Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 lutego 2019 roku

Na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. zakres uzasadnienia wyroku został ograniczony do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych w nim rozstrzygnięć z uwagi na to, że wniosek o uzasadnienie wyroku dot. jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu.

Sąd zważył, co następuje:

Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. oskarżył M. B. o jedenaście występków, stypizowanych w art. 279 § 1 k.k.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego M. B. został uznany za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów z tym ustaleniem, że stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., albowiem zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności.

Odnosząc się do znamion przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. Sąd zważył, że kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zabezpieczeniem chroniącym dostęp do mienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 1999 r., V KKN 566/98, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 7-8).

Przesłanką uznania pomieszczenia za zamknięte jest zarówno jego zamknięta konstrukcja, jak i zaopatrzenie w specjalne przeszkody utrudniające dostęp do wnętrza (bramy, zamki w drzwiach, kłódki, plomby, mechanizmy szyfrowe itp.).

Nie ulega wątpliwości, że stanowi kradzież z włamaniem pokonanie zabezpieczeń fabrycznych pojazdu mechanicznego, którego celem jest dostanie się do wnętrza samochodu i dokonanie jego zaboru. W orzecznictwie przyjmuje się, że włamanie może polegać na wybiciu szyby, wyłamaniu zamka albo jego otwarciu dopasowanym kluczem lub nawet oryginalnym kluczem, który sprawca wcześniej ukradł (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 grudnia 2006 r., III KK 358/06; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 lipca 1983 r., IV KR 132/83, OSNPG 1984, nr 1, poz. 2 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1985 r., III KR 185/85, OSNPG 1986, nr 4, poz. 51).

Przestępstwo kradzieży z włamaniem z art. 279 § 1 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Celem działania sprawcy musi być włączenie rzeczy do majątku sprawcy, objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną.

Subiektywną cechą działania określonego w cytowanych przepisach jest zamiar przywłaszczenia (animus res sibi habendi), albowiem kradzieży z włamaniem od strony podmiotowej musi towarzyszyć tzw. dolus directus coloratus w odniesieniu do znamienia, co do którego ustawa wymaga, by było objęte celem, a więc w odniesieniu do zabrania rzeczy.

Okoliczności przedmiotowe czynów pozwoliły w ocenie Sądu na jednoznaczne ustalenie, iż M. B. działał w celu przywłaszczenia pojazdów, do których się włamywał, tj. włączenia ich do swego stanu posiadania, bez żadnej ku temu podstawy i bez zgody uprawnionych osób, co sam przyznał w wyjaśnieniach składanych zarówno na etapie śledztwa jak i przed Sądem podając, iż czynił to, by uzyskać środki do życia.

Mając na uwadze treść normy art. 91 § 1 k.k., tj. popełnienie przez oskarżonego w krótkich odstępach czasu (na przestrzeni kilku miesięcy), z wykorzystaniem takiej samej sposobności, poprzez pokonanie zabezpieczeń fabrycznych, jedenastu czynów o tożsamej kwalifikacji z art. 279 § 1 k.k., Sąd zakwalifikował przypisane oskarżonemu czyny jako ciąg przestępstw.

Przy wymiarze kary Sąd analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynów, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, nadto by był adekwatny do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów oraz aby osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary przyjęto duży stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, wyrażający się nie tylko w dobrze prawnym chronionym przez przepis art. 279 § 1 k.k., a naruszonym przez M. B., którym jest mienie, ale także w rozmiarze szkód wyrządzonych pokrzywdzonym, wyrażającym się w wartości samochodów, które oskarżony ukradł.

Sąd miał na uwadze również to, że motywacja oskarżonego sprowadzała się do motywacji czysto majątkowej, przejawiającej się zamiarem dokonania zaboru pojazdów.

Motywacja ta nie jest motywacją tego rodzaju, która mogłaby, zdaniem Sądu, stanowić jakiekolwiek uzasadnienie dla działania M. B., nawet w sytuacji potrzeby poszukiwania środków do życia. Podkreślić należy, że oskarżony kradł samochody o wyższym standardzie i znacznej wartości, a nie np. artykuły żywnościowe.

Sąd miał na uwadze także znaczny stopień winy oskarżonego, który przedmiotowych występków dopuścił się umyślnie, w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, jedenaście razy powtarzając swoje przestępcze zachowania.

Okolicznością obciążającą w ocenie Sądu jest też uprzednia karalność M. B., który został skazany przez sąd właściwy w sprawach karnych w państwie członkowskim Unii Europejskiej, choć nie za przestępstwo przeciwko mieniu.

Jako okoliczność łagodzącą natomiast Sąd uwzględnił fakt konsekwentnego przyznawania się M. B. do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz zadeklarowane przez niego żal i skruchę.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności jest więc adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, zaś jej dolegliwość nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego. Jednocześnie kara spełni swe cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także będzie właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Realizując ustawowe dyrektywy, w oparciu o przepisy art. 63 § 1 k.k., Sąd zaliczył oskarżonemu M. B. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 kwietnia 2017 roku godz. 08:00 do dnia 25 kwietnia 2017 roku godz. 18:40.

Naprawienie szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu przestępstwem lub zadośćuczynienie za wyrządzoną mu krzywdę należy obecnie do podstawowych zadań prawa karnego. Sąd uznając winę oskarżonego w zakresie zarzuconych mu czynów i skazując go za przypisane mu występki w świetle art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec M. B. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz poszczególnych pokrzywdzonych odpowiednich kwot.

W tym miejscy należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 49 § 3 k.p.k. za pokrzywdzonego uważa się zakład ubezpieczeń w zakresie, w jakim pokrył szkodę wyrządzoną pokrzywdzonemu przez przestępstwo lub jest zobowiązany do jej pokrycia. Mając więc na uwadze okoliczność, że co do zasady właścicielom skradzionych samochodów zakłady ubezpieczeń wypłaciły odszkodowania, Sąd obowiązek naprawienia szkody orzekł również na rzecz poszczególnych ubezpieczycieli.

I tak Sąd orzekł wobec oskarżonego M. B. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: (...) S.A. kwoty 8 417,88 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), kwoty 29 300 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), kwoty 31 000 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), kwoty 52 700 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), na rzecz (...) S.A. kwoty 46 559,31 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki T. (...) nr rej. (...), kwoty 39 500 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki C. (...) nr rej. (...), na rzecz (...) S.A. kwoty 40 700 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), na rzecz (...) S.A. kwoty 38 270,47 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki K. C. nr rej. (...), kwoty 111 933,20 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), na rzecz Towarzystwa (...) kwoty 71 000 zł z tytułu wypłaty odszkodowania w zakresie pojazdu marki H. (...) nr rej. (...), na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 53 830,63 zł z tytułu kradzieży pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) – bowiem zakład ubezpieczeń odmówił właścicielowi pojazdu wypłaty odszkodowania – oraz na rzecz M. N. kwoty 1 000 zł z tytułu kradzieży przedmiotów znajdujących się w pojeździe marki K. C. nr rej. (...).

Co się zaś tyczy rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych, to Sąd orzekł o nich w następujący sposób.

Dowody rzeczowe będące w aktach sprawy, w tym książka serwisowa, zaświadczenia, polisy, naklejka legalizacyjna, powinny zdaniem Sądu dzielić los akt, dlatego też Sąd nakazał, aby je tam pozostawić.

Z kolei do depozytu sądowego, z uwagi na powstanie wątpliwości, komu należało wydać zatrzymane rzeczy, zostały złożone takie przedmioty jak podzespoły elektroniczne i fotele samochodowe, bowiem nie ustalono z jakich samochodów one pochodzą, a w konsekwencji do kogo należą.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił M. B. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe, zwłaszcza w sytuacji, gdy orzeczono wobec niego bezwzględną karę pozbawienia wolności oraz w świetle orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, którego spełnienie jest ważniejsze, zdaniem Sądu, niż pokrywanie kosztów postępowania karnego.