Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., reprezentowana przez pełnomocnika fachowego w osobie radcy prawnego, domagał się zasądzenia od pozwanej A. K. kwoty 1.562,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu w sprawie do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów sądowych i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie powód podał, iż pozwana A. K. w dniu 28 sierpnia 2017 r. zawarła z Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością umowę pożyczki nr (...) na kwotę 850,00 zł na okres 35 dni z dniem zwrotu do 2 października 2017 r. za pośrednictwem internetu. Potwierdzając rejestracje i akceptacje umowy poprzez wpisanie SMS kodu na stronie internetowej powoda podczas złożenia wniosku. Kwota pożyczki została przelana na konto pozwanej, z uwagi na brak spłaty pożyczki w terminie oraz wybranie opcji refinansowania pożyczki w momencie zawierania pierwotnej umowy pożyczki poprzez zaznaczenie przez pozwaną „check-box” z komunikatem „Złóż wniosek w celu poszukiwania nowego pożyczkodawcy”, pozwana wyraziła zgodę na spłatę swoich zobowiązać przez pośrednika, pod aktywnym słowem „wniosek” pojawił się dokument, który szczegółowo wyjaśniał warunki refinansowania.

Zatem w dniu 6 października 2017 r. została zawarta z pozwaną umowa pożyczki, na mocy której pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki do dnia 5 listopada 2017 r. w wysokości 1.405,89 zł, która to kwota obejmuje kwotę pożyczki 1.095,99 zł, prowizję 300,90 zł oprocentowanie 9,00 zł. Tym samym całkowita kwota do spłaty wyniosła kwotę 1.562,61 zł. Powód zaznaczył, iż stosowane procedury refinansowania zostały w szczegółowy sposób opisane w dokumentacji pożyczkowej. Pozwana była kilka razy wzywana do zapłaty, nie uregulowała należności.

Referendarz Sądowy przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, postanowieniem z dnia 3 października 2018 r., wydanym w sprawie VI Nc-e (...), stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej.

Pozwana na rozprawach podała, iż faktycznie otrzymała 850,00 zł i nie spłaciła tego, natomiast nie brała drugiej pożyczki, nic nie wpłynęło na jej konto, nikt nie miał dostępu do jej konta internetowego. Brała pożyczkę w dniu 28 sierpnia 2017 r., a na profilu ma jakąś pożyczkę ramową z 16 września 2017 r., a takiej umowy nie zawierała, nie zawierała umowy z 16 września 2017 r., była tylko jedna umowa na kwotę 850,00 zł.

Następnie słuchana w charakterze strony pozwana podała, ze wzięła pożyczkę przez internet, nie spłaciła jej, ale nie brała pożyczki od (...) Sp. z o.o., nie dostała żadnych pieniędzy, nie wiedziała nic o innej pożyczce, dowiedziała się o niej dopiero jak przyszły dokumenty z Sądu, zaprzecza, aby zawierała z tą firmą jakąkolwiek umowę pożyczki.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie było, iż pozwana A. K. zawarła w dniu 28 sierpnia 2017 r. przez internet pożyczkę na kwotę 850,00 zł z Centrum (...) Spółką z ograniczona odpowiedzialnością w W., której nie spłaciła.

Pozwana zaprzeczyła stanowczo, aby zawierała jakąkolwiek umowę pożyczki z powodem tj. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Zaoferowany z kolei przez powoda materiał dowodowy w postaci wydruków z internetu jakiś pism, w tym potwierdzenia warunków pożyczki, bez podpisów stron, nie pozwolił na uznanie tych pism za dokumenty w rozumieniu art. 245 kpc, co w połączeniu z zaprzeczeniem przez pozwaną zawarciu takiej umowy, skutkować musiało oddaleniem powództwa.

Zresztą ze sformułowania zawartego w pozwie i piśmie procesowym powoda jako „ a zatem została zawarta z pozwanym umowa pożyczki na dowolny cel konsumpcyjny” wynika, iż pozwana nie zawarła tej umowy z powodem, lecz umowa została zawarta niejako poza nią, na mocy zgody na refinansowanie spłaty poprzez kliknięcie ikonki „check-box”.

Abstrahując już od okoliczności, iż aby umowa została zawarta strony muszą uzgodnić jej essentialia negotii tj. przedmiotowo istotne postanowienia umowy, kwotę pożyczki, termin spłaty, opłaty dodatkowe, a brak takich uzgodnień skutkuje nieważnością umowy. To należy zauważyć, iż wprowadzenie do umowy postanowień o refinansowaniu jako ikonkę „check-box”, a następnie zawarcie informacji o zasadach działania powyższego „check-box”, nieokreślonego zresztą pod tą nazwą, ani w regulaminie świadczenia usług drogą elektroniczną, ani w ramowej umowie pożyczki, w której postanowienia dot. refinansowania znalazły się dopiero w par. 14 umowy, pisanej zresztą drobnym druczkiem składającej się z wielu postanowień, gdzie nigdzie nie zaznaczono, iż kliknięcie ikonki „check-box” jest już równoznaczne ze zgodą na tą opcję, stanowi co najmniej klauzulę abuzywną w rozumieniu normy art. 385 1 § 1 kc i następne, a także rażące nadużycie prawa i zasad współżycia społecznego wprowadzając konsumenta w błąd co do tego, iż w przypadku braku spłaty, bez jego zgody, zostanie zaciągnięta w jego imieniu kolejna pożyczka, na spłatę poprzedniej, a kolejny podmiot naliczy stosowne wysokie opłaty. Takie postanowienia stanowią nic innego jak obejście przepisów o odsetkach maksymalnych przewidzianych w przepisach kodeksu cywilnego i przepisów regulujących wysokość tzw. kosztów pozaodsetkowych zawartych w art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim.

Na marginesie należy zauważyć ponadto, iż nawet z tych przepisów wynika (par. 14.2 umowy ramowej pożyczki), iż klient winien złożyć wniosek o nową pożyczkę, a także zaakceptować warunki nowej umowy, tymczasem pozwana zaprzeczyła, aby wniosek taki złożyła i wyraziła akceptację na taką umowę, a powód nie przedłożył ani takiego wniosku, ani zgody pozwanej na warunki umowy.

Powód wobec zarzutów pozwanej, winien dokumenty te przedłożyć, ewentualnie zaoferować inne dowody na poparcie swych twierdzeń, w myśl art. 6 kc. Powód, w dodatku reprezentowany przez fachowego pełnomocnika tego nie wykonał, nie zajął nawet stanowiska wobec zarzutów pozwanej, złożonych na rozprawie, co pozwoliło Sądowi na uznanie ich za przyznane przez powoda (art. 230 kpc).

Zagadnienie na kim - w razie istnienia sporu między stronami stosunku cywilnego - spoczywa obowiązek (ciężar dowodu) udowodnienia w postępowaniu cywilnym faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy zostało uregulowane - jak już wskazano wyżej - w art. 6 kc. Zgodnie z zasadą wyrażoną w tym przepisie ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przepisie tym chodzi nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 kpc), a więc o fakty prawotwórcze, wskazujące istnienie prawa oraz o fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, iż żądanie drugiej strony jest nieuzasadnione. O tym co, która ze stron stosunku cywilnoprawnego ma udowodnić w sporze toczącym się przed sądem, decyduje przede wszystkim: przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne oraz prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego, w tym znaczenie domniemań faktycznych i prawnych. Jak już wyżej wskazano, w niniejszej sprawie, w sytuacji kiedy pozwany zakwestionował żądanie pozwu, to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania istnienia i treści stosunku zobowiązaniowego oraz jego wysokości. W orzeczeniu z dnia 17 grudnia 1996 r. (sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/7-8/76) Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozpoznaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego zmienionych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43 poz. 189) nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 i 232 kpc). Należy również podkreślić, że w postępowaniu uproszczonym (a takim jest niniejsza sprawa) powód już w pozwie powinien przedstawić wszystkie okoliczności i dowody mające istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Skoro tego nie uczynił nawet w terminie późniejszym, to należało liczyć się z procesowymi konsekwencjami takich zaniechań.

Wszystkie te okoliczności sprawiły, że żądanie pozwu Sąd uznał za bezzasadne i nieuprawnione. Zebrany w sprawie materiał dowodowy, stanowiący podstawę rozstrzygnięcia, nie dał podstawy do ustalenia, że strona powodowa posiada legitymację czynną, a pozwana bierną, oraz że powódka udowodniła swoje roszczenie co do zasady i wysokości, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Sędzia

ZARZĄDZENIE

1. odnotować,

2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3. kal. 14 dni lub z wpływem.

B., dnia 30 lipca 2019 r. Sędzia