Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko B. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 184 (sto osiemdziesiąt cztery) złotych i 50 (pięćdziesiąt) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 16 czerwca 2017 roku;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda za rzecz pozwanego kwotę 136 (sto trzydzieści sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygnatura akt: XI GC 1128/19

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Powód P. K. złożył pozew przeciwko B. M. o zapłatę kwoty 738 złotych z odsetkami od kwot i dat wskazanymi w pozwie. Zażądał zasądzenia od pozwanego, na jego rzecz, kosztów procesu.

W uzasadnieniu podano, że strony zawarły umowę o prowadzenie ksiąg podatkowych i innych rozliczeń, miesięczne wynagrodzenie wynosiło 184,50 złotych. Pozwany zapłacił faktury za okres czerwiec – wrzesień 2017 roku. Nie uregulował czterech ostatnich faktur, powód zaś w tym okresie świadczył usługi.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 22).

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany przyznał fakt zawarcia umowy, zakwestionował czas jej trwania. Umowa miała zostać rozwiązana w maju 2017 roku.

W toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska, zaś na rozprawie pozwany uznał roszczenie wynikające z majowej faktury.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. prowadzi biuro księgowo – rachunkowe. Zatrudniał on między innymi A. K.. Znał on K. K. kilkanaście lat, a kiedy zakończyła ona zatrudnienie w urzędzie skarbowym, chciał ją zatrudnić. Choć nie zawarł z K. K. umowy pisemnej, to świadczyła ona na jego rzecz usługi. K. K. samodzielnie znalazła osoby – przedsiębiorców, dla których za jej pośrednictwem biuro P. K. miało świadczyć usługi księgowe.

W szablonie umowy powszechnie zawieranej przez biuro P. K. z klientami istniał zapis co do okresu trzymiesięcznego wypowiedzenia umowy.

K. K. nie przedstawiła P. K. umowy pisemnej zawartej z B. M..

K. K. zaprzestała współpracy z P. K., wraz z jej odejściem zaginęły dokumenty z biura.

Dowód:

- zeznania świadka A. K., karta 65v – 66;

- zeznania powoda P. K., karta 66-66v;

- zeznania pozwanego B. M., karta 66v – 67;

B. M. zawarł umowę o świadczenie na jego rzecz usług księgowych i rachunkowych. K. K. poinformowała B. M., że będzie osobiście prowadzić jego obsługę księgowo – rachunkową. Powiadomiła go, że z uwagi na jej relacje z P. K., faktury za te usługi w kwocie 184,50 złotych miesięcznie będzie wystawiało biuro i płatność należało będzie uiszczać na rachunek przedsiębiorstwa (...). K. K. nie podpisała z B. M. żadnej umowy. Strony umówiły się, że będzie mógł zakończyć współpracę „przy końcu miesiąca”.

Dowód:

- zeznania pozwanego B. M., karta 66v – 67;

W okresie od zawarcia umowy przez B. M. do sierpnia 2017 roku świadczone były usługi księgowo rachunkowe na rzecz B. M., częściowo fizycznie wykonywane przez K. K. a częściowo przez pracowników biurka P. K..

Niesporne.

P. K. wystawił faktury VAT za usługi za okres maj – sierpień 2017 roku w kwotach po 184,50 złotych każda z nich. Za wcześniejsze faktury B. M. płacił na rachunek bankowy P. K..

Dowód:

- faktury, karta 7 – 10;

- historia konta, karta 11;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne wyłącznie co do tej części, gdzie pozwany uznał powództwo (25%).

W myśl art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

O ile zatem sąd jest związany uznaniem powództwa, to zobowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa stanowi bezwarunkowe oświadczenie woli i wiedzy pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

Nie stanowi podstawy do badania i ustalania, czy będące przedmiotem uznania roszczenie rzeczywiście przysługuje stronie powodowej. Wyjaśnienie przyczyn skłaniających pozwanego do dokonania uznania z reguły pozwala na ocenę przesłanek skuteczności wyrażonego uznania, określonych w omawianym przepisie (Kontradyktoryjność a poznanie prawy w procesie cywilnym w świetle zmian Kodeksu postępowania cywilnego, PS 1998, nr 10, s. 63). Następstwem skutecznego uznania powództwa jest wydanie wyroku uwzględniającego żądania pozwu bez przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Zdaniem sądu uznanie nie było sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego, nie zmierzało do obejścia prawa.

Rygor natychmiastowej wykonalności orzeczeniu nadano na podstawie art. 333 § 1 k.p.c.

W zakresie spornym – co do pozostałych trzech faktur, powód twierdził, że strony zawarły umowę o świadczenie usług.

Zgodnie z normą art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie z art. 734 § 1 przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Zgodnie z art. 735 § 1 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Fakt świadczenia usług na rzecz B. M. nie był sporny. Sporny jednak był fakt czy pozwany zawarł umowę z powodem czy też z K. K.. Rozbieżne w tym zakresie były twierdzenia sprzeciwu od nakazu zapłaty i zeznania pozwanego.

Jeśli przyjąć, co pozwany wskazał w sprzeciwie, że strony procesu zawarły ze sobą umowę, to powód wskazał, że nie otrzymał nigdy umowy podpisanej przez pozwanego. Pozwany wskazał, że nie podpisał żadnej umowy z powodem (co nie znaczy, że umowy nie zawarto).

Faktem było to, że usługi były świadczone, a odpowiednie deklaracje wypełniane w miarę potrzeby. Powód żądał jednak zapłaty nie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, lecz z tytułu wykonania umowy. Powód nie wykazał, aby umowa trwała w czasie jej wykonywania przez powoda, pozwany zeznał a zeznaniom tym nie zaprzeczył powód, że będzie mógł zakończyć współpracę „przy końcu miesiąca”. Tak, zgodnie z jego zeznaniami uczynił i umowę wypowiedział ze skutkiem natychmiastowym, co jawi się jako wiarygodne, z uwagi na odejście K. K.. W takim układzie o ile powód świadczył usługi na rzecz pozwanego, czynił to bez podstawy prawnej (bez umowy).

O ile powód twierdził, że standardowo umowy zawierane z jego biurem mają trzymiesięczny okres wypowiedzenia, w przedmiotowej sprawie powód nie widział umowy zawartej z pozwanym. Niewykluczone, że strony obowiązywała umowa ustna, w takim układzie powód powinien był wykazać, że jednym z jej postanowień było trzymiesięczne wypowiedzenie. Z niewiadomych przyczyn powód nie powołał na świadka K. K.. Brak było podstawy do tego aby przyjąć, że strony ustnie umówiły się co do tego, że okres wypowiedzenia wynosi 3 miesiące. Okoliczność tę powinien był wykazać powód, ten zaś nie zeznał, że strony zawarły umowę z trzymiesięcznym wypowiedzeniem. Wskazał, że o istnieniu umowy pisemnej zapewniała go K. K., nikt nie potwierdził istnienia takiej umowy, nikt nie potwierdził, że umowa ustna miała trzymiesięczny okres wypowiedzenia.

Sąd przyjął zatem że istniała umowa ustna między stronami z miesięcznym wypowiedzeniem, zatem powództwo w zakresie pozostałych trzech faktur podlegało oddaleniu.

Przy przyjęciu, że stron nie wiązała żadna umowa albowiem stronami umowy był pozwany i K. K. nie wpływa na prawidłowość rozstrzygnięcia.

Zmiana podstawy prawnej dochodzonego roszczenia nie była możliwa (postępowanie uproszczone).

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. na koszty obu stron składa się wynagrodzenie pełnomocnika 270 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, powód dodatkowo uiścił opłatę od pozwu 30 złotych. Stąd 287 złotych x 75 % = 215,25 złotych, a 317 złotych x 25% = 79,25 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)