Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący- Sędzia Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Monika Gąsior

po rozpoznaniu na rozprawach: 18 czerwca 2019 roku, 30 lipca 2019 roku,
24 października 2019 roku, 22 listopada 2019 roku

s p r a w y : S. N.

córki J. i M. z domu W.

ur. (...) w K.

oskarżonej o to, że:

1.  w dniu 14 maja 2017 r. w J. woj. (...), znieważyła funkcjonariuszy policji z Komisariatu II Policji w J. mł.asp. D. B., sierż. P. S., asp.szt. J. B. oraz st.sierż. D. W. a także funkcjonariusza policji z Wydziału Prewencji Komendy Miejskiej Policji w J. sierż. M. R., podczas i w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami służbowymi tj. prawidłowo podjętą interwencją wobec niej w ten sposób, że wyzywała ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.;

2.  w tym samym miejscu i czasie naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji st.sierż. D. W. z Komisariatu II Policji w J. podczas i w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami służbowymi, tj. prawidłowo podjętą interwencją wobec niej, w ten sposób, że co najmniej trzykrotnie kopnęła go w nogę, przez co zmuszała w/wymienionego funkcjonariusza do zaniechania prawnych czynności służbowych polegających na jej zatrzymaniu

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

I.  uznaje oskarżoną S. N. za winną popełnienia czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 226 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierza jej karę 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych każda;

II.  uniewinnia oskarżoną S. N. od popełnienia czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku,

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżoną od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych nie wymierza jej opłaty.

Sygn. akt II K 338/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

14 maja 2017 S. N. przebywała na terenie dyskoteki (...) w J. przy ulicy (...). W czasie zabawy doszło do kłótni między oskarżona a inną uczestniczką. Na miejsce zdarzenia przybyli m.in. funkcjonariusze z Komisariatu II Policji w J.: D. B., P. S., J. B. i D. W. oraz funkcjonariusz Wydziału Prewencji Komendy Miejskiej Policji w J. M. R..

Po ich przybyciu S. N. była nadal agresywna wobec innych osób znajdujących się na miejscu zdarzenia. Początkowo funkcjonariusze uspokajali S. N. i wzywali do zachowania zgodnego z przyjętymi normami społecznymi obowiązującymi w miejscach publicznych. Oskarżona nie reagowała na pouczenia funkcjonariuszy i w pewnym momencie rzuciła butelką, która się robiła, a następnie skierowała się w kierunku mężczyzny trzymającego w ręku telefon. Oskarżona wytrąciła mężczyźnie telefon, który upadł na ziemię. Coraz bardziej agresywne zachowanie oskarżonej spowodowało ,że funkcjonariusze, przystąpili do jej zatrzymania. W czasie podjętej przez funkcjonariuszy interwencji S. N. wyzywała ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe: „kurwy policyjne”, „chuje”, „spierdalajcie”, „wy chuje ja na was płacę”, „szmaty”, „psy jebane”, „mendy”, „pojeby”.

W czasie zatrzymania oskarżona nie wykonywała poleceń funkcjonariuszy, szarpała się, wyzywała ich oraz używała słów powszechnie uznawanych za obraźliwe. W momencie zatrzymania, gdy oskarżona została obezwładniona i położona na ziemie, szarpiąc się wierzgała nogami na oślep. Wokół zatrzymanej oskarżonej stali funkcjonariusze umundurowani i nieumundurowani. W pewnym momencie D. W. stojący blisko doznał przypadkowego kopnięcia w nogę.

Dowód: zeznania świadka D. B. – k. 82, zeznania świadka P. S. – k. 7, 92,202-203, zeznania świadka J. B. – k. 91,192, zeznania świadka D. W. – k. 51-52,191-191v., zeznania świadka M. R. – k. 77-78,203-203v., zeznania świadka M. C. – k. 69,192v-193, częściowe zeznania świadka D. J. – k. 73,190-190v. , zeznania świadka N. Z. – k. 96,218v.-219 zeznania świadka S. G. – k. 99,208-208v., zeznania świadka E. K. – k. 102,226, kopie notatników służbowych – 32-33, protokoły odtworzenia zapisów – k. 58, 64-65.

S. N. nie była uprzednio karana.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 186.

S. N. posiada wykształcenie średnie, była kierownikiem centrum konferencyjnego, aktualnie jest zatrudniona w pensjonacie (...) uzyskując wynagrodzenie w kwocie około 2.100 złotych miesięcznie. Jest panną. Na utrzymaniu posiada troje dzieci w wieku 10,8 i 4 lata, żyje w skromnych warunkach.

Dowód: dane o osobie – k. 199,201.

W toku postępowania przygotowawczego S. N. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i wyjaśniła, że przed interwencją Policji wypiła trzy piwa, zaprzeczyła używaniu wobec funkcjonariuszy Policji słów wulgarnych, potwierdziła kopnięcie funkcjonariusza, twierdząc, że było to nieumyślne i stało się w odruchu niekontrolowanym, w chwili, gdy jeden z Policjantów chciał ją wywrócić i pociągnął ją do tyłu, a gdy upadała na ziemię nastąpiło nieumyślne kopnięcie D. W..

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie pierwszego z zarzucanych jej czynów Sąd nie dał wiary, albowiem pozostają one w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami naocznych świadków, które Sąd ocenił jako wiarygodne. Obecni na miejscu funkcjonariusze Policji konsekwentnie potwierdzają, że oskarżona kierowała do nich liczne wulgaryzmy, była agresywna zarówno wobec nich, jak i innych uczestników dyskoteki, nie wykonywała żadnych kierowanych wobec niej poleceń. Wszyscy przesłuchani w sprawie funkcjonariusze opisywali przebieg zdarzenia w podobny sposób. Okoliczności podawane prze funkcjonariuszy potwierdziła również świadek S. G.. Powyższe pozwala na przyjęcie, że złożone zeznania są wiarygodne i rzetelnie odzwierciedlają przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonej.

Za niewiarygodne w zakresie znieważania funkcjonariuszy sąd uznał zeznania świadka D. J., która poznała oskarżoną w dyskotece i jako jedyny świadek naoczny zdarzenia nie słyszała, aby oskarżona kogokolwiek wyzywała. Świadek w czasie dyskoteki spożywała alkohol, co przekładało się na jej zdolność do dokonywania dokładnych spostrzeżeń, a nadto znaczna część jej wypowiedzi opiera się na wiedzy uzyskanej po zdarzeniu od samej oskarżonej. Relacja świadka E. K. również zawierała treści, z których wynika że oskarżona nikogo nie wyzywała, zaś gdy była zakuwana w kajdanki to trochę się wyrywała. Relacje obu świadków ewidentnie zmierzają do umniejszenia roli oskarżonej zdarzeniu.

Sąd na rozprawie dokładnie przesłuchał pokrzywdzonego funkcjonariusza D. W., który zeznał, że zarówno zerwanie przez oskarżoną jego zegarka jak i kopnięcie w nogę było działaniem przypadkowym. Za pierwszym razem oskarżona chciała wytrącić z ręki telefon stojącemu obok mężczyźnie. Funkcjonariusz W. widząc zachowanie oskarżonej chciał ją odizolować od mężczyzny z telefonem i wtedy doszło do przypadkowego zerwania jego zegarka, zaś kopnięty został w momencie kiedy oskarżona leżała na ziemi i wierzgała nogami na wszystkie strony a on stał bisko zabezpieczając funkcjonariuszy obezwładniających oskarżoną. Pokrzywdzony był nieumundurowany. Jak również zeznał agresja oskarżonej nie była skierowana w jego kierunku. Zeznania świadka S. G. również potwierdzają przypadkowość zadanego kopnięcia, jak zeznała świadek „w pewnym momencie S. N. dostała szału, szarpała się z Policjantami, uniemożliwiała zatrzymanie, wyrywała się Policjantom”. Świadek W. odniósł się również do rozbieżności w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym wskazując iż nie wie dlaczego w protokole, jest zapisane, że oskarżona kopnęła go umyślnie, prawdopodobnie tak go zrozumiał prowadzący postepowanie funkcjonariusz, który pytał świadka czy oskarżona wiedziała, że jest on policjantem. Gdy świadek odpowiedział, że był ubrany po cywilnemu i stał blisko, przesłuchujący mylnie uznał, że oskarżona kopnęła go umyślnie. Na rozprawie świadek zeznał jednak ,że kopniecie mogło być przypadkowe. Na chwile obecna brak jest możliwości kategorycznego ustalenia czy kopnięcie było przypadkowe czy celowe, jednak zważając na zeznania świadka E. K. ( „trochę się wyrywała”) czy D. B. ( „wierzgała nogami gdzie popadnie, w wyniku tego jeden z funkcjonariuszy został kopnięty) można przyjąć, że kopnięcie nastąpiło przypadkowo.

Zeznania świadka J. L. nie mają znaczenia dla oceny zasadności zarzutów postawionych oskarżonej w niniejszej sprawie, albowiem nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia.

Treść dokumentów zawartych w aktach sprawy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, gdyż zostały one sporządzone w prawidłowy sposób, przez osoby posiadające ku temu stosowne uprawnienia, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana.

S. N. miała możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu. Nie była niepoczytalna, jak również nie pozostawała w usprawiedliwionym błędzie co do bezprawności czynu lub okoliczności ją wyłączającej. Działała w normalnej sytuacji motywacyjnej.

Sprawstwo oskarżonej w zakresie czynu opisanego w pkt 1 częsci wstępnej wyroku nie budzi wątpliwości. Materiał dowodowy potwierdza, że dopuściła się czynu . Działała przy tym umyślnie w zamiarze bezpośrednim, chcąc znieważyć interweniujących funkcjonariuszy Policji podczas i w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami służbowymi słowami powszechnie uznanymi za obelżywe zamiar zrealizowała i czynem wypełniła znamiona przestępstwa określonego w art. 226 § 1 k.k.

Sąd uniewinnił oskarżoną od popełnienia czynu określonego w art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Stosownie do art. art. 224 § 2 k.k. karze pozbawienia wolności do lat 3 podlega, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Strona podmiotowa tego przestępstwa obejmuje umyślność w jej obu postaciach w wypadku czynu zabronionego przez § 1. Natomiast w § 2, z uwagi na występowanie znamienia „w celu", stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo kierunkowe. Podobnie ma się kwestia odnośnie naruszenia nietykalności opisana w art. 222§1 k.k. Jest to przestępstwo umyślne, może zostać popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Żaden z przeprowadzonych dowodów nie dał podstawy do przyjęcia, że oskarżona umyślnie, stosując przemoc w postaci kopnięcia D. W., naruszyła jego nietykalność cielesną i zmuszała go w ten sposób do zaniechania czynności służbowych podjętych wobec niej na miejscu zdarzenia, co musiało skutkować jej uniewinnieniem w tym zakresie.

W myśl art. 53 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§1).Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego (§ 2). Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem (§ 3).

Dokonując wyboru kary Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 53 k.k. Sąd uznał, że wobec uprzedniej niekaralności oskarżonej karami odpowiednią wobec oskarżonej będzie kara 70 stawek dziennych grzywny. Mając na względzie wykształcenie oskarżonej, wykonywany zawód i aktualną sytuację na rynku pracy oraz 3 małoletnich dzieci na utrzymaniu, Sąd ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

Z uwagi na sytuacje materialno- bytową oskarżonej Sad uznał, że istnieją podstawy do zwolnienia jej od kosztów sądowych, w tym opłaty.