Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2019 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Protokolant Izabela Zinkiewicz

przy udziale Prokuratora Andrzeja Grygoruka

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2019 roku

sprawy P. S.

oskarżonego o czyny z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i inne;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 30 kwietnia 2019 roku, sygnatura akt III K 1755/18

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. M. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) złotych, w tym kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

K. W. (1) została oskarżona o to, że w dniu 25 października 2017 r. w miejscowości L. gm. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. S., z posesji numer (...) dokonała zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki D. (...) o nr rej (...) wartości 2000 zł na szkodę R. K., po czym pojazd porzuciła w stanie uszkodzonym w miejscowości (...), tj. o przestępstwo z art. 289 § 2 k.k.

P. S. został oskarżony o to, że :

1. w dniu 25 października 2017 r. w miejscowości L. gm. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. W. (1), z posesji numer (...) dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki D. (...) o nr rej (...) wartości 2000 zł na szkodę R. K., po czym pojazd porzucił w stanie uszkodzonym w miejscowości (...) przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2. w dniu 25 października 2017 r. na drodze relacji L. – (...), kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikami I – 0,32 mg/dm ^{( 3)}, II - 0,31 mg/dm ^{( 3)}, III – 0,31 mg/dm ^{( 3)} alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

3. w dniu 25 października 2017 r. w miejscowości L. gm. (...) dokonał uszkodzenia ciała M. W. w ten sposób, że uderzał pokrzywdzonego rękoma po całym ciele, powodując u niego obrażenia w postaci urazu twarzoczaszki z mnogimi złamaniami kości (nosa, przegrody kostnej, ścian zatok szczękowych, wyrostków skrzydłowych, lewego oczodołu i łuku jarzmowego) oraz podejrzenie złamania VI lewego żebra, które stanowią naruszenie czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni , przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2019 roku (sygn. akt III K 1755/18):

I. Oskarżonych: K. W. (1) oraz P. S. (w ramach czynu z pkt 1 zarzutu dotyczącego tego oskarżonego) uznał za winnych tego, że: w dniu 25 października 2017 r. w miejscowości L. gm. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, z posesji numer (...) zabrali w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny marki D. (...) o nr rej (...) o wartości 2000 zł na szkodę R. K., a następnie porzucili ww. pojazd w stanie uszkodzonym w miejscowości (...) na ul. (...), przy czym przyjął, iż P. S. popełnił ww. czyn będąc uprzednio skazany wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. II K 282/08 przez Sąd Rejonowy w Łomży za przestępstwa umyślne m. in. z art. 289 § 1 k.k. oraz z art. 289 § 3 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 13.02.2013 r do 13.02.2015 r., zatem przypisany czyn oskarżony P. S. popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, czym wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa określone w art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do oskarżonej K. W. (1) ustalił, że ww. zachowaniem wyczerpała znamiona ustawowe przestępstwa określone w art. 289 § 2 k.k. i za to

a) oskarżonego P. S. na podstawie art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał, zaś na podstawie art. 289 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

b) oskarżoną K. W. (1) na podstawie art. 289 § 2 k.k. skazał i wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II. Oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 2 zarzutu i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

III. Oskarżonego P. S. w ramach czynu opisanego w pkt 3 zarzutu uznał za winnego tego, że w dniu 25 października 2017 r. w miejscowości L. gm. (...) spowodował naruszenie czynności narządu ciała M. W. w ten sposób, że uderzał pokrzywdzonego rękoma po całym ciele, powodując u niego obrażenia w postaci masywnego urazu twarzoczaszki z mnogimi złamaniami kości (nosa, przegrody kostnej, ścian zatok szczękowych, wyrostków skrzydłowych, lewego oczodołu i łuku jarzmowego) oraz złamania żebra VI po stronie lewej, które stanowią naruszenie czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni, z tym, że przyjął, iż P. S. popełnił ww. czyn, będąc uprzednio dwukrotnie skazany przez Sąd Rejonowy w Łomży w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w sprawach: o sygn. II K 323/09 za przestępstwo umyślne z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności (wyrok objęty wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy w Białymstoku sygn. VII K 742/17) oraz o sygn. II K 456/09 za czyn m in z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 06.12.2010 r. do 13.02.2013 r., - zatem przypisany w niniejszej sprawie czyn opisany w pkt 3 zarzutu, stanowiący umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, oskarżony P. S. popełnił po odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary, czym wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa określone w art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. S. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

V. Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

VI. Na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. S. świadczenie pieniężne w wysokości 5 000 zł, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

VII. Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego P. S. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 25.10.2017 r. godz. 5:55 do 26.10.2017 r. godz. 12:40, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, zaś za „dzień” przyjmuje się okres 24 godzin liczony od chwili rzeczywistego pozbawienia wolności;

VIII. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., art. 72 § 1 pkt 1, 5 i 7 k.k., art. 73 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej K. W. (1) na okres próby wynoszący 2 lata, zobowiązał oskarżoną w okresie próby do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz do powstrzymywania się od przebywania w środowisku osób nadużywających alkoholu i oddał oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora;

IX. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł solidarnie wobec oskarżonych: P. S. i K. W. (1) środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia w całości wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego R. K. kwoty 1800 złotych;

X. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. M. kwotę 588,00 złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną przez adwokata z urzędu oskarżonemu P. S. w postępowaniu przed Sądem I instancji oraz kwotę 135,24 tytułem zwrotu podatku VAT stawka 23%;

XI. Zwolnił oboje oskarżonych od kosztów procesu w całości.

Wyrok ten uprawomocnił się co do K. W. (1) bez zaskarżenia.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając je w punktach I, II, III, IV, V, VI, i IX w całości na korzyść oskarżonego P. S.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania karnego:

a) art. 7 kpk, art. 4 kpa, art. 5 § 2 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § l i 2 kpk przez dowolną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, z przekroczeniem granic swobodnej oceny i mocy poszczególnych dowodów, wbrew zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego, a w szczególności wybiórczą i jednostronną ocenę zeznań pokrzywdzonego M. W., zeznań świadków R. i C. K., D. P., M. P., i E. W., wyjaśnień pomawiających współoskarżonej K. W. (1) - wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, pominięcie ich sprzeczności na istotne okoliczności sprawy, dowolną i wybiorczą ocenę dowodów z dokumentów, jednostronną ocenę wyjaśnień oskarżonego, rozstrzyganie wątpliwości, których nie usunięto w toku przewodu sądowego tylko na niekorzyść oskarżonego, brak całościowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i kompleksowej jego oceny w uzasadnieniu wyroku tak w zakresie strony przedmiotowej i podmiotowej przypisanych oskarżonemu czynów;

b) art. 201 kpk w zw. z art. 193 § l kpk i w zw. z art. 7 kpk przez dowolną i jednostronną ocenę dowodów z opinii pisemnej biegłej z zakresu medycyny sądowej oraz ustnej opinii uzupełniającej w sytuacji ich niejasności i niepełności i braku ustalenia rzeczywistego czasu i mechanizmu powstania uszkodzeń ciała u pokrzywdzonego M. W. i oparcie wniosków opinii na domysłach i przypuszczeniach nie mających oparcia w materiałach dowodowych sprawy, które to naruszenia łącznie miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w jego pkt III polegający na niezasadnym uznaniu, że ciąg poszlak został zamknięty i daje podstawy do przyjęcia spowodowania przez oskarżonego w dniu 25.10.2017 r. we wsi L. naruszenia narządów ciała M. W. na czas powyżej 7 dni w sytuacji gdy pokrzywdzony nie potrafił określić, w jakich okolicznościach powstały te uszkodzenia ciała, nie wskazuje w żadnym z zeznań na sprawstwo oskarżonego, świadek E. W. wykluczyła winę oskarżonego, świadek R. K. przed Sądem zeznał, że ok. godz. 22 w dniu 24.10.2017r pokrzywdzony posiadał już uszkodzenia objęte zarzutem, opinia z zakresu medycyny sądowej wskazuje na możliwe różne przyczyny i mechanizm powstania tych uszkodzeń, w tym upadek z wysokości, zdarzenie komunikacyjne, uderzenie pięścią czy butelką, a wyjaśnienia pomawiające oskarżonej K. W. (1) są sprzeczne z powyższymi dowodami i przedstawiają rożną wersję tego samego zdarzenia, nie potwierdzoną środkami dowodowymi przewidzianymi w ustawie procesowej, który to błąd miał istotny wpływ na treść wyroku skazującego w tej części;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w jego pkt II polegający na niezasadnym uznaniu, że ciąg poszlak został zamknięty i daje podstawy do przyjęcia przypisania czynu kierowania w dniu 25.10.2017 r. na trasie L.-T. w ruchu lądowym samochodem marki M. w stanie nietrzeźwości, w sytuacji gdy nie ma bezpośrednich świadków kierowania tym pojazdem na drodze publicznej, oskarżony nie został zatrzymany przez Policję w trakcie takiego prowadzenia, na kierownicy czy lusterku nie stwierdzono śladów linii papilarnych oskarżonego ani jego śladów DNA z tych miejsc, zaś do kierowania tym pojazdem i spowodowania kolizji przyznała się oskarżona K. W. (2), który to błąd miał istotny wpływ na treść wyroku skazującego w tej części;

4. rażącą niewspółmierność wymierzonych kary pozbawienia wolności i środków karnych za przypisane czyny z pkt 1 - 3 zarzutu oraz kary łącznej w wysokości 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności czyniąca ją rażąco surową i przekraczająca przyjęty stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, przez pomięcie dyrektyw sądowego wymiaru kary z art. 53 § l i 2 kk oraz warunków orzekania wymiaru kary łącznej z art. 86 kk, przez co wymierzona kara pomija cel wychowawczy i zapobiegawczy jaki miała osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Skarżący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu i przypisanych czynów z pkt II i pkt III wyroku, uchylenie orzeczenia o karze łącznej i obniżenie kary pozbawienia wolności o połowę za czyn przypisany w pkt I oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu za drugą instancję, nieopłaconych w całości ani w części ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości w stosunku do oskarżonego P. S. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białymstoku i zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu za drugą instancję nieopłaconych w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu Okręgowego nie można podzielić stanowiska autora apelacji w zakresie podniesionych przez niego zarzutów obrazy przepisów postępowania. Wbrew stanowisku skarżącego uznać należy, iż Sąd I Instancji na podstawie zebranego i wszechstronnie ocenionego materiału dowodowego poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Należy bowiem pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (wspomniany już art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

- jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k.) (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy podczas orzekania wziął pod uwagę wszystkie te kryteria.

Za chybiony należało uznać także podnoszony w uzasadnieniu zarzut naruszenia przez Sąd orzekający art. 5 § 2 k.p.k. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że sytuacja równoznaczna z „niedającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym sensie, iż ani zasady logicznego rozumowania, ani zasady doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej. Oceny te nie powodują powstania stanu „nie dających się usunąć wątpliwości” i tym samym nie kreują zarzutu naruszenia prawa procesowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 roku w sprawie sygn. akt II KK 369/03, Lex 109464). W nawiązaniu do powyższego dodać i podkreślić należy, że wątpliwości musi mieć Sąd, a nie strona. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie wskazują jednak, aby orzekający w niniejszej sprawie Sąd I instancji powziął jakiekolwiek wątpliwości, w szczególności zaś takie, których nie był w stanie usunąć, co z kolei wymagałoby rozstrzygnięcia ich na korzyść obwinionego, zgodnie z zasadą in dubio pro reo. Bez wątpienia w niniejszej sprawie organ orzekający zetknął się z po części opozycyjnymi względem siebie wersjami zdarzeń i jego rolą było, przy uwzględnieniu zasad procesowych, dotrzeć do prawdy materialnej. Zdaniem Sądu Okręgowego treść i kierunek zapadłego w niniejszej sprawie wyroku przekonują, iż Sąd I instancji z obowiązku tego wywiązał się w sposób prawidłowy.

W oparciu o argumentację zawartą w apelacji nie sposób bowiem zakwestionować ustaleń, które zadecydowały o uznaniu winy P. S. w zakresie każdego z zarzucanych mu czynów. Przedstawiony w apelacji na jej poparcie wywód należy ocenić jako jednostronnie korzystną dla oskarżonego wersję, traktującą w sposób wybiórczy zebrany w sprawie materiał dowodowy, gdyż opierającą się głównie na jego wyjaśnieniach cechujących się dużą zmiennością.

Ponieważ Sąd Odwoławczy w całości podziela ustalenia faktyczne, ocenę dowodów, na których zostały one oparte, jak również sposób rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego co do zasady, w celu uniknięcia powtórzeń jeśli chodzi o szczegółowe rozważania, wystarczającym jest odesłanie do zaprezentowanych bardzo skrupulatnie i obszernie pisemnych motywów rozstrzygnięcia tego Sądu. Odnosząc się do zarzutów obrońcy oskarżonego - istotnymi dla poczynienia prawidłowych ustaleń w sprawie co do przebiegu zdarzeń wyszczególnionych w pkt III części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji, były przede wszystkim zeznania świadków K. W. (1) (k. 41-43, 258v-260v.) oraz E. W. (k. 79-80), które korespondowały z konkluzją opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej (k. 66, 124-128, 287v.), przy czym K. W. (1) była naocznym świadkiem zdarzenia. Nie można więc zgodzić się z twierdzeniem autora apelacji, jakoby Sąd I instancji zobowiązany był do spełnienia wymogów związanych z procesem poszlakowym. W ocenie Sądu Okręgowego wyjaśnienia K. W. (1) należy uznać za dowód główny w procesie. Depozycje świadka dotyczą bowiem znamion zarzuconego oskarżonemu przestępstwa i niewątpliwie wraz z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a zwłaszcza z zeznaniami E. W. oraz treścią opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej mogły stanowić podstawę do przyjęcia spowodowania przez oskarżonego w dniu 25.10.2017 r. we wsi L. naruszenia narządów ciała M. W. na czas powyżej 7 dni. Dalece przy tym odbiega od dokonanego przez K. W. (1) opisu przebiegu zdarzenia autor apelacji, konstatując że w oparciu o jej zeznania zachowanie oskarżonego określić można jako udział w ,,sprzeczce”. Nie mają też znaczenia okoliczności, iż pokrzywdzony nie potrafił określić, w jakich okolicznościach powstały uszkodzenia jego ciała i nie wskazał w żadnym z zeznań na sprawstwo oskarżonego. To, że M. W. nie pamięta przebiegu zdarzenia, świadczy jedynie o wysokim stopniu jego upojenia alkoholowego, nie zaś o sprawstwie P. S. bądź jego braku.

Nie sposób też zgodzić się z twierdzeniem, jakoby świadek E. W. wykluczyła winę oskarżonego. W uzasadnieniu środka odwoławczego autor apelacji precyzuje, iż twierdzenie to opiera na tych zeznaniach E. W., z których wynika, iż spożywała alkohol wraz z M. W. od dnia poprzedzającego 24.10.2017 r., w czasie których to libacji dochodziło do upadków M. W.. Założenie obrońcy uznać należy za sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania. Powyższe zeznania oceniane w oderwaniu od pozostałych dowodów mogłyby świadczyć co najwyżej o możliwości zaistnienia odmiennego niż przyjęty przez Sąd I instancji mechanizmu naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonego. W żadnym jednak razie nie dają podstaw do wykluczenia winy P. S..

Odnosząc się natomiast do zawartych w apelacji twierdzeń mających na celu zakwestionowanie pisemnej oraz ustnej opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej, wskazać należy, że prawidłowe są rozważania Sądu Rejonowego jej dotyczące, a zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, zaś argumenty obrońcy oskarżonego nie doprowadziły do stwierdzenia naruszenia art. 201 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. Oprócz zawarcia w apelacji twierdzeń opozycyjnych w stosunku do stanowiska zajętego w tej materii przez Sąd Rejonowy apelujący podnosi, iż biegła nie zdołała ustalić rzeczywistego czasu i mechanizmu powstania uszkodzeń ciała pokrzywdzonego. W orzecznictwie przyjmuje się wprawdzie, że opinia biegłego stwierdzająca istnienie naruszenia czynności narządu lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonego, powinna określać konkretny narząd ciała, którego czynności zostały naruszone oraz precyzować, na czym polegało naruszenie tych czynności (post. Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 1978 r., Rw 286/78, Lex nr 19448). Nieczęsto jednak medycyna dysponuje środkami umożliwiającymi na tyle dokładne określenie mechanizmu ich powstania, aby z całą pewnością można było wykluczyć inne możliwości. Z tego powodu opinia biegłej w niniejszej sprawie zasadnie została przez Sąd I instancji potraktowana jako dowód uboczny, przy czym – wbrew twierdzeniom obrońcy - kolejność wskazanych w jej konkluzji możliwych przyczyn powstania naruszenia narządów ciała nie ma wpływu na sposób czynienia ustaleń faktycznych na jej podstawie. Inaczej rzecz się ma w przypadku stopniowania prawdopodobieństwa zaistnienia określonych mechanizmów. W tym jednak kontekście biegła wskazała, że ,,najbardziej prawdopodobne są silne uderzenia pięścią” (k. 127), co skarżący w zupełności pomija.

W zakresie czynu z pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku nadmienić należy, że to, iż skarżący dyskwalifikuje zeznania świadka K. W. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym nie czyni ustaleń Sądu poczynionych na ich podstawie błędnymi, a to z dwóch powodów.

Po pierwsze, Sąd Rejonowy trafnie ocenił wyjaśnienia K. W. (1) złożone w postępowaniu sądowym jako niezasługujące na obdarzenie walorem wiarygodności, dając tym samym wiarę wcześniej zaprezentowanej przez w/w wersji wydarzeń, co wyczerpująco uzasadnił w motywach rozstrzygnięcia. Wskazać też należy, że ze wskazań K. W. (1) wynika, iż P. S. spożywał alkohol jeszcze przed pobiciem pokrzywdzonego, co przeczy stwierdzeniu, że wprawił się w stan nietrzeźwości dopiero w drodze powrotnej z miejsca zdarzenia drogowego.

Po drugie zaś naocznymi świadkami zdarzenia byli R. K. oraz C. K., która opisała, że to oskarżony wraz z K. W. (1) wypchnęli samochód z posesji. Nie miała też wątpliwości, że widziała, iż kierującym był P. S. (k. 61v., 265v.). Polemiką jest zatem przedstawienie przez obrońcę odmiennego niż Sąd Rejonowy sposobu interpretacji materiału dowodowego.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy w sposób obszerny, drobiazgowy i pełny przeanalizował materiał dowodowy zaprezentowany przez strony. Precyzyjnie wskazał okoliczności, które w jego ocenie zostały ponad wszelką wątpliwość udowodnione i na jakich dowodach się oparł. Omówił również, w jakiej części i z jakiego powodu pozostałym dowodom nie dał wiary i w przekonujący sposób to uzasadnił. Sąd Odwoławczy nie znalazł jakichkolwiek luk bądź niejasności w zaprezentowanych rozważaniach, z powodu których orzeczenie należałoby zmienić bądź uchylić.

Jednocześnie prawnokarna reakcja na popełnienie czynów z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 178 a § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. jaką zastosował Sąd Rejonowy, nie może być uznana za niewspółmierną. Postulat zmiany orzeczenia o karze, poprzez obniżenie wymierzonych za powyższe jednostkowe przestępstwa kar pozbawienia wolności, jak również kary łącznej w niniejszym stanie faktycznym nie zasługuje na aprobatę. Taka sankcja byłaby nieadekwatna, zbyt łagodna - nie stanowiłaby ani należytej represji, ani nie zadziałałby wychowawczo. Wymiar kary w niniejszej sprawie powinien uwzględniać bowiem przede wszystkim fakt, iż P. S. dokonał zaboru pojazdu w warunkach powrotu do przestępstwa, zaś czynu z art. 157 § 1 k.k. w warunkach multirecydywy. Dotychczasowa karalność oskarżonego za liczne przestępstwa, odbycie kar izolacyjnych i powrót do działalności przestępczej świadczą o wyjątkowo wysokim poziomie zdemoralizowania, poczuciu bezkarności i kompletnej bezrefleksyjności co do swojej postawy. Oskarżony wymaga zatem ponownie resocjalizacji w warunkach izolacji.

W świetle zarzutu dotyczącego kary pamiętać trzeba, że z rażącą niewspółmiernością kary (rozumianej jako całokształt kar i środków karnych) mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 297/09 LEX nr 553884, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt 11 AKa 21/13, LEX nr 1292670, wyrok Sądu Apelacyjnego w łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. w sprawie o sygn. akt 11 AKa 116/00,Prok.i Pr-wkł. 2002/1/30).

W rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. niewspółmiernością rażącą jest dysproporcja znaczna, „bijąca” wręcz w oczy, a nie są nią ewentualnie drobne różnice w ocenie Sądu I i II instancji. Tym samym nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu niedającym się zaakceptować.

Co ważne - cechę rażącej niewspółmierności posiada kara, która nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do osoby skazanej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., OSNKW1985, Nr 7-8, poz. 60 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., OSNKW 1991, Nr 7-9, poz. 39).

W przedmiotowej sprawie - zdaniem Sądu Okręgowego - taka ocena jak wyżej, całokształtu dolegliwości i skutków prawnych wynikających z kary jest wykluczona.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko sądu meriti, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności w takim wymiarze jest karą współmierną do stopnia jego zawinienia. Stanowi też odpowiedź na zapotrzebowanie poczucia sprawiedliwości społecznej, jak i jest adekwatna do potrzeb resocjalizacyjnych oskarżonego.

W takim stanie rzeczy Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez postulowane obniżenie kary pozbawienia wolności za czyn z art. 289 § 2 kk, a w konsekwencji także do uchylenia rozstrzygnięcia o karze łącznej.

Reasumując powyższe rozważania, uznać należało, iż podniesione w apelacji przez skarżącego zarzuty nie zasługiwały na aprobatę Sądu Odwoławczego. Sposób procedowania Sądu Rejonowego, wydane orzeczenie i motywy, które legły u jego podstaw są ze wszech miar prawidłowe.

Z tych też powodów Sąd Odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał wyrok w mocy.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono w oparciu o art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., a ich wysokość ustalono na podstawie § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2019.18. j.t.).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., kierując się sytuacją majątkową oskarżonego, jak i mając na względzie okoliczność orzeczenia kary izolacyjnej, Sąd Okręgowy zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. W tej sytuacji bowiem uiszczenie przez oskarżonego tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe, egzekucja ich z kolei okazałaby się niewykonalna.