Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Protokolant sekr. sądowy Mateusz Pokora

przy udziale Ewy Kubery - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 29 listopada 2019 r.

sprawy oskarżony F. G. s. F. i A., ur. (...)w T.

oskarżonego z art. 226 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tucholi

z dnia 22 maja 2019 r. sygn. akt II K 731/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego G. K. Radcy Prawnego w S. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 99,60 (dziewięćdziesiąt dziewięć 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 926/19

UZASADNIENIE

F. G. oskarżony został o to, że w dniu 5 października 2018r. w miejscowości T. znieważył funkcjonariusza publicznego L. B. podczas i w związku z wykonywaniem przez nią czynności służbowych, używając wobec niej słów wulgarnych i obraźliwych tj. o czyn z art.226§1 kk.

Wyrokiem z dnia 22 maja 2019r. Sąd Rejonowy w Tucholi w sprawie II K 731/18 oskarżonego F. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art.226§1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na równą kwocie 10 zł; zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w wysokości 70 zł oraz opłatę w wysokości 50 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Na podstawie art.438 pkt 2 oraz art.427§2 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie :

- art.167 kpk w zw. z art.366§1 kpk polegającą na zaniechaniu dopuszczenia z urzędu dowodu w postaci zeznań bezpośredniego świadka zdarzenia tj. G. U. zam. (...) (...) (...), (...)-(...) T. na okoliczność zachowania oskarżonego podczas wizyty w dniu 5 października 2018r. w OSP w T., przebiegu rozmowy z p. L. B. , co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającym wpływ na jego treść i wydaniem orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy oraz jednoczesnego przyjęcia, że ujawnione dowody wykazały, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Na podstawie art.427§1 kpk i art.437§2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego, względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Tucholi do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania skutkujących błędem w ustaleniach faktycznych.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte bowiem zostały o wszechstronną , wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono bardzo szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Odnosząc się zaś wprost do podniesionego zarzutu odwoławczego, stwierdzić należy, co następuje :

Nie było uchybieniem, nie przeprowadzenie przez Sąd Rejonowy z urzędu dowodu z przesłuchania córki oskarżonego G. U.. Po pierwsze sam oskarżony nie wnosił o przeprowadzenie tego dowodu w Sądzie I instancji a po wtóre obrońca wnosił o przesłuchanie tego świadka „ na okoliczność zachowania oskarżonego podczas wizyty w dniu 5.10. 2018 roku w (...) w T., przebiegu rozmowy z P. L. P.-B. „. Skoro G. U. nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia, co przyznał sam obrońca na rozprawie odwoławczej, czekała bowiem na oskarżonego przy schodach a wiedzę na temat zdarzenia czerpała tylko z relacji oskarżonego, wartość dowodowa jej relacji byłaby praktycznie żadna.

W konsekwencji także Sąd odwoławczy nie dostrzegł potrzeby uzupełnienia postępowania dowodowego w tym zakresie, oddalając wniosek obrońcy.

Brak jest też jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania błędu w ustaleniach faktycznych.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać uznany za słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, bądź jest rezultatem oceny obarczonej nieuprawnioną dowolnością. Zarzut taki nie może się sprowadzać do zwykłej polemiki z ustaleniami sądu, lecz do wykazania jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 1975r USNPG 1975/9/84; także wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975r, OSNKW 1976/2/64).

Tymczasem, w ocenie organu ad quem, apelacja obrońcy nie dostarcza żadnych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, skoro jedynym uchybieniem Sądu w toku postępowania, mającym skutkować owym błędem, jest chybiony zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z zeznań G. U., które w realiach sprawy nie mogły mieć wpływu na te ustalenia.

Poza tym ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością i wnikliwością, nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, to pozostaje ona pod ochroną art.7 kpk.

Sąd Rejonowy dokonując oceny dowodów rozważył bowiem szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że w kwestiach istotnych w sprawie, zeznania pokrzywdzonej L. P.- B. oraz M. R. są konsekwentne i stanowcze i ze sobą zbieżne.

Sąd odwoławczy nie znajduje powodów dla przyjęcia, że zeznania pokrzywdzonej oraz M. R., które zeznawały „niekorzystnie” dla oskarżonego należy uznać są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.

Tak więc w sytuacji, gdy kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu (art.410 kpk), nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż rozstrzygnięcie uznające winę oskarżonego F. G. w zakresie przypisanego mu czynu, zasługuje na pełną akceptację.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto o brzmienie przepisów art.635 kpk i 624§1 kpk, mając na uwadze aktualną sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego.