Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Łódź, dnia 20 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Chańko

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Ćwiklińska

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2018 roku w Łodzi

na rozprawie sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 3.843,79 zł (trzy tysiące osiemset czterdzieści trzy złote i siedemdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 1.302,24 zł (tysiąc trzysta dwa złote i dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt XIII GC 1993/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 lipca 2017 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej V. (...) w W. kwoty 3 843,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu powódka wskazała, że na skutek kolizji, której sprawca posiadał ubezpieczenie u pozwanej, uszkodzeniu uległ samochód stanowiący własność (...) s.a., a znajdujący się w posiadaniu (...) sp. z o.o. Naprawę samochodu, na zlecenie posiadacza, wykonała (...) sp. z o.o. (...) s.a. dokonała cesji wierzytelności związanej z naprawą wobec ubezpieczyciela na rzecz (...) sp. z o.o., zaś korzystający dokonał cesji wierzytelności z tytułu rzeczonej naprawy na rzecz powoda. Pozwany wypłacił jedynie część należnego odszkodowania, nie uwzględniając kwoty odpowiadającej wartości 50% podatku VAT, do której zapłaty zobowiązana jest (...) sp. z o.o., która to kwota stanowi wartość dochodzonego roszczenia.

/pozew, k. 3-6/

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu wskazując, iż szkoda została w całości naprawiona w toku postępowania likwidacyjnego, bowiem odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT nie obejmuje kwoty podatku VAT mieszczącego się w tej cenie, w zakresie w jakim poszkodowany może podatek ten odliczyć od podatku naliczonego przy zapłacie. Wobec zaś tego, że właścicielem rzeczy pozostawał (...), który jest podmiotem uprawnionym do odliczenia pełnej wartości podatku VAT, cesjonariusz nabył wierzytelność wyłącznie w kwocie nieuwzględniającej wartości podatku, która została już przez ubezpieczyciela wypłacona. Pozwany zakwestionował również zakres i wysokość szkody.

/odpowiedź na pozew, k. 70-72/

W piśmie z dnia 19 września 2017 r. powódka wskazała, że za poszkodowanego w sprawie należy uznać korzystającego, jednak nawet przy uwzględnieniu stanowiska pozwanej szkoda związana z uszkodzeniem samochodu stanowi nie tylko wartość szkody w mieniu leasingodawcy, ale również koszty poniesione przez korzystającego (w tym sporną wartość 50% podatku VAT), jako podmiot ponoszący koszty naprawy.

/pismo przygotowawcze powódki, k. 82-83/

Pismem z dnia 5 lutego 2018 r. pozwana zakwestionowała uprawnienie korzystającej do odliczenia jedynie 50% podatku VAT w związku z bezspornym faktem, że samochód był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, wobec czego (...) sp. z o.o. musiała być uprawniona do odliczenia całego naliczonego podatku.

/pismo przygotowawcze pozwanej, k. 105-106/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2016 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki B. (...) o nr. rej. (...). Uszkodzony samochód był przedmiotem umowy leasingu pomiędzy finansującym (...) s.a., a korzystającym (...) sp. z o.o. Odpowiedzialność za zdarzenie ponosił sprawca posiadający ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w (...) s.a. V. (...) w W. (obecnie (...) s.a. V. (...) w W.).

/okoliczności bezsporne/

(...) sp. z o.o. zleciła naprawę uszkodzonego samochodu w formie bezgotówkowej (...) sp. z o.o. Po wykonaniu naprawy warsztat wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 33.424, 28 zł, w której jako nabywca wskazana została (...) sp. z o.o.

/dowód: zlecenie naprawy, k.49; FV nr (...), k. 43-48/

(...) sp. z o.o. zawarła w dniu 9 lipca 2016 r. umowę o przelew wierzytelności z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy z (...) sp. z o.o., która z kolei w dniu 20 września 2016 r. zawarła umowę o powierniczy przelew tożsamej wierzytelności z (...) sp. z o.o. W dniu 8 grudnia 2016 r. (...) s.a. zawarła umowę cesji z (...) sp. z o.o., mocą której przelała na cesjonariusza wszelkie prawa i roszczenia związane z przedmiotową szkodą.

/dowód: umowy cesji, k. 32, 50, 60/

(...) sp. z o.o. w sierpniu 2016 r. była uprawniona do odliczania naliczonego podatku VAT w wysokości 50% stawki wynikającej z otrzymanej faktury, dotyczącej wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

/dowód: zeznania A. B., protokół rozprawy z 22.01.2018r., minuta 6-8; zeznania D. B., protokół rozprawy z 22.01.2018r., minuta 16-19; zestawienie rejestru VAT (...) na dzień 31.08.2016 r., k. 130v/

Pozwana wypłaciła odszkodowanie w łącznej kwocie 33 424, 28 zł. z tytułu naprawy uszkodzonego samochodu, w dniach 23 listopada 2016 r. na rzecz (...) sp. z o.o. w kwocie 32 443,76 zł oraz 27 kwietnia 2017 r. na rzecz powoda w kwocie 980,52 zł.

/okoliczności bezsporne/

Powyżej opisany stan faktyczny sprawy był w przeważającej części niesporny między stronami, zaś okoliczności sporne zostały ustalone w oparciu o powołane dowody z dokumentów i zeznania świadków, które w ocenie Sądu były w pełni wiarygodne i miarodajne dla poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych. W pozostałym zakresie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie podlegał ocenie Sądu, jako nie mający istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że mimo iż w odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował zakres i wysokość szkody, to tego rodzaju stanowisko należało uznać wyłącznie za polemikę z twierdzeniami pozwu, poczynioną z tzw. ostrożności procesowej, co należało wywieść również ze stanowiska pozwanego zajmowanego w dalszym toku postępowania. Podkreślić należy, że w postępowaniu likwidacyjnym pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę, odpowiadającą wartości netto usługi naprawy dokonanej przez warsztat naprawczy, a tym samym uznał podstawę swojej odpowiedzialności, zakres szkód i związaną z nim konieczność naprawy. Spór w sprawie sprowadzał się zatem jedynie do oceny, czy wartość stanowiąca podatek VAT od wykonanej usługi naprawy, stanowi element odszkodowania należnego od ubezpieczyciela. Wskazać zatem jedynie należy, że podstawą odpowiedzialności ubezpieczyciela za naprawienie szkody wynikłej z przedmiotowego wypadku stanowi art. 822 § 1 k.c., art. 415 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2018.473 t.j. z dnia 2018.03.02).

Zgodnie z art. art. 34 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm., dalej: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 w/w ustawy). Z uwagi na treść art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się dwóch pojazdów mechanicznych podstawę odpowiedzialności kierującego pojazdem stanowi art. 415 k.c., zgodnie z którym ten, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Ponieważ ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych nie definiuje pojęcia szkody, konieczne jest sięgnięcie, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, do Kodeksu cywilnego. I tak, zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła; w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przyjąć zatem należy za uzasadniony pogląd, że szkodą jest różnica pomiędzy majątkiem poszkodowanego jaki powstał po zaistnieniu zdarzenia szkodzącego, a majątkiem jaki istniałby, gdyby do tego zdarzenia nie doszło. W przypadku uszkodzenia pojazdu na skutek wypadku komunikacyjnego jako szkodę ustalić więc należy – co do zasady – koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia szkodzącego. Jeżeli więc właściciel uszkodzonego samochodu żąda przywrócenia stanu poprzedniego poprzez naprawę samochodu, sprawca szkody nie może mu narzucić innej formy odszkodowania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003 r. V CKN 308/01).

Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz.U.2017.1830 t.j.) w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym.

Analiza powyżej przedstawionych regulacji prowadzi do wniosku, że podatek VAT ma charakter cenotwórczy, ponieważ jego rozmiar w zasadniczy sposób wpływa na wysokość ceny towaru lub usługi. Skoro zaś naprawa uszkodzonego samochodu odbywa się, zgodnie z wolą poszkodowanego, poprzez jego naprawę, to jako szkodę ustalić należy wartość użytych w tym celu części zamiennych oraz wykonanej usługi, z uwzględnieniem zawartego w ich cenach podatku VAT. Odmienna ocena może być związana jedynie z faktem dążenia do uniknięcia wzbogacenia po stronie poszkodowanego. Odszkodowanie bowiem powinno ściśle odpowiadać wysokości szkody - nie powinno być od niej wyższe i stanowić źródła wzbogacenia poszkodowanego, czemu służy m.in. wyrównanie korzyści z uszczerbkiem - compensatio lucri cum damno (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r. III CZP 14/97). Z tego też powodu w sytuacji, gdy poszkodowany ma prawo odliczyć podatek należny od podatku naliczonego, należne odszkodowanie nie powinno obejmować kwoty podatku VAT mieszczącego się w cenie.

W tym miejscu wskazać trzeba, że w zależności od postaci szkody za poszkodowanego może być uznany zarówno finansujący, korzystający, jak i oba te podmioty, choć w rozłącznym zakresie. Zgodnie z art. 709 ¹ k.c. Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Oczywistym jest, wbrew twierdzeniom powódki, że poszkodowanym, przy uszkodzeniu rzeczy jest jej właściciel - finansujący. Oceny tej nie zmienia fakt, że w razie wyrządzenia szkody w przedmiocie leasingu, finansujący może żądać jej naprawienia od kilku podmiotów. I tak finansującemu przysługuje roszczenie z art. 415 k.c. wobec sprawcy szkody, na podstawie art. 822 § 1 k.c. wobec zakładu ubezpieczeń sprawcy oraz na podstawie art. 709 ⁷ § 1 k.c. wobec korzystającego. Każdy z tych podmiotów jest współdłużnikiem in solidum i w zasadzie wedle własnego wyboru finansujący może od każdego z nich żądać naprawienia szkody.

W praktyce jednak szkodę naprawia zakład ubezpieczeń, a proces naprawy koordynuje korzystający. Koszty związane z utrzymaniem rzeczy, jej konserwacją, naprawami i ubezpieczeniem, zgodnie z regulacją zawartą w art. 709 ⁷ k.c., obciążają finansującego. Jeżeli korzystający nie naprawi rzeczy, naraża się na odpowiedzialność odszkodowawczą. Finansujący ma przy tym prawo kontrolować, czy korzystający utrzymuje rzecz we właściwy sposób i czy ponosi ciężary związane z jej własnością lub posiadaniem, a w razie stwierdzenia, iż obowiązki te nie są wykonywane prawidłowo, finansujący może skorzystać z prawa do wypowiedzenia umowy leasingu. Sprawca szkody, a zatem również ubezpieczyciel, z mocy art. 822 k.c., jest zaś zobowiązany do naprawienia szkody względem każdego podmiotu, w majątku którego powstanie uszczerbek pozostający w normalnym (adekwatnym) związku przyczynowym ze zdarzeniem powodującym odpowiedzialność odszkodowawczą. Zatem odpowiedzialność sprawcy szkody nie jest ograniczona wyłącznie do właściciela rzeczy, w sytuacji, w której uszkodzenie rzeczy wyrządzi (pociągnie za sobą) szkodę również majątku innych osób.

Powyższa analiza prowadzi zatem do wniosku, że ubezpieczyciel jest zobowiązany zarówno do naprawienia szkody, w postaci wartości netto usługi naprawy uszkodzonego samochodu, która to szkoda powstaje w majątku finansującego (właściciela), uprawnionego do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, jak i szkody w postaci wartości odpowiadającej należnemu podatkowi VAT, który zobowiązany jest zapłacić korzystający (z uwagi na konieczność wykonania naprawy), a którego nie może odliczyć w ramach pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony. Po pierwsze bowiem, o ile zlecający naprawę nie może skorzystać z takiego uprawnienia, to podatek stanowi jego szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Odszkodowanie zaś ma odpowiadać kosztom usunięcia szkody powstałej na skutek wypadku ubezpieczeniowego, niezależnie od tego w czyim majątku szkoda ta powstaje. Po drugie, istota ograniczenia odszkodowania o wartość podatku VAT, polegająca na dążeniu do uniknięcia wzbogacenia po stronie poszkodowanego nie zachodzi w sytuacji, gdy w rzeczywistości podatek ten musi zostać uiszczony, a zatem to, kto faktycznie dokonuje naprawy uszkodzonego samochodu – wbrew twierdzeniom pozwanego – ma kluczowe znaczenie dla określenia zakresu odszkodowania. Po trzecie zaś, nie należy tracić z pola uwagi faktu, że – jak słusznie zauważa Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 20 lipca 2017 r., I ACa 1770/16 – „ zakład ubezpieczeń jest instytucją szczególnego zaufania publicznego, która wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami winna dążyć do ochrony interesów osób, które zamierzając zapewnić sobie pewną i pełną ochronę ubezpieczeniową przed przyszłymi i ewentualnymi zdarzeniami, zawierają stosowną umowę ubezpieczenia, zyskując w zamian za wpłaconą składkę gwarancję pokrycia przez ubezpieczyciela powstałych szkód, także obejmujących zdrowie i mienie osób trzecich. Ubezpieczony może zatem liczyć, że zawarcie umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w całości zabezpieczy jego sytuację majątkową, a poszkodowany ma prawo oczekiwać, że jego uzasadnione roszczenia zostaną w całości zaspokojone przez ubezpieczyciela”. Skoro więc celem umowy ubezpieczenia jest dążenie do zapewnienia naprawienia szkody, to dążyć należy do takiej interpretacji obowiązującej regulacji prawnej oraz dorobku orzecznictwa, aby zapewnić uprawnionemu należną ochronę ubezpieczeniową w związku z powstałą szkodą i związanymi z nią kosztami, nie zaś ochronę tę ograniczać.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, że (...), jako właściciel uszkodzonego samochodu oraz podmiot uprawniony do odliczenia podatku należnego o podatek naliczony VAT, na skutek kolizji z dnia 8 lipca 2016 r. poniósł szkodę w postaci wartości netto kosztów naprawy pojazdu, która to szkoda została w całości naprawiona w ramach postępowania likwidacyjnego przez pozwanego. (...) sp. z o.o., jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, poniosła zaś koszt odpowiadający 50% wartości podatku VAT należnego od zleconej naprawy. Ze zgromadzonego materiału dowodowego w sposób niewątpliwy wnika bowiem, że (...) sp. z o.o. zleciła wykonanie naprawy, a także była zobowiązana do zapłaty za jej wykonanie, zgodnie z fakturą VAT wystawioną przez (...) sp. z o.o. Jak wynika bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów (Dz.U.2017.1221 t.j.) i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zatem zobowiązanym do zapłaty podatku od zleconej usługi było (...) sp. z o.o. Jak zaś wynika z zeznań wspólników spółki (...), a także z dokumentu w postaci zestawienia VAT spółki za sierpień 2016 r., spółka miała prawo do odliczenia jedynie 50% podatku. Tego wniosku nie wyklucza zeznanie wspólników, iż w rzeczywistości samochód ten był użytkowany wyłącznie na cele służbowe. Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług odliczenie VAT od samochodów jest limitowane i stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Z uwagi na regulację art. 86a wskazanej ustawy, aby dokonać zaś pełnego odliczenia podatku, przedsiębiorca musi spełnić łącznie dwa warunki - ustalone przez niego zasady używania pojazdu muszą wykluczać jego wykorzystywanie do celów prywatnych i musi to być potwierdzone prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdu. Zgłoszenie samochodu jako wykorzystywany wyłącznie co celów prowadzonej działalności, celem pełnego odliczenia podatku VAT, jest jedynie prawem - nie obowiązkiem – podatnika. Biorąc zaś pod uwagę restrykcyjną wykładnię przepisów, zgodnie z którą nawet jednokrotne użycie samochodu do innych celów wyłącza uprawnienie do pełnego odliczenia podatku, decyzja o zgłoszeniu samochodu do użytku „mieszanego” nawet w sytuacji wykorzystywania go w pełni do prowadzenia działalności gospodarczej może być uzasadniona. Zeznania świadków nie pozostają zatem w sprzeczności wewnętrznej oraz zewnętrznej i nie prowadzą do podważenia przedstawionego na wstępie tej części wywodu wniosku.

W niniejszej sprawie legitymacja czynna powoda wynikała z szeregu umów cesji. Zgodnie bowiem z treścią art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W niniejszej sprawie (...) sp. z o.o. nabyła od finansującego przysługującą mu wierzytelność o naprawienie szkody. Spółka zbyła na rzecz (...) sp. z o.o. „wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy – dotyczącą szkody komunikacyjnej w pojeździe” szczegółowo opisanym w umowie. Należy zatem uznać, że korzystająca zbyła zarówno wierzytelność nabytą (choć dopiero w dniu 8 grudnia 2016 r.) od finansującego, jak i wierzytelność z tytułu własnej szkody, bowiem – jak wyżej wykazano- obie te wierzytelności mieściły się w ramach należnego odszkodowania z polisy OC sprawcy kolizji. Powód w niniejszej sprawie występował zatem jako cesjonariusz tak określonego zobowiązania, nabytego od (...) sp. z o.o. Zgodnie zaś z zasadą nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet, (...) sp. z o.o. przeniosła na (...) sp. z o.o. wierzytelność w takim kształcie w jakim sama ją posiadała i w takim kształcie wierzytelność tę nabył powód. Roszczenie powoda o zapłatę 50% kwoty podatku wynikającej z faktury podatnika, tj. kwoty 3843, 79 zł było w pełni zasadne, co skutkowało rozstrzygnięciem jak w punkcie 1. wyroku.

Żądanie zasądzenia odsetek, z uwagi na wymagalność roszczenia w dniu 16 sierpnia 2016 r., zasługiwało na uwzględnienie w całości, wobec czego zasądzono je zgodnie z żądaniem na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2018.473 t.j. z dnia 2018.03.02).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika, zgodnie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) – 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, koszty związane ze stawiennictwem świadków – 192,24 zł oraz opłata od pozwu w kwocie 193 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)

12 lipca 2018 roku.