Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy w Złotoryi II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej------

po rozpoznaniu w dniu 06 listopada 2019 r. w Złotoryi sprawy

P. Z. (Z.)

urodz. (...) w Z.

syna P. i J. z d. O.

oskarżonego o to, że:

I w okresie od dnia 1 marca 2016 roku do dnia 8 lutego 2019 roku w Z. województwa (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uporczywie nękał A. P. w ten sposób, że przy użyciu telefonu komórkowego uporczywie wydzwaniał do niej wykonując połączenia głosowe i próby tych połączeń, połączenia SMS używając wobec niej słów wulgarnych i obraźliwych, nachodził w miejscu zamieszkania, robienia przez nią zakupów oraz spacerów, czym wzbudził u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność oraz groził jej popełnieniem przestępstwa zabójstwa i pobicia, czym wzbudził w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

to jest o czyn z art. 190a§1 kk i art. 190§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk

II w okresie od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia 27 lutego 2019 roku w Z. województwa (...) dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia z autobusu marki A. chłodnicy oraz dwóch nagrzewnic, z pojazdu marki N. chłodnicy oraz z pojazdu marki A. chłodnicy o łącznej wartości 1.700,00 złotych na szkodę D. B. (1),

to jest o czyn z art. 278§1 kk

I uznaje oskarżonego P. Z. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190a§1 kk w zw. z art. 11§3 kk skazuje go na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

II uznaje oskarżonego P. Z. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 278§1 kk skazuje go na karę 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności;

III na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk łączy orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

IV na podstawie art. 41a§1 i §4 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną A. P. oraz zbliżania do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 3 (trzy) lat – za wyjątkiem przypadków zgody pokrzywdzonej oraz realizacji kontaktów z dzieckiem w razie ich ustalenia;

V na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wynikającej z czynu z punktu II w całości przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego D. B. (1) kwoty 1700 (tysiąc siedemset) złotych;

VI zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. N. koszty obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w wysokości 516,60 zł (420 zł + 96,60 zł jako podatek VAT);

VII na podstawie art. 63§3 kk na poczet środka karnego orzeczonego w punkcie IV wyroku zalicza środek zapobiegawczy odpowiadający rodzajowo temu środkowi karnemu od dnia 12 marca 2019 r. do dnia uprawomocnienia się wyroku;

VIII na podstawie art. 63§1 kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu zatrzymanie w dniu 11 marca 2019 r. od godz. 12:10 do 15:10, co stanowi jeden dzień pozbawienia wolności;

IX na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z kosztów sądowych i nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 581/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

A. P. i P. Z. do marca 2016 r. żyli w związku partnerskim, mają wspólne około roczne dziecko. Odkąd się rozstali, od 1 marca 2016 r. do 08 lutego 2019 r., z krótką dwumiesięczną przerwą na ponowne wspólne życie, P. Z. wykonywał do A. P., o różnych porach dniach i nocy, połączenia telefoniczne oraz wysyłał sms-y, w których wyzywał ją bardzo wulgarnymi słowami („kurwa”, „szmata”), przychodził pod drzwi jej mieszkania, dzwonił domofonem. Zapowiadał, że będzie ją oczerniał na F., w czasie spotkań w mieście chodził za A. P., chwytał ją za rękę. Pod pozorem spotkań z dzieckiem, w razie wpuszczenia do mieszkania wyzywał A. P., zarzucał jej spotkania z innym mężczyzną, groził zabójstwem oraz pobiciem.

W okresie pomiędzy 24 lutego a 27 lutego 2019 r., P. Z. zabrał z posesji D. B. (1), położonej w Z. przy ulicy, z zaparkowanego tam Autosanu chłodnicę oraz dwie nagrzewnice, z N. chłodnicę, a z pojazdu marki A. chłodnię, powodując straty na łączną kwotę 1700 złotych.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. Z. – k. 95-96, 103, 139, 152-153,

158, 215-216,

zeznania świadka A. P. – k. 216,

zeznania świadka D. B. (1) – k. 217,

płyta CD – k. 6, 26, 33, 84,

wydruki sms- k. 7, 17-20,

protokół odtworzenia nośnika danych – k. 34-82, 83, 86-87,

protokół oględzin miejsca – k. 114-121,

protokół przeszukania – k. 126-127,

kserokopia umowy sprzedaży złomu – k. 131,

protokół oględzin rzeczy – k. 143-147.

P. Z. ma obecnie 34 lata, jest kawalerem, ma dwoje dzieci (na syna ze związku z A. P. nie uiszcza alimentów), ma wykształcenie zawodowe, jest ślusarzem, utrzymuje się z pracy dorywczej, z której zarabia 2000 złotych miesięcznie, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo, sporadycznie zażywa narkotyki, był karany za posiadanie narkotyków oraz kradzież (ostatni wyrok wydano w 2007 r.). Postanowieniem z dnia 12 marca 2019 r. Prokurator Rejonowy w Złotoryi zastosował wobec P. Z. środek zapobiegawczy w postaci dozoru policji, połączonego z zakazem kontaktowania się oraz zbliżania do pokrzywdzonej. Został zatrzymany do niniejszej sprawy w dniu 11 marca 2019 r. w godzinach 12.10-15.10.

Pokrzywdzony D. B. (1) złożył wniosek o naprawienie szkody.

Oskarżony był w toku postępowania sądowego reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu w osobie adw. A. N..

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 95,

karta karna – k. 98-99,

odpisy wyroków – k. 100, 101,

postanowienie w przedmiocie środków zapobiegawczych – k. 104-105,

protokół zatrzymania – k. 133.

P. Z., zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy w pełni potwierdził winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie przebiegu zarzucanych mu czynów za prawdziwe. Zostały one zresztą w pełni potwierdzone wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonych oraz pozostałymi dowodami. Brak wątpliwości co do wyjaśnień oskarżonego, konsekwentnie przyznającego się zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem, skutkowały zresztą, na wniosek oskarżonego i jego obrońcy, ograniczeniem postępowania dowodowego w trybie art. 388 kpk.

Sąd podzielił stanowisko oskarżyciela publicznego co do kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego.

Zachowanie oskarżonego wobec A. P. stanowiło wręcz klasyczny przykład przestępstwa stalkingu (w zbiegu kumulatywnym z groźbami karalnymi), co polega na uporczywym nękaniu innej osoby i wzbudzeniu przez to uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub istotnym naruszeniu prywatności i jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat trzech.

Opisane w podstawie faktycznej wyroku zachowania oskarżonego doprowadziły zarówno do poczucia zagrożenia pokrzywdzonej i to uzasadnionego obiektywnie, jak i stanowiły istotne naruszenie jej prywatności. Oskarżony wysyłał smsy i wykonywał połączenia oraz próby połączeń telefonicznych w ilości znacznie przekraczającej nawet częste kontakty osób sobie bliskich, treść tych smsów nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że zamiarem oskarżonego było dokuczenie pokrzywdzonej, obrażanie jej a tym samym wypełniało to znamiona nękania. Podobnie rzecz przedstawia się z pozostałymi zachowaniami oskarżonego wobec pokrzywdzonej, powyżej opisanymi.

Podobnie, brak wątpliwości, że zabór metalowych elementów z samochodów pokrzywdzonego D. B., a następnie ich sprzedaż na złom, wypełniła znamiona ustawowe kradzieży, co zgodnie z art. 278§1 kk zagrożone jest karą od trzech miesięcy do pięciu lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe za oba czyny, sąd, stosownie do treści art. 53 kk, wziął pod uwagę przede wszystkim stopień winy i społecznej szkodliwości tych czynów, które uznał za sytuujące się na poziomie dość znacznym w przypadku czynu z punktu I, a na poziomie średnim w przypadku czynu z punktu II.

Przestępcze zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej trwały długo, niemal trzy lata, zachowanie oskarżonego nie zmieniało się pomimo dawania mu szansy poprawy ich relacji ze strony pokrzywdzonej. Zachowania te cechowały się wysokim stopniem dolegliwości dla pokrzywdzonej, która utraciła poczucie bezpieczeństwa nie tylko w sferze publicznej, gdy wychodziła z domu, ale także w domu, gdzie docierał do niej oskarżony. Świadczy zresztą o tym zachowanie pokrzywdzonej, która wyprowadziła się w nowe miejsce zamieszkania, którego adres chroni przez oskarżonym właśnie z powodu obawy powtórzenia jego negatywnych zachowań. Ponadto, oskarżony zachowywał się tak w obecności wspólnego dziecka jego i pokrzywdzonej.

Jeśli chodzi o czyn z punktu II, sąd miał na uwadze to, że oskarżony zabrał rzeczy o niezbyt wysokiej wartości (choć z uwagi na swego rodzaju renesans pojazdów z lat 70 –tych, rzeczywiście mogących mieć wartość kolekcjonerską dla pokrzywdzonego).

Sąd, wymierzając kary za oba czyny, wziął pod uwagę także względy prewencji indywidualnej, związane z osobą karanego już (choć rzeczywiście dość dawno) oskarżonego i mające poprzez karę wymusić na nim na przyszłość przestrzeganie podstawowych norm prawnych. Sąd uwzględnił również potrzeby prewencji generalnej, dotyczące konieczności podkreślenia wagi poczucia bezpieczeństwa osób prywatnych oraz ochrony własności.

Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i znalazło to pewne odbicie w wymiarze kar jednostkowych, zbliżonych przecież bardziej do dolnych bądź co najwyżej średnich granic ustawowego zagrożenia.

Sąd nie znalazł jednak podstaw do zastosowania kar wolnościowych, gdyż w ocenie sądu zachowanie przestępcze wobec pokrzywdzonej trwało tak długo, że skruchę oskarżonego należy uznać jedynie za deklarowaną, a nie rzeczywistą, brak jest zatem wobec niego podstaw do sformułowania pozytywnej prognozy kryminologicznej. Ponadto, udowodnione przez pokrzywdzonego D. B. szantażowanie ze strony oskarżonego mające na celu odstąpienie od zgłaszania na policję kradzieży również nie pozwala na uznanie skruchy oskarżonego za rzeczywistą.

Mając na uwadze te okoliczności, sąd uznał za sprawiedliwe wymierzenie kary za czyn z punktu I – osiem miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z punktu II – pięć miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie sądu, jedynie kary pozbawienia wolności wpłyną pozytywnie na zachowanie oskarżonego, który już był przecież karany za inne przestępstwa, co jednak nie przeciwdziałało skutecznie jego powrotowi do przestępstwa. Zdaniem sądu zatem nie sposób uznać, że tym razem kary łagodniejszego rodzaju, tj. ograniczenie wolności bądź grzywna, osiągną zamierzony prewencyjny rezultat.

Z tych względów, sąd orzekł, jak w punkcie I i II części dyspozytywnej wyroku, uznając kary za sprawiedliwe.

Wymierzając oskarżonemu karę łączną, którą sąd mógł orzec w granicach od ośmiu miesięcy do roku i miesiąca pozbawienia wolności, sąd zastosował zasadę bliższą zasadzie absorpcji, gdyż popełnione przez oskarżonego czyny były ze sobą czasowo powiązane, choć skierowane przeciwko zupełnie innym dobrom prawnym.

Z tych względów, sąd uznał za zasadne wymierzenie kary łącznej na poziomie dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, o czym sąd orzekł, jak w punkcie III wyroku, a na poczet tej kary sąd zaliczył oskarżonemu jego zatrzymanie w dniu 11 marca 2019 r., o czym orzekł w punkcie VIII wyroku.

Jako, że pokrzywdzony D. B. domagał się naprawienia poniesionej przez siebie szkody, należało obciążyć oskarżonego obowiązkiem naprawienia szkody, wynikającej z czynu z punktu II w całości, o czym sąd na podstawie art. 46§1 kk orzekł, jak w punkcie V części dyspozytywnej wyroku.

Z uwagi na konieczność zapewnienia pokrzywdzonej poczucia bezpieczeństwa, sąd uznał za konieczne orzeczenie środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania do niej na odległość mniejszą, niż 50 metrów, uznając, że trzyletni okres stosowania tego środka wystarczy dla ochrony pokrzywdzonej i doprowadzenia do pozytywnej zmiany w zachowaniu oskarżonego. Z uwagi na to, że oskarżony i pokrzywdzona mają dziecko sąd ograniczył zakres stosowania tego środka przez wyłączenie z niego ewentualnych kontaktów z dzieckiem. Jako, że wobec oskarżonego był stosowany, odpowiadający rodzajowo zastosowanemu środkowi karnemu, środek zapobiegawczy, sąd zaliczył okres jego stosowania na poczet środka karnego.

Z tych względów, sąd orzekł, jak w punktach IV i VII części dyspozytywnej wyroku.

Oskarżony w toku postępowania sądowego był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu, któremu koszty obrony nie zostały zwrócone, a zatem koszty te należało zasądzić od Skarbu Państwa, o czym sąd orzekł w punkcie VI wyroku.

Jako, że oskarżony pracuje jedynie dorywczo, nie zgromadził majątku, ma perspektywę odbycia kary pozbawienia wolności, sąd uznał, iż nie jest on w stanie uiścić kosztów sądowych ani opłaty i stąd na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił go z obowiązku zapłaty tych należności, o czym orzekł w punkcie IX wyroku.