Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu w VIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Krzysztof Dąbkiewicz

Protokolant: sekr. sądowy Justyna Wierzbicka

po rozpoznaniu w dniach 19 sierpnia 2019 r. oraz 25 września 2019 r.

sprawy:

S. H.

syna H. i T. z d. S.

ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 23.08.2018 r. działając w nieustalonym miejscu, podszył się pod P. W. w celu wyrządzenia mu szkody majątkowej, w ten sposób, że złożył w (...) wniosek o pożyczkę gotówkową zawierający dane P. W. oraz wskazany do przelewu rachunek bankowy nr (...) w banku (...)należący do M. W. na podstawie którego uzyskał od (...) pożyczkę nr (...) w kwocie 10 000 złotych, której obowiązkiem spłaty pożyczkodawca obciążył P. W., a tym samym doprowadził (...)do niekorzystanego rozporządzenia mieniem w kwocie 10 000 złotych, poprzez wprowadzenie pożyczkodawcy w błąd co do zamiaru spłaty przedmiotowej pożyczki, czym działał na szkodę P. W. i (...)

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 190a § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

II. w dniu 27.08.2018 r. działając w nieustalonym miejscu, podszył się pod P. W. w celu wyrządzenia mu szkody majątkowej, w ten sposób, że złożył w (...) wniosek nr (...) o pożyczkę gotówkową zawierający dane P. W. oraz wskazany do przelewu rachunek bankowy nr (...) w(...) należący do O. D., na podstawie którego uzyskał od (...) pożyczkę w kwocie 2 000 złotych, której obowiązkiem spłaty pożyczkodawca obciążył P. W., a tym samym doprowadził (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2 000 złotych, poprzez wprowadzenie pożyczkodawcy w błąd co do zamiaru spłaty przedmiotowej pożyczki, czym działał na szkodę P. W. i (...)

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 190a § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

III. w dniu 4.06.2018 r. w T., działając wspólnie i w porozumieniu z A. C. podszył się pod E. K. w celu wyrządzenie jej szkody majątkowej, w ten sposób, że w celu użycia za autentyczny złożył w (...)wniosek o pożyczkę gotówkową z danymi i podrobionym podpisem E. K. oraz wskazany do przelewu rachunek bankowy nr (...) w (...) należący do A. C., na podstawie którego uzyskał od (...) pożyczkę nr (...) w kwocie 10 000 złotych, której obowiązkiem spłaty pożyczkodawca obciążył E. K., a tym samym doprowadził (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10 000 złotych poprzez wprowadzenie pożyczkodawcy w błąd co do zamiaru spłaty przedmiotowej pożyczki, czym działał na szkodę E. K. z (...)

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 190a § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

orzeka:

I.  Oskarżonego S. H. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzuconych mu w konkluzji aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, iż:

a/. działał w warunkach ciągu przestępstw;

b/. czynu zarzucanego w punkcie III dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z inna osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania;

tj. przestępstw z art. 286 § 1 kk i art. 190a § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to – po zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 286 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka obowiązek naprawienia szkody przez oskarżonego poprzez uiszczenie kwoty 2 000 (dwa tysiące) złotych na rzecz pokrzywdzonego (...) ul. (...), (...);

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. C. kwotę 504 (pięćset cztery) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV.  zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłaty sądowej, a wydatkami postępowania poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

S. H. prowadził działalność gospodarczą świadczącą usługi finansowe (...) Z uwagi na charakter prowadzonej działalności gospodarczej, S. H. posiadał dostęp do bazy danych klientów swojego przedsiębiorstwa. W dniu 23 sierpnia 2018 roku S. H. złożył w (...)wniosek o pożyczkę gotówkową zawierający dane P. W. oraz wskazany do przelewu rachunek bankowy nr (...) w (...) należący do M. W., do którego S. H. zwrócił się z prośbą o założenie konta. Za założenie konta, wypłatę i przekazanie S. H. gotówki M. W. otrzymał zapłatę. Wniosek złożony przez S. H. na dane P. W. został pozytywnie zweryfikowany. Uzyskał on pożyczkę nr (...) w kwocie 10 000 złotych, której obowiązkiem spłaty pożyczkodawca obciążył P. W..

/dowód: wyjaśnienia S. H. k. 319v.-320 akt ; zeznania M. W. k. 118-119 oraz k.322 akt; zeznania P. S. k. 54-56, 214-216 akt; ostateczne wezwanie do zapłaty k. 7 akt; pismo (...) k. 27-28 akt; wniosek o pożyczkę k. 29 akt; umowa pożyczki k. 30-32 akt; umowa rachunku oszczędnościowego k. 82-84 akt; zestawienie operacji k. 84 akt/

S. H. w dniu 27 sierpnia 2018 roku, ponownie podszywając się pod P. W. złożył w (...) wniosek nr (...) o pożyczkę gotówkową zawierający dane tej ostatniej osoby oraz wskazany do przelewu rachunek bankowy nr (...) w (...)należący do O. D., który na prośbę S. H. założył ww. rachunek bankowy. Wniosek o pożyczkę został pozytywnie zweryfikowany i S. H. uzyskał od (...) pożyczkę w kwocie 2 000 złotych, której obowiązkiem spłaty pożyczkodawca obciążył P. W..

/dowód: wyjaśnienia S. H. k. 319v.-320 akt; umowa pożyczki k. 8-11 akt; monit k. 16 akt; ostateczne wezwanie do zapłaty k. 23 akt; pismo (...) k. 70 akt; umowa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego k. 78-79 akt; zestawienie operacji k. 81 akt/

W bliżej nieokreślonym czasie w czerwcu 2018 r., S. H. zaproponował A. C., aby wspólnie wzięli pożyczkę na „jakąś osobę” w wysokości 10 000 zł. Zgodnie z umową A. C. miał otrzymać zapłatę w wysokości 10% pożyczki. W dniu 4 czerwca 2018 roku S. H. wspólnie z A. C. podszył się pod E. K., w ten sposób, że w celu użycia za autentyczny złożył w (...) wniosek o pożyczkę gotówkową z danymi i podrobionym podpisem E. K. oraz wskazany do przelewu rachunek bankowy nr (...) w (...) należący do A. C., na podstawie którego uzyskał pożyczkę nr (...) w kwocie 10 000 złotych, której obowiązkiem spłaty pożyczkodawca obciążył E. K..

/dowód: wyjaśnienia S. H. k. 319 v.-320 akt; zeznania A. C. k. 226-228 akt i k 328 akt ; zeznania E. K. k. 136-139,320v akt.; zeznania P. S. k. 54-56,214-216 akt; dokumenty związane z udzieleniem pożyczki k. 153 akt; pismo (...) k. 151-152 akt/.

S. H. był kilkukrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

/dowód: dane o karalności k. 220-221 akt/

Oskarżony S. H. będąc słuchanym w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 245-246). Przed Sądem zmienił swoje stanowisko i przyznał się do wszystkich czynów jakie zostały mu zarzucone aktem oskarżenia (k. 319 v.-320). Po odczytaniu wcześniejszych wyjaśnień złożonych w toku dochodzenia, odwołał je stwierdzając lakonicznie, iż „z policjantami nie chciałem rozmawiać, gdyż nie ma do nich zaufania”. Jednocześnie odmówił składania dalszych wyjaśnień, podając jedynie, iż jest uzależniony od hazardu i wszelkie środki finansowe, które uzyskał z przestępstw przeznaczał na ten cel.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Wskazać bowiem należy, iż znajdują one potwierdzenie czy też korelują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nie budzi wątpliwości, iż oskarżony trzykrotnie złożył wnioski o pożyczki posługując się danymi osobowymi innych osób. Powyższe okoliczności wynikają z zebranej i ujawnionej w toku postępowania dowodowego przed Sądem, dokumentacji sporządzanej w związku z zaciąganiem kolejnych trzech pożyczek kredytowych. Znajdują również potwierdzenie w depozycjach świadka A. C., z którym oskarżony wspólnie i w porozumieniu podszył się pod E. K. w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej oraz w zeznaniach świadka M. W..

Jak zasygnalizowano powyżej Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. C. (vide: k.226-228 i 328 akt). Nie dopatrzono się bowiem jakichkolwiek przesłanek pozwalających poddać w wątpliwość zaprezentowanej przez świadka relacji. Również sam oskarżony nie kwestionował jej prawdziwości.Świadek szczegółowo i wyczerpująco opisał okoliczności w jakich zawarł porozumienie z oskarżonym odnośnie zaciągnięcia pożyczki przy wykorzystaniu danych osobowych E. K., potwierdzając iż podrobił podpis tej ostatniej na dokumentach, w celu uzyskania kredytu. Świadek A. C. podał, iż po podrobieniu podpisu E. K. założył konto bankowe w (...), na który miała wpłynąć przyznana pożyczka, a następnie po jej zaksięgowaniu na w/w koncie dokonał wypłaty gotówki, którą przekazał S. H.. Świadek przyznał, iż w zamian za powyższe otrzymał od S. H. kwotę 1000 zł .

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania pokrzywdzonych świadka P. W. (vide: k. 2-4 i 21 akt oraz k. 321 akt) oraz świadka E. K. (vide: k. 136-139 akt oraz k. 320v akt). Każdy z ww. osób opisała w trakcie przesłuchania okoliczności, w jakich wykryła, że na ich dane osobowe zostały zawarte umowy pożyczki. Zeznania pokrzywdzonych niewątpliwie uznać należy za spójne i konsekwentne. Pozostawały również zbieżne w odpowiednim zakresie z wyjaśnieniami oskarżonego i zgromadzonymi w toku postępowania dowodowego dokumentami m.in. umowami pożyczki, wnioskami o ich udzielenie. W efekcie brak jest jakichkolwiek postaw by odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Walor wiarygodności należało przyznać także depozycjom świadka M. W. (vide: k. 118-119 akt oraz k. 322 akt) Świadek ten potwierdził iż założył rachunek bankowy na które wpłynęły środki pieniężne, które następnie zostały przez nich wypłacone i przekazane oskarżonemu, a za wykonanie ww. czynności otrzymał od niego zapłatę w wysokości 300 złotych. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw, które nakazałyby uznać, iż ww. świadek przedstawia zdarzenia niezgodnie z rzeczywistością.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka P. S. (vide: k. 54-56 akt oraz k. 214-216 akt i 321v akt). Świadek opisał w jaki sposób udzielane są pożyczki w reprezentowanych przez nich placówkach. Potwierdził iż w relewantnych przypadkach zostały złożone wnioski o pożyczkę na dane pokrzywdzonych, które zostały pozytywnie zweryfikowane, a następnie stosowne kwoty pieniężne wypłacone na wskazane we wnioskach konta.

Znikome znacznie dla dokonania ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie miały zeznania świadków K. F. oraz J. Z.. Świadkowie nie posiadali bowiem wiedzy co do faktów istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, bądź też innych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie kończące przedmiotowe postępowanie.

W całej rozciągłości przyznano walor wiarygodności dowodom z dokumentów w postaci: informacji z Krajowego Rejestru Karnego, a nadto umów pożyczek, wniosków o ich udzielenie i pism. Ich prawdziwość nie budziła bowiem wątpliwości Sądu i nie była zaś kwestionowana w toku postępowania przez żadną ze stron. Ponadto, fakty z nich wynikające pozostają zbieżne z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Jeżeli zaś chodzi o dokumenty urzędowy wymienione wśród powyższych, wskazać należy nadto, iż zostały one sporządzone przez uprawnione ku temu podmioty i w przewidzianej prawem formie.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo stypizowane w art. 286 § 1 k.k. podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Istota tego przestępstwa polega na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Wprowadzenie w błąd (zwane oszustwem "czynnym") polega na tym, iż sprawca własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy, natomiast "wyzyskanie błędu" - to celowe skorzystanie z mylnego wyobrażenia, w jakim znajduje się pokrzywdzony. Przedmiotem wykonawczym oszustwa jest mienie w znaczeniu szerokim, obejmującym zarówno uszczerbek majątkowy ( damnum emergens), jak i utracone korzyści ( lucrum cessans), jeżeli są następstwem niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, a jego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub, której błąd został przez sprawcę wyzyskany. Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów), jak i na zmniejszeniu pasywów.

Z kolei odpowiedzialności przewidzianej w art. 190a § 2 kk podlega ten, kto podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek lub inne jej dane osobowe w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej. Przestępstwo to jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, który w tym przypadku oznacza wyrządzenie szkody majątkowej lub osobistej. Sprawca podejmując działania musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem ewentualnym.

Całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pozwolił na uznanie, że oskarżony S. H. dopuścił się wszystkich trzech zarzuconych mu przestępstw, a jego wina nie budzi wątpliwości. Oskarżony jak sam wskazał postanowił zaciągać pożyczki posługując się danymi innych osób. Tym samym wprowadzał w błąd swoich pożyczkodawców co do osoby, z którą ma być zawarta umowa. Tym samym jego działanie w każdym z zarzuconych a następnie przypisanych skarzonym wyrokiem przypadków, wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk, a także art. 190a § 2 kk, albowiem oskarżony podszywał się pod inne osoby tj. P. W. oraz E. K., posługując się ich danymi w celu otrzymania pożyczki gotówkowej.

W ocenie Sądu zasadnym było dokonanie prawnokarnego wartościowania zachowanie oskarżonego przez pryzmat regulacji normatywnej zawartej w art. 91 § 1 k.k. Za takim stanowiskiem przemawia zbieżność czasowa i sposób działania sprawcy, który wykorzystywał ten sam mechanizm zawierania pożyczek. Wystąpiły tym samym przesłanki warunkujące istnienie ciągu przestępstw, którymi są obecnie: tożsamość przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary każdego ze zbiegających się przestępstw, krótkie odstępy czasu i wykorzystanie takiej samej sposobności. W tej sytuacji Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia trzech przestępstw określonych w art. 286 § 1 k.k. i art. 190a § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przy czym fakt, iż każde z przypisanych oskarżonemu przestępstw ustawowe znamiona dwóch różnych typów czynu zabronionego kwalifikowane kumulatywnie nie stało na przeszkodzie zastosowaniu instytucji określonej w art. 91 § 1 k.k. Co do zasady, kumulatywna kwalifikacja przestępstw nie stanowi negatywnej przesłanki ujęcia ich w jeden ciąg (vide: P. Kardas, Ciąg przestępstw w świetle nowelizacji kodeksu karnego z 20 lutego 2015 r., Pal. 2015/7–8, s. 99). Przepis art. 91 § 1 k.k. wymaga jedynie tożsamości podstawy wymiaru kary. Muszą jednak być spełnione pewne dodatkowe warunki, aby możliwe było zastosowanie przepisu art. 91 § 1 k.k. w przypadku kumulatywnej kwalifikacji każdego z nich. Przede wszystkim przestępstwa muszą mieć wspólny mianownik – ten sam przepis, przewidujący karę najsurowszą, który stanowi podstawę wymiaru kary za każde z osobna. Ponadto pozostałe przepisy zbiegające się z tym uregulowaniem nie mogą zawierać znamion określających odmienną sposobność popełnienia przestępstw. Nie jest natomiast konieczne, aby każde z przestępstw realizowało identyczną czynność czasownikową, przepis art. 91 § 1 k.k. nie przewiduje już bowiem przesłanki podobieństwa sposobu działania.

W aktualnym stanie prawnym każde z przestępstw spiętych klamrą ciągłości ma w podstawie kwalifikacji prawnej wykorzystany ten sam przepis, stanowiący podstawę wymiaru kary za każde z nich i jednocześnie obok tego przepisu w podstawie kwalifikacji we wszystkich lub niektórych pojawiają się inne jeszcze przepisy, stanowiące element budowy kumulatywnej kwalifikacji, niestanowiące jednak podstawy wymiaru kary.

Taka też sytuacja zachodzi in concreto w przedmiotowej sprawie. Uznając bowiem sprawstwo oraz winę oskarżonego w zakresie trzech przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 190a § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., Sąd po zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 286 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Dla porządku należy w tym miejscu wskazać, iż w odniesieniu co do czynu opisanego w pkt III aktu oskarżenia, z uwagi na zaistniałą sytuację procesową zmodyfikowano opis tego czynu poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się go wspólnie i w porozumieniu z inną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania.

Na poczet okoliczności łagodzących przyjęto jedynie to, iż oskarżony przyznał się do wszystkich zarzucanych mu występków.

Do okoliczności obciążających zaliczono z kolei fakt, iż w skład przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw wchodzą trzy czyny, które co istotne zostały popełnione zaledwie na przestrzeni 2,5 miesięcy, przy czym dwóch z nich oskarżony dopuścił się w odstępie 4 dni. Nieco kolokwialnie rzecz oceniając, nie będzie przesady w stwierdzeniu, iż okoliczność powyższa dowodzi, że popełnianie przestępstw przychodzi S. H. z niebywałą wręcz łatwością. Ponadto, przy wydawaniu rozstrzygnięcia w tym przedmiocie, Sąd miał na względzie wysokość wyrządzonej szkody. Wreszcie wymierzając oskarżonemu karę miano na uwadze jego uprzednią karalność w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Rozstrzygnięcie o karze stanowi wypadkową oceny stopnia zawinienia, oraz dalszych okoliczności wskazanych normą art. 53 k.k. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary. Dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę. Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, czyli "kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa", wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Uwzględniając powyższe oraz mając na uwadze wszystkie poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, w tym te dotyczące okoliczności obciążających i łagodzących w odniesieniu do oskarżonego, właściwa jest w ocenie Sądu kara orzeczona wyrokiem, odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, daje gwarancję skutecznego zwalczania tej szczególnej formy przestępczości, jaką stanowią czyny przeciwko mieniu, tworzy też atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia, a nie współczucia dla ludzi którzy to prawo łamią. Z drugiej strony przez dolegliwość, jaka łączyć się będzie z jej wykonaniem, stanowić będzie dla oskarżonego wystarczające ostrzeżenie na przyszłość, bodziec zniechęcający go do dalszego popełniania czynów naruszających prawo.

Z uwagi na złożenie przez pokrzywdzonego stosowanego w tym zakresie wniosku (vide: k. 300 akt), Sąd na mocy art. 46 § 1 kk, Sąd zobowiązał S. H. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej (...)kwoty 2 000 złotych.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono stosowanie do art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku - prawo o adwokaturze (Dz.U z 2019, poz. 1513), w myśl którego koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa. Z kolei zgodnie z przepisem § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714 ze zm.) wynagrodzenie obrońcy w postępowaniu karnym, toczącym się przed sądem rejonowym w trybie zwyczajnym wynosi 420 złotych. Jednocześnie stosownie do unormowania zawartego w przepisie § 20 w sprawach w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. W niniejszej sprawie rozprawa trwała 2 dni, zaś obrońca stawił się na wszystkich jej terminach. Skutkiem tego jest zwiększenie powyżej wskazanej stawki minimalnej o 20 %. Zgodnie z brzmieniem § 4 ust.3 w/w rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Stawka ta wynosi zaś obecnie 23 %. Dlatego mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze – jak i to iż obrońca oświadczył, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu nie zostały opłacone w całości, ani w części – Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. C. kwotę 504 złotych plus VAT tytułem zwrotu tych kosztów.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. – opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., poz. 223) kierując się w tym zakresie sytuacją majątkową i finansową oskarżonego.