Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24-10-2018 r.

Sąd Rejonowy w Wolsztynie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Jankowiak

Protokolant: st. sek. sąd. Monika Rybarczyk

Przy udziale Prokuratora: ./.

po rozpoznaniu w dniu 24-10-2018 r. w Wolsztynie

sprawy

W. H. (1), syna S. i S. z domu P.,

urodzonego (...) w R.

oskarżonego o to, że:

w dniu 05 czerwca 2018r. w S. na ul. (...), na drodze publicznej, gm. P., pow. (...), woj. (...), będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lesznie Wydział II Karny sygn. akt II K 573/16 z dnia 04.04.2017r., za prowadzenie w ruchu lądowym pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, a nadto znajdując się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego na mocy tegoż wyroku, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki C. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,62 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, nie stosując się jednocześnie do prawomocnej decyzji wydanej przez Starostę (...) z dnia 07.06.2017r. nr (...).2.187.2016.WR o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. (...) prawa jazdy,

- tj. o czyn z art. 178a §1 i 4 k.k. i art. 180a k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

orzeka:

1.  oskarżonego W. H. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 178a §1 i 4 k.k. i art. 180a k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 42 §3 k.k. orzeka wobec oskarżonego dożywotnio zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

3.  na podstawie art. 43a §2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) zł;

4.  na podstawie art. 43 §3 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego go do prowadzenia pojazdów mechanicznych co do których orzeczono zakaz w pkt 2 wyroku właściwemu wydziałowi komunikacji;

5.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 178,82 zł i wymierza opłatę w kwocie 120 zł.

SSR Grzegorz Jankowiak

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 4 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 573/16 W. H. (1) został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i wymierzono mu karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki grzywny na kwotę 15 złotych. Ponadto w wyżej wymienionym wyroku orzeczono wobec W. H. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat. Niniejsze orzeczenie stało się prawomocne z dniem 12 kwietnia 2017 r.

Wobec orzeczonego względem W. H. (1) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, decyzją Starosty (...) nr (...).2.187.2016.WR z dnia 7 czerwca 2017 r. r. cofnięto W. H. (1) uprawnienia kategorii B, objęte prawem jazdy nr (...) wydanym przez Starostę (...) w dniu 15 maja 2007 r. Przedmiotowa decyzja została doręczona W. H. (1) w dniu 12 czerwca 2017 r.

W dniu 05 czerwca 2018 r. o godz. 15:00 W. H. (1) wypił w domu 700 ml wina. Następnie udał się do sklepu, prowadząc pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...). Jadąc ulicą (...) w miejscowości S., około 15:40 został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariusza Policji - st. sierż. D. W.. Podczas kontroli drogowej funkcjonariusz wyczuł z ust W. H. (1) wyraźną woń alkoholu. Wobec tego doprowadził W. H. (2) do Posterunku Policji w P., gdzie poddano go badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem kontrolno-pomiarowym (...).2.0. Pierwszy pomiar wykonany o godz. 16:00 wskazał wynik 0,62 mg/dm ³ w wydychanym powietrzu. Wynik drugiego badania, wykonanego o godz. 16:02, wynosił 0,66 mg/dm ³. Po przeprowadzeniu badania i wykonaniu odpowiednich czynności, W. H. (1) został odwieziony do jego miejsca pobytu i poinformowany o dalszym toku postępowania.

W. H. (1) urodził się w dniu (...) w R. jest z zawodu mechanikiem obróbki skrawaniem, aktualnie nie pracuje i utrzymuje się z prac dorywczych w wysokości około 1500 zł ( karta 27 akt). Oskarżony był karany sądownie ( karta 13 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

-wyjaśnień oskarżonego (k. 27 oraz 46-47 akt)

- notatki urzędowej (k. 1, 30 akt)

-protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2- 2v akt)

-odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II K 573/16 (k. 5-5v akt)

-kserokopii decyzji Starosty (...) z dnia 7 czerwca 2017 r. nr (...).2.187.2016.WR wraz potwierdzeniem jej odbioru (k. 8-9v akt)

-informacji z Krajowego Rejestru Karnego (k. 13 akt)

-informacji o osobie oskarżonego (k. 26-27 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony W. H. (1) , zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i postępowania jurysdykcyjnego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Po przeprowadzeniu analizy jego wyjaśnień w tym zakresie i skonfrontowaniu ich z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, bez nadawania któremukolwiek w nieuzasadniony sposób uprzywilejowanej pozycji nad innymi, Sąd w pełni dał wiarę i podzielił przedstawione przez W. H. (1) okoliczności zdarzenia. W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do winy jest aktem rzeczywistej skruchy i nie stanowi próby przejęcia odpowiedzialności za czyn, którego w rzeczywistości nie popełnił. Zwrócić należy uwagę na kilka kwestii, które w ocenie Sądu powodują, że wyjaśnienia oskarżonego są szczere. Przede wszystkim są one spójne, pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego korelują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w postaci notatki urzędowej czy też protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym

Przechodząc do oceny dowodów dokumentarnych, Sąd dał wiarę informacji o przeszłości kryminalnej oskarżonego i informacji o osobie oskarżonego, a także załączonym do akt sprawy dokumentom: notatkom urzędowym, odpisowi wyroku Sądu Rejonowego w Lesznie z 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II K 573/16 oraz kserokopii decyzji Starosty (...) z dnia 7 czerwca 2017 r. nr (...).2.187.2016.WR z potwierdzeniem jej odbioru przez W. H. (1). Dokumenty te bowiem zostały sporządzone przez kompetentne do tego organy lub upoważnione do tego osoby w formie przewidzianej przez prawo i na podstawie przepisów prawa. Zdaniem Sądu nie sposób kwestionować także źródła dowodowego będącego udokumentowaniem czynności procesowych, tj.: protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym. Bowiem powstał on zgodnie z normami przepisanymi w Kodeksie postepowania karnego.

W ocenie Sądu zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia, zaś analiza informacji płynących z dokonanych ustaleń nieuchronnie prowadzi do konkluzji, że czyn W. H. (1) wskazany w części wstępnej wyroku wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Artykuł 178a § 1 k.k. sankcjonuje zachowanie, które polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym przez osobę, znajdującą się w tanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że to oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), gdyż skarżony sam wykonywał czynności związane bezpośrednio z ruchem przedmiotowego pojazdu, co zostało stwierdzone przez funkcjonariusza w ramach przeprowadzanej przez niego kontroli drogowej w dniu 5 czerwca 2018 r.

Znajdowanie się oskarżonego w stanie nietrzeźwości podczas prowadzenia pojazdu jest również faktem bezspornym. Pojęcie stanu nietrzeźwości wyczerpująco wyjaśnia Kodeks karny w art. 115 § 16, zgodnie z którym stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Przypomnieć bowiem należy, że pierwszy pomiar przeprowadzonego badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem elektronicznym wskazał wynik 0,62 mg/dm ³ , a kolejny 0,66 mg/dm ³. Niniejsze stężenie znacznie przekroczyło wartość 0,25 mg/dm ³.

W tym miejscu wskazać należy, że aby przypisać sprawcy przestępstwo prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, istotne jest ustalenie zamiaru sprawcy, ponieważ przestępstwo to można popełnić jedynie umyślnie w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Zatem odpowiedzialność za niniejsze zachowanie, ponoszona jest wtedy, gdy „sprawca ma świadomość, że znajduje się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, a także gdy przewiduje, że w wyniku upływu czasu alkohol nie uległ jeszcze wydaleniu z organizmu i na to się godzi. […] Umyślnością muszą być objęte wszystkie znamiona, w tym także znajdowanie się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego” (R. Stefański, Komentarz do art. 178(a) Kodeksu karnego, System Informacji Prawnej Lex). W świetle zebranego materiału dowodowego w sprawie nie ulega wątpliwości, że oskarżony świadomie spożywał alkohol. Co więcej, biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony uruchomił samochód i kierował nim około 40 minut po spożyciu alkoholu, w pełni zdawał sobie sprawę, że znajduje się w stanie nietrzeźwości. Skoro oskarżony w samym dniu zdarzenia spożył 700 ml wina, a jest on osobą dojrzałą, o dużym doświadczeniu życiowym, to skutki alkoholu były mu znane, w tym także, że organizm, w tak krótkim czasie, nie jest w stanie wyeliminować alkoholu w ilości spożytej przez oskarżonego.

Oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu będąc już prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i obowiązywania wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (art. 178a § 4 k.k.). W. H. (1) został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 4 kwietnia 2017 roku za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. i wymierzono mu za to karę grzywny, która to kara nie została wykonana. Co więcej w wyżej wymienionym wyroku orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat. W dniu 5 czerwca 2018 r. zakaz ten wciąż obowiązywał, czego zresztą oskarżony miał świadomość. Nie kwestionował on obowiązywania tego zakazu i jednocześnie w swoich wyjaśnieniach wskazywał, że w dniu zdarzenia zdawał sobie sprawę z tego faktu. Zatem wobec alternatywności przesłanek z art. 178a § 4 kk (uprzedniego prawomocnego skazania za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości albo obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych) już ta okoliczność jest wystarczająca do przypisania oskarżonemu wypełnienia znamion z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

Ponadto W. H. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego stypizowanego w treści art. 180a k.k. Stosownie do treści art. 180a k.k. odpowiedzialności karnej określonej w tym przepisie podlega ten kto, na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w czasie obowiązywania wydanej względem niego decyzji Starosty (...) z 7 czerwca 2017 r. nr (...).2.187.2016.WR cofającej uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B, objęte prawem jazdy nr (...), nr druku (...) wydanym przez Starostę (...) w dniu 15 maja 2007 r., jak to wynikało z przedłożonej w sprawie decyzji i potwierdzeń jej odbioru. Powyższe wskazywało zatem, iż dopuszczając się popełnienia czynu, oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim.

W tym miejscu należy jeszcze wspomnieć, że Sąd skazał oskarżonego za wyżej wymieniony czyn w związku z art. 11 § 2 k.k., który stanowi, że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Jak wskazuje na to treść wyżej wymienionego przepisu, § 2 art. 11 k.k. zawiera dyspozycję dla sądu, którą sąd musi zastosować obligatoryjnie.

Przechodząc w tym miejscu do kwestii wymiaru kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Według tych dyrektyw, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto Sąd, wymierzając karę, uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Odnosząc się do popełnionego przez oskarżonego przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k. i art. 180a k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., należy wskazać, że przy wymiarze kary za ten czyn zabroniony, Sąd miał na uwadze nie tylko dyrektywy wymiaru kary, o których mowa była powyżej, lecz także nakaz określony w art. 11 § 3 k.k., że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą. W świetle niniejszej sprawy, przepisem przewidującym karę najsurowszą jest art. 178a § 4 k.k., który za stypizowany w nim czyn zabroniony przewiduje karę pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do lat 5. Sąd uznał zatem, iż adekwatną karą do stopnia winy oskarżonej oraz do stopnia społecznej szkodliwości czynu, spełniającą wymogi prewencji ogólnej i indywidualnej, będzie kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że oskarżony w momencie popełnienia czynu zabronionego miał zachowaną pełną zdolność rozpoznania znaczenia tego czynu, a także zdolność kierowania swoim zachowaniem, tym samym był świadomy bezprawności swojego działania. Ponadto oskarżony dopuścił się powyższego czynu w warunkach normalnej sytuacji motywacyjnej. Tym samym nie zachodzą okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy lub umożliwiałyby przyjęcie bezprawności jego zachowania się. W tym miejscu wskazać należy, że oskarżony jest osobą dorosłą i dojrzałą intelektualno-emocjonalnie, zatem znany był mu wpływ alkoholu na organizm człowieka, który między innymi ogranicza zdolność prawidłowej oceny sytuacji na drodze czy zdolność prawidłowej reakcji na sytuacje niebezpieczne. Mimo to, oskarżony dopuścił się czynu zabronionego bagatelizując fakt, iż organizm, w tak krótkim czasie, tj. około 40 minut, nie jest w stanie wyeliminować alkoholu w ilości spożytej przez oskarżonego. Co gorsza, oskarżony, wsiadając za kierownicę samochodu, miał pełną świadomość obowiązywania wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Przechodząc w tym miejscu do oceny społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, zdaniem Sądu, jest ona znaczna zarówno przy społecznej szkodliwości in abstracto, jak in concreto. Oceniając niniejszą sprawę, należy zauważyć, że o ile działanie oskarżonego nie spowodowało naruszenia określonych dóbr, takich jak życie lub zdrowie człowieka, to jednak prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości, stwarzał on realne zagrożenie nie tylko dla siebie, ale także dla innych uczestników ruchu drogowego. Należy bowiem wskazać, że przeprowadzone przez funkcjonariuszy Policji badania stanu trzeźwości kolejno wykazały 0,62 mg/dm ³, 0,66 mg/dm ³ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Powyższa zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu znacznie przekracza minimalną zawartość alkoholu, od której, według art. 115 § 16 pkt 2) k.k., zachodzi stan nietrzeźwości. Należy mieć przecież na względzie, że prowadzenie pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości, pomimo intensywnych działań uświadamiających, nadal stanowi plagę na drogach oraz jedno z głównych zagrożeń cennego dobra, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

Przy wymiarze kary za powyższy czyn zabroniony popełniony przez oskarżonego, Sąd również wziął pod uwagę poprzednią karalność oskarżonego.

Niemniej jednak, obok wyżej omówionych okoliczności obciążających, Sąd uwzględnił także okoliczność łagodzącą fakt, iż oskarżony od początku postępowania przyznawał się do winy, wyrażając przy tym żal i krytyczny stosunek do popełnionego przez siebie czynu. Aczkolwiek stwierdzić należy, że niestety okoliczności obciążające przeważają nad okolicznością łagodzącą, stąd taki wymiar kary.

W tym miejscu wskazać należy, że w świetle przeprowadzonego postępowania karnego, Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż zachodzą jakiekolwiek przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a tym bardziej szczególny przypadek w art. 69 § 4 k.k., stwarzający taką możliwość wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178 § 4 k.k. Zgodnie z tym przepisem, wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k., Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Przy czym wskazuje się, że pod pojęciem szczególnie uzasadnionych wypadków należy rozumieć sytuacje, w których pozytywna prognoza kryminologiczna przemawia za tym, że cele kary zostaną osiągnięte bez konieczności jej wykonania (P. Hofmański, L. Paprzycki, A. Sakowicz, Komentarz do art. 69 Kodeksu karnego [w:] M. Filar (red.) i inni, Kodeks karny. Komentarz., System Informacji Prawnej Lex, 2016). W świetle niniejszej sprawy prognoza kryminologiczna nie przemawia za tym, iż cele kary zostałyby osiągnięte w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary. Wskazuje na to lekceważący stosunek oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego, o czym świadczy prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości przy braku uprawnień do jego prowadzenia, które zostały cofnięte decyzją Starosty (...) nr (...).2.187.2016.WR z dnia 7 czerwca 2017 r. Co więcej, oskarżony już raz był skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, będąc w stanie nietrzeźwości. Wobec tego, Sąd nie widzi podstaw do uznania, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego przy warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Ponadto Sąd orzekł wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Niniejszy zakaz jest środkiem karnym, który Sąd musi orzec obligatoryjnie na podstawie art. 42 § 3 k.k. Zgodnie z tym przepisem, Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa w art. 178a § 4 k.k., chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony okolicznościami sprawy. Sąd doszedł do wniosku, że wyjątkowy wypadek, o którym stanowi wyżej wymieniony przepis, w świetle zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie zachodzi. W momencie, gdy oskarżony zasiadł za kierownicą samochodu, nie występowała żadna okoliczność, która mogłaby chociaż po części usprawiedliwić zachowanie oskarżonego. Przypomnieć bowiem należy, że oskarżony zabrał samochód i pojechał nim do sklepu, do którego, jak sam stwierdził podkreślił to oskarżony, mógł jechać rowerem, czego nie uczynił z powodu lenistwa i głupoty. Mimo to, wsiadł za kierownicę samochodu po około 40 minutach od jego wypicia. Ponadto oskarżony był już karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 4 kwietnia 2017 r. o sygnaturze akt II K 573/16 za prowadzenie w ruchu lądowym pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Należy zatem podkreślić, że oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z orzeczonej wobec niego kary, w tym orzeczenia wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Orzeczenie zatem wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych ma na celu nie tylko prewencyjne oddziaływanie na oskarżonego i innych kierowców, lecz także wyłączenie oskarżonego z ruchu, gdyż jego postawa nie daje gwarancji bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym.

W punkcie trzecim wyroku z dnia 24 października 2018 roku o sygn. akt II K 318/18, Sąd, na podstawie art. 43a § 2 k.k., orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 10.000 zł. Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k., w przypadku skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4 k.k., co też miało miejsce w niniejszej sprawie, Sąd orzeka obligatoryjnie świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości od co najmniej 10.000 zł do 60.000 zł. Wysokość świadczenia, które zostało orzeczone w wysokości ustawowego minimum, uwzględnia sytuację materialną oskarżonego (prowadzenie własnej działalności gospodarczej i uzyskiwanie miesięcznego dochodu w wysokości 3000 zł), jak również okoliczności i charakter popełnionego przez oskarżonego przestępstwa.

W związku z orzeczeniem wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, Sąd zobowiązał oskarżonego do zwrotu właściwemu wydziałowi komunikacji dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, będąc do tego zobowiązanym na podstawie art. 43 § 3 k.k.

W ostatnim punkcie wyroku z dnia 24 października 2018 r. o sygn. akt II K 318/18 Sąd zasądził od skazanego koszty postępowania na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 627 k.p.k. w związku z tym, że była to sprawa prowadzona z oskarżenia publicznego. Nadto Sąd zasądził od oskarżonego opłatę w wysokości 120 zł, którą skazany obowiązany jest uiścić w razie skazania na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności , o czym stanowi art. 2 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. nr 79, poz. 223 ze zm.).

SSR Grzegorz Jankowiak