Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Monika Filaber

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2019 roku w W.

sprawy przeciwko T. G.

synowi J. i E.

urodzonemu (...) roku w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 19 listopada 2016 roku ok. godziny 00:50 na ul. (...) w W. wbrew ciążącemu na nim prawnemu obowiązkowi nie wskazał na uprzednie żądanie Straży Miejskiej (...) W., komu powierzył i użyczył pojazd marki K. o numerze rej. (...),

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw,

I.  obwinionego T. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, że został on popełniony około godz. 1:29 i czyn ten kwalifikuje z art. 96 § 3 kw i za to na tej podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 96 § 3 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych;

II.  na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 2391/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 listopada 2016 roku w W. na ul. (...) funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W. A. K. i G. D. ujawnili pojazd marki K. o numerze rejestracyjnym (...) zaparkowany w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T-24. W związku z popełnionym wykroczeniem funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W. podjęli interwencję w stosunku do ww. pojazdu. Z uwagi na fakt, że na miejscu nie było kierowcy, rozpoczęto procedurę usunięcia pojazdu. Około godziny 1:29 na miejsce przybył holownik. Podczas załadunku pojazdu do strażników podszedł T. G., oświadczając że to on jest właścicielem tego auta. W trakcie rozmowy oznajmił, że nie on prowadził samochód. W związkuz powyższym funkcjonariuszka A. K. poinformowała obwinionego o ustawowym obowiązku wskazania osoby użytkującej pojazd K. nr rej. w dniu 19 listopada 2016 roku oraz pouczyła, że w razie nieuczynienia tego popełnia on wykroczenie z art. 96 § 3 kw. T. G. odmówił podania komu powierzył pojazd do używania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci:

⚫

zeznań świadka A. K. (k. 53, 8),

⚫

notatki urzędowej (k. 1-6),

⚫

danych z (...) (k. 30).

Obwiniony T. G. nie stawił się na rozprawę i nie został przesłuchany. Sąd – na podstawie art. 71 § 4 kpw – przeprowadził rozprawę zaocznie.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony na podstawie wskazanego wyżej materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej nie budzi żadnych wątpliwości – wynika z wszystkich wskazanych dowodów. Fakt niewskazania przez obwinionego komu powierzył przedmiotowy pojazd K. do kierowania dnia 19 listopada 2016 roku jest niewątpliwy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. K. – osoby, która uczestniczyła w interwencji wobec obwinionego. Zeznania tego świadka są jasne, zgodne z doświadczeniem życiowym, logiczne i konsekwentne. Okoliczności faktyczne przedstawione przez świadka korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym – w szczególności w postaci notatki urzędowej, z której wynika, iż obwiniony podczas prowadzonej wobec jego pojazdu interwencji związanej z zaparkowaniem w niedozwolonym miejscu, odmówił wskazania kto przedmiotowego dnia był użytkownikiem jego samochodu.

Wiarygodne są także pozostałe ujawnione w toku rozprawy dokumenty - nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Zgodnie z przepisem art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W okolicznościach sprawy niniejszej obwiniony został zobowiązany do takiego wskazania podczas interwencji Straży Miejskiej, w trakcie prowadzenia procedury odholowywania należącego do niego pojazdu. Odmowa udzielania żądanej informacji Straży Miejskiej nastąpiła nie wcześniej niż o godzinie 1:29, kiedy to obwiniony po przybyciu do pojazdu rozmawiał z funkcjonariuszką Straży Miejskiej. Stąd też tę godzinę Sąd przyjął jako czas popełnia czynu przypisanego w wyroku.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw - karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczenia, a nie jedynie czynu zabronionego. Jego czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających karalność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), jest to również czyn zawiniony przez obwinionego (popełniony w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normie prawnej.

Wymierzając karę obwinionemu T. G. Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny. Wpływ na to mają: wartość naruszonego dobra w postaci porządku w komunikacji, sposób działania sprawcy, który nie podjął współpracy ze Strażą Miejską i odmówił udzielenia informacji. Wymierzając karę, Sąd miał równocześnie na uwadze fakt, że obwiniony jest osobą niekaraną za przestępstwa (k. 51), w ciągu ostatnich dwóch lat nie był karany za wykroczenia drogowe (k. 49-50).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 250 złotych jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec niego. Miał także na względzie, aby kara była w odbiorze społecznym sprawiedliwa i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisu art. 119 § 1 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania – 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia w związku z treścią art. 5 ustawy z dnia 9 listopada 2017 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 21 grudnia 2017 r., poz. 2400) – czynności wyjaśniające zakończone przez dniem wejścia w życie ustawy.