Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Iwona Kosater

po rozpoznaniu w dnia 5 września 2017 r. sprawy P. R. (1) , s. R. i B. z domu C., urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 czerwca 2016 roku w G. stosował przemoc w postaci szarpania, uderzania i kopania w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji M. Ł. (1) i P. S. do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich czynności służbowych, w tym samym miejscu i czasie dokonał uszkodzenia ciała M. Ł. (1) poprzez uderzenie butelką w twarz, w lewy policzek i usta oraz odpychanie, uderzanie rękami i nogami w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, kończyny górnej prawej, które spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni, przy czyn czynów tych dopuścił się przed upływem pięciu lat od kary pozbawienia wolności w okresie od 4.05.2013 r. do 18.12.2013 r., od 4.03.2014 r. do 17.05.2015 r., od 17.02.2016 r. do 22.02.2016 r. orzeczonej wyrokiem z dnia 18.12.2013 r. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe sygn.. akt X K 972/13 za czyn z art. 280§1 k.k. oraz za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  w ramach zarzucanego mu czynu oskarżonego P. R. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 21 czerwca 2016 roku w G. stosował przemoc w postaci szarpania, uderzania i kopania w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji M. Ł. (2) i P. S. do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich czynności służbowych, w tym samym miejscu i czasie dokonał uszkodzenia ciała M. Ł. (2) poprzez uderzenie butelką w twarz, w lewy policzek i usta oraz odpychanie, uderzanie rękami i nogami w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, kończyny górnej prawej, które spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni, przy czyn czynów tych dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 4.05.2013 r. do 18.12.2013 r., od 4.03.2014 r. do 17.09.2015 r. całości kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności kary orzeczonej wyrokiem z dnia 18.12.2013 r. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe sygn.. akt X K 972/13 za czyn z art. 280§1 k.k. oraz za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k., czyn ten kwalifikuje z art. 224§2 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to na podstawie art. 224§2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierza oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka od oskarżonego P. R. (1) na rzecz pokrzywdzonych M. Ł. (2) i P. S. nawiązki w kwotach po 1.000 zł (tysiąc złotych);

III.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 370,79 zł (trzysta siedemdziesiąt 79/100 złotych) oraz opłatą w wysokości 180 zł (stu osiemdziesięciu złotych).

Sygn. akt X K 1035/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. R. (1) i O. P. pozostawali w konkubinacie. Oskarżony wynajmował od niej mieszkanie przy ul. (...) w G., w którym zamieszkał sam. Odbywało się to na zasadach koleżeńskich, nie ponosił żadnych opłat związanych z wynajmem. Strony uzgodniły, że dnia 21.06.2017 r. P. R. (1) opuści lokal. Oskarżony do tego dnia opróżnił lokal ze swoich rzeczy. Około godz. 11.00 w umówionym dniu, tj. 21.06.2017 r. O. P. przyszła do mieszkania, którego była właścicielką i rozmawiała z P. R. (1). Rozmowa początkowo przebiegała spokojnie. Następnie pokrzywdzona udała się do koleżanki, której jednak nie zastała, więc około godz. 13 – 14.00 powróciła do mieszkania. Wówczas między stronami doszło do sprzeczki, podczas której oskarżony zachowywał się agresywnie. O. P. wyszła z lokalu i zadzwoniła po Policję, po czym powróciła do mieszkania. Na wiadomość o zawiadomieniu Policji oskarżony zaczął krzyczeć, wpadł w furię, co wywołało u pokrzywdzonej strach, dlatego wybiegła z mieszkania i pobiegła do pobliskiego sklepu (...). Oskarżony wybiegł za nią, trzymając w ręku jakieś narzędzie, po czym jednak zawrócił do mieszkania.

Kiedy przyjechała Policja, P. R. (1) znajdował się wewnątrz mieszkania, a drzwi do lokalu były zamknięte. Na pukanie Policji oskarżony otworzył drzwi. Funkcjonariusze Policji wydali rozkaz, aby pokrzywdzona pozostała na klatce schodowej, sami zaś weszli do środka.

/ Dowody: notatka urzędowa k. 1- 1 v.; zeznania świadka O. P. k. 12 - 13, 188 - 189; zeznania świadka M. Ł. (2) k. 18-19, 187 – 188.

Oskarżony wyszedł z pokoju po prawej stronie korytarza i nic nie mówiąc, uderzył jednego z funkcjonariusza policji M. Ł. (2) szklaną butelką, którą trzymał w ręce w lewy policzek i usta, w wyniku czego powstała rana.

acPolicjanci przystąpili do prób ubezwłasnowolnienia mężczyzny poprzez użycie siły fizycznej i zastosowanie chwytów obezwładniających. Oskarżony przez cały czas zachowywał się w sposób agresywny, doszło do szarpaniny, podczas której P. R. (1) uderzał w ściany całą powierzchnią ciała, odpychał, uderzał poprzez kopanie i ciosy zadawane rękoma w policjantów, w wyniku czego M. Ł. (2) upadł na podłogę i uderzył bokiem w stół stojący w pokoju. Drugi z funkcjonariuszy P. S. w wyniku odepchnięcia przez oskarżonego uderzył barkiem w ścianę oraz prawą ręką w stół.

Oskarżony został obezwładniony, a na miejsce została wezwana karetka pogotowia oraz patrol policji z Referatu Wywiadowczego celem udzielenia wsparcia. P. R. (1) został zatrzymany i przewieziony do Komisariatu Policji II w G., gdzie został poddany badaniu na zawartość alkoholu urządzeniem Alkometr A 2-0. Uzyskano wynik 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie został przewieziony do Politechniki, gdzie pobrano od niego próbkę krwi celem przebadania na zawartość środków psychoaktywnych. Oskarżonego umieszczono w (...) w G..

M. Ł. (2) został przebadany przez lekarza z karetki pogotowia, który stwierdził u niego obrażenia w postaci urazu szczęki oraz rozcięcia górnej wargi z prawej strony oraz złamania protezy zębowej górnej z lewej strony. U P. S. stwierdzono obrażenia w postaci urazu okolicy prawego oczodołu.

/ Dowody: notatka urzędowa k. 1- 1 v.; zeznania świadka M. Ł. (2) k. 18-19, 187 - 188; karta medycznych czynności ratunkowych k. 22, 28; zeznania świadka P. S. k. 24-25; dokumentacja lekarska M. Ł. (2) k. 92-127; opinia lekarska k. 54-55; sprawozdanie lekarskie k. 143-147; dokumentacja fotograficzna k. 129 – 133; opinia z zakresu badań biologicznych k. 136 – 139; dowody rzeczowe k. 82 - 83; dokumentacja fotograficzna k. 78 – 79, sprawozdanie sądowo-lekarskie k. 143-147.

P. R. (1) jest bezdzietnym kawalerem. Ma wykształcenie gimnazjalne, pracuje dorywczo jako monter rusztowań w Stoczni (...), osiągając dochód rzędu około 3000 -3500 złotych miesięcznie. Nie posiada żadnego majątku. Nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo ani neurologicznie. Był uprzednio karany za rozbój na karę pozbawienia wolności.

/ Dowody: dane osobopoznawcze k. 43-44, 186; karta karna k. 87 - 88; odpis orzeczenia k. 149a-149b.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego P. R. (1) oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Stwierdził, że funkcjonariusze policji po wejściu do pokoju od razu obalili go na ziemię, skuli i wyprowadzili. Zaprzeczył, aby uderzał policjantów, kopał, czy szarpał się z nimi.

W toku rozprawy głównej słuchany w charakterze oskarżonego P. R. (2) stwierdził, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu i chciałby dobrowolnie poddać się odpowiedzialności. Wskazał, że był pod wpływem alkoholu i szarpał się z policjantami, być może uderzył któregoś z nich łokciem. Wskazał, że pił alkohol z butelki, natomiast nie potrafił powiedzieć, czy użył jej w celu uderzenia pokrzywdzonego.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 43 – 45, 50 – 51, 186 – 187.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań funkcjonariuszy policji oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, zdaniem Sądu zasadnym było przypisanie oskarżonemu popełniania zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Dla odtworzenia wydarzeń, do jakich doszło w dniu 21 czerwca 2016 w lokalu przy ul. (...) w G. posłużyły zeznania świadka O. P.. W ocenie Sądu polegały one na prawdzie, świadek dostarczyła bowiem wiedzy odnośnie okoliczności, jakie miały miejsce przed przyjazdem patrolu policji. Podała, że we wskazanej dacie udała się do oskarżonego, który przebywał w mieszkaniu mu przez nią odnajmowanym. Oskarżony miał opuścić tego dnia mieszkanie. Oskarżony był pod wpływem alkoholu i zachowywał się agresywnie, więc pokrzywdzona zawiadomiła Policję. Oskarżony, gdy dowiedział się o tym fakcie, zdenerwował się jeszcze bardziej. O. P. wybiegła wówczas z mieszkania, a P. R. (1) podążył za nią, trzymając w ręku jakieś narzędzie typu śrubokręt czy nóż, jednak zawrócił. Świadek nie miała szczegółowej wiedzy na temat tego, co działo się później wewnątrz lokalu, jak przebiegała interwencja Policji, ponieważ zgodnie z rozkazem funkcjonariuszy pozostała na klatce schodowej.

Wątpliwości Sądu nie wzbudziły zeznania pokrzywdzonego M. Ł. (2) – funkcjonariusza policji, który brał udział w interwencji. Opisał szczegółowo przebieg zdarzenia, podając, że oskarżony zachowywał się agresywnie, wobec czego przystąpiono do jego obezwładniania. P. R. (1) podczas czynności związanych z zatrzymaniem próbował doprowadzić do ich zaniechania poprzez zadawanie policjantom ciosów, kopanie, odpychanie. Pokrzywdzony zeznał, iż został uderzony przez pokrzywdzonego butelką w twarz, w wyniku czego zaistniała konieczność hospitalizacji pokrzywdzonego.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw by podważyć wiarygodność ujawnionych w toku rozprawy zeznań pokrzywdzonego P. S.. W swoich zeznaniach potwierdził wersję przedstawioną przez M. Ł. (2). Sąd uznał, że twierdzenia pokrzywdzonego w całości polegają na prawdzie, bowiem jego zeznania były konkretne i spójne, jak również korespondowały z przedstawioną w sprawie dokumentacją medyczną.

Sąd zważył, że oskarżony P. R. (1) w toku postępowania przyznał się do zarzucanego mu czynu i chciał dobrowolnie poddać się odpowiedzialności karnej. Sąd jednak odniósł się do wyjaśnień oskarżonego z pewną dozą ostrożności mając na uwadze to, że oskarżony podczas zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości, zatem może nie pamiętać dokładnie przebiegu zdarzenia. Sam oskarżony przyznał, że wprawdzie spożywał alkohol z butelki, jednak nie potrafił stanowczo wskazać, czy użył jej, żeby uderzyć pokrzywdzonego.

Niemniej jednak za tym, że oskarżony uderzył butelką w twarz pokrzywdzonego przemawiają inne dowody zgromadzone w sprawie, co do których wiarygodności Sąd nie miał zastrzeżeń. Cennymi dowodami okazała się być dokumentacja medyczna oraz opinie sądowo – lekarskie, które w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości. Zostały one sporządzone przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Z tych względów Sąd uznał je za miarodajne dowody na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na ich podstawie.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 394 § 1 i 2 kpk, art. 393 § 1, 2 i 3 kpk, w szczególności w postaci danych o karalności, danych osobopoznawczych, odpisu orzeczenia, dokumentacji medycznej, protokołów badania stanu trzeźwości, których autentyczność, wiarygodność oraz rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Zaznaczenia wymaga przy tym, że wnioski opinii sądowo – lekarskich pozwoliły na jednoznaczne określenie charakteru obrażeń, jakich doznali pokrzywdzeni, co w konsekwencji skutkowało przyjęciem, iż czyn przypisany oskarżonemu wyczerpywał znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k., tj. naruszenia czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Czyn ten jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. Natomiast art. 224 § 2 k.k. stanowi, że ten, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Według ustaleń Sądu oskarżony wypełnił swoim działaniem znamiona wskazane w tych przepisach w stosunku do pokrzywdzonych w ten sposób, że w dniu 21 czerwca 2016 roku w G. stosował przemoc w postaci szarpania, uderzania i kopania w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji M. Ł. (2) i P. S. do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich czynności służbowych, w tym samym miejscu i czasie dokonał uszkodzenia ciała M. Ł. (2) poprzez uderzenie butelką w twarz, w lewy policzek i usta oraz odpychanie, uderzanie rękami i nogami w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, kończyny górnej prawej, które spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu przypisanego mu czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili popełnienia czynów oskarżony był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miał więc obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczyniła, i z tego tytułu zasadnie przypisać mu można sprawstwo występku z art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 kk.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwa, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ponadto Sąd przy wymierzeniu kary oskarżonemu wziął pod uwagę jego wcześniejszą karalność, zważając, że oskarżony z pewnością dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 64 § 1 k.k. Oskarżony dopuścił się bowiem owego czynu przed upływem ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od 4.05.2013 r. do 18.12.2013 r., od 4.03.2014 r. do 17.05.2015 r., od 17.02.2016 r. do 22.02.2016 r. orzeczonej wyrokiem z dnia 18.12.2013 r. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe sygn. akt X K 972/13 za czyn z art. 280§1 k.k. oraz za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k., a zatem za czyn związany z użyciem przemocy.

Wymierzając karę, należało stwierdzić, że czyn, którego dopuścił się oskarżony wyczerpuje znamiona określone w dwóch przepisach ustawy karnej, a więc zgodnie art. 11 § 2 k.k. sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie zbiegających się przepisów. Sąd mając powyższe na względzie doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego będzie kara roku pozbawienia wolności.

O powyższym przesądził fakt, iż oskarżony działał w sposób rozmyślny, rozumiejąc znaczenie swojego czynu, a zatem i zdając sobie sprawę, iż zachowaniem swoim dopuszcza się przestępstwa. Powyższe uznać można zatem za świadome lekceważenie obowiązujących norm prawnych. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał także okoliczność, iż był on uprzednio karany. Mając na uwadze względy prewencji ogólnej, w szczególności nagminność popełnienia czynów z użyciem przemocy, agresję oskarżonego, a przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego i to, że nadal w sposób celowy i świadomy lekceważy obowiązujący porządek prawny, w ocenie Sądu brak podstaw do wymierzenia oskarżonemu łagodniejszej kary.

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania Sąd może orzec obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a gdyby nie było to możliwe, orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych. W niniejszej sprawie Sąd uznał, że zasadnym będzie orzeczenie od oskarżonego obok kary pozbawienia wolności nawiązki w kwotach po 1000 złotych na rzecz każdego z pokrzywdzonych. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia należy wziąć pod uwagę między innymi rodzaj i stopień intensywności cierpień fizycznych lub psychicznych, czas ich trwania, nieodwracalność skutków urazu, wpływ skutków wypadku na dotychczasowy styl życia pokrzywdzonego, rodzaj dotychczas wykonywanej przez niego pracy zarobkowej, szanse na przyszłość, a także poczucie nieprzydatności społecznej czy wywołaną następstwem deliktu bezradność życiową pokrzywdzonego [Wyrok SN z dnia 26 marca 2015 r., V CSK 317/14, LEX nr 1666914]. W niniejszych okolicznościach zachowanie oskarżonego niewątpliwie wywołało negatywne skutki dla pokrzywdzonych związane z poniesionymi obrażeniami ciała, tj. cierpienie fizyczne oraz chwilową niemożność wykonywania pracy zarobkowej. Sąd uznał, że kwota po 1000 złotych dla każdego z pokrzywdzonych będzie adekwatna do rozmiaru wyrządzonej krzywdy.

Ponadto, Sąd na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370,79 zł tytułem wydatków oraz kwotę 180 zł tytułem opłaty. Sąd orzekając w tym przedmiocie miał na uwadze sytuację majątkową oskarżonego i uznał, że poniesienie przez niego w/w kosztów nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia, jest bowiem osobą młodą i zdolną do pracy.

Zarządzenia:

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  akta przedłożyć z wpływem apelacji lub za 21 dni.

G., 15.09.2017 r.