Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko K. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 788/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedziba w W. wniósł, w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zapłatę kwoty 1.190,99 zł. Wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, ze powodowi przysługuje od pozwanej wierzytelność pieniężna wynikająca z umowy o nr (...) zwartej w dniu 30 maja 2016 r. pomiędzy pozwaną a (...) sp. z o.o. Powód wskazał, ze (...) sp. z o.o. wykonał zobowiązanie wynikające z powyższej umowy w przeciwieństwie do pozwanej, która nie wywiązała się z obowiązku spłaty swoich zobowiązań. Wyjaśniono również, ze w dniu 7 grudnia 2016 r. umową cesji, wierzytelności przysługujące (...) sp. z o.o. względem pozwanej przeniesione zostały na powoda. Z uzasadnienia wynika również, ze na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 1048 zł. tytułem należności głównej oraz kwota 142,99 zł. tytułem naliczonych przez powoda odsetek ustawowych za opóźnienie od niespłaconego kapitału wynikającego z umowy (...) od dnia 8 grudnia 2016 r.

Postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2019 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie przedmiotowej sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

W odpowiedzi na pozew pozwana zaprzeczyła w całości twierdzeniom i wnioskom pozwu, wniosła o ich oddalenie. Wyjaśniła, ze przed sądem Okręgowym w Koszalinie toczyło się postepowanie pod. sygn. akt II K 93/2018 o czyn z art. 190a k.k. tj o wykorzystanie danych osobowych pozwanej w celu uzyskania pożyczki z innych instytucji, w tym m.in. (...). Pozwana kategorycznie zaprzeczyła aby kiedykolwiek zawierała jakąkolwiek umowę z (...) sp. z o.o., w tym umowę opisaną w pozwie. Podkreślała, ze nie składała żadnego wniosku potwierdzającego chęć otrzymania pożyczki, nie logowała się do systemu informatycznego pożyczkodawcy ani nie dokonywała żadnego przelewu na jego rzecz. Wyjaśniła, że potwierdzenie przelewu, wykazane w dowodach załączonych do pozwu, zawiera nr rachunku, który nie należy do niej, nie posiada ona również wiedzy do kogo on należy. Zdaniem pozwanej dowody dołączone do pozwu nie wykazują okoliczności na która powołuje się strona powodowa, w szczególności powód nie udowodnił samego faktu zawarcia umowy, gdyż brak jest jakiegokolwiek dowodu, że pozwana złożyła oświadczenie o treści odpowiadającej niepodpisanemu wydrukowi z systemu elektronicznego serwisu pożyczkowego. Podkreślała, ze na podstawie przedłożonych przez powoda do sprawy dokumentów nie sposób przyjąć, ze pozwana wyraziła wolę zawarcia umowy pożyczki, pozwana podniosła również zarzut braku legitymacji procesowej strony powodowej, albowiem strona powodowa nie wykazała, ze nabyła skutecznie, w drodze umowy cesji właściwie zidentyfikowaną wierzytelność. Jej zdaniem powód nie wykazał, że doszło do przelewu wierzytelności wskazanej w pozwie, a zatem nie przysługuje mu uprawnienie do dochodzenia przedmiotowej wierzytelności.

Na rozprawie pozwana K. M. podkreślała, ze nie zawierała przedmiotowej umowy, że zawiadomiła prokuraturę , albowiem ktoś posługując się jej danymi osobowymi, zawarł umowy na jej nazwisko w różnych instytucjach takich jak parabanki.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podkreślić należy, ze pozwana K. M. zakwestionowała fakt zawarcia umowy z (...) sp. z o.o., podkreślając, ze zostały skradzione jej dane osobowe i ktoś wykorzystując je, pobrał na jej nazwisko różnego rodzaju pożyczki w parabankach.

Podkreślić należy, ze ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Powód przedstawiając stan faktyczny sprawy, powołał się na umowę pożyczki wskazując wyłącznie datę zawarcia umowy i jej numer. Przedłożono również wydruk umowy, który jednak nie zawiera podpisu stron. Powołano się również na okoliczność, że w związku z brakiem spłaty, przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz powoda. Wyjaśniono również, ze na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 1048 zł tytułem należności głównej, oraz odsetki w wysokości 142,99 zł.

Powód w celu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył jedynie wydruk pierwotnej umowy, z której wywodził swoje roszczenie tj umowy pożyczki z dnia 30 maja 2016 r. Podkreślić jednak należy, ze pozwana konsekwentnie zarówno w odpowiedzi na pozew jak i na rozprawie kwestionowała zawarcie umowy, podkreślając, ze osoba trzecia wykorzystała jej dane osobowe w celu uzyskania korzyści finansowych na jej szkodę. Fakt ten potwierdziła dowodami wykazującymi, że zawiadomiła organy ścigania (por. dowód: potwierdzenie zawiadomienia k. 60.postanowienie k. 67). Podkreślała również, ze rachunek bakowy na który powołuje się strona powodowa, na który przelano kwotę pożyczki nigdy nie stanowił jej własności. Okoliczności te nie zostały zakwestionowane przez powoda. W związku z powyższym, na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego przedstawionego przez powoda, brak jest podstaw aby przyjąć, ze to pozwana zawierała przedmiotową umowę i w stosunku do niej powodowi przysługuje jakakolwiek wierzytelność.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło.

Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Dlatego też żądanie zapłaty należności w sytuacji, gdy doszło do sprzedaży jej przez pierwotnego wierzyciela musi być udokumentowane w sposób wykluczający jakiekolwiek wątpliwości dłużnika co do wierzyciela uprawnionego do zapłaty, szczególnie aktualizuje się to w sytuacji, gdy te same wierzytelności coraz częściej przelewane są wielokrotnie i uczestniczą w tym podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem wierzytelnościami, co przybiera aktualnie coraz większy rozmiar (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06).

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości, zasadności dochodzonego roszczenia, to zasadnym było oddalenie powództwa.