Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Czaplińska

Protokolant: Artur Pokojski

po rozpoznaniu w dniu 02.12.2019 r. sprawy

Ł. L. , syna R. i L. z domu Ł.,

urodzonego dnia (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 30 listopada 2018 r. w G. prowadził w ruchu lądowym ulicą (...). W. pojazd mechaniczny marki R. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, co ustalono na podstawie badania urządzeniem A. 6020 plus, uzyskując wyniki: I. próba – 0,99 mg/l, II. próba – 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz na podstawie badania urządzeniem Alkometr A2.0/04 uzyskując wyniki: I. próba – 0,99 mg/l, II. próba – 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178 a § 1 k. k.

I.  oskarżonego Ł. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 178 a § 1 k. k. i za to na podstawie art. 178 a § 1 k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 k. k. w zw. z art. 35 § 1 k. k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 39 pkt 3 k. k. w zw. z art. 42 § 2 k. k. w zw. z art. 43 § 1 k. k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat;

III.  na podstawie art. 39 pkt 7 k. k. w zw. z art. 43a § 2 k. k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 6. 000 (sześciu tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k. k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 listopada 2018 roku, od godziny 23.52 do dnia 2 grudnia 2018 roku, do godziny 10.30, to jest okres dwóch dni, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 4 k. k. na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 1 grudnia 2018 roku;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 857,84 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Sygn. akt II K 1921/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 30 listopada na 1 grudnia 2018 roku oskarżony Ł. L. wracał do domu samochodem marki R. o nr rejestracyjnym (...) ze spotkania towarzyskiego, którego odbywało się w lokalu na ul. (...) w G.. Podczas tego spotkania oskarżony spożywał alkohol w postaci piwa i wódki. Około godz. 23.40 na ul. (...). W., na wysokości (...), kierowany przez oskarżonego samochód uderzył w przód pojazdu marki A. o nr rejestracyjnym (...), prowadzonego przez D. P. (1). Po uderzeniu oskarżony przyspieszył i zaczął uciekać, na wysokości ulicy (...) udało się wjechać przed niego i wówczas Ł. L. zatrzymał swój samochód. D. P. (1) przy pomocy T. K. (1) wyciągnął oskarżonego z jego pojazdu. Ł. L. awanturował się, szarpał, chciał uciec, ale świadkowie – używając siły – trzymali go na przystanku autobusowym do czasu przyjazdu Policji.

Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji dokonali badania stanu trzeźwości oskarżonego z wynikiem: I. badanie - 0,99 mg/l, II. badanie - 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony został zatrzymany i przewieziony na komisariat, gdzie poddano go ponownemu badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem: I. badanie – 0,99 mg/l, II. badanie - 0,94 mg/l.

Dowód: protokół badania stanu trzeźwości – k. 2, 4; protokół zatrzymania osoby – k. 6 – 7; protokół oględzin rzeczy – k. 11, 12; zeznania świadka S. P. (1) – k. 13 – 14; zeznania świadka T. K. (1) – k. 16 – 17; zeznania świadka D. P. (1) – k. 19 – 20; zeznania świadka D. P. (2) – k. 22 – 23; zeznania świadka P. G. (1) – k. 25 – 26; częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 30 – 33, 84

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 30 listopada 2018 r. około godz. 21.00 udał się pojazdem marki R. o nr rejestracyjnym (...), będącym własnością jego żony, na spotkanie ze znajomymi, które miało miejsce w lokalu Polskie K. przy ul. (...) w G.. W lokalu przebywał do 23.00, wypił 3 półlitrowe piwa i 200 ml wódki. Nie miał zamiaru wracać samochodem do domu, przed wyjściem z lokalu któryś z jego znajomych zamówił taksówkę, jednak taksówka nie przyjechała, czekali dosyć długo. Podczas oczekiwania na taksówkę oskarżony postawił pójść do swego samochodu, aby się w nim rozgrzać, dalej nie miał zamiaru wracać samochodem do domu. Gdy wsiadł do pojazdu odpalił silnik, aby zrobiło się ciepło. Pomyślał wówczas, że czuje się na tyle dobrze, że może wrócić samochodem do miejsca zamieszkania i tak też zrobił. Gdy był na O. ktoś z samochodu jadącego za nim zorientował się, że „coś z nim nie tak”, podszedł do niego i uniemożliwił mu dalszą jazdę, po czym wezwał Policję. Oskarżony wyłączył silnik i wysiadł z samochodu, oczekując na przyjazd Policji. Następnie został przebadany alkomatem, zatrzymany i przewieziony do komisariatu. Ł. L. podał, że bardzo żałuje swojego postępowania, był to pierwszy i ostatni raz, jak wsiadł za kierownicę pojazdu będąc w stanie nietrzeźwości.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 30 – 33

Na rozprawie oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że feralnego dnia spotkał się ze znajomymi, z którymi pracował na poprzednim statku. Na spotkanie pojechał samochodem, wypił 2 – 3 piwa i 3 – 4 drinki. Po spotkaniu wszyscy mieli wrócić taksówką, ale ponieważ było bardzo zimno, pomyślał, że zagrzeje się w samochodzie w oczekiwaniu na taksówkę. Siedząc w aucie, postanowił, że pojedzie. Ł. L. dodał, że był to jednorazowy incydent, więcej to się nie powtórzy, od dnia zdarzenia nie spożywa alkoholu, nie wypił nawet piwa.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 84

W toku postępowania sądowego oskarżony został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej zgodnie stwierdzili, że nie jest on chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Biegli rozpoznali u niego zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu. Zdaniem biegłych, Ł. L. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Warunki art. 31 § 1 i 2 k. k. nie mają zastosowania.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 66 – 68

Oskarżony Ł. L. nie był uprzednio karany przez Sąd.

Dowód: dane o karalności – k. 45, 78, 83

Sąd zważył, co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Sąd ustaleń w tym zakresie, jak i w zakresie stanu faktycznego dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci: zeznań świadków S. P., T. K., D. P., D. P., P. G., protokołu zatrzymania osoby, protokołów badania stanu trzeźwości, protokołów oględzin rzeczy, danych o karalności, opinii sądowo – psychiatrycznej oraz częściowo w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd opierał się na dokumentach ujawnionych w trakcie przewodu sądowego w postaci: protokołu zatrzymania osoby, protokołów badania stanu trzeźwości, protokołów oględzin rzeczy, danych o karalności. Nie budzą one bowiem żadnych wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Nadto zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości, ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy.

Podstawy dla poczynienia ustaleń faktycznych nie dał w żadnej mierze dokument w postaci protokołu przeszukania osoby. Dokumentuje on bowiem czynność procesową, która pozostaje bez związku z faktami niniejszej sprawy i nie doprowadziła do ujawnienia żadnych rzeczy ani osób, które miałyby wartość dowodową przy rozstrzyganiu kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego w ramach postawionego mu w niniejszej sprawie zarzutu.

Sąd w pełni dał wiarę opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w niniejszej sprawie na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Opinia ta jest bowiem jasna, pełna i nie budzi wątpliwości, co do wiedzy i bezstronności sporządzających ją biegłych. Została ona wydana przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy oraz na podstawie badań sądowo – psychiatrycznych. Biegli zawarli w niej szczegółowe sprawozdanie z przeprowadzonych badań oraz uzasadnili swoje wnioski odnośnie stanu psychicznego oskarżonego w inkryminowanym czasie oraz w chwili badań.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania P. G. (1) - funkcjonariusza Policji, który został wezwany na miejsce zdarzenia, gdzie dokonał zbadania oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu oraz jego zatrzymania. P. G. nie był naocznym świadkiem prowadzenia przez oskarżonego pojazdu mechanicznego, przybył na miejsce już po inkryminowanym zdarzeniu, w związku z powyższym jego zeznania posłużyły poczynieniu ustaleń wyłącznie co do faktu nietrzeźwości Ł. L., która to okoliczność znalazła potwierdzenie w stosownej dokumentacji w postaci protokołów użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu oraz w wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał, że tej nocy spożywał alkohol.

Jako w pełni wiarygodne ocenił Sąd zeznania S. P. (1), T. K. (1), D. P. (1) i D. P. (2), tj. osób, które w inkryminowanym czasie poruszały się tą samą trasą co oskarżony, widziały sposób prowadzenia przez niego pojazdu oraz uczestniczyły w jego ujęciu. Wszyscy wymienieni świadkowie zeznali, że Ł. L. prowadził samochód w sposób ryzykowny, zmieniał pasy ruchu nie używając kierunkowskazów, jechał środkiem ulicy zygzakiem, gwałtownie zatrzymywał się, po czym ruszał, opisali ponadto okoliczności jego ujęcia i zachowanie oskarżonego podczas zatrzymania. Ponadto D. P. (1) i D. P. (2) opisali okoliczności kolizji spowodowanej przez oskarżonego, który prawą przednią częścią swojego pojazdu uderzył w przedni lewy róg samochodu marki A., którym się poruszali. Zeznania wszystkich wymienionych świadków był spójne, konsekwentne i logiczne, a ponadto znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w postaci protokołów badania stanu trzeźwości i protokołów oględzin rzeczy. Sąd miał również na uwadze, że wszyscy wymienieni świadkowie są osobami całkowicie obcymi dla oskarżonego, które na miejscu zdarzenia znalazły się zupełnie przypadkowo, niezainteresowanymi wynikiem niniejszego postępowania, a zatem nie mieli oni żadnego powodu, by fałszywie zeznawać na niekorzyść oskarżonego.

Wyjaśnieniom oskarżonego Sąd dał wiarę częściowo, w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, tj. co do faktu spożywania przez niego alkoholu podczas spotkania towarzyskiego w godzinach późnowieczornych w dniu 30 listopada 2018 roku oraz co do faktu późniejszego prowadzenia samochodu. Z dużą ostrożnością Sąd podszedł natomiast do wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim opisywał on powód jego ujęcia przez innych kierujących na ul. (...). W. oraz swoje zachowanie po zatrzymaniu przez nich. Ł. L. wyjaśnił, że gdy był na O., ktoś z samochodu jadącego za nim zorientował się, że „coś z nim nie tak”, podszedł do niego i uniemożliwił mu dalszą jazdę, po czym wezwał Policję, wówczas oskarżony wyłączył silnik i wysiadł z samochodu, oczekując na przyjazd Policji. Tymczasem z zeznań wymienionych powyżej świadków, w szczególności D. P. (1) i D. P. (2), w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że bezpośrednim powodem, dla którego D. P. (1) zajechał mu swoim samochodem drogę, uniemożliwiając dalszą jazdę, była kolizja spowodowana przez oskarżonego, który prawą przednią częścią swojego pojazdu uderzył w przedni lewy róg samochodu marki A. (okoliczność ta znalazła potwierdzenie w protokołach oględzin pojazdów, podczas której to czynności ujawniono ich uszkodzenia – k. 11 i 12). Odmiennie także niż opisuje to Ł. L. wyglądało jego zachowanie po jego ujęciu przez świadków – oskarżony awanturował się, szarpał, chciał uciec, D. P. (1) i T. K. (1) musieli użyć siły, żeby zatrzymać go na miejscu zdarzenia do czasu przyjazdu Policji. Zdaniem Sądu, wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie miały na celu zmniejszenie stopnia jego winy.

W świetle zebranego materiału dowodowego sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziła wątpliwości. Zdaniem Sądu pewne jest to, że w dniu 30 listopada 2018 r. w G. prowadził w ruchu lądowym ulicą (...). W. pojazd mechaniczny marki R. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, co ustalono na podstawie badania urządzeniem A. 6020 plus, uzyskując wyniki: I. próba – 0,99 mg/l, II. próba – 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz na podstawie badania urządzeniem Alkometr A2.0/04 uzyskując wyniki: I. próba – 0,99 mg/l, II. próba – 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 178 a § 1 k. k.

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 178a § 1 k. k. podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Sprawcą przestępstwa określonego w powołanym artykule może być tylko osoba, która bezpośrednio uczestniczy w prowadzeniu pojazdu, tj. będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego wsiada za kierownicę, uruchamia silnik i wprawia pojazd w ruch, poprzez kierowanie nim, nadawanie prędkości i hamowanie w sposób zgodny z konstrukcją pojazdu. Stan nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego nie jest cechą czynu zabronionego, charakteryzuje bowiem stan sprawcy. Wprawdzie prowadzenie pojazdu należy do znamion strony przedmiotowej, ponieważ określa zachowanie sprawcy, lecz pośrednio zawęża podmiot tych przestępstw do osoby, która występuje w roli prowadzącego pojazd. Nie jest możliwe popełnienie tych przestępstw przez osobę, która nie jest osobą prowadzącą pojazd. Wskazuje to, że podmiotem tych przestępstw może być osoba, która, po pierwsze, znajduje się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, a po drugie, prowadzi pojazd mechaniczny. Obie te okoliczności występujące łącznie charakteryzują sprawcę. Omawiane przestępstwo jest przestępstwem formalnym, polegającym na samym prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Sam fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą odpowiedzialność z tego przepisu, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa (wyrok SN z dnia 24 listopada 1960 r.- V K 556/60, Sł. MO 1961, nr 1, s. 190; wyrok SN z dnia 10 marca 1964 r., IV K 1296/61, OSNKW 1964, nr 10, poz. 152). Odpowiedzialność na podstawie tego przepisu ponoszona jest wówczas, gdy sprawca ma świadomość, że znajduje się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, jak i wtedy, gdy przewiduje, że w wyniku upływu czasu alkohol nie uległ jeszcze wydaleniu z organizmu i na to się godzi. Ewentualne skutki przestępnego zachowania lub ich brak, nie decydują o odpowiedzialności karnej oskarżonego, mogą jedynie mieć wpływ na wymiar kary. Przez pojęcie stanu nietrzeźwości rozumieć należy zdefiniowany w art. 115 § 16 k. k. przypadek, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość, lub też zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Przez prowadzenie pojazdu rozumie się każdą czynność wpływającą bezpośrednio na ruch pojazdu, w szczególności rozstrzygającą o kierunku i prędkości jazdy.

Czyn oskarżonego Ł. L. uznać należy za zawiniony. Jest on osobą dorosłą. Z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, iż oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Ł. L. w inkryminowanym czasie miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania własnym postępowaniem. Powyższe pozwala uczynić oskarżonemu zarzut, że dopuszczając się przedmiotowego czynu zachował się niewłaściwie. Ł. L. działał w zamiarze bezpośrednim. Stopień zawinienia należało zatem uznać za znaczny.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu było bardzo wysokie - przekraczało czterokrotnie granicę, o której mowa w art. 115 § 16 pkt 2 k. k. Sąd miał na względzie również, że Ł. L. zdecydował się na prowadzenie pojazdu mechanicznego bezpośrednio po spożyciu znacznej ilości alkoholu ( w tym alkoholu wysokoprocentowego), a zatem przypisanego mu czynu dopuścił się w zamiarze bezpośrednim, nie mógł mieć bowiem najmniejszych wątpliwości, że znajduje się w stanie nietrzeźwości. Oskarżony prowadził pojazd w centrum miasta, po najbardziej uczęszczanych ulicach (aczkolwiek Sąd miał na uwadze, że były to godziny nocne, gdy natężenie ruchu jest znacznie mniejsze). Podkreślić również należy, że stan nietrzeźwości oskarżonego miał bezpośredni wpływ na sposób prowadzenia przez niego pojazdu. Jak zeznali naoczni świadkowie, prowadził on samochód w sposób ryzykowny, zmieniał pasy ruchu nie używając kierunkowskazów, jechał środkiem ulicy zygzakiem, gwałtownie zatrzymywał się, po czym ruszał, a zatem stwarzał bezpośrednie zagrożenie w ruchu lądowym, a finalnie spowodował kolizję, uderzając swoim samochodem w inny pojazd. Na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował także jego zachowanie po ujęciu przez świadków zdarzenia, kiedy to Ł. L. awanturował się, szarpał, chciał uciec.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował uprzednią niekaralność oskarżonego, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyrażoną skruchę. Sąd miał na uwadze treść pozytywnej opinii o oskarżonym z miejsca pracy (k. 63). Odnośnie natomiast zaświadczenia o terapii odbytej w Wojewódzkim Ośrodku (...) w G. (k. 64), zauważyć należy, że terapia ta miała miejsce w 2016 roku, a więc dwa lata przed inkryminowanym zdarzeniem i najwyraźniej nie przyniosła pożądanego skutku, skoro – mimo jej odbycia – oskarżony ponownie nadużył alkoholu.

Zdaniem Sądu, mając na uwadze wymienione powyżej liczne okoliczności obciążające, na uwzględnienie nie zasługuje wniosek obrońcy o warunkowe umorzenie postępowania. Wprawdzie spełniona jest przesłanka formalna w postaci niekaralności oskarżonego, jednak - mając na uwadze okoliczności prowadzenia przez niego pojazdu, w szczególności bardzo wysokie stężenie alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu – nie sposób uznać, że stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu nie są znaczne.

Mając powyższe na względzie, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu, kara taka jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia i postawy oskarżonego oraz spełnia należycie wymogi prewencji ogólnej i szczególnej. Przypisany oskarżonemu czyn jest zagrożony alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności do lat 2. W ocenie Sądu, wymierzenie oskarżonemu wnioskowanej przez obrońcę kary grzywny byłoby niezasadne, mając na uwadze opisaną przez Ł. L. jego sytuację materialną i rodzinną (k. 84v). Oskarżony podał, że jest głównym żywicielem rodziny, ma na utrzymaniu żonę i córkę, zaś na drugą córkę płaci alimenty, uiszcza ratę kredytu mieszkaniowego w wysokości 1.200 złotych miesięcznie. W takiej sytuacji, dolegliwość wymierzonej kary grzywny poniosłaby w głównej mierze rodzina oskarżonego, nie zaś sam sprawca, co mija się z celem kary. Z kolei orzeczenie kary pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wobec sprawcy uprzednio niekaranego, byłoby nadmiernie surowe. Zdaniem Sądu, najwłaściwszym środkiem rekcji karnej jest wymierzona oskarżonemu kara ograniczenia wolności. Zauważyć należy, że tryb pracy Ł. L. nie uniemożliwia jej wykonania, albowiem przez dwa tygodnie jest on na statku, a następnie ma dwa tygodnie wolnego.

W związku z tym, iż Ł. L. został skazany za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a trakcie jego popełnienia znajdował się w stanie nietrzeźwości, Sąd na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Ustalając okres, na jaki orzeczono wobec oskarżonego powyższy środek karny, Sąd miał na względzie przede wszystkim znaczne stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu.

Na podstawie art. 39 pkt 7 k. k. oraz art. 43a § 2 k. k. Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 6.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.