Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 marca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny – Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Izabella Stawicka (sprawozdawca)

Sędziowie: SO Lucyna Rajchel

SO Joanna Czernecka

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2019 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi H. E.

przy uczestnictwie Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy
w Krakowie

na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, dotyczącej postępowania przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie, sygnatura akt I Ns 648/12/K

postanawia:

1.  stwierdzić przewlekłość postępowania w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie do sygn. akt I Ns 648/12/K,

2.  przyznać na rzecz skarżącej H. E. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie sumę pieniężną w kwocie 10 000 zł (dziesięć tysięcy złotych),

3.  oddalić skargę w pozostałym zakresie,

4.  zarządzić na rzecz skarżącej zwrot kwoty sto zł (sto złotych) tytułem opłaty sądowej od skargi.

SSO Lucyna Rajchel SSO Izabella Stawicka SSO Joanna Czernecka

UZASADNIENIE

Skarżąca H. E. wniosła złożyła skargę w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki i domagała się stwierdzenia przewlekłości postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa- Krowodrzy w Krakowie sygn. akt: I Ns 648/12/K, zlecenia Sądowi rozpoznającemu sprawę co do istoty podjęcie odpowiednich czynności, zasądzenia na swoją rzecz kwoty 10.000 zł oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skarżąca podała, że sprawa I Ns 648/12/K, której przedmiotem jest zniesienie współwłasności nieruchomości, toczy się od 2004 r. W 2007 r. Sąd Okręgowy w Krakowie stwierdził przewlekłość postępowania w sprawie, jednak od tamtego czasu upłynęło kolejne 10 lat. Zdaniem skarżącej w okresie tym podjęto szereg działań na niekorzyść wnioskodawczyni, a o negatywnym nastawieniu do niej Sędziego Przewodniczącego świadczy w szczególności ostatnia rozprawa z dnia 24.10.2018 r. Skarżąca podała szereg zarzutów merytorycznych odnośnie podejmowanych decyzji procesowych. Co do przebiegu postępowania, wskazała głównie na częste zmiany Sędziów Referentów sprawy, co skutkowało dalszymi dłuższymi przerwami w rozprawach, które trwały nawet do pół roku. Kolejnym czynnikiem, który wpłynął na przewlekłość postępowania byli powoływani biegli, pracujący poza kontrolą sądu. Wydawanie ekspertyz przedłużało się do 7-9 miesięcy, a ich treść była nadto krzywdząca dla skarżącej.

Skarb Państwa – Prezes Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie, zgłaszając swój udział w postępowaniu, wniósł o oddalenie skargi.

Uczestnik podał, że istotnie postępowanie w sprawie I Ns 648/12/K trwa od 2004 r., jednak sprawa należy do szczególnie skomplikowanych, w toku postępowania zostało zgłoszonych wiele roszczeń i zachodziła potrzeba wielokrotnego dopuszczania dowodu z opinii biegłych różnych specjalizacji. Wskazano też, że zasadnicza argumentacja zawarta w skardze dotyczy kwestii merytorycznych, związanych ze zgłoszonymi przez wnioskodawczynię roszczeniami uzupełniającymi, których dotyczyło postanowienie wydane na rozprawie 24 października 2018 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity - Dz. U. z 2016 roku, poz. 1259 ze zm.) strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).

Wniesiona skarga nie jest pierwszą skargą złożoną w niniejszej sprawie w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku. W sprawie II S 77/06 Sąd Okręgowy w Krakowie postanowieniem z dnia 4 stycznia 2007 roku stwierdził przewlekłość tego postępowania i przyznał skarżącej H. E. kwotę 1000 zł. Obecna skarga jest zatem drugą skargą wniesioną przez skarżącą i - z uwagi na upływ rocznego terminu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy - jest ona dopuszczalna i podlega merytorycznemu badaniu.

Sąd Okręgowy zauważa, że od dnia, w którym rozpoznawał ostatnią skargę skarżącej H. E., upłynął dodatkowy okres dwunastu lat, a orzeczenie merytoryczne na poziomie pierwszej instancji wydane w dniu 30 sierpnia 2010 r. zostało uchylone do ponownego rozpoznania i sprawa nadal się toczy. W efekcie postępowanie w sprawie tylko na jednym poziomie instancji toczyło się dotychczas ponad czternaście lat. W orzecznictwie Trybunału Praw Człowieka przyjmuje się, że jakkolwiek takie czynniki jak zawiłość sprawy i fakt, że sądy różnych instancji orzekały w sporze mogą być powodem, który w pewnym stopniu może usprawiedliwić czas trwania postępowania, to jednak, po pewnym czasie, powody te nie mogą usprawiedliwiać całkowitego okresu postępowania. W dodatku, gdy czas trwania postępowania przekracza pewne granice, to nawet brak opóźnień ze strony organów prowadzących postępowanie nie stanowi już wiarygodnego powodu, który pozwoliłby uznać, że został spełniony warunek „rozsądnego terminu” (por. wyrok ETPCz z dnia 26 lutego 1992 roku w sprawie Nibbio przeciwko Włochom, sprawa nr 12854/87, A 228-A, § 18). Taka właśnie sytuacja zachodzi w okolicznościach niniejszej sprawy. Trudno bowiem racjonalnie odeprzeć zarzut, że postępowanie sądowe, które toczy się na jednym poziomie instancji ponad czternaście lat, nie jest postępowaniem przewlekłym, nawet jeżeli w toku tego postępowania zachodzi konieczność rozstrzygnięcia szeregu zagadnień z uwagi na jego skomplikowanie.

Podkreślić przy tym należy, że wprowadzenie do polskiego porządku prawnego skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki było skutkiem przyjętych przez państwo polskie zobowiązań międzynarodowych i orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (por. wyrok ETPCz z dnia 26 października 2000 roku w sprawie Kudła przeciwko Polsce, sprawa nr 30210/96). Z tego względu rozpoznając niniejszą skargę Sąd Okręgowy, dokonując oceny naruszenia prawa skarżącego do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, zobowiązany jest brać pod rozwagę standardy wypracowane w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Zapewnienie – wynikającego z art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności – środka urzeczywistniającego przestrzeganie praw i wolności zagwarantowanych w Konwencji winno bowiem nastąpić w pierwszej kolejności na poziomie krajowym. Dlatego też ocena przewlekłości postępowania w sprawie winna być dokonywana z zasadami określonymi w Konwencji i z uwzględnieniem kryteriów ustalonych w orzecznictwie Trybunału Praw Człowieka (por. np. wyrok ETPCz w sprawie Swat przeciwko Polsce, sprawa nr 13545/03, § 43).

Rozpoznając ostatnią skargę H. E. Sąd Okręgowy w Krakowie w postanowieniu z dnia 4 stycznia 2007 roku dokonał analizy postępowania do końca 2006 roku, kiedy to w sprawie została wykonana pierwsza opinia biegłego do spraw budownictwa. Dokonując oceny dalszego czasu trwania postępowania nie sposób jest odeprzeć zarzutu skargi, iż postępowanie – szczególnie po uchyleniu postanowienia co do istoty i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w 2011 roku - nadal było przewlekłe. Lektura akt sprawy wykazuje bowiem bez wątpienia to, że – przy w istocie dość skomplikowanym charakterze sprawy – podejmowane przez Sąd czynności zmierzające do merytorycznego zakończenia sprawy były mało efektywne, stronom zakreślane były kolejne terminy do sprecyzowania stanowisk bez żadnych rygorów, co prowadziło do sytuacji, w której rozpoznanie zarzutów do opinii biegłego rozciągało się w czasie, powodując konieczność dokonywania kolejnych aktualizacji, bądź sporządzania opinii na nowo. Sąd w sposób niedostateczny wykorzystał przysługujące mu środki dyscyplinujące strony i biegłych, pozwalając, by postępowanie toczyło się nieefektywnie, a podejmowane czynności procesowe nie przybliżały istotnie do zakończenia postępowania i rozstrzygnięcia merytorycznego sprawy.

Na rozprawie w dniu 17 stycznia 2007 r. Sąd zlecił biegłemu do spraw budownictwa sporządzenie ustnej opinii uzupełniającej oraz ustosunkowanie się do zarzutów wnioskodawczyni i uczestników i w tym celu odroczył rozprawę do dnia 14 marca 2007 r. Na kolejnej rozprawie w dniu 9 maja 2007 r. Sąd przesłuchał część uczestników postępowania. Rozprawę z dnia 27 czerwca 2007 r. zdjęto z wokandy wobec wniosku H. E. o wyłączenie Sędziego Referenta, który prawomocnie oddalono w dniu 27 grudnia 2007 r. Wobec tworzenia nowego referatu, sprawę przydzielono do nowego Sędziego Referenta, który na rozprawie wyznaczonej 24 kwietnia 2008 r. wezwał do udziału w sprawie kolejną osobę P. W. oraz zobowiązał uczestników do zajęcia ostatecznych stanowisk w sprawie, w tym zgłoszenia wszelkich roszczeń z tytułu pożytków i korzyści. Czynności precyzowania stanowisk uczestników Sąd kontynuował na rozprawie w dniu 10 lipca 2008 r. W dniu 29 sierpnia 2008 r. dopuszczono dowód z uzupełniającej opinii biegłego do spraw budownictwa, którą złożono w dniu 6 grudnia 2008 r. Po raz kolejny doszło do zmiany Sędziego Referenta. Nowy Referent wyznaczył termin rozprawy na dzień 18 lutego 2009 r. i kolejny na dzień 22 kwietnia 2009 r., kiedy wydano postanowienie wstępne, uznając co do zasady za usprawiedliwione żądanie zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez ustanowienie na nieruchomości odrębnej własności wymienionych w postanowieniu lokali. Postanowienie nie zostało zaskarżone. Na rozprawie w dniu 2 września 2009 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości na okoliczność wyceny lokali utworzonych zgodnie z projektem biegłego i postanowieniem wstępnym. Odezwę do biegłego M. N. skierowano w dniu 5 października 2009 r. Opinię przedłożono w dniu 26 stycznia 2010 r. Na rozprawie w dniu 12 maja 2010 r. Sąd zobowiązał biegłego do jej pisemnego uzupełnienia poprzez ustosunkowanie się do zarzutów zgłoszonych przez uczestników, co biegły wykonał 4 czerwca 2010 r. Na rozprawach w dniu 16 czerwca 2010 r. i 16 sierpnia 2010 r. Sąd procedował odnośnie zarzutów do opinii szacunkowej, ostatecznie oddalając wnioski o jej kolejne uzupełnienie. W dniu 16 sierpnia 2010 r. Sąd zamknął rozprawę i w dniu 30 sierpnia 2010 r. wydał rozstrzygniecie co do istoty sprawy. Apelację od powyższego postanowienia wnieśli uczestniczka Z. B., uczestniczki A. S. i A. K., uczestniczka E. B. oraz wnioskodawczyni H. E.. Po przeprowadzeniu postępowania międzyinstancyjnego, akta skutecznie przedstawiono z apelacjami do Sądu Okręgowego w dniu 23 września 2011 r. Postanowieniem z dnia 8 lutego 2012 r. sygn. akt II Ca 531/11 Sąd Okręgowy w Krakowie uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie. Akta zwrócono do Sądu Rejonowego w dniu 15 marca 2012 r. W dniu 3 kwietnia 2012 r. sprawę przydzielono kolejnemu Sędziemu Referentowi, który zobowiązał wnioskodawcę i uczestników do ostatecznego sprecyzowania swych żądań na piśmie. Termin rozprawy wyznaczono na 11 października 2012 r., po raz kolejny zobowiązano uczestników do sprecyzowania żądań w terminie 2 tygodni na piśmie i odroczono rozprawę na dzień 18 grudnia 2012 r. Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r. Sad dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia aktualnej wartości nieruchomości oraz poszczególnych lokali według stanu istniejącego w chwili ich objęcia w posiadanie przez poszczególnych współwłaścicieli. Jednocześnie wezwano wnioskodawczynię i uczestników do sprecyzowania żądań formułowanych w kolejnych pismach procesowych pod rygorem ich zwrotu. Opinię aktualizacyjną biegły M. N. sporządził w dniu 10 kwietnia 2013 r. W dniu 23 maja 2013 r. Sąd zlecił jej uzupełnienie poprzez ustalenie wysokości pożytków i korzyści oraz uzyskanych przez uczestników postępowania kwot tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wspólnej przez uczestników ponad swój udział. W piśmie z dnia 28 czerwca 2013 r. biegły ustosunkował się do zarzutów poszczególnych uczestników, a opinię uzupełniającą zgodnie ze zleceniem Sądu przedłożył 23 lipca 2013 r. Odpowiedzi na zarzuty biegły udzielił w dniu 11 grudnia 2013 r. Sąd zlecił kolejne jej uzupełnienie w zakresie wysokości czynszu możliwego do otrzymania za posiadanie ponad udział lokali nr (...). 6 i 12A. Opinię złożono w dniu 29 stycznia 2014 r. Uczestnicy formułowali kolejne zarzuty, na które biegły udzielał odpowiedzi. Kolejny termin rozprawy, na której wysłuchano biegłego M. N. odbył się 10 marca 2015 r. Sąd podejmował kolejne czynności zmierzające do ustalenia stanowisk stron w przedmiocie zgłaszanych żądań. Postanowieniem z dnia 7 października 2015 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia aktualnej wartości lokalu nr (...). Opinię sporządzono w grudniu 2015 r., a na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2016 r. biegły złożył ustną opinię uzupełniającą. W dniu 5 lipca 2016 r. Sąd zlecił kolejnemu biegłemu z zakresu szacowania nieruchomości sporządzenie opinii aktualizacyjnej odnośnie wartości nieruchomości i poszczególnych lokali. Opinię pisemną złożono w dniu 13 października 2016 r., a ustną na rozprawie w dniu 9 marca 2017 r. Sąd wyznaczył uczestnikom termin do ugodowego zakończenia postępowania, jednak do zawarcia ugody nie doszło. W dniu 25 października 2017 r. sprawę przydzielono nowemu Referentowi, który zwrócił się o nadesłanie akt postępowań administracyjnych toczących się w przedmiocie prac adaptacyjnych nakazanych do wykonania na nieruchomości oraz zobowiązał uczestników do oświadczeń w przedmiocie ich faktycznego przeprowadzenia. Na rozprawie w dniu 24 października 2018 r. Sąd dopuścił dowód z uzupełniającego przesłuchania stron, zarządził zwrot zgłoszonych przez wnioskodawczynię roszczeń przeciwko pozostałym współwłaścicielom z tytułu pobierania pożytków oraz korzystania z nieruchomości będącej przedmiotem postępowania wobec oraz odroczył rozprawę z terminem na piśmie. Zażalenie na postanowienie wydane na rozprawie (mylnie nazwane przez wnioskodawczynię apelacją) Sąd odrzucił jako spóźnione postanowieniem z dnia 29 stycznia 2019 r.

Z przedstawionego powyżej przebiegu postępowania po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania wobec uchylenia postanowienia z dnia 30 sierpnia 2010 r. co do istoty sprawy wynika, iż poświęcone ono było w zasadzie przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego do spraw szacowania nieruchomości. Sposób procedowania, polegający na wielokrotnym wyznaczaniu stronom terminów do precyzowania aktualnych stanowisk oraz zgłaszania zarzutów do kolejnych opinii biegłego (bez obwarowania ich odpowiednimi rygorami), oraz zobowiązywaniu biegłego do sporządzania kolejnych opinii musiał przełożyć się na czas trwania postępowania, oddalając merytoryczne zakończenie sprawy. Nawet jeśli materia sprawy była skomplikowana, a przedmiot opiniowania trudny, nie sposób usprawiedliwić sytuacji, gdy procedowanie nad kolejnymi zarzutami zajęło okres niemal sześcioletni, zwłaszcza, że Sąd dysponował możliwością stosowania określonych rygorów i terminów na składnie zarzutów. Podkreślenia wymaga, że procedowanie w przedmiocie opinii biegłego dotyczyło w zasadzie ustalenia wartości tzw. pożytków, przy czym sprecyzowanie zgłoszonych roszczeń w tym zakresie w zasadzie nie nastąpiło, czemu ostatecznie dał wyraz Sąd wydając postanowienie z dnia 24 października 2018 r. Podkreślić należy, że rozpoznając niniejszą skargę Sąd Okręgowy nie był władny oceniać merytorycznej trafności podejmowanych w sprawie czynności oraz wydanych rozstrzygnięć, stąd zarzuty skargi dotyczące treści opinii biegłych, a przede wszystkim postanowienia wydanego na rozprawie w dniu 24 października 2018 r. nie podlegały badaniu Sądu Okręgowego. Przeprowadziwszy jednak analizę dotychczasowego przebiegu postępowania Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że skarga jest uzasadniona. Czas trwania niniejszego postępowania nie jest konsekwencją wyłącznie regulacji ustawowej zawartej w art. 618 k.p.c., który nakłada na sąd obowiązek rozpoznania w postępowaniu o zniesienie współwłasności wszelkich sporów o własność i wzajemnych roszczeń współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy, ale głównie następstwem uchybień w zakresie podejmowanych przez Sąd czynności. W literaturze i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że zgłaszający roszczenia z art. 618 § 1 k.p.c. w toku sprawy o zniesienie współwłasności w postępowaniu nieprocesowym winien sprecyzować swoje roszczenie tak co do żądania jak i podstawy faktycznej, zgodnie z ogólnymi wymaganiami przewidzianymi dla roszczeń tego rodzaju, w szczególności art. 187 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz że wezwanie o uzupełnienie braków winno następować w trybie art. 130 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Brak zastosowania tych przepisów na odpowiednim etapie sprawy stanowił zaniechanie Sądu, które przełożyło się na czas trwania postępowania. Trudno również odeprzeć jest zarzut skargi, że w sprawie dochodziło do wielokrotnego odraczania rozpraw w celu sprecyzowania stanowiska stron. Część zaś rozpraw została zaplanowana w taki sposób, że ograniczały się one do odebrania stanowiska stron.

Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie w sprawie I Ns 648/12/K zostało naruszone prawo skarżącej do rozpoznania sprawy bez uzasadnionej zwłoki. Choć na czas trwania postępowania wpłynęły różne czynniki, także niezależne od Sądu, w tym skomplikowana materia sprawy, niejednoznaczne stanowiska stron, zgłaszających dodatkowe żądania w trakcie postępowania, to jednak zasadniczy wpływ na jego przebieg miał sposób procedowania w sprawie.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o skardze dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie. Dokonując tej oceny, uwzględnia się łączny dotychczasowy czas postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, a także charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Opierając się na tych kryteriach Sąd Okręgowy uznał skargę za uzasadnioną i orzekł jak w punkcie 1 sentencji postanowienia na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 ustawy o skardze uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2000 do 20 000 złotych. Wysokość sumy pieniężnej, w granicach wskazanych w zdaniu pierwszym, wynosi nie mniej niż 500 złotych za każdy rok dotychczasowego trwania postępowania, niezależnie od tego, ilu etapów postępowania dotyczy stwierdzona przewlekłość postępowania. Sąd może przyznać sumę pieniężną wyższą niż 500 złotych za każdy rok dotychczasowego trwania postępowania, jeżeli sprawa ma szczególne znaczenie dla skarżącego, który swoją postawą nie przyczynił się w sposób zawiniony do wydłużenia czasu trwania postępowania. Na poczet tej sumy zalicza się kwoty przyznane już skarżącemu tytułem sumy pieniężnej w tej samej sprawie. Sumy pieniężnej nie przyznaje się w razie uwzględnienia skargi wniesionej przez Skarb Państwa albo państwowe jednostki sektora finansów publicznych. Dotychczas skarżącej H. E. z tytułu stwierdzenia przewlekłości w sprawie przyznano kwotę 1 000 zł. Przyjmując zatem, że przyznana skarżącej kwota 1 000 zł stanowiła słuszne zadośćuczynienie za czas trwania postępowania do 4 stycznia 2007 roku, Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednią sumą pieniężną za dalsze naruszenie prawa skarżącej będzie żądana kwota 10 000 zł. Stwierdzenie przewlekłości dotyczy bowiem postępowania, które w chwili rozpoznania skargi trwa już ponad 14 lat i pomimo uprzedniego stwierdzenia naruszenia prawa skarżącej, do chwili wniesienia niniejszej skargi nie udało się zakończyć postępowanie przed Sądem pierwszej instancji.

Dalej idącą skargę Sąd Okręgowy oddalił. W chwili orzekania przez Sąd Okręgowy, Sąd Rejonowy nadał właściwy bieg sprawie, zarządził zwrot niesprecyzowanych roszczeń wnioskodawczyni, brak było podstaw do wydawania Sądowi zaleceń co do podjęcia czynności w sprawie.

Wobec uwzględnienia skargi zwrotowi na rzecz skarżącej, w trybie art. 17 ust. 3 ustawy, podlegała uiszczona tytułem opłaty od skargi kwota sto złotych.

SSO Lucyna Rajchel SSO Izabella Stawicka SSO Joanna Czernecka