Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanej Z. W. na rzecz powoda E. D. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w W. kwotę 15.706,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 13 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżyła go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1.  przepisów prawa procesowego:

- art. 233§ 1 k.p.c. w zw. z art. 231 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej, polegające na wadliwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie sprzecznych z nim ustaleń poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia,

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 231 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej, polegające na wadliwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie sprzecznych z nim ustaleń poprzez przyjęcie, że powód wykazał, iż umowa sprzedaży wierzytelności obejmowała wierzytelność wynikającą z udzielonego pozwanej kredytu przez wierzyciela pierwotnego,

2.  przepisów prawa materialnego:

- art. 123 k.c. poprzez błędną jego wykładnie i przyjęcie, że w sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia, a w konsekwencji przyjęcie, że dochodzone roszczenie nie jest przedawnione.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu. Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy omówi zarzuty naruszenia prawa procesowego a następnie prawa materialnego. Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadny jest zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy normy prawa procesowego wyrażonego w art. 233 k.p.c. polegającego na wyprowadzeniu błędnych wniosków z dowodów zawartych w aktach przedmiotowej sprawy, polegających na uznaniu że w przedmiotowej sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia oraz przyjęcia, że powód wykazał, iż umowa sprzedaży wierzytelności obejmowała wierzytelność wynikającą z udzielonego pozwanej kredytu przez wierzyciela pierwotnego.

Sąd II instancji zauważa, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia przez sąd normy wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na przedstawieniu własnej oceny dowodów i subiektywnej wykładni treści dokumentów, z których przeprowadzono dowody. Aby można mówić o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjęta przez sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez sąd. Zasada swobodnej oceny dowodów określona tym przepisem wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza natomiast uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje bowiem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Tego rodzaju uchybień, co wynika z przedstawionych wyżej rozważań, nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego, zaś argumenty apelującego nie wykazały, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny przedłożonych przez powoda dowodów. Zasadnie Sąd I instancji ustalił, że powód nabył od poprzednika prawnego wierzytelność względem pozwanego wynikającą z umowy pożyczki o nr (...). Z umowy sprzedaży wierzytelności wynika, iż z dniem jej zawarcia, strona powodowa nabyła wierzytelności przysługujące pierwotnemu wierzycielowi (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. (dawniej (...) Bank S.A. z siedzibą we W.). Podkreślić trzeba, iż znajdujące się w aktach sprawy dokumenty w postaci umowy przelewu wierzytelności, wyciągu z załącznika nr 6 do umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 września 2014 r., bankowy tytuł egzekucyjny oraz oświadczenie cedenta o uiszczeniu ceny jednoznacznie wskazują, iż powód nabył względem pozwanej wierzytelność wynikająca z udzielonego pozwanej przez pierwotnego wierzyciela kredytu o nr. (...). Ponadto w aktach sprawy na dowód, że pozwany zawarł umowę z pierwotnym wierzycielem, znajduje się umowa pożyczki, której numer odpowiada numerowi wskazanemu w wyciągu z załącznika nr 6 do umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 września 2014r. Powód, jako nabywca wierzytelności wykazał, że dysponuje całością dokumentacji związanej z nabytą wierzytelnością.

Wszystkim wskazanym wyżej kryteriom odpowiada - zdaniem Sądu Okręgowego - ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego została dokonana w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny. Zrealizowane dowody zostały przez Sąd Rejonowy przywołane i omówione. Nie można też zarzucić, by Sąd I instancji na tle przeprowadzonych dowodów budował wnioski, które z nich nie wynikają. Z tych przyczyn w ocenie Sądu Odwoławczego podniesiony zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie.

W tym miejscu należy się odnieść do podniesionych w apelacji zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd Rejonowy norm prawa materialnego. Zgodnie bowiem z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Materiał dowodowy wskazuje, iż pozwana dokonywała wpłat po zakończeniu postępowania egzekucyjnego już na rzecz aktualnego wierzyciela, co należy traktować jako niezupełne uznanie roszczenia, które skutecznie przerywało bieg przedawnienia. Termin wymagalności roszczenia o zwrot całego zadłużenia przypadł na dzień 21 stycznia 2012 roku, wobec wypowiedzenia umowy. Pozwana pierwszej wpłaty po umorzeniu egzekucji dokonała w dniu 15 grudnia 2014 roku. Druga wpłata nastąpiła w dniu 8 stycznia 2015 roku, a zatem również w terminie trzyletnim od dnia wymagalności roszczenia. Ostatnią wpłatę pozwana dokonała w dniu 6 lipca 2015 roku, natomiast pozew nadano w dniu 13 grudnia 2017 roku, a zatem roszczenie nie było przedawnione. Zgodnie z art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Z uwagi na dokonywanie przez pozwaną wpłat, termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia przypadłby dopiero w dniu 7 lipca 2018 roku.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.