Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Sadowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – C. D.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 czerwca 2017 roku, 07 lipca 2017 roku i 01 sierpnia 2017 roku sprawy

A. F., syna Z. i M. z domu M., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 24 listopada 2010 roku w sprawie o sygn. akt X K 679/10, za popełniony w dniu 21 maja 2010 roku czyn z art. 178a § 1 k.k., za który orzeczono wobec niego karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 4 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 20 stawek po 10 złotych każda i zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Dnia 24 kwietnia 2012 roku wykonano karę grzywny. 09 grudnia 2013 roku wykonano zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Postanowieniem z dnia 04 lutego 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, którą skazany odbywa od 5 stycznia 2017 roku.

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt X K 371/12, za czyn: (1) z art. 284 § 2 k.k. popełniony w okresie 8 – 30 listopada 2011 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych po 10 złotych każda; (2) z art. 278 § 1 k.k. popełniony w okresie od 15 – 16 listopada 2011 roku, za który orzeczono wobec niego karę 1 roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 30 stawek po 10 złotych każda. Jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny zostały połączone, a w ich miejsce wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 60 stawek dziennych po 10 złotych każda. Kara łączna pozbawienia wolności została zawieszona na okres próby wynoszący 4 lata. Dnia 24 kwietnia 2013 roku wykonano karę grzywny. Postanowieniem z dnia 04 marca 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2013 roku w sprawie o sygn. akt X K 44/13, za popełniony w nocy z 16/17 października 2012 roku czyn z art. 278 § 1 k.k., za który orzeczono wobec niego karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 2 lat, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 30 stawek po 10 złotych każda. Za orzeczoną karę grzywny została wymierzona zastępcza kara pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 12 lutego 2015 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 43/13, za popełniony w sierpniu 2011 roku czyn z art. 278 § 1 k.k., za który orzeczono wobec niego karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 4 lat, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. Za orzeczoną karę grzywny została wymierzona zastępcza kara pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 08 marca 2016 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 28 października 2014 roku w sprawie X K 539/14 za czyn popełniony w dniu 31 grudnia 2013 roku z art. 278 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 20 stawek po 10 złotych każda. Za orzeczoną karę grzywny została wymierzona postanowieniem z 14 marca 2016 roku zastępcza kara pozbawienia wolności.

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 4 § 1 k.k. oraz przepisy ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku

***

1.  na mocy art. 575 § 1 k.p.k. rozwiązuje węzeł kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt XK 371/12,

2.  na mocy art. 575 § 1 k.p.k. rozwiązuje węzeł kary łącznej grzywny orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt XK 371/12,

3.  na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 3 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie X K 371/12,

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie X K 43/13

i w ich miejsce wymierza skazanemu A. F. karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy samoistne kary grzywny prawomocnie orzeczone wobec skazanego wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie X K 371/12,

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie X K 43/13

i w ich miejsce wymierza skazanemu A. F. (F.) karę łączną grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych grzywny, a na mocy art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej ustala na kwotę 10, 00 złotych (dziesięć złotych),

5.  na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

6.  na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

7.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. F. został skazany następującymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 24 listopada 2010 roku w sprawie o sygn. akt X K 679/10, za popełniony w dniu 21 maja 2010 roku czyn z art. 178a § 1 k.k., za który orzeczono wobec niego karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 4 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 20 stawek po 10 złotych każda i zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Dnia 24 kwietnia 2012 roku wykonano karę grzywny. 09 grudnia 2013 roku wykonano zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Postanowieniem z dnia 04 lutego 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, którą skazany odbywa od 5 stycznia 2017 roku.

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt X K 371/12, za czyn: (1) z art. 284 § 2 k.k. popełniony w okresie 8 – 30 listopada 2011 roku, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych po 10 złotych każda; (2) z art. 278 § 1 k.k. popełniony w okresie od 15 – 16 listopada 2011 roku, za który orzeczono wobec niego karę 1 roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 30 stawek po 10 złotych każda. Jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny zostały połączone, a w ich miejsce wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 60 stawek dziennych po 10 złotych każda. Kara łączna pozbawienia wolności została zawieszona na okres próby wynoszący 4 lata. Dnia 24 kwietnia 2013 roku wykonano karę grzywny. Postanowieniem z dnia 04 marca 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2013 roku w sprawie o sygn. akt X K 44/13, za popełniony w nocy z 16/17 października 2012 roku czyn z art. 278 § 1 k.k., za który orzeczono wobec niego karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 2 lat, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 30 stawek po 10 złotych każda. Za orzeczoną karę grzywny została wymierzona zastępcza kara pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 12 lutego 2015 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 43/13, za popełniony w sierpniu 2011 roku czyn z art. 278 § 1 k.k., za który orzeczono wobec niego karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 4 lat, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. Za orzeczoną karę grzywny została wymierzona zastępcza kara pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 08 marca 2016 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 28 października 2014 roku w sprawie X K 539/14 za czyn popełniony w dniu 31 grudnia 2013 roku z art. 278 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 20 stawek po 10 złotych każda. Za orzeczoną karę grzywny została wymierzona postanowieniem z 14 marca 2016 roku zastępcza kara pozbawienia wolności.

dowody: dane o karalności k.22-23; informacjach o pobytach k.7-20,24,32-36; dane dotyczące wyroków oraz wykonania kar w sprawach X K 679/10, X K 371/12, X K 44/13, X K 43/13, X K 539/14

Zachowanie A. F. w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności zostało ocenione jako przeciętne, był trzykrotnie nagradzany, nie był karany dyscyplinarnie. W stosunku do przełożonych zdyscyplinowany i regulaminowy. Obecnie jest zatrudniony odpłatnie w jednostce penitencjarnie. Skazany karę odbywa w systemie zwykłym. Prognoza penitencjarna wobec skazanego została ustalona jako pozytywna.

dowody: opinia o skazanym k. 32-v, pismo dot. zatrudnienia k.47

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie wobec A. F. nie został wydany po 1 lipca 2015 roku żaden wyrok skazujący (żadne z orzeczeń nie uprawomocniło się również po tej dacie), a tym samym nie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny. W rezultacie zastosowanie znajdą wobec niego przepisy ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Opierając się na w/w normach, w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, Sąd zważył, iż postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Sąd zważył dalej, że przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z powyższym uregulowaniem, sąd wymierza karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy (chronologicznie), chociażby nieprawomocny wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu (por. uchwała SN z dnia 25.02.2005, I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13). Innymi słowy, warunkiem wymierzenia kary łącznej jest wymierzenie podlegających łączeniu kar za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Jeżeli kary za przestępstwa pozostające w takim zbiegu zostały wymierzone w różnych wyrokach, Sąd wydaje wyrok łączny (art. 570 k.p.k.).

W przedmiotowej sprawie, Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz w aktach spraw X K 679/10, X K 371/12, X K 44/13, X K 43/13, X K 539/14, z których dopuszczono dowód: odpisach wyroków i orzeczeń wydawanych w postępowaniu wykonawczym – w szczególności o zarządzeniu wykonania uprzednio zawieszonych kar pozbawienia wolności, danych o karalności, informacji o pobytach skazanego w zakładach karnych, opinii o skazanym. Na podstawie tych dowodów, Sąd przyjął, iż chronologia kolejnych przestępstw popełnianych przez skazanego i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że popełnił on przestępstwa pozostające w zbiegu realnym.

Sąd zważył dalej, iż pośród przestępstw popełnionych przez skazanego możliwość połączenia i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności istniała w stosunku do tych, które pozostawały w zbiegu realnym, o którym mowa w art. 85 k.k. i objęte zostały wyrokami:

⚫

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie X K 371/12,

⚫

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie X K 43/13.

Ponadto, istniała również, w oparciu o w/w przepis art. 85 k.k., możliwość połączenia orzeczonych wobec skazanego kar jednostkowych grzywny (orzeczonych w oparciu o art. 33 § 2 k.k.), które wymierzono mu w następujących sprawach:

⚫

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie X K 371/12,

⚫

Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 czerwca 2014 roku w sprawie X K 43/13.

Sąd zważył dalej, iż – uwzględniając powyższe rozważania - daty kolejnych przestępstw popełnianych przez A. F. i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że chronologicznie pierwszym wyrokiem podlegającym łączeniu w przedmiotowej sprawie było orzeczenie wydane w dniu 14 września 2012 przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 371/12. Czyny, objęte tym wyrokiem, zostały przez skazanego popełnione w okresach od 8-30.11.2011 roku oraz od 15-16.11.2011 roku. Dalej, czyn, za który A. F. został skazany w sprawie o sygn. akt X K 43/13 został popełniony przez niego w sierpniu 2011 roku. Tym samym wszystkie owe czyny zostały przez skazanego popełnione przed wydaniem orzeczenia w sprawie X K 371/12. Niewątpliwie zatem w stosunku do tychże skazań zachodziły warunki o których mowa w art. 85 k.k., a które stanowiły podstawę dla połączenia wymierzonych w nich kar jednostkowych pozbawienia wolności w karę łączną.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw, ażeby dokonać połączenia kar wymierzonych skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 679/10, X K 44/13 i XK 539/14. Sąd zważył, że chronologicznie pierwszym wyrokiem w ogóle wydanym wobec skazanego i ujętym w karcie karnej było orzeczenie z dnia 24 listopada 2010 roku w sprawie o sygn. akt X K 679/10 Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku. Jednakże, żaden inny czyn, objęty wyrokami ujętymi w karcie karnej skazanego, nie został popełniony przed datą wydania w/w wyroku, a tym samym – stosownie do art. 85 k.k. – nie pozostawał z nim w zbiegu realnym, a wymierzone kary nie podlegał połączeniu. Natomiast czyny, za które A. F. został skazany wyrokami wydanymi przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawach o sygn. akt X K 44/13 i X K 539/14 popełnione zostały odpowiednio 16/17 października 2012 roku i 31 grudnia 2013 roku, a zatem również po wydaniu wyroku w sprawie o sygn. akt X K 371/12; w rezultacie, również te kary nie podlegały połączeniu na mocy art. 85 k.k.

Uznając, że wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 371/12 i X K 43/13 kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz kary grzywny podlegają łączeniu Sąd, na mocy 575 § 1 k.p.k., rozwiązał węzeł kary łącznej pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny, orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt XK 371/12.

Następnie, Sąd przeszedł do rozważań odnośnie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny. Kara łączna pozbawienia wolności, zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. powinna mieścić się w granicach od najsurowszej z kar jednostkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Natomiast § 2 art. 86 k.k. stanowi, że wymierzając karę łączną grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3; wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio. Uwzględniając powyższe uregulowania kara łączna pozbawienia wolności, wymierzona skazanemu przy łączeniu kar jednostkowych w w/w sprawach mogła kształtować się od 1 roku pozbawienia wolności do kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności (w przedmiotowych sprawach X K 371/12 i X K 43/13 doszło bowiem do zarządzenia uprzednio zawieszonych kar pozbawienia wolności). Natomiast kara łączna grzywny mogła kształtować się na poziomie od 50 stawek dziennych do 120 stawek dziennych, przy czym wysokość jednej stawki dziennej nie mogła przekroczyć kwoty 10, 00 złotych.

Sąd zważył dalej, iż wymierzając karę łączną nie rozważa się ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreśla się, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (zob. M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Jednocześnie instytucja wyroku łącznego nie jest pomyślana jako premia dla przestępcy popełniającego większą liczbę przestępstw, lecz służy racjonalizacji reakcji karnej, opierającej się na założeniu, że samo wydanie pierwszego wyroku skazującego, o którym mowa w art. 85 k.k. powinno być dla skazanego przestrogą przed popełnieniem nowego przestępstwa (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Im ściślejszy związek między czynami tym orzeczenie winno być bardziej zbliżone do zasady absorpcji. Natomiast im luźniejszy związek pomiędzy przestępstwami pozostającymi w zbiegu - gdy zostały popełnione w znacznych odstępach czasu, gdy godzą w różne dobra prawne lub w dobra różnych osób pokrzywdzonych - tym bardziej zasadne jest stosowanie zasady kumulacji. Nadto, sam fakt popełnienia wielu przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (zob. wyrok SN z dnia 25 października 1983 r., OSNKW 1984, nr 5-6, poz. 65; wyrok SN z dnia 11 stycznia 1986 r., OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 128).

Kierując się przedstawionymi wyżej zasadami wymierzania kary łącznej za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, Sąd uznał, że w zakresie połączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzonych w sprawach o sygn. akt XK 371/12 i X K 43/13 wystąpiły przesłanki przemawiające za zastosowaniem wobec skazanego zasady asperacji. Skazany popełnił zarzucane mu czyny na przestrzeni kilku miesięcy, a choć popełniane przez skazanego występki skierowane były przeciwko jednemu dobru prawnemu (mieniu), to jednak świadczyły one w ocenie Sądu o rażąco lekceważącym stosunku skazanego do przepisów prawa. Sąd miał zatem jednocześnie na względzie to, że czyny te miały charakter występków umyślnych. Natomiast w aspekcie podmiotowym uwzględniono zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej. Mając na względzie powyższe okoliczności przy łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wskazanymi wyżej wyrokami, Sąd doszedł do przekonania, że karą współmierną i sprawiedliwą będzie kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Przy orzekaniu kary łącznej Sąd uwzględnił również art. 91 § 3 k.k., który przewiduje, że jeżeli sprawca został skazany dwoma lub więcej wyrokami za przestępstwa należące do ciągu przestępstw określonego w § 1, orzeczona w wyroku łącznym kara nie może przekroczyć górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, przewidzianego w przepisie, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje. W przedmiotowej sprawie A. F. w sprawach o sygn. akt X K 371/12 i X K 43/13 został skazany za występki z art. 278 § 1 k.k., które zagrożone są karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Niewątpliwie zatem zastrzeżenie dotyczące górnej granicy wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności zostało w przedmiotowej sprawie spełnione.

Te same względy, związane z podstawami wymiaru kary łącznej, zadecydowały przy łączeniu wymierzonych skazanemu jednostkowych kar grzywny, skutkiem czego Sąd uznał, że właściwą i sprawiedliwą będzie kara łączna grzywny oparta na zasadzie asperacji i w wysokości 100 (stu) stawek dziennych grzywny, a na mocy art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. Sąd wysokość jednej stawki dziennej ustalił na kwotę 10, 00 złotych.

W dalszej części Sąd na mocy art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w pozostałym zakresie i jednocześnie, na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. a contrario, Sąd pozostałe rozstrzygnięcia, w zakresie w jakim nie podlegały one łączeniu, pozostawił do odrębnego wykonania.

Ponadto, mając na względzie treść art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu sądowym, mając na uwadze to, że pozostawał on w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone. Wydatkami poniesionymi w sprawie Sąd obciążył natomiast Skarb Państwa.