Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim M. K.

po rozpoznaniu w dniach 9.06.2015 r., 21.01.2016 r.,14.04.2016 r., 7.06.2016 r.

sprawy D. C. (1) , syna G. i A. z domu B., urodzonego dnia (...) w T.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od 23 marca 2014 r. do 14 kwietnia 2014 r. w P. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem w ten sposób, że wykorzystując nieobecność właścicieli domu jednorodzinnego, po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do budynku, dostał się do pomieszczeń mieszkalnych, skąd usiłował dokonać zaboru mebli w postaci krzeseł, foteli, kanapy, fotela bujanego, szafki nocnej, stolika drewnianego oraz pralki automatycznej i sprzętu audio w postaci wzmacniacza oraz odtwarzacza CD, jak również figurki ozdobnej, wszystko o łącznej wartości 2.000 złotych, przenosząc te przedmioty do garażu i składając w jednym miejscu, celem wyniesienia, dokonując również wyłamania drzwi garażowych, do czego jednakże nie doszło z uwagi na wagę i gabaryty rzeczy, przy czym w wyniku dokonanego włamania dokonał zniszczenia mienia w postaci drzwi, powodując stratę w łącznej wartości 1.000 złotych, czym działał na szkodę D. K., przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia w okresie 23 luty 2009 r. – 2 listopad 2009 r. oraz od dnia 13 lutego 2012 r. do 6 czerwca 2012 r. kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, X K 35/06 za przestępstwo podobne – czyn z art. 278§1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 279§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

2.  w nieustalonym czasie nie później niż 18 lutego 2014 r. w miejscowości R., następstwie bezprawnego uzyskania dostępu do źródła prądu z pominięciem licznika, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia energii elektrycznej o wartości 6923,63 złotych, działając na szkodę (...) S.A. Rejon w T., przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia w okresie 23 luty 2009 r. – 2 listopad 2009 r. oraz od dnia 13 lutego 2012 r. do 6 czerwca 2012 r. kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, X K 35/06 za przestępstwo podobne – czyn z art. 278§1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 278§1 i 5 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu z 30.06.2015 r.

I.  oskarżonego D. C. (1) uznaje za winnego pierwszego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 279§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. przy zastosowaniu art. 14§1 k.k. wymierza mu karę roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego D. C. (1) uznaje za winnego popełnienia drugiego zarzucanego czynu z tym ustaleniem, że za datę jego popełnienia przyjmuje okres od stycznia 2014 r. do 18 lutego 2014 r., i że oskarżony dokonał kradzieży energii nieustalonej wartości i za to na podstawie art. 278§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86§1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu D. C. (1) w punktach I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. C. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz D. K. kwoty 1.000 zł (tysiąca złotych);

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. I. kwotę 929,88 (dziewięćset dwadzieścia dziewięć 88/100) złotych tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego;

VI.  na postawie art. 626§1 k.p.k., art. 624 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt X K 21/15

UZASADNIENIE

W związku z wypowiedzeniem umowy na dostawy energii elektrycznej do lokalu znajdującego się w R. przy ul. (...), zajmowanego przez D. C. (2) oraz jego dziadków – B. L. i G. B. w 2011 roku zdemontowano przypisany do wskazanego mieszkania licznik poboru energii elektrycznej.

/dowody: częściowo wyjaśnienia D. C. (2) k. 27-29, 102, 224-225, 351-352;

protokół kontroli nr 300/14/33/3 k. 64-66/.

W związku z powyższym D. C. (2) w styczniu 2014 r. skręcił znajdujące się w szafce pomiarowej, w której wcześniej umieszczony był zdemontowany licznik, przewody przedlicznikowe z przewodami do zabezpieczenia zalicznikowymi oraz z przewodami idącymi bezpośrednio do swojego mieszkania. W ten sposób dochodziło do nielegalnego pobierania energii elektrycznej na rzecz wskazanego lokalu. Wartość strat, jakie w wyniku tego procederu poniósł operator sieci energetycznej - (...) S.A. Rejon w T. została przez pokrzywdzonego oszacowana na 6.923,63 złote. Do ujawnienia nielegalnego przyłącza doszło w dniu 18 lutego 2014 roku w wyniku kontroli przeprowadzonej przez pracowników (...) S.A. - R. B. i W. R..

/dowody: zeznania świadka R. B. k. 67v., 352-353;

zeznania świadka W. R. k. 71v., 353-354;

częściowo wyjaśnienia D. C. (2) k. 27-29, 102, 224-225, 351-352;

protokół kontroli nr 300/14/33/3 k. 64-66;

protokół oględzin rzeczy k. 67-67v.;

dokumentacja zdjęciowa k. 76-79;

dane do wystawienia noty obciążeniowej k. 308;

nota obciążeniowa k. 307/.

Na przełomie marca i kwietnia 2014 roku, D. C. (2) opuścił swój dom i zamieszkał razem z G. D. (1) i K. K. w P., gdyż wcześniej jego ojczym wyprowadzając się zabrał ze sobą wszystkie niezbędne sprzęty gospodarstwa domowego uniemożliwiając tym samym pasierbowi normalne funkcjonowanie w tym lokalu.

/dowody: częściowo zeznania K. K. k. 15v., 175-176, 421-423;

częściowo zeznania G. D. (1) k. 30v., 357-358, 501;

częściowo wyjaśnienia D. C. (2) k. 27-29, 102, 224-225, 351-352/.

Po przeprowadzeniu się do G. D. (1) i K. K. D. C. (1) pewnego wieczoru idąc ulicą (...) w P. zobaczył, że dom stojący na posesji nr (...) jest wystawiony na sprzedaż. Wówczas postanowił obserwować ten budynek, by sprawdzić, czy nadal jest zamieszkany. Kiedy nabrał pewności, że dom stoi pusty, postanowił dostać się do jego wnętrza i ukraść stamtąd sprzęty, którymi mógłby wyposażyć własny lokal. W tym celu D. C. (1) wyłamał drzwi wejściowe do wskazanego budynku, a następnie drzwi na klatce schodowej i drzwi prowadzące do garażu. Po sprawdzeniu wyposażenia kolejnych pomieszczeń D. C. (1) zgromadził w garażu cztery krzesła, trzy fotele, kanapę, fotel bujany, szafkę nocną, drewniany stolik, pralkę automatyczną i sprzęt audio w postaci wzmacniacza oraz odtwarzacza CD oraz ozdobną figurkę o łącznej wartości 2.000 zł. Zdając sobie sprawę, iż nie zdoła sam sprawnie wynieść wskazanych przedmiotów z budynku postanowił zostawić je w garażu i wrócić po nie, kiedy znajdzie kogoś do pomocy. Następnego wieczora namówił G. D. (1), by ten pomógł mu zabrać wskazane meble, nie uprzedzając go jednak, iż ma się to odbyć w sposób bezprawny. Gdy mężczyźni przebyli na ul. (...) i G. D. (1) zorientował się, że D. C. (1) zamierza ukraść meble, o których wcześniej mówił, oświadczył, że nie zamierza brać w tym udziału i zastrzegł, że jeśli D. C. (1) nie zrezygnuje z planu dokonania ich zaboru, będzie musiał wyprowadzić się z jego domu. Wówczas D. C. (1) wrócił razem z G. D. (2) do jego domu.

Na skutek wyłamania przez D. C. (1) drzwi w budynku usytuowanym na posesji nr (...) przy ul. (...) w P., które w wyniku tego działania zostały zniszczone, jego właścicielka poniosła szkodę w wysokości 1.000 zł

/dowody: zeznania D. K. k. 3-4, 354-356, 501;

częściowo zeznania G. D. (1) k. 30v., 357-358, 501;

częściowo wyjaśnienia D. C. (2) k. 27-29, 102, 224-225, 351-352;

protokół oględzin miejsca k. 7-8v./.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego D. C. (1) początkowo przyznawał się do winy, opisując okoliczności popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Następnie, jeszcze w toku postępowania przygotowawczego zmienił swoje wyjaśnienia wskazując, że rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/vide: wyjaśnienia D. C. (2) k. 27-29, 102, 224-225, 351-352/

D. C. (1) ma wykształcenie gimnazjalne. Jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Utrzymuje się z prac dorywczych osiągając z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie około 1.500 zł miesięcznie. Nie posiada nieruchomości, ani mienia ruchomego przedstawiającego większą wartość. Według oświadczenia stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany, w szczególności wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, X K 35/06 za przestępstwo podobne – czyn z art. 278 § 1 k.k. na karę jednego roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie 23 luty 2009 r. – 2 listopad 2009 r. oraz od dnia 13 lutego 2012 r. do 6 czerwca 2012 r.

/dowody: dane osobopoznawcze k. 25-27;

karta karna k. 199-201;

odpisy orzeczeń k. 45-46, 47-48, 49, 50-51, 56-58v./.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonego D. C. (1) odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania doszedł Sąd mając na względzie treść zeznań świadków złożonych w toku postępowania przygotowawczego i ujawnionych na rozprawie głównej oraz wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim dano im wiarę.

Do dokonania ustaleń faktycznych w przedmiocie ilości, rodzaju i wartości przedmiotów, które usiłował ukraść D. C. (1) oraz wartości zniszczonego przez niego mienia w znacznej mierze przyczyniły się zeznania pokrzywdzonej D. K.. Omawiane zeznania były spójne i rzeczowe, nie będąc przy tym kwestionowane w toku postępowania. W związku z powyższym Sąd uznał je za miarodajny dowód w sprawie.

W kwestii oceny zeznań K. K. i G. D. (1) Sąd doszedł do przekonania, iż na prawdzie polegały jedynie pierwsze ze złożonych przez świadków depozycji. W tym względzie w pierwszej kolejności uwagę zwraca fakt, że zeznania te były spójne, rzeczowe i korespondowały, tak ze sobą wzajemnie, jak i z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie, w jakim Sąd dał im wiarę. Ponadto należało zważyć, iż przedstawiana przez obojga świadków przyczyna wycofania się w toku rozprawy głównej ze składanych wcześniej zeznań była kompletnie niewiarygodna. K. K. i G. D. (1) twierdzili bowiem, że w ogóle nie składali zeznań z dniu 10 kwietnia 2014 roku, zaś po okazaniu im protokołów z przeprowadzenia tych czynności kwestionowali autentyczność widniejących na nich podpisów. Jak wynika natomiast z opinii biegłego z zakresu identyfikacyjnego badania pisma ręcznego, nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż to właśnie podpisy w/w widnieją na rzeczonych protokołach, zdaniem Sądu w pełni zasadnym było zatem podważenie rzetelności wypowiedzi świadków w omawianym zakresie. Za powyższym przemawiał nadto brak spójności zeznań w/w złożonych przed Sądem w tak kluczowych kwestiach, jak to, czy oskarżony na początku 2014 roku mieszkał wspólnie z nimi w P., czy też nie. G. D. (1) zaprzeczał, by okoliczność taka miała miejsce, zaś K. K. w sposób kategoryczny zeznała w tym zakresie skrajnie odmiennie. Mając przy tym na uwadze, iż K. K., zeznając w dniu 21 stycznia 2016 roku z jednej strony stwierdziła, że oskarżony mieszkał wspólnie z nią i G. D. (1) w czasie gdy dopuścił się usiłowania kradzieży z włamaniem, z drugiej – iż konkubent matki oskarżonego nie pozbawił jego mieszkania w R. niezbędnego umeblowania i sprzętów AGD, Sąd stwierdził, że wypowiedzi jej pozbawione były logiki. Zasadniczą przyczyną, dla której D. C. (1) zamieszkał u świadków miało być bowiem właśnie wyniesienie z jego mieszkania wszystkich niezbędnych mebli, gdyby zaś do tego nie doszło, jego przeniesienie się do domu świadków byłoby pozbawione sensu. W konsekwencji Sąd zważył, iż omawiane zeznania jedynie w części mogą się przysłużyć do zrekonstruowania stanu faktycznego, w zakresie zaś, w jakim uznane zostały za niewiarygodne, zostały pominięte.

Za polegające na prawdzie uznał Sąd zeznania R. B. i W. R.. W sposób spójny i rzeczowy przytoczyli oni bowiem okoliczności związane z ujawnieniem nielegalnego przyłącza doprowadzającego energię elektryczną do lokalu zajmowanego przez oskarżonego, zaś ich zeznania były spójne zarówno wewnętrznie, jak i wzajemnie, znajdując przy tym potwierdzenie w dokumentacji w postaci protokołu kontroli oraz samych wyjaśnieniach D. C. (1) w zakresie, w jakim Sąd uznał je za polegające na prawdzie.

Pominięta jako nie mające znaczenia dla sprawy zostały natomiast zeznania K. L., gdyż nie miał on wiedzy na temat popełniania przez oskarżonego zarzucanych mu czynów.

Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiarygodności wydanych w sprawie opinii, zarówno opinii z zakresy badań daktyloskopijnych, jak i opinii biegłego z zakresu badania identyfikacyjnego pisma ręcznego. Wskazane opinie nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości. Zostały one sporządzone przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego.

Zaznaczenia wymaga przy tym, że wnioski opinii biegłego z zakresu badania identyfikacyjnego pisma ręcznego nie miały wprawdzie bezpośredniego wpływu na dokonanie ustaleń w przedmiocie sprawstwa D. C. (1), niemniej jednak odegrały ogromną rolę w procesie weryfikacji wiarygodności wskazań tak G. D. (1) i K. K., jak i samego oskarżonego.

Odnosząc się natomiast do opinii z zakresu badań daktyloskopijnych, Sąd, nie znajdując do niej zastrzeżeń, pominął ją jednak, gdyż z uwagi na jej treść nie była przydatna dla niniejszego postępowania. Biegły analizując przedstawiony mu do badań materiał dowodowy w postaci odwzorowania linii papilarnych zabezpieczonych na miejscy kradzieży z włamaniem, nie był bowiem w stanie w sposób jednoznaczny wykluczyć, czy też potwierdzić, czy pozostawił je oskarżony.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci danych osobopoznawczych, danych o karalności, odpisów orzeczeń i protokołów znajdujących się w aktach sprawy, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

W świetle powyższych rozważań wyjaśnienia oskarżonego D. C. (1) należało uznać za wiarygodne jedynie w części.

W pełni logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym znanym za wiarygodny materiale dowodowym, zdaniem Sądu były wyjaśnienia złożone przez D. C. (1) w toku postępowania przygotowawczego w dniach 08 kwietnia 2014 roku i 10 kwietnia 2014 roku. Opisał on wówczas ze szczegółami przebieg wydarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania, przyznając się do popełniania zarzucanych mu czynów.

Skrajnie odmiennie Sąd ocenił natomiast prawdziwość wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku rozprawy głównej. O powyższym przesądził fakt, iż twierdzenia D. C. (1) w tym zakresie były niespójne i niekonsekwentne. Oskarżony wyjaśniając przed Sądem utrzymywał bowiem, że na etapie postępowania przygotowawczego był przymuszany przez przesłuchujących go funkcjonariuszy Policji do składania obciążających siebie wyjaśnień. W tym przedmiocie uwagę Sądu zwraca jednak fakt, iż oskarżony dopiero na etapie rozprawy głównej przytoczył wskazane okoliczności, mimo, iż w toku postępowania miał do tego sposobność – w dniu 30 grudnia 2014 roku został bowiem przesłuchany przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – O. w G., jednak wówczas wycofując się z wcześniej składanych wyjaśnień, w ogóle nie wskazał tego przyczyny. W związku z powyższym, mając dodatkowo na względzie wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego Sąd ocenił, iż postawa przyjęta przez D. C. (1) w toku rozprawy stanowiła jedynie obraną przez niego celem uniknięcia odpowiedzialności karnej linię obrony.

Podsumowując, stwierdzić należy, iż oskarżony D. C. (1) swym postępowaniem dopuścił się usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem.

Sąd zważył w tym przedmiocie, iż czynu określonego w przepisie art. 279 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto kradnie z włamaniem. Pojęcie „włamania” było wielokrotnie przedmiotem rozważań judykatury i doktryny prawa. Jak wskazuje się dość zgodnie, istotą włamania jest usunięcie przez sprawcę przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia utrudniającym dostęp do jego wnętrza. Z ustaleń poczynionych w ramach niniejszego postępowania wynika natomiast, iż D. C. (1) w okresie od 23 marca 2014 r. do 14 kwietnia 2014 r. w P., wykorzystując nieobecność właścicieli domu jednorodzinnego, wyłamał zamknięte drzwi wejściowe do tego budynku, dzięki czemu dostał się do jego wnętrza, skąd usiłował dokonać zaboru mebli w postaci krzeseł, foteli, kanapy, fotela bujanego, szafki nocnej, stolika drewnianego oraz pralki automatycznej i sprzętu audio w postaci wzmacniacza oraz odtwarzacza CD, jak również figurki ozdobnej, o łącznej wartości 2.000 złotych, przenosząc te przedmioty do garażu i składając w jednym miejscu i zamierzając w dalszej kolejności wynieść je przez uprzednio wyłamane przez siebie drzwi garażowe, czego jednak nie uczynił z uwagi na gabaryty wskazanych rzeczy. Niewątpliwie, ani budynek opisany w zarzucie, ani znajdujące się w nim przedmioty nie stanowiły własności oskarżonego i nie miał oni żadnego tytułu, by tymi przedmiotami dysponować.

Sąd nie miał nadto wątpliwości, że wyłamując drzwi należącego do D. K. budynku jednorodzinneg,o bez wątpienia miał świadomość, iż powoduje tym samym ich uszkodzenie. Oskarżony przewidywał zatem możliwość dokonania zniszczeń w mieniu w/w i godził się na to, a tym samym wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 288 § 1 kk.

Mając natomiast na względzie, że działania, jakie podjął oskarżony wyczerpujące znamiona wskazanych wyżej przestępstw zostały podjęte w celu realizacji jednego zamiaru – sprowadzającego się zasadniczo do pozyskania wskazanych sprzętów gospodarstwa domowego – należało zatem uznać je za jeden czyn zabroniony i zakwalifikować z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego, zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżony D. C. (1) dopuścił się również czynu kwalifikowanego z art. 278 § 1 i 5 k.k.

W myśl tego przepisu karze podlega ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, z tym zastrzeżeniem, że powyższe ma zastosowanie również do kradzieży energii elektrycznej (…). W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżony bez wątpienia oskarżony wyczerpał swoim działaniem przesłanki z art. 278 § 1 i 5 k.k. dokonując w nieustalonym czasie od stycznia 2014 r. do 18 lutego 2014 r. w miejscowości R. kradzieży energii elektrycznej o nieustalonej wartości, poprzez bezprawne uzyskanie dostępu do źródła prądu z pominięciem licznika, czym działał na szkodę (...) S.A.

Zdaniem Sądu pokrzywdzony nie udokumentował w żaden sposób szacunkowej straty wynikającej z noty obciążeniowej. Pokrzywdzony zastosował pięciokrotność stawki umownej, co ma zastosowanie do kar umownych, natomiast nie może stanowić podstawy ustalenia szkody w postępowaniu karnym. Ponadto w sprawie poza wyjaśnieniami oskarżonego brak jest miarodajnych danych na temat okresu nielegalnego poboru prądu.

Dodatkowo, w opisie i kwalifikacji prawnej obydwu przestępstw przypisanych oskarżonemu D. C. (1) należało uwzględnić działanie w warunkach powrotu do przestępstwa. Zgodnie z przepisem art. 64 § 1 k.k., jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W niniejszej sprawie D. C. (1) był uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, X K 35/06 za przestępstwo podobne – czyn z art. 278§1 k.k., którym orzeczono względem niego karę pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku, którą odbył w okresach od 23 luty 2009 r. – 2 listopad 2009 r. oraz od dnia 13 lutego 2012 r. do 6 czerwca 2012 r. Przestępstwa, których dopuścił się obecnie, są przestępstwami podobnymi (przeciwko mieniu) w rozumieniu art. 115 § 3 k.k., i zostały popełnione przed upływem 5 lat od zakończenia odbywania kary przez oskarżonego. Uzasadnia to uwzględnienie w obydwu kwalifikacjach prawnych czynów przypisanych oskarżonemu D. C. (1) przepisu art. 64 § 1 k.k. i surowsze traktowanie go w zakresie wymiaru kary.

W tym miejscu wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez D. C. (1) przypisanych mu czynów zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonego w obu stanach prawnych jest podobna - zagrożenie karne przewidziane w art. 279 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. oraz 278 § 1 i 5 k.k. jest bowiem identyczne. Istotną różnicę dostrzec można jednak w treści przepisu art. 46 § 1 k.k., będącego podstawą prawną orzeczenia zadośćuczynienia. W poprzednio obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, orzekane przez sąd karny zadośćuczynienie nie mogło obejmować odsetek. Natomiast znowelizowane brzmienie art. 46 § 1 k.k. wprost odsyła do bezpośredniego stosowania wszystkich przepisów prawa cywilnego, dotyczących obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, z wyjątkiem przepisów o możliwości zasądzenia renty, a zatem także przepisy o odsetkach za opóźnienie w płatności. Tym samym, przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary dla D. C. (1) za tak opisane czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.

Wymierzając D. C. (1) karę za pierwszy z przypisanych mu przestępstw (punkt I wyroku) Sąd, jako okoliczność obciążającą uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu, a także motywacji sprawcy. Zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawia umyślne działanie oskarżonego – dokładnie przemyślał on bowiem swoje zachowanie postępując według przyjętego planu (zniosła sprzęty gospodarstwa domowego do garaży skąd najłatwiej było mu wynieść je na zewnątrz budynku i planował wrócić po nie z osobą która pomogłaby mu sprawnie przetransportować). Powyższe świadczyło zatem o w pełni świadomym łamaniu obowiązującego porządku prawnego. Na jego korzyść przemawiała nadto jego uprzednia niekaralność oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa. Nie bez znaczenia pozostał nadto fakt, że zachowaniem swoim wyczerpał on znamiona dwóch przestępstw.

Przez wzgląd na powyższe Sąd zdecydował, że najodpowiedniejszą karą dla D. C. (1) za dopuszczenie się przez niego czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. będzie kara jednego roku i 10 miesięcy pozbawiania wolności.

Podobnie określając wymiar kary za drugi z przypisanych D. C. (1) czynów Sąd miał na uwadze okoliczność jego umyślnego działania w zamiarze bezpośrednim świadczącą o jego lekceważącym stosunku dla obowiązujących norm prawnych. Co więcej również w tym przypadku istotnym było, że D. C. (1) spełnił założenia przewidziane w art. 64 § 1 k.k. Za okoliczność łagodzącą poczytano oskarżonemu fakt, iż decydując się na popełnienie przypisanego mu czynu znajdował się on w wyjątkowo trudnej sytuacji życiowej (tak rodzinnej, jak i materialnej).

W konsekwencji Sąd za adekwatną karę za przypisany oskarżonemu w pkt. II wyroku ciąg przestępstw uznał 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W związku z tym, że D. C. (3) dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną 2 lat pozbawiania wolności – przy zastosowaniu zasady aspiracji zbliżone do zasady absorpcji. W ocenie Sadu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu, jak i to, ze skierowane były przeciwko temu samemu prawnie chronionemu dobru, z drugiej zaś fakt braku tożsamości osób pokrzywdzonych. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.

Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest w ustalonych okolicznościach podstaw do zastosowania wobec oskarżonego D. C. (1) dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Mając bowiem na uwadze dotychczasowy sposób życia oskarżonego brak jest podstaw by zakładać, iż kara w takim kształcie zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa. Nawet mając na względzie treść art. 58 § 1 k.k., zgodnie z którym jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, Sąd uznał za celowe wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Przy czym nadmienić należy, iż przesłanką zastosowania tej instytucji jest przekonanie Sądu, iż zastosowanie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 k.k.). Wprawdzie uprzednia karalność oskarżonego sama przez się nie przesądza o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej, jednakże okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, iż oskarżonego cechuje lekceważący stosunek do porządku prawnego przejawiający się w notorycznym naruszaniu jego norm. Wymierzone uprzednio oskarżonemu kary nie odniosły skutku – oskarżony w dalszym ciągu nie przestrzega porządku prawnego, nie poddaje się on procesowi resocjalizacji i nie wyciąga wniosków z negatywnych konsekwencji swojego zachowania. W ocenie Sądu, nie sposób dopatrzyć się w zachowaniu oskarżonego jakichkolwiek przejawów pozytywnej prognozy kryminologicznej. Mając na uwadze fakt, że oskarżony był już wielokrotnie karany, a nadto przypisanych mu niniejszym wyrokiem czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestepstwa, w tym przypadku warunkowe zawieszenie wykonania kary byłoby w ocenie Sądu pozbawione podstaw i całkowicie nielogiczne. W przekonaniu Sądu, stopień demoralizacji oskarżonego, przejawiający się w umyślnym lekceważeniu norm prawa karnego, jest na tyle wysoki, że cel wychowawczy może spełnić wobec niego jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze, zaś warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary umocniłoby jego w przekonaniu o dopuszczalności prowadzenia życia w kolizji z prawem. W ocenie Sądu, pozbawienie oskarżonego wolności na określony w wyroku okres jest zasadne nie tylko ze względów prewencji szczególnej, mającej na celu powstrzymanie oskarżonych od popełniania przestępstw w przyszłości, lecz także ogólnej.

Ponadto, w ocenie Sądu, uzasadnione było również orzeczenie wobec D. C. (1) na mocy art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej D. K. przestępstwem. Ustalona w toku postępowania w toku postępowania dowodowego, wysokość szkody nie budzi wątpliwości, zatem oskarżonego, jako sprawcę czynu, z którego wynikła szkoda należało obciążyć obowiązkiem zapłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 1.000 zł. Rozstrzygając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Nadto Sąd w pkt. V wyroku orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, przyznając na rzecz adw. S. I. kwotę 929,88 zł.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów sądowych Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ich ponoszenia przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Orzekając w tym zakresie Sąd miał na względzie, iż wobec oskarżonego orzeczono obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, jak i to, że wymierzona została mu kara bezwzględnego pozbawienia wolności, co ograniczy jego możliwości zarobkowe.

S. SR D. Z.