LEX nr 1294714, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 maja 1972 r. I CR 106/72 LEX nr 7085, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 1972 r. II CR 57/72 OSNC 1972/10/183 ). Poza tym wskazać należy, wbrew wywodom apelacji, iż przepisy procesowe nie różnicują dowodów jako lepszych lub gorszych. Dla oceny wiarygodności zeznań świadka nie ma przy tym znaczenia, czy jest on osobą obcą dla strony, czy też osobą bliską. Znaczenie ma fakt, co świadkowi jest wiadomo w sprawie. Oceny całości materiału dowodowego dokonuje zaś Sąd kierując się zasadami doświadczenia życiowego, spójnością zeznań, ich logicznością, itd. Zauważyć przy tym należy, że strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ograniczając się jedynie do polemiki z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Jednoczesne trzeba podnieść, iż ingerencja przez Sąd Odwoławczy w rozstrzygnięcie sądu rozpoznającego sprawę w pierwszej instancji w zakresie zadośćuczynienia dopuszczalna jest jedynie w razie rażącego zaniżenia lub zawyżenia zasądzonej kwoty zadośćuczynienia - ( vide m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 lutego 2013 r. I ACa 811/12 LEX nr 1289373, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 21 marca 2013 r. I ACa 814/12 LEX nr 1298953 ), co nie miało miejsca w sprawie niniejszej.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zażalenie pozwanego w przedmiocie kosztów sądowych, bowiem orzekając o kosztach sądowych w wyroku, Sąd Rejonowy omyłkowo zastosował niewłaściwe przepisy o kosztach zastępstwa procesowego, ustalając je w kwocie 2.400,00 zł. a nie w kwocie prawidłowej 4.800,00 zł. Z uwagi na datę wpływu pozwu 16 sierpnia 2016 roku zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz. U. poz 1804, a nie przepisy wcześniejsze. Zgodnie z § 2 punkt 5 w/w rozporządzenia stawka minimalna za czynności adwokackie przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10.000,00 zł. do 50.000,00 zł. wynosi 4.800,00 zł. Sąd I Instancji błędnie ustalił koszty w kwocie 2.400,00 zł. Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła powódka, która w całości wygrała sprawę i która w związku z tym winna mieć w całości zwrócone koszty procesu w sposób prawidłowy, zgodnie z żądaniem. Powódka nie złożyła rachunku, tylko wniosła o zasądzenie kosztów według norm przepisanych. Zatem winna mieć prawidłowo przyznane koszty zastępstwa procesowego przez sąd, co niestety nie miało miejsca. W tej sytuacji słusznie Sąd i Instancji na podstawie art. 395 § 2 kpc uwzględnił zażalenie jako oczywiście uzasadnione i prawidłowo określił kwotę kosztów zastępstwa procesowego. Podkreślenia wymaga fakt, iż Sąd nie zmieniał zasady przyznania kosztów procesu, a jedynie skorygował błędną, mylnie zastosowaną stawkę kosztów zastępstwa procesowego, co jednoznacznie wynika z treści uzasadnienia postanowienia. Zważyć należy, iż apelacja wniesiona przez pozwanego w zakresie kosztów procesu ma inny zakres zaskarżenia, niż zażalenie wniesione przez stronę powodową.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc, apelację oraz zażalenie jako bezzasadne oddalono.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 108 § 1 kpc w związku z art. 98 kpc w związku z 10 ust 1 punkt 1 w zw. z 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz. U. poz 1667.

……………………………..

SSO Jarosław Gołębiowski

……………………………………. ………………………………………

SSO Dariusz Mizera SSR del. Aleksandra Szymorek – Wąsek