Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2019r. znak (...) – (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił L. B. (1) prawa do zasiłku opiekuńczego za okres 29 marca 2019r. – 10 maja 2019r. wskazując, iż adresat decyzji wykorzystał już w tym roku kalendarzowym 14 dni świadczenia z tytułu opieki nad chorym członkiem rodziny. (decyzja – k. 16 akt zasiłkowych).

W odwołaniu od tej decyzji L. B. (1) wskazał, iż stan zdrowia żony po wieloodłamowym złamaniu kości kończyny dolnej nie pozwala jej nadal na samodzielne funkcjonowanie (k. 3)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie na jego rzecz od ubezpieczonego kosztów procesu wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 5 - 6)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

L. B. (1) prowadzi działalność pozarolniczą i z tego tytułu podlega ubezpieczeniom społecznym, w tym chorobowemu.

Niesporne

W dniu 15 marca 2019r. ubezpieczony otrzymał zaświadczenie lekarskie o konieczności sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny - żoną H. B. w okresie 15 marca 2019r. – 5 kwietnia 2019r.

Złożył je organowi rentowemu występując o zasiłek opiekuńczy.

Kolejne podobne zaświadczenie L. B. (1) otrzymał za okres 6 kwietnia 2019r. – 10 maja 2019r. Je także złożył organowi.

Niesporne, nadto wnioski o zasiłek – k. 4 – 7, 9 – 12, zaświadczenie płatnika składek – k. 1 – 3, zaświadczenia (...) k. 8, 13

H. B. wymagała pomocy drugiej osoby w związku z następstwami wielołamowego złamania kości piszczelowej lewej ze złamaniem strzałki. Konieczność opieki utrzymywała się jeszcze po 10 maja 2019r. w związku z brakiem zrostu kości.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 4, zaświadczenie lekarskie – k. 16

Za okres 15 – 28 marca 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wypłacił ubezpieczonemu zasiłek opiekuńczy.

Niesporne, nadto karta zasiłkowa – k. 15

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie nie mogło zostać uwzględnione.

Kwestię świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, do których należy zasiłek opiekuńczy, regulują przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. 2019.645), zwanej dalej ustawą zasiłkową.

W myśl art. 32 ust. 1 pkt c ustawy zasiłkowej, zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad: dzieckiem w wieku do ukończenia lat 8 w przypadku nieprzewidzianego zamknięcia placówki, do której uczęszcza dziecko, porodu, choroby, pobytu w szpitalu rodzica dziecka stale sprawującego nad nim opiekę (pkt 1 ), chorym dzieckiem do ukończenia lat 14 (pkt 2), chorym dzieckiem niepełnosprawnym w określonym w przepisie stopniu do ukończenia lat 18 (pkt 2a), dzieckiem niepełnosprawnym w określonym w przepisie stopniu w przypadku porodu, choroby, pobytu w szpitalu rodzica dziecka sprawującego nad nim opiekę (pkt 2b), innym chorym członkiem rodziny (pkt 3).

Za innego członka rodziny w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy zasiłkowej uważa się małżonka, rodziców, rodzica dziecka, ojczyma, macochę, teściów, dziadków, wnuki, rodzeństwo oraz dzieci w wieku powyżej 14 lat – jeżeli osoby te pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym z ubezpieczonym w okresie sprawowania opieki (art. 32 ust.2 ustawy zasiłkowej).

Organ rentowy nie kwestionował w niniejszej sprawie ani pozostawania H. B. we wspólnym gospodarstwie domowym z ubezpieczonym, ani jej przynależności do kręgu podmiotów wskazanych w art. 32 ust. 2 ustawy zasiłkowej, ani wreszcie konieczności zapewnienia wymienionej w okresie objętym decyzją opieki przez innego domownika. Odmowa świadczeń warunkowana była jedynie wykorzystaniem przez L. B. (1) przewidzianego ustawą zasiłkową maksymalnego okresu korzystania z tychże.

Stanowisko organu uznać należało za prawidłowe.

Świadczenia z ubezpieczenia chorobowego są świadczeniami krótkookresowymi. Ustawa zasiłkowa określa w sposób wyraźny maksymalny czas pobierania każdego z nich. Po upływie takiego czasu, w przypadku dalszego utrzymywania się przesłanek warunkujących świadczenia, ubezpieczony nie jest już uprawniony do otrzymania tego świadczenia. Maksymalny okres pobierania zasiłku opiekuńczego określa art. 33 ustawy zasiłkowej. Długość tego okresu warunkowana jest rodzajem zdarzenia skutkującego zwolnieniem od pracy określonego w art. 32 ust. 1 ustawy. I tak w przypadku opieki nad dziećmi chorymi do 14 roku życia lub dziećmi do 8 roku życia, jeśli zajdzie jedna z sytuacji określonych w art. 32 ust. 1 pkt 1 okres ten wynosi w roku kalendarzowym 60 dni, w przypadku opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi w sytuacjach określonych w art. 32 ust. 1 pkt 2a i 2b 30 dni, a w przypadku opieki nad chorym członkiem rodziny tylko 14 dni (art. 33 ust. 1 pkt 1, 1a i 2 ustawy zasiłkowej). W art. 33 ust. 2 i 3 ustawy zasiłkowej określone są też maksymalne okresy korzystania ze świadczenia w prazie zbiegu w jednym roku różnych sytuacji wskazanych w art. 32 ust. 1. Przytaczanie tych regulacji w niniejszej sprawie pozostaje zbyteczne, bowiem wniosek ubezpieczonego dotyczy zasiłku opiekuńczego z tytułu opieki nad tym samym dorosłym członkiem rodziny.

W sprawie bezspornym pozostawało, iż L. B. (1) wykorzystał w 2019r. 14 dni zasiłku opiekuńczego w związku z opieką nad chorą żoną. Pobierał zatem świadczenie przez maksymalny okres, o jakim mowa w art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej.

Za okres dłuższy, pomimo utrzymywania się potwierdzonej zaświadczeniami lekarskimi konieczności opieki nad małżonką, świadczenia już mu nie przysługuje.

W tych warunkach na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie podlegało oddaleniu.

Orzeczenie o kosztach wydano na podstawie art. 102 k.p.c. W ocenie sądu w sprawie wystąpiły szczególne okoliczności przemawiające za odstąpieniem od obciążania ubezpieczonego kosztami procesu. Z przedstawionych zaświadczeń (...) oraz dokumentacji medycznej wynikało, iż żona ubezpieczonego wymagała w okresie objętym sporem a nawet później (wobec braku zrostu kości w dniu 10 maja 2019r.) konieczności jego opieki. L. B. (2) wskazał na rozprawie (wcześniej także w odwołaniu), iż sytuacja taka nadal ma miejsce i skutkuje niemożnością jego zarobkowania, w ramach działalności wykonywał bowiem wcześniej pracę za granicą, a aktualnie pozostawienie żony na dłużej nie jest możliwe. Obciążenie w tej sytuacji ubezpieczonego kosztami procesu stanowiłoby dla niego nadmierną uciążliwość. Zauważyć wypada jeszcze, iż nakład pracy zawodowego pełnomocnika nie był znaczny, a materia nie pozostawała skomplikowana. Organ rentowy ma oczywiście prawo korzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, nader często jednak, również w sprawach o większym stopniu trudności tego nie czyni, a reprezentują go nie będący adwokatami czy radcami prawnymi pracownicy działu prawnego. W ocenie sądu okoliczności tej (skutkującej niedochodzeniem w wielu postępowaniach kosztów procesu) nie sposób zupełnie pomijać przy ocenie, czy zachodzą warunki skorzystania z regulacji zawartej w art. 102 k.p.c.

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na przedstawionych przez strony dokumentach albowiem ich rzetelność i autentyczność nie były kwestionowane i nie nasuwały wątpliwości.

Sygn. akt IX U 292/19

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)