Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko B. I.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. I. na rzecz powódki (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 37.465,57 zł (trzydzieści siedem tysięcy czterysta sześćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 35.115,09 zł (trzydzieści pięć tysięcy sto piętnaście złotych dziewięć groszy) od dnia 14 września 2018 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.350,48 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt złotych czterdzieści osiem groszy) od dnia 20 września 2018 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 490,92 zł (czterysta dziewięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 379/19

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2018 r. (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym zażądał zasądzenia od pozwanej B. I. kwoty 37.465,57 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 35.115,09 zł od dnia 14 września 2018 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.350,48 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód zawarł z pozwaną w dniu 25 maja 2017 r. umowę kredytu numer (...). W związku z powstaniem zaległości powód bezskutecznie wezwał pozwaną do zapłaty, informując jednocześnie o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Z uwagi na brak restrukturyzacji oraz zapłaty zaległych rat, strona powodowa wypowiedziała przedmiotową umowę stawiając całą należność w stan wymagalności. Pomimo pisemnego wezwania do zapłaty pozwana nie spłaciła wymagalnej wierzytelności, na którą składają się: 35.115,09 zł należności głównej, 1.515,28 zł odsetek umownych za czas korzystania z kapitału w wysokości 8,79% za okres od dnia 5 lutego 2018 r. do dnia 23 lipca 2018 r. oraz 835,20 zł odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości 14% za okres od dnia 5 lutego 2018 r. do dnia 13 września 2018 r. W takim stanie rzeczy pozew jest konieczny i uzasadniony.

W dniu 23 listopada 2018 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt VI Nc-e 1742422/18).

B. I. złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. Jej aktualne dochody wynoszą 1.468,29 zł miesięcznie, natomiast koszty utrzymania 1.000 zł miesięcznie. Pozwana ma również problemy ze zdrowiem. Koszty leczenia wynoszą 200 zł miesięcznie. W oparciu o powyższe okoliczności pozwana zarzuciła, że żądanie pozwu pozostaje sprzeczne z art. 5 k.c.

Postanowieniem z dnia 2 stycznia 2019 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie, stwierdzając skuteczne złożenie sprzeciwu przez pozwaną, co zgodnie z art. 505 [36] k.p.c. spowodowało utratę przez nakaz zapłaty mocy.

Pismem procesowym z dnia 1 kwietnia 2019 r. powód podtrzymał stanowisko w sprawie. Pismem procesowym z dnia 19 czerwca 2019 r. powód nie wyraził zgody na rozłożenie dochodzonego pozwem roszczenia na raty, nadto ustosunkowując się do sprzeciwu pozwanej podniósł, że okoliczności, na które powołuje się pozwana nie stanowią nadzwyczajnej sytuacji uzasadniającej niespłacenie zaległości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 maja 2017 r. B. I. zawarła z (...) Bank spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę kredytu o numerze (...).

Zgodnie z treścią umowy, kredytodawca udzielił kredytobiorcy kredytu w wysokości 37.027,15 zł na okres 96 miesięcy, na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy, prowizji bankowej i składki ubezpieczeniowej. Kwota kredytu została oprocentowana stałą stopą procentową, która w dniu podpisania umowy wynosiła 8,79%. Kredytobiorca zobowiązał się spłacić kredyt w równych ratach miesięcznych w wysokości 538,43 zł, do dnia 5 każdego miesiąca, z zastrzeżeniem że wysokość pierwszej raty kredytu która jest ratą wyrównawczą, nie będzie wyższa niż 628,84 zł.

W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy bank uprawniony był do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Bank był również uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia, w przypadku opóźnienie kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie lub w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu.

Dowód :

- umowa kredytu – k. 27-30.

B. I. nie spłacała rat kredytu zgodnie z harmonogramem spłaty. W związku z powyższym pismem z dnia 19 kwietnia 2018 r. kredytodawca wezwał kredytobiorczynię do zapłaty zaległości w spłacie kredytu w wysokości 1.543,25 zł – w terminie 14 dni, pod rygorem wypowiedzenia umowy. Do pisma został dołączony formularz wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

B. I. nie zastosowała się do wezwania do zapłaty, w związku z czym pismem z dnia 21 maja 2018 r. kredytodawca wypowiedział umowę kredytu o numerze (...).

Po upływie okresy wypowiedzenia bank postawił całość niespłaconego kapitału w stan wymagalności i pismem z dnia 23 lipca 2018 r. wezwał kredytobiorczynię do zapłaty, w terminie 7 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

Na dzień 13 września 2018 r. zadłużenie B. I. z tytułu umowy kredytu numer (...) z dnia 25 maja 2017 r. wynosiło:

- 35.115,09 zł należności głównej – niespłaconego kapitału,

- 1.515,28 zł odsetek umownych w wysokości 8,79% za okres korzystania z kapitału od dnia 5 lutego 2018 r. do dnia 23 lipca 2018 r.,

- 835,20 zł odsetek za opóźnienie w wysokości 14% naliczonych od niespłaconego kapitału za okres od dnia 5 lutego 2018 r. do dnia 13 września 2018 r.

Dowód :

- wezwanie do zapłaty z dowodem nadania – k. 31-32,

- wypowiedzenie umowy z dowodem doręczenia – k. 33-34v,

- wezwanie do zapłaty z dowodem nadania – k. 35-36,

- wyciąg z ksiąg rachunkowych – k. 24.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Na wstępie wskazać należy, że w sprawie znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego w brzemieniu sprzed 7 listopada 2019 r. – zgodnie z art. 11 ust. 1 punkt 1 ustawy z 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1469), albowiem w sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przed datą wejścia w życie ww. ustawy zmieniającej.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożonych przez powoda. Pozwana nie podważała ich autentyczności, a również Sąd nie powziął wątpliwości co do ich prawdziwości, co czyniło je w pełni wiarygodnymi i przydatnymi do rozstrzygnięcia sporu. Pozwana poza ogólnym zarzutem, że żądanie pozwu pozostaje sprzeczne z art. 5 k.c., nie podniosła innych zarzutów i nie kwestionował pozostałych twierdzeń strony powodowej.

Powód wywodził swoje roszczenie z zawartej z pozwaną umowy kredytu z dnia 25 maja 2017 r. Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. z dnia 7 listopada 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1988)), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 121, poz. 715 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego (art. 3 ust. 2 pkt 2).

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098). Na powodzie zatem – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że objęta żądaniem pozwu należność – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – istniała i nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona. Należy w tym miejscu podkreślić, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Ponadto zgodnie z przepisem art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

W ocenie Sądu powód sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi dowodowemu i wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Powód przedłożył umowę kredytu z dnia 25 maja 2017 r. podpisaną przez B. I.. Pozwana nie podniosła jakichkolwiek zarzutów przeciwko autentyczności tego dokumentu. Nie kwestionowała również okoliczności jej zawarcia, otrzymania i korzystania z kredytu, powstałego z tego tytułu zadłużenia, w tym jego wysokości, oraz skuteczności wypowiedzenia umowy. Wysokość niespłaconego kapitału wynikała z wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, którego pozwana również skutecznie nie zakwestionowała.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 5 k.c. i oddalenia powództwa jako sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. Pozwana w uzasadnieniu tego zarzutu powołała się na swoją trudną sytuację materialną i zdrowotną.

Zgodnie z treścią art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

„Zasady współżycia społecznego" w rozumieniu art. 5 k.c. są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Zastosowanie klauzuli generalnej wskazanej w art. 5 k.c. jest uzasadnione w razie sprzeczności określonego zachowania z regułami moralnymi o charakterze imperatywnym – mającymi formę nakazów postępowania moralnie aprobowanego lub zakazów postępowania moralnie dezaprobowanego. Nie stanowią natomiast zasad współżycia społecznego reguły mające postać preferencji – wskazujące, jakie postępowanie można uznać za szczególnie godne uznania, którego jednak nie można wymagać w konkretnej sytuacji. Przez zasady współżycia społecznego, o których mowa w art. 5 k.c., należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania w stosunkach społecznych. Przy ustalaniu ich znaczenia można więc odwoływać się do takich powszechnie używanych i znanych pojęć, jak „zasady słuszności”, „zasady uczciwego obrotu”, „zasady uczciwości” czy „lojalności”. Klauzula generalna musi być jednak wypełniona konkretną treścią, odnoszącą się do okoliczności sprawy rozpoznawanej przez sąd. Stwierdzenie, że powód nadużywa prawa podmiotowego, wymaga ustalenia okoliczności pozwalających skonkretyzować, które działania pozostają w sprzeczności z normami moralnymi godnymi ochrony i przestrzegania w stosunkach społecznych (por. wyrok Sąd Najwyższego z dnia 23 marca 2017 r., sygn. akt V CSK 393/16).

Pozwana w niniejszej sprawie, w uzasadnieniu podniesionego zarzutu nie wskazała, jaką zasadę współżycia społecznego miał naruszyć powód, powołując się jedynie na swoją trudną sytuację materialną i osobistą. Twierdzenia te nie zostały jednak poparte jakimkolwiek dowodem. Pozwana nie wykazała, aby faktycznie jej sytuacja materialna była szczególnie niekorzystna, a stan jej zdrowia uniemożliwiał spłatę zadłużenia. Zarzut pozwanej uznania żądania powoda za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jawi się w gruncie rzeczy jako zarzut oderwany od jakichkolwiek okoliczności faktycznych. Żądanie przez powoda zwrotu udzielonego kredytu nie może samo w sobie zostać ocenione jako naruszające zasady współżycia społecznego. Powód domaga się bowiem wykonania przez pozwaną umowy, którą ze swojej strony wykonał w całości.

Sąd nie dopatrzył się naruszenia zasad współżycia społecznego po stronie powodowej. Pozwana powołała się na swoją – szczególnie trudną w jej ocenie – sytuację materialną i osobistą. Jej stanowisko pozostało jednak niewykazane. Sąd nie miał możliwości oceny sytuacji materialnej i zdrowotnej pozwanej, wobec braku jej inicjatywy dowodowej w tym zakresie. Tym samym brak było podstaw aby twierdzić, że jest to sytuacja szczególnie trudna. Podkreślić należy, że ciężar wykazania okoliczności przemawiających za zastosowaniem art. 5 k.c. spoczywał na pozwanej. Ciężarowi temu pozwana nie podołała, a ściślej rzecz ujmując nie podjęła nawet takiej próby. Pozwana nie przytoczyła również jakichkolwiek nadzwyczajnych okoliczności, w szczególności ciężkich problemów zdrowotnych, nietypowych wydatków, samotności czy innych, które mogłyby przemawiać za zastosowaniem wobec niej dobrodziejstwa z art. 5 k.c.

Sąd nie znalazł również podstaw do zastosowania art. 320 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Wskazany przepis stanowi wyjątek od zasady jednorazowego spełnienia świadczenia. Jego zastosowanie wymaga każdorazowo analizy okoliczności danej sprawy. Przepis art. 320 k.p.c. określa szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesów pozwanego, w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesów powoda przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Mimo umiejscowienia go wśród przepisów postępowania, ma on charakter materialnoprawny, ponieważ modyfikuje treść łączącego strony stosunku cywilnoprawnego, w odniesieniu do sposobu i terminu spełnienia świadczenia przez pozwanego i w tym zakresie jest konstytutywny. Rozłożenie na raty świadczenia pieniężnego zależy od zaistnienia szczególnie uzasadnionych wypadków w sferze majątkowej, które powinna wykazać osoba zobowiązana do świadczenia. Przy czym decyzja Sądu o rozłożeniu na raty świadczeń jest możliwa nie tylko na wniosek ale także z urzędu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt II CSK 383/14). Zastosowanie art. 320 k.p.c. może nastąpić zarówno na wniosek, jak i z urzędu.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie ww. przepisu. Rozważania nad sytuacją materialną i zdrowotną pozwanej poczynione nad zarzutem naruszenia art. 5 k.c. w całości rozciągają się na brak podstaw do zastosowania art. 320 k.p.c.

Pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu, w szczególności z potwierdzeń przelewów – spłaty wykorzystanego kredytu lub ze swoich zeznań, którym mogłaby wykazać, że przedstawiona przed powoda struktura i wysokość zadłużenia jest nieprawidłowa lub aby wykazać okoliczności podniesione przez siebie w sprzeciwie. Nieustosunkowanie się do poszczególnych twierdzeń pozwu Sąd ocenił na podstawie art. 230 k.p.c. W myśl tego przepisu gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Fakty przemilczane sąd może uznać za przyznane kierując się swoim uznaniem, wynikami całego postępowania i podobnie jak przyznane, włączyć bez dowodu wprost do podstawy rozstrzygnięcia. Sąd powinien jednak powziąć – na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego - przekonanie, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2016 r., sygn. akt IV CSK 669/15). W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy i wynik rozprawy nie sprzeciwiały się zastosowaniu w niniejszej sprawie art. 230 k.p.c.

Orzeczenie o odsetkach za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od zasądzonych kwot znajduje podstawę prawną w przepisie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Umówiona przez strony wysokość odsetek od kapitału niespłaconego w terminie wynosiła wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie od skapitalizowanych odsetek umownych Sąd zasądził od dnia wniesienia pozwu, zgodnie i na podstawie przepisu art. 482 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 2 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Na koszty należne stronie powodowej składała się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 469 zł, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 4,92 zł tytułem taksy notarialnej za odpis pełnomocnictwa procesowego, łącznie 490,92 zł.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do zastosowania przepisu art. 102 k.p.c. Zgodnie z jego brzmieniem w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Powołany przepis urzeczywistnia zasadę słuszności i stanowi wyłom w zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, przewidzianej w przepisie art. 98 k.p.c. pozostawiając sądowi pewną swobodę w przyznawaniu zwrotu kosztów procesu. W art. 102 k.p.c. określone zostały przesłanki, których zaistnienie warunkuje możliwość obciążenia strony przegrywającej jedynie częścią kosztów albo nieobciążania jej w ogóle tymi kosztami. Obejmują one wystąpienie w sprawie wypadków szczególnie uzasadnionych, które powodują, że zasądzenie kosztów na rzecz wygrywającego przeciwnika w całości, a nawet w części, byłoby sprzeczne z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Zalicza się do tych "wypadków" okoliczności związane z przebiegiem postępowania, jak charakter dochodzonego roszczenia, jego znaczenie dla strony, przedawnienie roszczenia, subiektywne przekonanie o zasadności roszczenia wsparte na obiektywnych podstawach. Do warunków leżących poza procesem należy sytuacja majątkowa i życiowa strony. Do kręgu okoliczności branych przez sąd po uwagę należą zatem zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1976 r., IV PZ 61/76). W tym miejscu aktualne pozostają rozważania poczynione nad zarzutem naruszenia art. 5 k.c., a także w zakresie możliwości zastosowania art. 320 k.p.c. Tak jak uprzednio, Sąd nie znalazł podstaw także w zakresie orzekania o kosztach procesu, aby okoliczności sprawy zakwalifikować jako „szczególnie uzasadnione” i odstąpić od ogólnej zasady z art. 98 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w punkcie II. sentencji.

Sygn. akt III C 379/19

S., dnia 31 grudnia 2019 roku

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  opublikować w portalu,

3.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki.