Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2019r.

Sąd Rejonowy w Wolsztynie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Ludmiła Człapa-Andrzejewska

Protokolant: p.o. stażysty Joanna Piosik

przy udziale Prokuratora: ./.

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019r. w Wolsztynie

sprawy

A. F.

syna P. i K. z domu J.

urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

W nocy z 12/13 lipca 2018r. w W., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, strzelając z pistoletu (wiatrówki) C. o nr (...) na amunicję śrutową 4,5 mm, dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy w postaci:

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki V. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 600,00 złotych, na szkodę D. O.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 500,00 złotych, na szkodę W. P.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki P. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 200,00 złotych, na szkodę Z. K. i I. W.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki A. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 1000,00 złotych, na szkodę A. A. i A. O.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki B. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 500,00 złotych, na szkodę D. H.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki V. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 300,00 złotych, na szkodę Ł. B.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu m-ki P. (...) o nr rej. (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 500,00 złotych, na szkodę M. K.,

tj. przestępstwo z art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

1.  oskarżonego A. F. uznaje za winnego przestępstwa opisanego w części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż jest ono kwalifikowane z art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k., i za to na podstawie art. 288 §1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 §1 i 2 i art. 70 §1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu A. F. wykonanie kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

3.  na podstawie art. 71 §1 k.k. wymierza oskarżonemu A. F. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

4.  na podstawie art. 73 §1 k.k. oddaje oskarżonego A. F. pod dozór kuratora w okresie próby;

5.  na podstawie art. 72 §1 pkt 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. F. obowiązek informowania kuratora o przebiegu okresu próby;

6.  na podstawie art. 46 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. F. obowiązek naprawienia szkody poprzez uiszczenia na rzecz pokrzywdzonych:

1)  D. O. – kwoty 600 (sześćset) złotych,

2)  W. P. – kwoty 500 (pięćset) złotych,

3)  Z. K. i I. W. – kwoty 200 (dwieście) złotych,

4)  A. A. i A. O. – kwoty 1.000 (jednego tysiąca) złotych,

5)  D. H. – kwoty 500 (pięćset) złotych,

6)  Ł. B. - kwoty 300 (trzysta) złotych,

7)  M. K. – kwoty 500 (pięćset) złotych;

7.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 124,41 zł, a nadto wymierza mu opłatę w kwocie 160 zł.

SSR L. A.

UZASADNIENIE

Oskarżony A. F. zamieszkuje w W.. Oskarżony jest właścicielem pistoletu gazowego (wiatrówki) marki C. typ (...) 9B
nr (...) na amunicję śrutową 4,5 mm, który zakupił latem 2017 roku. (...) początkowa pocisku wystrzeliwanego z tego pistoletu wynosi poniżej 17J i w związku z tym na jego posiadanie nie jest wymagane pozwolenie na broń.

Oskarżony umówił się ze znajomym – nieletnim wówczas H. K. (1) na spotkanie na terenie miasta W. około północy w dniu 11 lipca 2018r.
Na spotkanie A. F. zabrał ze sobą opisany powyżej pistolet oraz opakowanie śrutu stalowego, okrągłego BBs 4,5 mm, magazynek z nabojem CO2 oraz dwie sztuki naboi CO2 marki C. albowiem oskarżony miał w planach pochwalić się swoim pistoletem i „postrzelać do znaków i koszy”. Wraz z oskarżonym na spotkanie poszedł jego brat – N. F..

Już w dniu 12 lipca 2018r. A. F., H. K. (1) i N. F. przemieszczali się pieszo po W., zaś oskarżony w tym czasie strzelał do znaków drogowych i koszy. Wszyscy mężczyźni byli trzeźwi. Po niedługim czasie N. F. postanowił wrócić do domu, zaś oskarżony i H. K. dalej chodzili po mieście.

Na ulicy (...) do znaków drogowych strzelał wyłącznie oskarżony A. F., przy czym – widząc, że nie zawsze trafia w znak, ale czasami również
w zaparkowane przy tej ulicy pojazdy - kontynuował „zabawę”. W wyniku oddawanych przez oskarżonego strzałów na skutek uderzeń stalowym śrutem uszkodził on szyby zaparkowanych tam 5 samochodów: V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o numerze rejestracyjnym (...), V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz P. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Z kolei na ulicy (...) oskarżony nadal strzelał do znaków, nie zważając
na zaparkowane na ulicy pojazdy, w następstwie czego uszkodził szyby znajdujących się tam F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz P. (...)
o numerze rejestracyjnym (...).

Następnie już obaj mężczyźni postanowili strzelać do plastikowej butelki,
którą ustawili sobie na asfalcie i tym momencie zostali zatrzymani przez policję.

Ostatecznie w następstwie swojego zachowania A. F. dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy w postaci:

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 600,00 złotych, na szkodę D. O.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 500,00 złotych, na szkodę W. P.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 200,00 złotych, na szkodę Z. K. i I. W.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 1000,00 złotych, na szkodę A. A. i A. O.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 500,00 złotych, na szkodę D. H.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 300,00 złotych, na szkodę Ł. B.,

- uszkodzenia szyby przedniej samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując w ten sposób szkodę w wysokości 500,00 złotych, na szkodę M. K..

Oskarżony A. F. ma obecnie 20 lat, jest bezdzietnym kawalerem. Oskarżony posiada wykształcenie podstawowe, nie ma wyuczonego zawodu, wykonuje natomiast prace dorywcze w budownictwie, uzyskując z tego tytułu dochód w wysokości 2000-2500 zł netto.

Oskarżony A. F. był dotąd niekarany.

Dowód:

- wyjaśnienia A. F. (k. 41, 98),

- zeznania D. O. (k. 17),

- zeznania W. P. (k. 21-22),

- zeznania Z. K. (k. 25-26),

- zeznania I. W. (k. 28),

- zeznania A. A. (k. 32),

- zeznania R. N. (k. 36-37),

- zeznania R. F. (k.63),

- zeznania I. D. (k. 89),

- zeznania A. O. (k. 53),

- zeznania D. H. (k. 92),

- zeznania Ł. B. (k. 42),

- zeznania M. K. (k. 57),

- notatki urzędowe (k. 1),

- protokół zatrzymania osoby (k. 2),

- protokoły użycia alcotestu (k. 4-5),

- protokoły zatrzymania rzeczy (k. 6-8, 9-11),

- protokoły oględzin miejsca (k. 13-15)

- dane o karalności (k. 45),

- materiał poglądowy (k. 65-68),

- protokół oględzin rzeczy (k. 72-73),

- wydruk ze strony militarni.sklep.pl (74-88),

- umowa sprzedaży B. (k. 90),

- oświadczenie oskarżonego w trybie art. 335 k.p.k. (k. 99).

Oskarżony A. F. słuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, konsekwentnie wskazując na okoliczności jego zaistnienia (k. 41, 98), a następnie złożył pisemne oświadczenie w trybie art. 335 k.p.k. (k. 99).

Wyjaśnieniom oskarżonego A. F. Sąd dał wiarę w całości,
tj. w zakresie jakim przyznał się on do popełniania zarzucanego mu czynu i wyjaśnił w jakich okolicznościach do niego doszło. Sąd dostrzegł, że oskarżony był konsekwentny w swoich wyjaśnieniach, zaś te znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich słuchanych w sprawie świadków,
których zeznania zostały ujawnione na posiedzeniu. Podkreślić należy, że oskarżony nie kwestionował zeznań tych osób. Nie ujawniły się również żadne okoliczności mogące poddać w wątpliwość wiarygodność zeznań świadków. Z kolei same zeznania świadków były spójne i wzajemnie się potwierdzały. Zeznania pokrzywdzonych D. O. (k. 17), W. P. (k. 21-22), Z. K.
(k. 25-26), I. W. (k. 28), A. A. (k. 32), I. D.
(k. 89), A. O. (k. 53), D. H. (k. 92), Ł. B. (k. 42), M. K. (k. 57) oraz świadków R. N. (k. 36-37) i R. F. (k.63), potwierdziły własność poszczególnych pojazdów, okoliczności
i miejsce ich postawienia w czasie objętym zarzucie, jaki i okoliczności uzyskania informacji o uszkodzeniu pojazdów oraz wycenę stwierdzonych uszkodzeń. Pokrzywdzeni złożyli również w tym zakresie wnioski o ściganie i ukaranie sprawcy.

Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy zostały ujawnione na posiedzeniu. Dowody te uznane zostały za wiarygodne. Sporządzone one zostały przez kompetentne osoby, reprezentujące uprawnione w tym zakresie instytucje, jednocześnie dokumenty te sporządzone zostały w zakresie działalności tych instytucji oraz zgodnie z ich kompetencjami, a nie były zaś w toku postępowania
w żaden sposób kwestionowane.

Sąd zważył co następuje.

Przypisanie oskarżonemu winy nastąpiło w oparciu o jego wyjaśnienia, zeznania świadków oraz szereg dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy (wymienionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia).

W niniejszej sprawie oskarżony złożył oświadczenie w zakresie dobrowolnego poddania się karze (k. 99), które zostało zaakceptowane przez oskarżyciela publicznego, co znalazło swój wyraz w sformułowaniu wraz z aktem oskarżenia wniosku w trybie art. 335 k.p.k. (k. 109).

Sąd na posiedzeniu uwzględnił wniosek prokuratora albowiem oskarżony przyznał się do winy, a - w świetle jego wyjaśnień - okoliczności popełnienia przestępstwa i jego wina nie budziły wątpliwości. Jednocześnie postawa oskarżonego – osoby młodej i niekaralnej dotąd - wskazuje, że cele postępowania zastaną osiągnięte mimo zaniechania dalszych czynności, natomiast sam oskarżony nie wycofał się z zawartego porozumienia.

Sam czyn przypisany oskarżonemu wyczerpał znamiona przestępstwa,
co do którego Sąd przyjął kwalifikację z art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k.
Czyn z art. z art. 288 §1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Przestępstwo zniszczenia mienia jest przestępstwem powszechnym,
a więc dopuścić się go może każda osoba. Zachowanie sprawcy dotyczy cudzego mienia, zaś samo przestępstwo należy do wnioskowych i może być popełnione z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim albo w zamiarze ewentualnym. W niniejszej sprawie oskarżony dokonał zniszczenia mienia, które nie stanowiło jego własności,
a było własnością wskazanych w zarzucie pokrzywdzonych. Osoby te złożyły wniosek o ściganie sprawcy tego przestępstwa. Oskarżony czynu swego dopuścił się umyślnie, w zamiarze co najmniej ewentualnym – jak sam przyznaje – nie celował
do samochodów, ale widząc, że nie zawsze trafia w tablice znaków drogowych godził się na to, że stalowy śrut, którego używał do pistoletu pneumatycznego, trafi m.in.
w szyby zaparkowanych w pobliżu pojazdów i pomimo poczynienia w tym zakresie obserwacji nie zaniechał dalszego uszkadzania w ten sposób pojazdów.

W tych okolicznościach Sąd – zgodnie z porozumieniem zawartym
przez oskarżyciela publicznego z oskarżonym – wymierzył mu za przypisany czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zważywszy na ilość pokrzywdzonych
i wysokość szkody kara zbliżona nadal do minimum ustawowego wydaje się w pełni adekwatna do stopnia winy i okoliczności samego czynu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż oskarżony A. F. ma obecnie 20 lat. Zważywszy na treść definicyjni ustawowej sprawcy młodocianego –
art. 115 §10 k.k. – dalsze rozstrzygnięcia powinny w podstawach prawnych wskazywać, iż dotyczą one sprawcy młodocianego. Sąd jednak w podstawach warunkowego zawieszenia wykonania kary, czy w podstawie dozoru kuratora powołał nieprawidłowe przepisy, co było przyczyną złożenia wniosku o uzasadnienie
w niniejszej sprawie i winno zostać zmodyfikowane w postępowaniu odwoławczym.

Mianowicie – zgodnie z wnioskiem prokuratora – Sąd w pkt 2 wyroku -
na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k. i art. 70 §1 k.k. (zamiast art. 70 § 2 k.k.) warunkowo zawiesił oskarżonemu A. F. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. W ocenie Sądu zaistniały przesłanki
ku takiemu rozstrzygnięciu albowiem oskarżony nie był dotąd karany, przyznał się
do winy, w żaden sposób nie utrudniał postępowania karnego, wyraził skruchę
i zadeklarował naprawienie wyrządzonej szkody – można więc zasadnie przyjąć,
iż mimo takiego rozstrzygnięcia cele kary zostaną osiągnięte, również w zakresie zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

Z uwagi na zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności w pełni zasadnym było orzeczenie wobec oskarżonego - na podstawie art. 71 §1 k.k. - kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 złotych, tj. zgodnie z propozycją stron. Oskarżony pracuje,
nie posiada nikogo na utrzymaniu, a więc może ponieść nałożony na niego w ten sposób ciężar finansowy. Jednocześnie orzeczona kara grzywny ma być realną dolegliwością, jaką oskarżony odczuje – co zapobiegnie mogącemu się wytworzyć błędnemu przekonaniu oskarżonego i osób mających styczność z rozstrzygnięciem, że oskarżony „uniknął odpowiedzialności karnej i kary” za swoje naganne zachowanie.

Zgodnie z wnioskiem Sąd - na podstawie art. 73 §1 k.k. (zamiast art. 73 § 2 k.k.) oddał oskarżonego A. F. pod dozór kuratora w okresie próby,
który – wobec sprawcy młodocianego – był obowiązkowy

Na podstawie art. 72 §1 pkt 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego A. F. obowiązek informowania kuratora o przebiegu okresu próby – zgodnie z wnioskiem stron oraz wobec kategorycznej treści §1 powołanego przepisu.

Z kolei na podstawie art. 46 §1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego A. F. obowiązek naprawienia szkody poprzez uiszczenia na rzecz pokrzywdzonych:

1)  D. O. – kwoty 600 złotych,

2)  W. P. – kwoty 500 złotych,

3)  Z. K. i I. W. – kwoty 200 złotych,

4)  A. A. i A. O. – kwoty 1.000 złotych,

5)  D. H. – kwoty 500 złotych,

6)  Ł. B. - kwoty 300 złotych,

7)  M. K. – kwoty 500 złotych.

W tym zakresie wniosek złożył oskarżyciel, a i pokrzywdzeni - składając zeznania
w sprawie - domagali się takiego rozstrzygnięcia, zaś oskarżony je zaakceptował, sam uprzednio deklarując chęć naprawienia wyrządzonych szkód.

W ocenie Sądu zaproponowany przez strony i ostatecznie zastosowany przez Sąd dobór kar, ich wysokości oraz rodzaju oraz rozstrzygnięcia związane z okresem próby - wynikającym z zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności - były adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego, do znacznego stopnia społecznej szkodliwości jego czynu i pozwoli on zrealizować cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, prawidłowo kształtując przyszłe zachowania oskarżonego i osób z jego środowiska, mających styczność z treścią rozstrzygnięcia, którzy dotąd mogli pozostawać w błędnym przeświadczeniu, że można „bezkarnie” (tj. bez adekwatnych konsekwencji) dopuszczać się tego typu przestępstw.

W tym miejscu wskazać należy, że treść wniosku prokuratora nie zawierała rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych – stąd Sąd nie wydał w tym zakresie rozstrzygnięcia gdyż nie znalazło ono potwierdzenia w ustaleniach stron,
zaś na wyznaczone w sprawie posiedzenie żadna z nich się nie stawiła.

Jednocześnie nie stanowiło to przeszkody uwzględnienia wniosku prokuratora, gdyż rozstrzygniecie o dowodach rzeczowych może zostać wydane w trybie
art. 420 k.p.k.

W pkt 7 wyroku obciążono oskarżonego kosztami sądowymi i wymierzono mu stosowną opłatę. Podstawę takich rozstrzygnięć stanowiła treść art. 627 k.p.k.
i art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach
w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).
W konsekwencji zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 124,41 zł, a nadto wymierza mu opłatę w kwocie 160 zł. W zakresie opłaty - z uwagi na omyłkę rachunkową - ostatecznie w wyroku znalazła się niewłaściwa kwota opłaty, która w tej sprawie wynosi 220 zł.

SSR Ludmiła Człapa - Andrzejewska