Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 lutego 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna w S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego J. O. kwoty 18 260 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22 lipca 2015 roku do dnia zapłaty, tytułem regresu z art. 43 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z wypłaconymi poszkodowanej w wypadku drogowym świadczeniami z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

*

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

(...) S. A. w S. jest następcą prawnym (...) S. A. w S. (spółki przejętej). (...) S. A. świadczył ochronę ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego – samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) w okresie od dnia 3 czerwca 2013 roku do dnia 2 czerwca 2014 roku.

W dniu 5 listopada 2013 roku w L. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której trzynastoletnia G. O. została potrącona przez samochód marki V. (...) o nr rej. (...), kierowany przez J. O..

J. O. w chwili kolizji był trzeźwy i okazał prawo jazdy wydane w USA, natomiast nie wylegitymował się w chwili i miejscu zdarzenia polskim dokumentem prawa jazdy, gdyż go przy sobie w tamtej chwili nie posiadał.

W dacie kolizji J. O. posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi w Polsce o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t (tj. prawo jazdy kategorii B). Uprawnienia te uzyskał w dniu 10 czerwca 2008 roku. Samochód dostawczy marki V. (...) o nr rej. (...) nie przekraczał masy całkowitej 3,5 tony.

Potrącenie pieszej nastąpiło około godziny 15.15 na ul. (...), w złych warunkach atmosferycznych (zachmurzenie, opady deszczu, mokra jezdnia), w trakcie omijania przez pozwanego znajdującego się na prawym pasie jezdni autobusu, który zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszym przechodzącym przez jezdnię na pasach. Przez przejście przechodziły normalnym krokiem dwie dziewczynki, których pozwany nie zauważył. Jednej udało się przebiec na pas zieleni, a druga został potrącona.

Poszkodowana nieprzytomna została przewieziona karetką pogotowia do Szpitala (...) w L.. W dniach od 5 do 7 listopada 2013 roku była hospitalizowana w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Dziecięcej, zaś w dniach od 7 do 15 listopada 2013 roku – w Oddziale Ortopedii Dziecięcej DK w L. z rozpoznaniem złamania trzonu lewej kości udowej, rany powieki i oczodołu po stronie lewej. Nie odnotowano innych uszkodzeń narządowych. Brak jest adnotacji o ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej lub ze strony ośrodkowego układu nerwowego pochodzących z oddziału intensywnej terapii . W dniu 8 listopada 2013 roku przeprowadzono zabieg operacyjny w znieczuleniu ogólnym, polegający na zamkniętej repozycji złamania trzonu kości udowej, stabilizacji śródszpikowej gwoździem regulowanym aLFN Synthes. Po operacji zalecono: leczenie przeciwbólowe i przeciwobrzękowe, konsultację neurologiczną, antybiotykoterapię. Stwierdzono prawidłowe gojenie rany. Pozostawiono szwy. Zalecono: chodzenie z laskami łokciowymi, ochronę opatrunku gipsowego przed zabrudzeniem i zmoczeniem, a w razie niepokojących objawów niezwłoczny kontakt z kliniką ortopedii. Badanie kontrolne i usunięcie szwów zaplanowano na dzień 22 listopada 2014 roku.

W dniu 5 grudnia 2013 roku Dyrektor Zespołu (...) w L. wydała orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania G. O. w okresie od 5 grudnia 2013 roku do 31 stycznia 2014 roku z uwagi na stan zdrowia uniemożliwiający uczęszczanie do szkoły.

Pozwany został oskarżony o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k., a także został prawomocnie skazany wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 3 stycznia 2014 roku, IV W 35/14, za wykroczenie drogowe z art. 94 § 1 k.w. (tj. kierowanie pojazdem mechanicznym bez uprawnień do kierowania takim pojazdem).

W postępowaniu prowadzonym przez Policję pozwany J. O. przyznał się do popełnienia wykroczenia i do tego, że w chwili zdarzenia posiadał przy sobie prawo jazdy wydane w USA, będąc przekonanym, że jest to wystarczający dokument uprawniający go do kierowana pojazdami mechanicznymi w Polsce. Nie posiadał przy sobie polskiego dokumentu uprawniającego go do prowadzenia pojazdów mechanicznych.

W dniu 9 stycznia 2014 roku poszkodowana zgłosiła szkodę w (...) Spółce Akcyjnej w S.. Decyzją z dnia 5 listopada 2013 roku (...) S. A. przyznało G. O. odszkodowanie w kwocie 5 000 zł tytułem bezspornej kwoty zadośćuczynienia za krzywdę, zaś decyzją z dnia 5 listopada 2014 roku przyznało poszkodowanej 17 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i 1 260 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich. W dniu 4 marca 2014 roku wypłacono poszkodowanej kwotę 5 000 zł, natomiast w dniu 22 października 2014 roku – kwotę 13 260 zł.

W dniu 24 czerwca 2015 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 18 260 zł na podstawie art. 43 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Sąd Rejonowy wskazał, na podstawie jakich dowodów poczynił powyższe ustalenia faktyczne, podkreślając, że nie są wiarygodne zeznania pozwanego, iż poszkodowana wbiegła na jezdnię, bowiem przeczą im zeznania świadka J. T..

Natomiast Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do odmowy wiarygodności zeznaniom pozwanego co do tego, iż w chwili wypadku posiadał uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych, co potwierdza złożony przez niego odpis dokumentu – prawa jazdy kategorii B.

Powód jako dowód na okoliczność nieposiadania przez pozwanego uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym złożył dokument urzędowy – skazujący wyrok nakazowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 3 stycznia 2014 roku w sprawie IV W 35/14. Wyrok ten został wydany bez przeprowadzenia rozprawy, na podstawie wyjaśnień pozwanego z postępowania przygotowawczego i bez prowadzenia przez Sąd Rejonowy dalszego postępowania dowodowego. Nie jest to wyrok skazujący za przestępstwo i nie wiąże sądu cywilnego z mocy art. 11 k.p.c.

J. O. w postępowaniu przygotowawczym przyznał jedynie, że w dacie zdarzenia nie posiadał przy sobie polskiego prawa jazdy. W żadnym miejscu swoich zeznań nie przyznał natomiast, iż w ogóle nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, czy że takie uprawnienia zostały mu zabrane.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne.

Zgodnie z art. 43 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania , jeżeli kierujący nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa. Prawo regresu przysługuje do wysokości wypłaconej kwoty.

Powód powinien zatem udowodnić brak uprawnień pozwanego do kierowania pojazdem mechanicznym. W ocenie Sądu Rejonowego powód tej okoliczności nie udowodnił, gdyż pozwany wykazał, że w dacie wypadku posiadał uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych (prawo jazdy kategorii B).

Oceniając samą odpowiedzialność pozwanego za szkodę wyrządzoną poszkodowanej Sąd Rejonowy uznał, że zostały spełnione przesłanki tej odpowiedzialności z art. 415 k.c., a wypłacone poszkodowanej przez poprzednika prawnego powoda świadczenia są uzasadnione co do zasady i co do wysokości (art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.).

Za nieuzasadniony Sąd Rejonowy uznał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Sąd pierwszej instancji wskazał, że przedmiotowe roszczenie regresowe stało się wymagalne z datą zaspokojenia roszczenia poszkodowanego z ubezpieczenia OC, tj. z datą wypłacenia poszkodowanemu odszkodowania (art. 120 k.c.). Wobec powyższego trzyletni termin przedawnienia roszczenia z art. 118 k.c. nie upłynął przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., Sąd Rejonowy zasądził od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w kwocie 3 617 zł, na którą składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym wg stawki minimalnej ustalonej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości obowiązującego w dacie złożenia pozwu oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

*

Apelację od tego wyroku wniósł powód (...) Spółka Akcyjna w S., zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w całości.

Powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a)  art. 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami oraz

b)  załącznika nr 1 pkt I i II pkt 2.1.4 do rozporządzenia Ministra Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 2 sierpnia 2012 roku w sprawie wzorów dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami,

poprzez pominięcie tych przepisów przy wyrokowaniu i w konsekwencji nieuwzględnienie przez Sąd Rejonowy wymaganych ww. przepisami ustawowych przesłanek nabycia uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym na terytorium RP, co skutkowało błędnym uznaniem przez Sąd I instancji, że okazany przez pozwanego dokument prawa jazdy wydany w dniu 26 września 2016 roku uprawniał pozwanego do kierowania pojazdem 3 lata wcześniej, tj. w dniu wypadku 5 listopada 2013 roku;

II.  istotne naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy:

a)  art. 252 k.p.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. – poprzez nieprawidłowe uznanie przez Sąd Rejonowy, że powód nie udowodnił faktu nieposiadania przez pozwanego w dniu zdarzenia 5 listopada 2013 roku uprawnień do kierowania pojazdem oraz, że ciężar udowodnienia tej okoliczności spoczywał na powodzie, podczas gdy powód przedłożył w procesie dokumenty urzędowe: wyrok Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 3 stycznia 2014 roku, IV W 35/14 oraz protokoły postępowania (...) K. L. z dnia 5 listopada 2013 roku i z dnia 19 grudnia 2013 roku potwierdzające, że pozwany nie posiadał w dniu zdarzenia wymaganych prawem polskim uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, co skutkowało zmianą rozkładu ciężaru dowodu co do wykazania okoliczności przeciwnej niż wynikająca z ww. dokumentów urzędowych i obciążeniem pozwanego (a nie powoda) ewentualnym uchyleniem domniemania prawdziwości treści ww. dokumentów urzędowych,

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że pozwany posiadał w dniu wypadku 5 listopada 2013 roku uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi na terytoriom RP, co zdaniem Sądu potwierdzał złożony w toku procesu blankiet prawa jazdy – podczas gdy prawo jazdy przedłożone w procesie przez pozwanego wydane zostało (zgodnie z treścią rubryki 4a tego dokumentu) dopiero w dniu 26 września 2016 roku, prawie trzy lata po wypadku,

c)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. art. 244 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie przy wyrokowaniu ww. dokumentów urzędowych, korzystających z domniemania prawdziwości i autentyczności treści w nich zwartej, wskazujących, że pozwany J. O. w dniu zdarzenia nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi i niezgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przyjęcie tezy przeciwnej tylko w oparciu o dokument prawa jazdy wydany pozwanemu 3 lata po dacie wypadku oraz sprzeczne z treścią dokumentu urzędowego oświadczenie samego pozwanego.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez uwzględnienie powództwa w całości i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależy od oceny prawidłowości ustalenia faktycznego Sądu pierwszej instancji, będącego następstwem przeprowadzonej oceny dowodów i uwzględnienia zasady rozkładu ciężaru dowodu, iż pozwany J. O. w dniu 5 listopada 2013 roku posiadał uprawnienia do kierowania pojazdem mechanicznym kategorii B, uprawniające go do poruszania się po drodze publicznej samochodem marki V. (...) o nr rej. (...).

W myśl art. 43 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych roszczenie regresowe przysługuje bowiem ubezpieczycielowi w stosunku do kierującego, który nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa (te ostatnie przesłanki wyłączające odpowiedzialność takiego kierowcy w niniejszej sprawie nie wchodziły w grę).

Podkreślić przy tym należy, że na gruncie tego przepisu odpowiedzialność regresowa powstaje wówczas, gdy kierujący w ogóle nie posiadał wymaganych uprawnień, a nie wówczas, gdy w czasie kierowania pojazdem nie miał przy sobie wymaganego dokumentu prawa jazdy (co jest odrębnym wykroczeniem stypizowanym w art. 95 k.w.).

Ciężar dowodu tej okoliczności – zgodnie z art. 6 k.c. – spoczywał na powodzie.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 roku, Nr 30, poz. 151, ze zm.) w brzemieniu obowiązującym w dacie wypadku drogowego kierującym pojazdem może być osoba, która (poza spełnieniem wymagań co do wieku, sprawności, umiejętności) posiada odpowiedni dokument stwierdzający posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdem. Dokumentem takim jest m. in. polskie prawo jazdy, dokumentem takim nie jest amerykańskie prawo jazdy (art. 4 i art. 5 cyt. ustawy).

Do wydanego pozwanemu w dniu 26 września 2016 roku prawa jazdy (przedstawionego wraz z odpowiedzią na pozew – k. 72-73) zastosowanie miały przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 20 maja 2016 roku w sprawie wzorów dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2016 roku, poz. 702), a nie przywołane w apelacji przepisy wcześniejszego rozporządzenia. Z załącznika do tego rozporządzenia nr 1 pkt II podpunkty 2.1.4 i 2.2.4 wynika, że w dokumencie prawa jazdy zamieszczone są m. in. rubryki: 4a (data wydania dokumentu prawa jazdy – w przypadku pozwanego 26 września 2016 roku), a na drugiej stronie rubryki 10 i 11 (data wydania uprawnienia określonej kategorii po raz pierwszy – w przypadku pozwanego i kategorii B – 10 czerwca 2008 roku i data ważności uprawnienia – w przypadku pozwanego – 26 września 2031 roku). Nie wynika z tych przepisów, aby data w rubryce 10 miała być datą zdania egzaminu z umiejętności kierowania pojazdami. Na samym dokumencie opis rubryki 10 brzmi „Ważne od”.

Z przywołanych przepisów nie wynika, aby na podstawie tego dokumentu urzędowego Sąd Rejonowy nie był uprawniony do przyjęcia, że wynika z niego, iż od 10 czerwca 2008 roku pozwany miał uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii B.

Sąd Rejonowy bynajmniej nie negował tego, że powód przedstawił inny dokument urzędowy – prawomocny wyrok skazujący pozwanego za wykroczenie polegające na kierowaniu pojazdem mechanicznym w czasie przedmiotowego wypadku drogowego bez wymaganych uprawnień (art. 94 § 1 k.w. – k. 26).

Każdy z obu tych dokumentów korzystał z domniemania prawdziwości (art. 252 k.p.c. w zw. z art. 244 k.p.c.) i niewątpliwie w zakresie treści dotyczącej uprawnienia pozwanego do kierowania pojazdem mechanicznym w dniu 5 listopada 2013 roku są one sprzeczne. Sąd Rejonowy był uprawniony do wszechstronnej oceny obu tych dokumentów w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i uznania, że wiarygodnie potwierdza uprawnienia pozwanego do kierowania pojazdem mechanicznym kategorii B w dacie 5 listopada 2013 roku przedłożony przez pozwanego dokument prawa jazdy, mimo jego wydania dopiero w 2016 roku (ze względu na przywołany wyżej zapis w rubryce 10 dokumentu prawa jazdy).

Sąd Rejonowy słusznie zwrócił uwagę na uproszczony tryb postępowania wykroczeniowego, w którym nie prowadzono przed sądem postępowania dowodowego. Z dokumentów sporządzonych przez Policję (protokół badania trzeźwości z 5 listopada 2013 roku i z protokołu przesłuchania podejrzanego z 19 grudnia 2013 roku) nie wynika jednoznacznie, że pozwany nie miał w 2013 roku polskiego prawa jazdy, a tylko, że nie miał go w czasie wypadku drogowego i badania przez Policję trzeźwości (okazał amerykańskie prawo jazdy). Nie są to też dokumenty urzędowe potwierdzające brak uprawnień pozwanego do kierowania pojazdami, a tylko dokumenty urzędowe potwierdzające, jakie czynności zostały przeprowadzone przez Policję, z jakim wynikiem, jakie oświadczenia w ich toku złożono.

Nie sposób też wykluczyć, że pozwany był przekonany, iż został ukarany za brak właściwego dokumentu prawa jazdy w czasie kierowania pojazdem mechanicznym a nie za nieposiadanie takich uprawnień w ogóle. W konsekwencji Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. oceniając, że w świetle przedstawionego materiału dowodowego pozwany miał w dniu 5 listopada 2013 roku uprawnienia do kierowania pojazdem mechanicznym w rozumieniu art. 43 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a przynajmniej powód nie udowodnił, że pozwany takich uprawnień jednak wówczas nie posiadał.

Pamiętać przy tym należy, że wyrok skazujący pozwanego za wykroczenie z istoty rzeczy miał charakter pochodny (zapadł w następstwie poczynionych ustaleń co do faktów) i nie wiąże sądu cywilnego tak jak wyrok karny skazujący za przestępstwo (art. 11 k.p.c.).

Pozwany już w odpowiedzi na pozew jasno i klarownie przedstawił swoje twierdzenia w tym zakresie i złożył odpis dokumentu prawa jazdy. Powód, mimo, iż to na nim spoczywał ciężar udowodnienia braku uprawnień pozwanego do kierowania pojazdem mechanicznym jako jednej z przesłanek uzasadniających roszczenie regresowe, nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych na tę okoliczność, w szczególności zmierzających do podważenia treści zapisów dokumentu prawa jazdy (np. o udzielenie informacji przez organ wydający prawo jazdy, czy pozwany dysponował wcześniej polskim prawem jazdy, a jeżeli tak – to kiedy i na jakiej podstawie zostało mu wydane, dlaczego w obecnym dokumencie stwierdzono uprawnienia pozwanego do kierowania pojazdem mechanicznym kategorii B ważne od 10 czerwca 2008 roku itp.). W niniejszej sprawie, w której obie strony są reprezentowane przez zawodowych pełnomocników, powód jest dużym profesjonalistą działającym na rynku ubezpieczeń, zaś sporność omawianej okoliczności faktycznej była oczywista, Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do naruszenia zasady kontradyktoryjności i prowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie z urzędu (art. 232 k.p.c.).

Z tych względów, podzielając także pozostałe ustalenia faktyczne i ocenę prawną dokonane przez Sąd Rejonowy, Sąd Okręgowy uznał apelację powoda za niezasługującą na uwzględnienie.

Skarżący nie sformułował zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu, a Sąd Odwoławczy z urzędu uwzględnia tylko naruszenie prawa materialnego oraz nieważność postępowania. Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego nie było podstaw do zmiany tego rozstrzygnięcia.

Wobec oddalenia apelacji, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów postępowania odwoławczego w postaci wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego – radcy prawnego w stawce minimalnej (§ 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2018 roku, poz. 265).

Z tych względów na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Anna Wołucka-Ławnikowicz Andrzej Mikołajewski Anna Ścioch-Kozak