Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Daria Wojciechowska

Protokolant: sekr.sądowy Agnieszka Gutowska

Oskarżyciel publiczny: S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2019 r.

sprawy J. S. c. A. i M. ur. (...) w S.

obwinionej o to że:

1.  W dniu 20.11.2017 r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres do korespondencji będąc prezesem zarządu firmy (...) SP. Z O.O." - posiadacza pojazdu marki F. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 07.02.2017 r. ok. godz. 10:25

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 ze zm.

2.  W dniu 8 września 2017 r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres firmy, będąc Prezesem Zarządu firmy (...) sp. Z o.o., która była posiadaczem pojazdu marki F. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 17 lipca 2017 r. ok. godz. 8.20.

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinioną J. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje ją, zaś na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty postępowania w kwocie 100 (sto) złotych.

III.  Zasądza od obwinionej kwotę 20 (dwadzieścia) złotych na rzecz (...) W. tytułem zryczałtowanych wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających.

Sygn. akt V W 1872/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

7 lutego 2017 roku strażniczka miejska A. M. ujawniła wykroczenie drogowe polegające parkowaniu pojazdu F. o numerze rejestracyjnym (...) na skrzyżowaniu, tj. wykroczenia z art. 97 k.w. (notatka urzędowa k. 1, dokumentacja zdjęciowa k. 2).

Straż Miejska podjęła w związku z tym czynności wyjaśniające, w wyniku których ustalono, że właścicielem pojazdu jest J. G., który przekazał go w posiadanie (...) sp. z o.o. w K., którą wezwano następnie do wskazania, komu powierzony został ww. pojazd, Straż Miejska wezwała prezesa zarządu spółki, J. S., zgodnie z treścią art. 78 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym (dalej p.r.d)(wezwanie k. 14). Wezwanie to zostało doręczone obwinionej pod adres spółki (potwierdzenie odbioru k. 15). Obwiniona nie odpowiedziała na to wezwanie (notatka urzędowa k. 16).

17 lipca 2017 roku strażnik miejski A. W. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na parkowaniu pojazdu F. o numerze rejestracyjnym (...) 9KV3 na drodze dla rowerów (notatka urzędowa k. 77, dokumentacja zdjęciowa k. 78).

Ponownie ustalono, że właścicielem pojazdu jest J. G., a posiadaczem pojazdu jest ww. spółka. Skierowano zatem do spółki kolejne wezwanie do wskazania, komu powierzony został przedmiotowy pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (wezwanie k. 85). Wezwanie została doręczone, lecz nie udzielono na nie odpowiedzi (potwierdzenie odbioru k. 86).

W sprzeciwach od wyroków nakazowych obwiniona wskazała, że nie mogła odpowiedzieć na pisma, ponieważ przebywała poza granicami kraju, ale gdyby otrzymała e-mail lub telefon, to odpowiedziałaby na zadane w wezwaniach pytania (sprzeciwy od wyroków nakazowych k. 61, 127).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów, które wobec braku przeciwdowodów i braku kwestionowania ich przez strony, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie.

J. S. ma 62 lata. Wobec braku stawiennictwa obwinionej, nie ustalono innych danych dotyczących jej wykształcenia, stanu majątkowego czy rodzinnego.

Sąd zważył, co następuje.

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. S. w odniesieniu do przypisanych jej czynów

Obwiniona nie stawiła się na rozprawę i nie złożyła wyjaśnień.

Dowody zgromadzone w niniejszej sprawie w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności. Są nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność, w związku czym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Zgodnie z art. 96 § 3 k.w. karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w. ma na celu zatem m. in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Właściciel (posiadacz) pojazdu wezwany do wskazania kierującego pojazdem ma de facto pięć możliwości: 1) wskazać siebie, jeżeli faktycznie prowadził pojazd; 2) przedstawić dowód, że nie jest ani właścicielem, ani posiadaczem pojazdu; 3) wskazać, kto kierował pojazdem lub używał pojazdu; 4) nie wskazać, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania; 5) przedstawić dowód, że pojazd był użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec” (wyrok TK z 12.03.2014 r., sygn. akt P 27/13, OTK-A 2014/3/30). Wskazać w tym miejscu należy, że tylko w czwartym wypadku, właściciel (posiadacz) pojazdu naraża się na odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w.

Zgodnie z art. 78 ust. 5 p.r.d. w przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest:

1.  osoba prawna,

2.  jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną,

3.  jednostka samorządu terytorialnego,

4.  spółka kapitałowa w organizacji,

5.  podmiot w stanie likwidacji,

6.  przedsiębiorca niebędący osobą fizyczną,

7.  zagraniczna jednostka organizacyjna

- do udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu na zewnątrz, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby - osoby wchodzące w skład tego organu zgodnie z żądaniem organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji podmiotu.

W niniejszej sprawie właściciel pojazdu wskazał, że przekazał oba pojazdy do używania spółce (...). Do zatem ta spółka była zobowiązana, za pośrednictwem swoich organów albo wyznaczonej osoby, do wskazania, komu powierzony został pojazd do kierowania.

W ocenie Sądu Rejonowego okoliczność podnoszona przez obwinioną w sprzeciwach od wyroków nakazowych, iż przebywała poza granicami kraju, pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Obwiniona jako organ zarządzający spółką (prezes zarządu) jest odpowiedzialna za sposób prowadzenia przez nią działalności, w tym za sposób odbioru korespondencji. Ponosi zatem wszystkie konsekwencje wybranego przez siebie sposobu odbioru korespondencji, w tym również konsekwencje negatywne, takie jak brak możliwości zapoznania się bieżącą pocztą w przypadku wyjazdu za granicę.

W ocenie Sądu udzielenie odpowiedzi wymijającej bądź też zasłanianie się niepamięcią może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 k.w. (podobnie postanowienie SO w Białymstoku z 26.09.2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12, (...) Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011). Tak samo należy ocenić brak stosownej odpowiedzi od organu spółki w sytuacji, gdy ten nie wyznaczył osoby upoważnionej do udzielenia takiej odpowiedzi, w myśl art. 78 ust. 5 p.r.d. Zatem nieudzielenie odpowiedzi przez organ spółki albo osobę upoważnioną wypełnia znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w., jeżeli nie nastąpiło wskutek okoliczności faktycznie uniemożliwiających zapoznanie się z wezwaniem przez uprawnione osoby (np. w sytuacji, gdy wszystkie osoby uprawnione do udzielenia odpowiedzi przebywałyby w szpitalu z powodu wypadku etc.).

Dlatego też uznać należało, że obwiniona dopuściła się wykroczeń z art. 96 § 3 k.w.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w. Wziął zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionej.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 k.w. zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 400 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez nią czynów oraz stopnia jej zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinioną porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionej kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. wynosi w zw. z art. 24 § 1 k.w. 5000 zł grzywny, kara 400 zł grzywny nie jest karą zbyt surową. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby swoistym premiowaniem osób, które przyjmują „taktykę” nie reagowania (lub odmawiania odpowiedzi) na wezwania uprawnionych organów w związku z czynnościami w sprawach o wykroczenia drogowe (których często są rzeczywistymi sprawcami), w odróżnieniu od osób, które na te wezwania reagują, ponosząc odpowiedzialność za wykroczenie lub wskazując właściwe osoby.

Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 120 zł (w tym 20 zł tytułem wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających) i wymierzył opłatę w wysokości 40 zł na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.