Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda G. S. kwotę:

a)  135 000,00 zł (sto trzydzieści pięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia, w tym kwotę: 100 000,00 zł (sto tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
1 października 2017 roku do dnia zapłaty, a 35 000,00 zł (trzydzieści pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

b)  8 754,76 zł (osiem tysięcy siedemset pięćdziesiąt cztery złote 76/100) tytułem odszkodowania, z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 28 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,

c)  5 400,00 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 10 363,43 zł (dziesięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt trzy złote 43/100) tytułem brakujących kosztów procesu.

Sygn. akt I C 210/19

UZASADNIENIE

G. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) S.A. w S. kwoty 50 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie liczonymi od 1 października 2017 r. i kwoty 8 754,76 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia za granicą i kosztów wykonania badania rezonansem magnetycznym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi
od 1 października 2017 r. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W piśmie procesowym z 10 czerwca 2019 r. powód rozszerzył powództwo o zadośćuczynienie w ten sposób, że wniósł ostatecznie o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej spółki kwoty 135 000,00 zł z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie liczonymi od 1 października 2017 r.

Pozwana spółka wnosiła o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jej rzecz
od powoda kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W godzinach popołudniowych 10 września 2016 r. G. S. dojechał samochodem ciężarowym z naczepą do miejsca rozładunku we (...). Wiózł towar zamrożony. W tym dniu nie został rozładowany, więc musiał czekać do poniedziałku. Zaparkował samochód w miejscu do tego przeznaczonym nieopodal siedziby firmy, do której przywiózł towar. Następnego dnia, chcąc sprawdzić czy chłodnia działa prawidłowo, powód poślizgnął się wychodząc
z kabiny i upadł na jezdnie. Stracił przytomność i został odwieziony do szpitala, w którym stwierdzono u niego pęknięcie czaszki, wstrząśnienie mózgu, stłuczenie krwotoczne okolic podstawo - czołowych obustronnie z niewielkim krwotokiem oponowym pourazowym po stronie lewej. Odnotowano również nieznaczną obecność powietrza w jamie czaszkowej w okolicy ciemieniowo - potylicznej prawej na wprost pęknięcia bez przemieszczenia w okolicy potyliczno - skroniowej prawej przechodzącego poprzez wyrostek sutkowaty i część bębenkową kości, poza okolicą błędnikową. Został poddany leczeniu antybiotykiem z uwagi na pęknięcie wyrostka sutkowatego i krwotoku z ucha. Została u niego wykonana tomografia komputerowa, która wykazała powiększający się obrzęk w obrębie urazów podstawno - czołowych obustronnie, trwającą resorpcje krwiaka podpajęczynówkowego, a także pojawienie się pod oponą twardą w okolicy czołowej prawej nagromadzenia się wielkości 3 mm przypominającego wodniak. Powodowi założono P. z O. na ranę przewodu słuchowego, który usunięto po dwóch dniach. Wykonano u niego także audiogram, który wykazał niewielki niedosłuch wysokich dźwięków, (dowód: zeznania powoda - k. 229 verte - 230 i nagranie z dnia 21 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 237, minuta od 00:06:44 do 00:23:00 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 95 - 95 verte i nagranie z dnia 9 maja 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta od 00:03:37 do 00:34:07; akta szkodowe - płyta - koperta - k. 86; zeznania świadka R. Ś. - k. 104 verte
i nagranie z dnia 5 czerwca 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta od 00:05:02 do 00:12:48; informacja o hospitalizacji z tłumaczeniem - k. 10 - 13 verte; protokół - k. 107 - 18 verte) .

Powód zapłacił 1 962,78 euro za hospitalizację we (...). Kwota ta nie została mu zwrócona przez NFZ, (dowód: zeznania powoda - k. 229 verte - 230
i nagranie z dnia 21 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 237, minuta
od 00:06:44 do 00:23:00 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 95 - 95 verte i nagranie z dnia 9 maja 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta od 00:03:37 do 00:34:07; pismo - k. 36 - 37; faktura - k. 38 verte; akta szkodowe - płyta - koperta - k. 86) .

Po powrocie do kraju powód kontynuował leczenie, zalecono mu badanie rezonansem magnetycznym, za które zapłacił 600,00 zł, (dowód: zeznania powoda - k. 229 verte - 230 i nagranie z dnia 21 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 237, minuta od 00:06:44 do 00:23:00 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 95 - 95 verte i nagranie z dnia 9 maja 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta od 00:03:37 do 00:34:07; informacja o hospitalizacji
z tłumaczeniem - k. 10 - 13 verte; faktura - k. 39; dokumentacja medyczna - k. 15 - 29 i k. 31; akta szkodowe - płyta - koperta - k. 86) .

Początkowo powód nie czuł się najlepiej. Był słaby i skarżył się na bóle głowy. Brał leki przeciwbólowe. Przez pierwszy tydzień po powrocie leżał w łóżku. Jedynie samodzielnie chodził do ubikacji. Przy czynnościach dnia codziennego pomagała mu żona. Miał zawroty głowy, które nie ustąpiły. Stracił smak i węch, schudł. Niedosłyszy na prawe ucho. Stał się nerwowy. Po półrocznym zwolnieniu lekarskim próbował wrócić do poprzedniej pracy. Przepracował jedynie dwa miesiące. Znalazł inną pracę w charakterze kierowcy, z której został zwolniony. Potem był na zasiłku dla bezrobotnych, a w późniejszym czasie otworzył warsztat samochodowy, który prowadzi do dzisiaj. Praca w tym warsztacie wiąże
się z wieloma trudnościami wobec obrażeń ciała doznanymi przez powoda
na skutek upadku z kabiny samochodu ciężarowego. Przed wypadkiem powód był zdrowym mężczyzną, zarabiał około 6 000,00 zł netto miesięcznie, (dowód: zeznania powoda - k. 229 verte - 230 i nagranie z dnia 21 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 237, minuta od 00:06:44 do 00:23:00 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 95 - 95 verte i nagranie z dnia 9 maja 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta od 00:03:37 do 00:34:07; zeznania świadków: M. S. - k. 96 i nagranie z dnia 9 maja 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta od 00:36:38 do 00:46:24 i B. S. - k. 96 - 96 verte i nagranie z dnia 9 maja 2018 r. - płyta - koperta - k. 238, minuta
od 00:47:36 do 00:54:43) .

Uraz mózgu w postaci stłuczenia krwotocznego płatów czołowych spowodował u powoda 30 % trwały uszczerbek na zdrowiu, ustalony na podstawie pkt A.9.c załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z dnia 18 grudnia 2002 r. Dolegliwości pourazowe w postaci bólu i zawrotów głowy w pierwszych trzech miesiącach po urazie były znaczne. W kolejnych miesiącach ulegały stopniowemu zmniejszeniu. Jednak dalej się utrzymują i mogą utrudniać wykonywanie czynności precyzyjnych, np. prowadzenie samochodu.
U powoda nie nastąpi regeneracji płatów czołowych mózgu. W miejscach uszkodzeń doszło do wykształcenia się blizn, które nie przejmą funkcji struktur układu nerwowego, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarza neurologa J. M. - k. 116 a - 119 i k. 167) .

Na skutek zdarzenia z dnia 11 września 2016 r. nie doszło u powoda
do uszkodzenia wzroku, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarza okulisty R. M. - k. 129 - 130) .

W wyniku tego zdarzenia u powoda doszło do złamania prawej piramidy kości skroniowej i powstania 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, ustalonego na podstawie pkt 2 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Zaburzenia węchu, smaku i słuchu mają związek z doznanymi przez niego obrażeniami czaszki i mózgu, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarza laryngologii i audiologii S. K. - k. 139 - 146; badanie - k. 150 - 151; opinia pisemna biegłego lekarza neurologa J. M. - k. 116 a - 119 i k. 167) .

W wyniku urazu czaszkowo - mózgowego nastąpiło uszkodzenie włókien- wypustek węchowych co doprowadziło do utraty powonienia, częściowego osłabienia smaku, szumów usznych, zawrotów głowy. Z tego tytułu powód doznał 5 % stałego uszczerbku na zdrowiu, ustalonego na podstawie pkt 20 d załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r., Powód nie może pracować w branży gastronomicznej, może mieć pewne ograniczenia w wykonywaniu pracy kierowcy lub mechanika samochodowego.
Ze względu na napadowe nawrotu głowy nie może pracować na wysokości, (dowód: opinia pisemna biegłego lekarza otolaryngologa i medycyny pracy W. B. - k. 183 - 186; badanie - k. 150 - 151; opinia pisemna biegłego lekarza neurologa J. M. - k. 116 a - 119 i k. 167) .

Samochód, w którym powód czekał na rozładunek w dniu 11 września 2016 r., był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej spółce, (bezsporne) .

Pismem z 23 sierpnia 2017 r. powód wezwał pozwaną spółkę do zapłaty kwoty 100 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Pismo to pozwana spółka otrzymała 31 sierpnia 2017 r., (dowód: pismo - k. 32 - 33 verte potwierdzenie nadania i odbioru - k. 34 - 35; akta szkodowe - płyta - koperta - k. 86) .

Pozwana spółka 8 września 2017 r. odmówiła wypłaty żądanej kwoty,
nie uwzględniła także odwołania powoda, (dowód: akta szkodowe - płyta - koperta - k. 86; pismo z dnia 3 listopada 2017 roku - k. 40 - 40 verte) .

Powyższy stan faktyczny jest częściowo niesporny, gdyż został oparty
na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu
o zeznania powoda i przesłuchiwanych w sprawie świadków, które uznał
w całości za wiarygodne, gdyż korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, w tym materiałem dowodowym nienegowanym przez pozwaną spółkę.

Skutki wypadku, procentowy uszczerbek na zdrowiu, trwałość tych skutków oraz możliwość ich ustąpienia, a także wpływ zdarzenia na funkcjonowanie powoda w innych sferach życia, zostały ustalone na podstawie zeznań powoda, przesłuchiwanych w sprawie świadków M. S. i B. S. oraz na podstawie opinii biegłych lekarzy: neurologa, laryngologa
i otolaryngologa. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione, a także w pełni z sobą korelują i wzajemnie się uzupełniają. Treść tych opinii oparta została
na badaniu powoda i na analizie dokumentacji medycznej, przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Ponadto biegli szczegółowo opisali stan zdrowia powoda, zarówno ten po zdarzeniu, jak
i obecny, bazowali przy tym na szerokiej dokumentacji medycznej. Rozważając procentowy uszczerbek na zdrowiu oraz charakter obrażeń powoda uwzględnili również swoje wieloletnie doświadczenie w zakresie opiniowania.
Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby
do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, a także odszkodowania związanego z kosztami leczenia obrażeń doznanych na skutek upadku z samochodu 11 września 2016 r.

Podstawę prawną rozważań w niniejszej sprawie stanowią przepisy przewidujące odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji, czyli art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c., przepisy regulujące odpowiedzialność ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej takiego posiadacza, czyli art. 822 k.c. oraz przepisy ustawy z 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 473, ze zm.).

Z przepisu art. 436 § 1 k.c. wynika, że samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu na zasadzie ryzyka - gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Natomiast przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 1 i § 4 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 473, ze zm.) obowiązującym w momencie wyrządzenia szkody, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Określenie szkody podlegającej wyrównaniu przez ubezpieczyciela
na podstawie umowy zawartej z posiadaczem pojazdu, stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., którą posiadacz pojazdu jest obowiązany zawrzeć
z ubezpieczycielem, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, dokonane zostało w art. 34 ust. 1 in fine tej ustawy. Należą do niej także następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Ponadto art. 34 ust. 2 tej ustawy przewiduje, że za szkodę powstałą w związku
z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą podczas
i w związku z: wsiadaniem do pojazdu mechanicznego lub wysiadaniem z niego; bezpośrednim załadowywaniem lub rozładowywaniem pojazdu mechanicznego,
a także zatrzymaniem lub postojem pojazdu mechanicznego. Oznacza
to, że pojęcie szkody związanej z ruchem pojazdu mechanicznego zostało szeroko określone, co odpowiada równie szerokiej wykładni zwrotu „ruch”.

Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że pozwana spółka ponosi odpowiedzialność
za skutki zdarzenia z 11 września 2016 r. Niewątpliwie do szkody doszło
w momencie wysiadania powoda z samochodu ciężarowego w celu sprawdzenia instalacji chłodniczej utrzymującej odpowiednią temperaturę ładunku przywieziony do (...). Sąd w tym zakresie dał wiarę zeznaniom powoda, gdyż nie ma dowodów na to, że do zdarzenia doszło w innych okolicznościach. Ponadto zakres obrażeń doznanych przez powoda potwierdza fakt upadku z wysokości. Zatem nieszczęśliwy splot zdarzeń był związany z samym pojazdem, a nie z innymi okolicznościami. Ponadto pozwanej spółce nie udało się udowodnić przesłanek egzoneracyjnych, opisanych w art. 435 § 1 k.c. Należy w tym miejscu stwierdzić, że odpowiedzialność na zasadzie ryzyka istnieje niezależnie od winy i oderwana jest od bezprawności. Z tych wszystkich względów wypada podsumować,
że odpowiedzialność pozwanej spółki za szkodę jest niewątpliwa.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że na skutek zdarzenia z 11 września 2016 r. u powoda nastąpiło uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia, który uprawnia go do żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę - w myśl art. 445 § 1 k.c.

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia - te już doznane
i te mogące powstać w przyszłości. Powinno ono być zatem przyznaną jednorazową rekompensatą za całą krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada miarkowania wyrażająca się w nakazie uwzględnienia wszystkich okoliczności
i skutków doznanych krzywd z odniesieniem do warunków określających poziom życia ludzi w pełni sprawnych i aktywnych, panujących w środowisku w jakim żyje powód (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2000 r., I CKN 837/00, Lex nr 56891).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników (patrz wyrok Sądu najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC -ZD/2008/4/95).

Sąd Najwyższy w ostatnich latach wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną
do warunków gospodarki rynkowej. Zwracał uwagę, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem
o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże, że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego.

O wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter tej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonana
na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dobra osobistego (zdrowia), a szkodą niemajątkową. Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, gdyż w wyniku zdarzenia z 11 września 2016 r., za skutki którego odpowiedzialność ponosi pozwana spółka, powód doznał łącznie
45 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Ustalając zakres krzywdy powoda Sąd uwzględnił m.in. rozmiar doznanych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych, wysoki trwały uszczerbek
na zdrowiu, jego młody wiek i skutki, które spowodowały obrażenia doznane
w zdarzeniu z 11 września 2016 r. w wielu płaszczyznach jego życia. Przede wszystkim Sąd miał na uwadze fakt, że w wyniku zdarzenia doszło u niego
do urazu czaszkowo - mózgowego z utratą przytomności, stłuczeniem płatów czołowych oraz wylewem. Nastąpiło organiczne uszkodzenie mózgu, złamanie kości czaszki w okolicy potyliczno - skroniowej prawej przechodzące na wyrostek sutkowaty i część bębenkową kości poza okolice błędnika, a także poprzeczne złamanie piramidy kości skroniowej prawej. Urazy te doprowadziły
do obustronnego niedosłuchu, szumów usznych, zawrotów głowy, braku powonienia i osłabienia smaku. Skutkiem tych obrażeń była także konieczność hospitalizacji i dalszego leczenia ambulatoryjnego.

Należy też dodać, że całe zdarzenie było dla powoda ogromnym szokiem, gdyż do tej pory cieszył się dobrym zdrowiem, które utracił, co doprowadziło
w konsekwencji do konieczności zaprzestania wykonywania dobrze płatnej pracy kierowcy samochodów ciężarowych. Ponadto rokowania co do jego stanu zdrowia są niekorzystne, bowiem ubytek słuch jest już nieodwracalny, tak samo jak brak powonienia i osłabienie smaku. Powód utracił jeden z pięciu zmysłów, którego nie sposób zdewaluować mimo, że najważniejszymi są zmysły wzroku
i słuchu, który także został osłabiony na skutek opisywanego powyżej zdarzenia, tak samo jak zmysł smaku. Powód nigdy nie będzie zdolny odczuć przyjemności jakich dzięki temu zmysłowi powonienia można doznawać. Może nawet znaleźć
się w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia, gdyż np. nie będzie w stanie wyczuć przypalonego jedzenia, dymu czy gazu, nie będzie w stanie ocenić, czy spożywana przez niego żywność nie jest zepsuta.

Powód musiał także dostosować się do nowej rzeczywistości, zmienić swoje priorytety. Przez pewien czas przebywał na zasiłku dla bezrobotnych i zmuszony był założyć własną działalność gospodarczą, przy wykonywaniu której doznaje wielu ograniczeń ze względu na obrażenia doznane w wyniku upadku z kabiny samochodu ciężarowego, co potwierdził również biegły lekarz W. B..

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do wniosku, iż kwota żądanego zadośćuczynienia jest odpowiednia, dlatego orzekł, jak w pkt 1 a wyroku,
na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

Zadośćuczynienie w powyższej kwocie stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymane jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensuje doznaną przez powoda krzywdę, przedstawia
dla niego ekonomicznie odczuwalną wartość, nie jest również rażąco wygórowane i nie prowadzi do nieuzasadnionego przysporzenia w jej majątku.

Część zadośćuczynienia w wysokości 100 000,00 zł zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 października 2017 r.,
na podstawie art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. oraz art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 473, ze zm.), gdyż w toku postępowania likwidacyjnego powód żądał takiej właśnie kwoty,
a pozwana spółka odmówiła jej wypłaty 8 września 2017 r. i od dnia następnego pozostawała w zwłoce z jej zapłatą. Natomiast pozostałą część zadośćuczynienia w wysokości 35 000,00 zł zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29 czerwca 2019 r., na podstawie art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c.
oraz na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 473, ze zm.), gdyż 28 czerwca 2019 r. pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa po jego rozszerzeniu
i od dnia następnego pozostawała w zwłoce.

W pozostałej części żądanie o zasądzenie odsetek ustawowych
za opóźnienie zostało oddalone, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

Przechodząc do omawiania zasadności dalszych roszczeń powoda należy przytoczyć treść art. 444 § 1 k.c., z którego wynika, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje więc w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku
z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane
z doznanym uszczerbkiem (koszty przejazdów, wyżywienia itp.). Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku, pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym.

W zakresie odszkodowania powód dochodził kwoty 8 754,76 zł tytułem poniesionych kosztów leczenia za granicą oraz tytułem badania rezonansem magnetycznym.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd uwzględnił całe żądanie o odszkodowanie, ponieważ powód przedstawił dowody w postaci faktur, z których wynika, że w związku z leczeniem obrażeń doznanych
11 września 2016 r. wydał kwotę 8 754,76 zł. Zatem kwota ta pozostaje
w adekwatnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem. Gdyby nie to zdarzenie powód nie byłby hospitalizowany we (...) i nie musiałby ponosić kosztów badania specjalistycznego leczenia i badania głowy. Dlatego zasądzono
od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 8 754,76 zł, o czym orzeczono,
jak w pkt 1 b wyroku, na podstawie art. 444 § 1 k.c.

Kwotę odszkodowania związanego z poniesionymi kosztami leczenia zasądzono z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 kwietnia 2018 r. ,
na podstawie art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.,
w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 473, ze zm.), to jest od dnia następnego po sporządzeniu przez pozwaną spółkę odpowiedzi
na pozew, w której nie uznała dochodzonych przez powoda roszczeń z tego tytułu.

W pozostałej części żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od 1 października 2017 r. do dnia 27 kwietnia 2018 r. jest niezasadne i podlega oddaleniu, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, gdyż przed wszczęciem procesu w niniejszej sprawie powód nie występował z takim żądaniem.

O kosztach procesu należnych powodowi od pozwanej spółki Sąd orzekł, jak w pkt 1 c wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., gdyż powód wygrał sprawę praktycznie w całości. Zasądzona kwota to 5 400,00 zł tytułem opłaty za czynności adwokackie, ustalona na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

O brakujących kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku,
na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2019 r., poz. 785 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c., gdyż pozwana spółka przegrała sprawę praktycznie w całości. Na brakujące koszty procesu składała się kwota 7 188,00 zł tytułem brakującej opłaty stosunkowej, kwota 3 124,43 zł tytułem brakującej zaliczki na koszty opinii biegłych i kwota 51,00 zł tytułem kosztów dojazdów świadka na rozprawę.