Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4.10.2019 roku sprawy, przeciwko Ł. S. s. R. i T. ur. (...) w O.

obwinionego o to że:

W piśmie z dnia 10 września 2018r., będąc właścicielem pojazdu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 05 sierpnia 2018r. ok. godz. 15:30

tj. za wykroczenie z art.96 § 3 Kodeksu Wykroczeń w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego Ł. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Zasądza od (...) W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 ( sto) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 1743/19

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2018 roku ok. godz. 15:30 przy ul. (...) w W. Straż Miejska (...) W. ujawniła wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”, popełnione przez kierującego pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...), tj. czyn z art. 92 § 1 kw.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające i w ich wyniku ustaliła, że właścicielem pojazdu jest Ł. S., którego wezwała następnie do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu w wymienionym wyżej dniu. Adresat odebrał pismo osobiście – w dniu 3 września 2018 roku. W odpowiedzi na wezwanie obwiniony ustosunkował się do jego dyspozycji i wskazał, iż nie użyczał pojazdu do kierowania lub używania w oznaczonym czasie żadnej innej osobie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  notatek urzędowych - k. 1, 8

2.  dokumentacji fotograficznej - k. 2

3.  wezwania - k. 3

4.  potwierdzenia odbioru - k. 4

5.  pism obwinionego – k. 5, 31

6.  częściowo wyjaśnień obwinionego – k. 53

Obwiniony Ł. S. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej wskazał w piśmie, iż pojazd użytkowany jest także przez współwłaścicielkę, A. S.. Ponadto wskazał, iż nie użyczał w przedmiotowym dniu innej osobie pojazdu. Nadto, w piśmie z dnia 20 maja 2019 roku wskazał, iż zarzucony mu czyn nie zawiera znamion wykroczenia, z uwagi na fakt, iż w powyższym piśmie wywiązał się
z ciążącego na nim obowiązku , wskazując, że w przedmiotowym dniu nie użyczał nikomu pojazdu.

Obwiniony stawił się na rozprawie i w całości powtórzył przedstawione wcześniej stanowisko, podtrzymując dotychczasowe wyjaśnienia.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na obdarzenie ich wiarą, a Sąd nie dysponuje dostateczną ilością wiarygodnego materiału dowodowego który mógłby skutecznie kwestionować ich prawdziwość. Przedstawiony przez obwinionego przebieg wydarzeń jest spójny i logiczny, a także zbieżny z dokumentacją zebraną w sprawie.

Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Istotne znaczenie miały w niniejszej sprawie przede wszystkim pisma skierowane do Straży Miejskiej, w których obwiniony wyraźnie wskazywał, iż w przedmiotowym dniu nie użyczał pojazdu żadnej innej osobie, tym samym wywiązując się z nałożonego na niego obowiązku uregulowanym w art. 78 ust 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z wyżej wymienionym art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie na obwinionym jako właścicielu pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w artykułach 96 § 3 kw i 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Co prawda żaden przepis prawa nie nakłada na właściciela pojazdu obowiązku prowadzenia rejestru komu w danym dniu udostępnia on swój pojazd, jednakże powyższe regulacje oznaczają, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych – w inny korzystny dla niej sposób, tak by zgodnie z ustawą móc efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z dyspozycją art. 96 § 3 kw.

W tym miejscu należy podkreślić, że ustawa nie zrównuje osoby, której pojazd został powierzony z osobą kierującą tym pojazdem. Wobec tego koniecznym staje się zaznaczenie, iż organ nie zwraca się z zapytaniem o wskazanie osoby, która popełniła wykroczenie – zwraca się wyłącznie o wskazanie osoby, której pojazd został powierzony do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Osoba, której pojazd powierzono, mogła przecież na przykład bez zgody lub wiedzy właściciela powierzyć ten pojazd jeszcze komuś innemu. Organ zaś nie zwraca się z zapytaniem o wskazanie osoby, która popełniła wykroczenie – lecz wyłącznie o wskazanie osoby, której pojazd został powierzony do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Z akt sprawy wynika, że obwiniony w piśmie skierowanym do Straży Miejskiej
w odpowiedzi na kierowane do niego wezwanie wskazał, iż nie jest on jedynym właścicielem przedmiotowego pojazdu i z uwagi na ciążący na nim obowiązek wynikający z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wskazał iż w przedmiotowym dniu nie użyczał pojazdu żadnej innej osobie. Nadto, 23 maja 2019 roku do tutejszego Sądu wpłynął wniosek
w przedmiocie umorzenia postępowania. Obwiniony, powołując się na art. 5 § 2 kpw wniósł o umorzenie postępowania, wskazując, iż nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. Ł. S. odpierając przedstawione mu zarzuty, podkreślił iż wyjaśniając w piśmie z dnia 29 sierpnia 2018 roku, że nie użyczył innej osobie przedmiotowego pojazdu, wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego, w szczególności złożoną dokumentację oraz wyjaśnienia obwinionego, nie sposób dopatrzyć się jego winy.
W świetle powyższych rozważać, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu. Wobec powyższego, zdaniem Sądu ujawniony materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania Ł. S. za winnego dokonania zarzucanego mu wykroczenia. W konsekwencji Sąd uniewinnił obwinionego
w niniejszej sprawie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu (w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2018 r.) w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez Straż Miejską (...) W., a zatem koszty postępowania obciążają (...) W.. Wysokość tych kosztów została natomiast określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.