Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący - SSR Marcin Kulikowski

Protokolant - E. P.

w obecności Prokuratora – K. K. (1)

po rozpoznaniu w dniach: 27 marca 2019r., 22 maja 2019r. r. sprawy z oskarżenia

przeciwko P. W. (1) (W.)

s. K. i A. z domu K. ur. (...) w T.

oskarżonemu o to, że

w dniu 09 października 2018 roku o godzinie 16.20 w T. na ulicy (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0.69 mg/l, 0.63 mg/l i 0.57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym pojazdem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...),

to jest o czyn z art. 178a § 1 kk

- orzeka -

1.  oskarżonego P. W. (1) (W. ) uznaje za winnego tego, że w dniu 9 października 2018r., ok. godz. 16.20, w T., na trenie parkingu przy ul. (...), prowadził pojazd mechaniczny, samochód marki R. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, prowadzącym do stężenia 0,69 mg/l, 0,63 mg/l, 0,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. czynu, który wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178 a § 1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

2.  na mocy art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

3.  na mocy art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 9 października 2018 r. do dnia 29 maja 2019r.;

4.  na mocy art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (nr konta: (...));

5.  na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty, a na mocy art. 627 kpk obciąża go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 426 (czterysta dwadzieścia sześć) złotych.

IIK 56/19 UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 października 2018r. w godzinach popołudniowych P. W. (1) udał się ze swoim znajomym, z (...) w R., gdzie przebywał do pobliskiej restauracji (...). Do lokalu pojechał swoim samochodem marki R. o nr rej. (...), który zaparkował na należącym do lokalu parkingu przy ul. (...) w T.. W trakcie pobytu w lokalu spożywał alkohol. Około godz. 16.20 P. W. (1) opuścił lokal, a następnie wsiadł za kierownice samochodu, włączył silnik i ruszył do tyłu wykonując manewr cofania z parkingu. Zaraz po tym do jego samochodu podbiegli A. R. (1) i J. H. (1), którzy widzieli, że wcześniej kierujący spożywał alkohol. Zapukali w szybę pojazdu. P. W. (1) zatrzymał samochód. Wywiązała się dyskusja. Interweniujący pytali P. W., czy spożywał alkohol, proponowali, żeby zostawił pojazd na miejscu, a kluczyki zdeponował w lokalu. P. W. (1) odmówił. Wówczas A. R. (1) zadzwoniła na policję. Wtedy P. W. (1) wyłączył silnik, opuścił pojazd i oddalił się w stronę parku repeckiego. Po przebyciu kilkuset metrów został zatrzymany przez przybyły na miejscu patrol policji i zawieziony do KPP w T.. Badanie stanu trzeźwości wykazało u niego stężenie 0,69 mg/l, 0,63 mg/l i 0,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków A. R. (1) , (k.6-7,k. 99-100), J. H. (1) (k.11-12,k.100-100odw.), protokołu użycia alkometru (k.2).

Oskarżony P. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu zdarzenia około godz. 14 odwiedził go kolega. Oskarżony był wówczas pacjentem (...) w T.. Oskarżony, razem z kolegą udali się samochodem do restauracji (...), położonej nieopodal wjazdu na teren (...). Oskarżony zaparkował pojazd na należącym do restauracji parkingu, a następnie razem ze znajomym udał się do lokalu. Obydwaj przebywali na terenie restauracji ok. 2 godziny. W tym czasie oskarżony wypił 3 piwa. Z restauracji wyszli ok. godz. 16.20. Udali się w kierunku samochodu. Kolega oskarżonego pożegnał się i oddalił piechotą. Oskarżony wsiadł do auta, na siedzenie kierowcy, aby zabrać zakupioną wcześniej prasę oraz swoją laskę. Poza tym oskarżony chciał nieco odpocząć. Kiedy siedział w samochodzie podbiegły do niego dwie osoby – kobieta i mężczyzna. Zapytali oskarżonego, czy ma zamiar odjeżdżać. Oskarżony odparł, że jedynie chciał zabrać prasę i laskę. Wywiązała się dyskusja, w końcu oskarżony opuścił samochód i ruszył piechotą w kierunku (...). Po przebyciu 300 -400 metrów został wyminięty przez radiowóz, a następnie zatrzymany i zawieziony do komendy (k.39-40,k.89-90).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie, w którym nie przyznał się do kierowania w stanie nietrzeźwości pojazdem mechanicznym w dniu zdarzenia nie zasługują na wiarę. W tej części pozostają w sprzeczności z innymi zebranymi w sprawie dowodami.

Świadek A. R. (1) zeznała, że w dniu zdarzenia ona i jej chłopak J. H. (1) byli na spacerze w parku repeckim. Zaszli również do restauracji (...). Świadek zauważyła siedzącego kilka stolików dalej oskarżonego w towarzystwie znajomego. Obydwaj spożywali alkohol w postaci wódki i piwa, zachowywali się dość głośno. W pewnym momencie obydwaj mężczyźni zbierali się do wyjścia. Chwilę potem lokal opuszczała świadek i jej chłopak. Po opuszczeniu terenu lokalu świadek zauważyła oskarżonego, który siedział za kierownicą samochodu i wykonywał manewr cofania. Jego auto było wtedy w ruchu. Towarzyszącego wcześniej oskarżonemu w restauracji mężczyzny nie było na miejscu. Świadek i jej partner podeszli do pojazdu oskarżonego, zastukali w okno, pytając, czy spożywał alkohol. Oskarżony odparł, że nie spożywał, chociaż zapach i ton głosu oskarżonego wskazywał na co innego. Świadek udała się do lokalu, potwierdziła w rozmowie z kelnerką, że oskarżony spożywał podczas pobytu w restauracji alkohol w postaci piwa i wódki. Zaproponowała oskarżonemu, żeby zostawił kluczyki w restauracji i odebrał je innym razem, ewentualnie pozwolił świadkom na zaparkowanie samochodu na parkingu strzeżonym znajdującym się po drugiej stronie ulicy. Oskarżony stwierdził, że nie ma długiej drogi do pokonania, jedynie 5 minut do ośrodka. Świadek poinformowała oskarżonego, że jeżeli nie opuści pojazdu, powiadomi policję. Następnie zadzwoniła na policję. Świadek zeznała, że jest pewna, iż silnik pojazdu był włączony od momentu, kiedy zobaczyła oskarżonego w samochodzie. Oskarżony wyłączył silnik dopiero w czasie, kiedy rozmawiała z policją. Po wyłączeniu silnika oskarżony opuścił pojazd i oddalił się. Oskarżony przejechał pojazdem bardzo krótki odcinek (k.6-7,k. 99-100).

Świadek J. H. (1) potwierdził, że kiedy przebywał ze swoją partnerką na terenie lokalu L., widział oskarżonego, który spożywał alkohol. Wypił co najmniej dwa zestawy składające się z kufla piwa i kieliszka wódki. Oskarżony w trakcie pobytu w lokalu proponował swojemu znajomemu podwózkę. Świadek i jego partnerka wychodzili z lokalu wkrótce po oskarżonym i jego koledze. Po wyjściu świadek zauważył oskarżonego siedzącego w samochodzie na miejscu kierowcy, silnik był włączony, a pojazd w ruchu. Oskarżony wykonywał manewr cofania. Mężczyzny, który towarzyszył oskarżonemu w lokalu nie było już na miejscu. A. R. (1) zapukała w szybę auta i oskarżony zatrzymał samochód. Przejechał nie więcej niż odcinek 1 metra, nie zdołał wyjechać na jezdnię. Był wyczuwalny od niego zapach alkoholu. Nie chciał odpowiedzieć na pytanie, czy spożywał alkohol. A. R. (1) wróciła do lokalu, aby potwierdzić od barmana, czy faktycznie oskarżony spożywał alkohol. Świadek zaproponował oskarżonemu, że mógłby przeparkować jego pojazd na parking strzeżony, a kluczyki zostawić w restauracji. Oskarżony odmówił. Wtedy A. R. zadzwoniła na policję. Dopiero wówczas oskarżony wyłączył silnik w samochodzie, wysiadł z auta i oddalił się (k.11-12,k.100-100odw.).

Zeznania w/w świadków odpowiadają prawdzie. Są spójne i konsekwentne. Nadto pochodzą od osób w żaden sposób nie związanych z oskarżonym, nie będących z nim w konflikcie, które na miejscu zdarzenia znalazły się zupełnie przypadkowo.

W szczególności świadkowie zgodnie i konsekwentnie wskazali, że: oskarżony podczas pobytu w lokalu przez jazdą samochodem spożywał alkohol, jego zachowanie wskazywało, że jest pod jego wpływem i , co najważniejsze, że oskarżony będąc w takim stanie samochód prowadził wykonując manewr cofania z parkingu w kierunku ulicy. Pojazd był w ruchu, a silnik włączony. Nadto oskarżony tłumaczył świadkom, że ma niewielki odcinek drogi do przejechania. Nie zgadzał się na pozostawienie samochodu na miejscu i zdeponowanie kluczy w lokalu. Słysząc, że świadek A. R. dzwoni na policję, oddalił się z miejsca zdarzenia.

Odnośnie wskazanych wyżej okoliczności obydwoje świadkowie zeznawali zgodnie i konsekwentnie. Zeznania te całkowicie obalają prezentowaną przez oskarżonego linię obrony, że nie było jego zamiarem kierowanie pojazdem mechanicznym, a jedynie zabranie ze środka gazety i laski.

Nie zmienia oceny zachowania oskarżonego stwierdzenie świadka J. H. zawarte w odpowiedzi na pytanie obrońcy, że nie widział, czy w samochodzie oskarżonego był włączony bieg wsteczny i że nie jest w stanie powiedzieć, czy samochód mógł „stoczyć się” po pochyłości terenu (k.100odw.). Nie ulega bowiem wątpliwości, że to oskarżony wprawił pojazd w ruch, włączając silnik i co najmniej zwalniając bieg, na którym pozostawił pojazd na parkingu. Żadna z tych czynności nie była konieczna do tego, żeby chwilę posiedzieć w aucie, czy też zabrać z niego określone przedmioty, jak to deklarował oskarżony.

Nie ulega również wątpliwości, że oskarżony przejechał ostatecznie bardzo krótki odcinek, jednak należy zwrócić uwagę, że zaprzestał dalszej jazdy tylko i wyłącznie w wyniku podjętej przez świadków interwencji.

Z protokołu użycia alkometru wynika, że u oskarżonego w dniu zdarzenia stwierdzono 0,69 mg/l, 0,63 mg/l i 0,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu (k.2).

Przesłuchany w charakterze świadka M. P., funkcjonariusz policji nie wniósł wiele do sprawy. Nie był on naocznym świadkiem kierowania pojazdem przez oskarżonego, a interwencja, w której uczestniczył miała miejsce po oddaleniu się oskarżonego od pojazdu (k.31-32, k. 90-91).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia zdaniem Sądu wątpliwości, że oskarżony P. W. (1) w dniu 9 października 2018r. ok. godz. 16.20 w T., na terenie parkingu przy ul. (...), prowadził pojazd mechaniczny, samochód marki R. o nr rej. (...), w stanie prowadzącym do stężenia alkoholu 0,69 mg, 0,63 mg i 0,57 mg w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

W myśl przepisu art. 115§16 pkt.2 kk stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg, albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał z winy umyślnej ustawowe znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 178a§1 kk.

Oskarżony miał bowiem świadomość, że spożywał alkohol, a później pomimo tego zdecydował się kierować pojazdem mechanicznym, a jego poczytalność nie była wyłączona.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego przekraczało ponad dwukrotnie ustawowo określony próg stanu nietrzeźwości.

Okolicznością łagodzącą jest dotychczasowa niekaralność oskarżonego za przestępstwa.

Dlatego wobec alternatywnego zagrożenia w/w przestępstwa karami grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności Sąd wymierzył oskarżonemu rodzajowo najłagodniejszą karę grzywny.

W przekonaniu Sądu wymierzona oskarżonemu kara 100 stawek dziennych grzywny jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, uwzględnia sposób jego działania, wielkość zagrożenia, które stworzył swoim zachowaniem oraz warunki i właściwości osobiste sprawcy.

Jednocześnie ustalenie wysokości pojedynczej stawki dziennej grzywny na bliską minimalnej dopuszczalnej przepisami kwotę 20 zł sprawia, że grzywna pozostaje w możliwościach płatniczych oskarżonego.

Na podst. art. 42§2 kk orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Orzeczenie tego środka karnego jest obligatoryjne w wypadku skazania za czyn z art. 178a§1 kk, przy czym minimalny okres, na jaki można ten zakaz orzec wynosi właśnie 3 lata. Zdaniem Sądu oskarżonego należy na okres trzech lat wyeliminować z grona kierujących wszelkimi pojazdami mechanicznymi i zakaz orzeczony w takim rozmiarze skłoni oskarżonego do głębokiej refleksji nad swoim postępowaniem, uświadomi niedopuszczalność podobnego zachowania i sprawi, że nie dopuści się go w przyszłości.

Na podst. art. 43a§2 kk orzeczono świadczenie pieniężne w wysokości 5000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Orzeczenie w/w środka karnego jest obligatoryjne w razie skazania za przestępstwo z art. 178a§1 kk, a jego wysokość ustalono w minimalnej przewidzianej w/w przepisem kwocie, która zdaniem Sądu będzie wystarczająca, aby zdyscyplinować oskarżonego.

Zgodnie z dyspozycją art. 63§4 kk zaliczono na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 9 października 2018r do dnia wyrokowania.

O opłacie orzeczono na podst. art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych. Nadto, na podst. art. 627 kpk obciążono go wydatkami w łącznej kwocie 426 zł, na które składają się: koszty zapytania o karalność, ryczałt za korespondencję, koszty opinii biegłych psychiatrów.