Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 05 grudnia 2019 r. w Zielonej Górze

sprawy z odwołania J. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 29.04.2019 r. znak (...)

o przyznanie prawa do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni J. N. prawo do emerytury poczynając od dnia 10.04.2019 r.

sędzia Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 1466/19

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 29.04.2019r., , pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawczyni J. N. prawa do emerytury, stwierdzając, że do dnia 01.01.1999 r. nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawczyni J. N. w odwołaniu od powyższej decyzji zarzuciła jej naruszenie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez niezakwalifikowanie pracy wykonywanej przez wnioskodawczynię jako pracy w szczególnych warunkach.

Odwołująca wniosła o zmianę przedmiotowej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni J. N., urodzona (...), wniosek o przyznanie emerytury złożyła w dniu 10.04.2019r, złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku OFE na dochody budżetu państwa/k.22 v akt, o ile jest członkiem OFE/. Na dzień 01.01.1999 r. organ rentowy uznał za udowodnione ponad 22 lata okresów składkowych i nieskładkowych, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych.

okoliczności niesporne

dowód: akta organu rentowego

W okresie od 1.09.1976 r. do 31.12.1996 r. wnioskodawczyni zatrudniona była w (...) Zakładach (...) zakład w L., a następnie od 1.01.1977 roku do 30.11.2002 roku w (...) spółka z o.o. w L., który to zakład był następcą prawnym (...) w N. S..

W całym tym okresie, za wyjątkiem okresu nauki w ramach praktycznej nauki zawodu (1.09.1976 -30.06.1978) wnioskodawczyni pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako obuwnik. Pracowała na stanowisku szwacza, następnie jako brakarz operacyjny, kontroler jakości. W całym tym okresie wykonywała prace związane z montażem obuwia, szyciu przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów. Praca jej polegała na wykonywaniu wszystkich czynności związanych z produkcją i montażem elementów obuwia, takie jak klejenie, szycie, ręczne odcinanie nici, czy podszewki, opalanie nici. Na halę trafiał but w „kawałkach”, którymi były wykrojone części obuwia. W hali kawałki te kleiło się szyło, wykonywało się wszystkie czynności, aż powstała cholewka buta. Montaż butów był na innym wydziale. Szwacz pracował na wszystkich stanowiskach, a wszystkie prace wykonywał jako szwacz zarówno przy nanoszeniu kleju jak i wykańczaniu wyrobów środkami chemicznymi. Brakarz nadzorował wszystkie czynności, kontrolował ich jakość i wykonanie, pokazywał w jakiej kolejności mają być poszczególne czynności wykonywane, jeżeli pojawiał się nowy wzór. Jako brakarz wnioskodawczyni pracowała na tym samym stanowisku, na tym samym dziale, pracowała razem z innymi pracownikami przy taśmie, bo plan trzeba było wykonać. Praca jej była taka sama, jak pozostałych pracowników, a dodatkowo wprowadzała do pracy nowych pracowników. Wszystkie czynności wykonywała w hali, w której pracowało 40 do 50 obuwników a brakarz był jeden na zmianie i przemieszczał się między wszystkimi pracownikami. Praca była wykonywana w hałasie , w oparach kleju i kurzu. Wszyscy pracownicy w hali pracowali razem, również mistrz i brakarz.

W czasie zatrudnienia w „H. (...) „ wnioskodawczyni pracowała wyłącznie na stanowiskach klejowych.

dowód: - świadectwa pracy w aktach rentowych

wnioskodawczyni,

- akta osobowe wnioskodawczyni,

- zeznania świadków K. J. i E. P. – k. 13-14 akt sądowych,

- zeznania wnioskodawczyni – k. 22 akt sądowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie należało uznać za zasadne.

Zgodnie z dyspozycja art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017r., poz.

1383 ze zm.) – ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Przepis art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn, tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43);

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Emerytura, o której mowa wyżej, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom tym przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43).

W myśl § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Reasumując, kobieta, będąca pracownikiem zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, może przejść na emeryturę w wieku 55 lat, pod warunkiem, że udowodniła wymagany okres składkowy i nieskładkowy – co najmniej 2o lat, w tym co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawczyni J. N. udowodniła ponad 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych.

Przepis § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stanowi, że okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Jednakże z ugruntowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że w sądowym postępowaniu odwoławczym nie obowiązują ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym i możliwe jest ustalenie okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze również w oparciu o inne dowody niż zaświadczenia z zakładów pracy (uchwała SN z 21 września 1984 r., III UZP 48/84, Lex 14630 oraz uchwała SN z 10 marca 1984 r., III UZP 6/84, Lex 14625). Powyższe wynika także z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 (Lex nr 14635), w której SN stwierdził, że jeżeli odwołujący wykaże, że z powodu likwidacji zakładu pracy nie jest możliwe przedstawienie zaświadczenia z zakładu pracy, to może tę okoliczność dowodzić wszelkimi środkami dowodowymi, w tym dowodami z zeznań świadków. Podobne stanowisko Sąd Najwyższy zajął w wyroku z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619/98 (OSNP 2000/11/439, PiZS 1999/9/35, M.Prawn. 1999/12/9, OSNP-wkł. 1999/19/1, OSP 2002/2/26). Dlatego też Sąd mógł oprzeć swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie na wynikach postępowania dowodowego zarówno z dokumentów, jak i z zeznań świadków, tym bardziej, ze organ rentowy w toku postępowania nie zakwestionował zeznań świadków, nie przedłożył dowodów przeciwnych.

W ocenie Sądu żadnych wątpliwości nie budzą co do ich wiarygodności zeznania świadków K. J. i E. P., tak samo zresztą jak i zeznania samej wnioskodawczyni. Świadkowie pracowali wspólnie z wnioskodawczynią, E. P. byłe przełożoną wnioskodawczyni Zeznania te w pełni korespondują z dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych wnioskodawczyni.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe uzasadnia twierdzenie, iż wnioskodawczyni w okresie w całym spornym okresie, a zatem nieprzerwanie przez ponad 24 lata, wykonywała prace związane z montażem obuwia, jako obuwnik montażysta formowacz, szwacz, pracę zakwalifikowaną jako praca w szczególnych warunkach wymieniona pod pozycją 12 i 14 w dziale VII wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze i wymienione w Wykazie A Dział VII poz.14 pkt 2, 3 i 4 załącznika do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7.07.1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Niezależnie od tego, że okres pracy wnioskodawczyni w charakterze brakarza należy kwalifikować zgodnie z powyższymi uwagami, to charakter tej pracy jako pracy w warunkach szczególnych wynika również z treści wykazu A dział XIV pozycja 24 załącznika do cytowanego wyżej Rozporządzenia RM, a mianowicie kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług na oddziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, a więc takie jakie wykonywane były dziale szwalni, w którym pracowała wnioskodawczyni.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w wyroku, przyznając odwołującemu prawo do emerytury od dnia złożenia wniosku, to jest od 2.07.2018 roku.

Sędzia Bogusław Łój