Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Raszkiewicz

Protokolant: p.o. sekr. sądowego K. S.

po rozpoznaniu dnia 27/03/2019r., 08/05/2019r., 26/06/2019, 16/07/2019r. 28.08.2019r, 09/10/2019r. sprawy

K. Z. syna J. i A. z domu D.,

ur. (...) w M.,

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 3.08.2018 roku w miejscowości W. 4, tuż przed godziną 22:00 na podwórku posesji w miejscowości W. znieważył T. G. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe,

tj. o czyn art. 216 § 1 k.k.;

II.  W tym samym miejscu jak w punkcie I oskarżony naruszył nietykalność cielesną T. G. w ten sposób, że uderzył ja w brzuch jak wyleciał z domu wymachując rękoma,

tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k.

O R Z E K A :

I.  Oskarżonego K. Z. uniewinnia od zarzucanego mu czynu opisanego w puncie I i II aktu oskarżenia;

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu adw. I. M. kwotę 929,80 (dziewięćset dwadzieścia dziewięć 80/100) złotych, w tym podatku VAT w kwocie 173,88 (sto siedemdziesiąt trzy 88/100) złotych tytułem wynagrodzenia z urzędu;

III.  Na podstawie art. 632 pkt. 1 k.p.k. koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny T. G..

Sygnatura akt II K 266/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

K. Z. stanął pod zarzutem sformułowanym przez oskarżycielkę prywatną T. G. takim oto, że w dniu 03 sierpnia 2018 roku w miejscowości W. 4, tuż przed godziną 22:00 na podwórku posesji w miejscowości W. znieważył T. G. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k., a nadto o to że w tym samym miejscu i czasie, naruszył nietykalność cielesną T. G. w ten sposób, że uderzył ją w brzuch jak wyleciał z domu wymachując rękoma tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Świadek K. Z. zamieszkuje w budynku położonym w miejscowości W. 4. Wejście do jego części mieszkania znajduje się z tyłu budynku. Z drogiej strony budynku zamieszkuje syn K. J. Z. wraz z synami P. Z. i oskarżonym K. Z..

Oskarżycielka prywatna – T. G. jest znajomą K. Z., dziadka oskarżonego. T. G. odwiedza K. Z. w jego mieszkaniu (d. zeznania T. G. k. 31).

W dniu 03 sierpnia 2018 roku T. G. przebywała w mieszkaniu K. Z.. Podczas jej pobytu w mieszaniu zgasło światło (d. zeznania świadków T. G. k. 31 oraz K. Z. k. 66).

W tym też czasie wnukowie K. P. i K. przebywali na podwórku domu, gdzie kąpali się basenie. Wraz z nimi na podwórzu przebywała też K. K. (d. wyjaśnienia oskarżonego K. Z. k. 26; zeznania T. G. k. 31, P. Z. k. 32; J. Z. k. 33-34, K. K. k. 32-33).

T. G. wraz ze świadkiem K. Z. wyszli z mieszkania i pomiędzy nimi a wnukami K. Z. wywiązała się sprzeczka dotycząca wyłączenia prądu. Podczas sprzeczki T. G. miała pretensje do P. i K. Z. o to, że wyłączają prąd dla K. Z.. Podczas sprzeczki padały wulgaryzmy (d. wyjaśnienia oskarżonego K. Z. k. 26; zeznania świadków T. G. k. 31, P. Z. k. 32; J. Z. k. 33-34, K. K. k. 32-33 oraz K. Z. k. 61).

Na miejsce zdarzenia T. G. wezwała patrol policji. Oskarżony K. Z. włączył prąd w mieszkaniu świadka K. Z., poprzez włączenie korków (d. wyjaśnienia oskarżonego k. 26).

Na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji w składzie (...). Interwencja dotyczyła wyłączenia prądu (d. zeznania świadka M. D. k. 56, W. S. k. 67 oraz kserokopie notatników służbowych k. 39-41; krótki raport działań k. 42).

Funkcjonariusze podeszli pod bramę i wraz ze zgłaszającą udali się do mieszkania świadka K. Z.. Oskarżony K. Z. wraz z bratem i K. K. udali się do swojego mieszkania i nie byli obecni przy rozmowie T. G. z funkcjonariuszami policji (d. wyjaśnienia K. Z. (młodszy) k. 26; P. Z. k. 32; J. Z. k. 33-34, K. K. k. 32-33).

Podczas interwencji policji T. G. oświadczyła policjantom, że już jest spokojnie i udaje się spać (d. zeznania świadka M. D. k. 56, W. S. k. 67 oraz kserokopie notatników służbowych k. 39-41; krótki raport działań k. 42).

W dniu 07 sierpnia 2018 roku T. G. udała się do lekarza, gdzie stwierdzono u niej obrażenie ciała w postaci podbiegnięcia krwawego brzucha okolicy pępka po stronie prawej, naruszające czynności narządów ciała poniżej 7 dni (d. opinia sądowo – lekarska)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie częściowych zeznań oskarżycielki prywatnej T. G. (d. k. 31), wyjaśnień oskarżonego K. Z. k. 26; zeznań świadka P. Z. k. 32; J. Z. k. 33-34, K. K. k. 32-33 oraz K. Z. k. 66), M. D. k. 56, W. S. k. 67 oraz kserokopii notatników służbowych k. 39-41; krótkiego raportu działań k. 42.

Oskarżony K. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że tego dnia kąpał się z bratem i bratową w basenie na podwórku. Wygłupiali się, bawili. Wtedy z domu wyszła pani T. G. i stwierdziła, że on ją wyzywa. Przyjechała Policja i pytała się go o nią. Policjanci poszli do pani G.. Nic nie mówił, policjanci pytali się jedynie o panią G.. Nie było zdarzeń o których mówi oskarżycielka prywatna. Nie jest też prawdą, że uderzył ją w brzuch. Nie wyłączyli prądu dziadkowi, prądu nie było bo wyskoczył korek. Skrzynka znajduje się u niego w mieszkaniu (d. wyjaśnienia oskarżonego K. Z. k. 26).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, z uwagi na to, że nie zostały one obalone żadnymi wiarygodnymi dowodami. Potwierdzą je nadto relacje świadków zdarzenia tj. P. Z. (k. 32); J. Z. (k. 33-34), K. K. (k. 32-33) Zeznania tych świadków są konsekwentne, wzajemnie spójne i w powiązaniu z innymi dowodami należy tym dowodom dać wiarę .

Wersja zdarzeń podana przez oskarżycielkę prywatną T. G. pozostaje w sprzeczności z zeznaniami obecnych na miejscu zdarzenia osób. Świadkowie potwierdzają wprawdzie, że doszło do konfliktu związanego z brakiem prądu w mieszkaniu K. Z., jednakże zaprzeczyły one faktom zgłaszanym przez oskarżycielkę prywatna, tj. temu by oskarżony znieważył T. G., jak i też uderzył ją w brzuch podczas rozmowy z funkcjonariuszami Policji. Słuchani w sprawie świadkowie zaprzeczyli by oskarżony K. Z. był obecny przy rozmowie T. G. z funkcjonariuszami policji.

Obecni na miejscu zdarzenia funkcjonariusze Policji W. S. i M. D. stwierdzili nadto, że gdyby doszło podczas ich interwencji do uderzenia kogokolwiek, to taka informacja znalazłaby się u nich w notatniku służbowym. W informacjach zawartych w notatnikach służbowych nie ma zapisu dotyczącego pobicia zgłaszającej, ani też tego by w kierunku zgłaszającej padły wyzwiska (d. zeznania świadka M. D. k. 56, W. S. k. 67 oraz kserokopie notatników służbowych k. 39-41; krótki raport działań k. 42). Zeznania tych świadków sposób zasadniczy podważają wiarygodność świadka T. G.. Mianowicie świadkowie zaprzeczają by w ich obecności miała być ona uderzona, by prosiła o pomoc medyczną a gdyby takie zachowanie miałoby miejsce spowodowałoby ich interwencję. Kolejną okolicznością jest obecność przy tak opisanym przez pokrzywdzoną zdarzeniu świadka K. Z.. Świadek ten zaprzecza by widział uderzenie pokrzywdzonej gdy ta opisuje je, że nastąpiło w jego obecności. (zob. k 31 i 66). Powyższe ustalenie przeczy twierdzeniu oskarżycielki o tym, jakoby została ona uderzona przez oskarżonego K. Z. w obecności funkcjonariuszy Policji. Wątpliwość Sądu budzi także również fakt, iż oskarżycielka prywatna nie udała się do lekarza niezwłocznie po zaistniałym zdarzeniu, a uczyniła to dopiero 4 dni po zdarzeniu, tuż przed złożeniem prywatnego aktu oskarżenia. Kolejna okolicznością podważającą wersję pokrzywdzonej są dokumenty policyjne sporządzane na gorąco, tj. zapis interwencyjny z k. 42 . Wynika z niego, że przyczyną interwencji nie były zniewagi a wyłączenie prądu. Kolejno z notatek policyjnych k. 39-41 wynika, że interwencja dotyczyła wyłączenia prądu a jej finałem jest oświadczenie pokrzywdzonej ,, że jest już spokojnie,, .

Świadek K. Z. (d. k. 66) zeznał nadto, iż P. i K. bluzgali pod jego oknem, nie było wyzwisk, padały wulgaryzmy. Dodał nadto, iż nie widział aby ktoś pobił panią T. G.. Od niej dowiedział się jedynie, że przy policji wnuczek miał ją skaleczyć w brzuch. Dowód ten w istocie podważa zeznanie T. G. co do okoliczności przyczyny interwencji policyjnej, tj. zniewag ( zob. k. 31). Na ocenę tego dowodu wpływa również okoliczność związku świadka z pokrzywdzoną. Dowód ten traktuje Sąd zatem z ostrożnością. Wiarygodności dowodów osobowych, którym Sąd dał wiarę,nie jest podważona przez zeznanie K. Z. .

Ustaleń powyższych nie zmieniają relacje słuchanej w sprawie D. K. (k. 34). Nie była ona bowiem bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a jego przebieg zna jedynie z relacji innych osób.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd uniewinnił oskarżonego K. Z. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie obowiązujących przepisów tj. art. 632 pkt 1 k.p.k. oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 prawo o adwokaturze.