Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2019 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi S. Z.

na naruszenie prawa strony do rozpoznania bez nieuzasadnionej zwłoki sprawy w postępowaniu sądowym prowadzonym przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie pod sygn. akt I C 2152/15/N

postanawia:

1.  stwierdzić przewlekłość postępowania w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie pod sygn. akt I C 2152/15/N

2.  przyznać skarżącemu S. Z. od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie sumę pieniężną w kwocie 2.500 zł (dwa tysiące pięćset złotych), a dalej idące żądania oddalić;

3.  zasądzić od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie na rzecz skarżącego S. Z. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

4.  zwrócić skarżącemu kwotę 200 zł (dwieście złotych) uiszczoną tytułem opłaty od skargi.

SSO Beata Tabaka SSO Katarzyna Biernat - Jarek SSO Magdalena Meroń - Pomarańska

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 22 października 2019 r. skarżący S. Z. wniósł skargę na naruszenie jego prawa do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Skarżący wniósł o stwierdzenie, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym dla Krakowa — Nowej Huty w Krakowie I Wydział Cywilny w sprawie o zapłatę tytułem odszkodowania przeciwko pozwanej ČESKA (...) z siedzibą w P., sygn. akt I C 2152/15/N nastąpiła przewlekłość postępowania, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznawania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (DZ.U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.; dalej: ustawa); wydanie sądowi rozpoznającemu sprawę zaleceń do podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności zmierzających do możliwie jak najszybszego zakończenia postępowania w sprawie; przyznanie na rzecz wnioskodawcy - skarżącego S. Z. na podstawie art. 6 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 4 ustawy odszkodowania w wysokości 10.000,00 zł; zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych; a także przeprowadzenie dowodów zawartych w skardze.

Na poparcie swojego stanowiska skarżący podniósł, że postępowanie prowadzone z powództwa S. Z. o zapłatę tytułem odszkodowania oraz zwrotu kosztów usługi rzeczoznawcy toczy się przed Sądem Rejonowym od lipca 2015 roku. Przez okres ponad 4 lat odbyły się zaledwie dwie rozprawy, jak również w tym okresie zasięgnięto opinii biegłego sądowego. Ponadto w przedmiotowej sprawie dochodziło również do składania wniosków przez pełnomocników stron celem prawidłowego doręczenia opinii biegłego, bowiem nie były one prawidłowo doręczone. Do chwili obecnej nie wyznaczono kolejnego terminu rozprawy, pomimo ustosunkowania się stron do ostatniej opinii biegłego z 11 lutego 2019 roku (data prezentaty Sądu).

W odpowiedzi na skargę Skarb Państwa - Prezes Sądu Rejonowego dla Krakowa- Nowej Huty w Krakowie zgłosił swój udział w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania oraz podejmowane w sprawie czynności oraz wskazał, że czynności procesowe w sprawie podejmowane były przez Sędziego Referenta bez nieuzasadnionej zwłoki, terminowo, adekwatnie do stanu sprawy. Dłuższe okresy jakie upływały pomiędzy wydaniem przez Sędziego zarządzeń a ich wykonaniem przez protokolanta wynikały z sytuacji kadrowej w I Wydziale Cywilnym. Z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę przez poprzedniego protokolanta, konieczne było zatrudnienie nowego i jego przyuczenie do wykonywania powierzonych obowiązków. Wpływało to na terminowość wykonywania zarządzeń. Akta w których zarządzenia nie były wykonywane przez dłuższe okresy wielokrotnie były dzielone pomiędzy pozostałych pracowników wydziału, celem uniknięcia nadmiernych zaległości. Ponadto, okoliczność, że pismo pełnomocnika powoda zostało odnalezione dopiero po upływie 5 miesięcy od daty jego wpływu do Sądu wynika z ilości spraw, które są rozpoznawane w wydziale oraz ilości pism, które codziennie wpływają do tych spraw.

Sąd Okręgowy ustalił:

Sprawa wpłynęła do Sądu Rejonowego w dniu 7 lipca 2015 roku, w dniu 8 lipca 2015 roku została przydzielona do referatu SSR Magdaleny Żak i następnego dnia przedłożono ją referentowi. Zarządzeniem z dnia 27 lipca 2015 roku wezwano pełnomocnika powoda do uzupełnienia braków formalnych. Braki zostały uzupełnione pismem, które wpłynęło do Sądu w dniu 6 sierpnia 2015 roku i w dniu 10 sierpnia 2015 roku akta zostały przedłożone Pani Sędzi referent. Zarządzeniem z dnia 17 września 2015 roku wyznaczony został termin rozprawy na dzień 13 stycznia 2016 roku. Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 roku zostały rozpoznane wnioski dowodowe, w szczególności dopuszczono dowód z opinii biegłego i wezwano strony do uiszczenia zaliczek. Pismem z dnia 20 stycznia 2016 r. powód potwierdził wpłatę zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. W dniu 20 kwietnia 2016 roku wydane zostało zarządzenie Przewodniczącego Wydziału o przydzieleniu sprawy do referatu SSR Agaty Irli-Łuczyńskiej. Zarządzeniem z dnia 2 czerwca 2016 roku skierowano odezwę do biegłego. Zarządzenie zostało wykonane 30 czerwca 2016 roku. W dniu 5 sierpnia 2016 roku biegły zwrócił akta wraz z wykonaną opinią. Dnia 5 września 2016 roku wydane zostało zarządzenie Przewodniczącego Wydziału o przydzieleniu sprawy do referatu SSR Magdaleny Żak. Zarządzeniem z dnia 21 listopada 2016 roku odnotowano zmianę Sędziego referenta oraz doręczono pełnomocnikom stron odpis opinii biegłego, celem wniesienia ewentualnych zarzutów. 22 grudnia wydane zostało postanowienie, którym przyznano wynagrodzenie biegłemu sądowemu M. C.. Zarządzeniem z dnia 22 grudnia 2016 r. polecono doręczyć odpis postanowienia pełnomocnikom stron oraz biegłemu. Zarzuty pełnomocnika strony pozwanej wpłynęły do Sądu 3 stycznia 2017 roku i w dniu 16 stycznia 2017 roku zostały przedłożone Pani Sędzi referent. Z uwagi na nieprawidłowe doręczenie przesyłki dla pełnomocnika powoda ekspediowanej dnia 24 listopada 2016 roku, zarządzeniem z dnia 3 lutego 2017 roku polecono jej ponowne doręczenie, które to zarządzenie zostało wykonane dnia 3 kwietnia 2017 roku. Zarzuty pełnomocnika powoda wpłynęły do Sądu 24 kwietnia 2017 roku i w dniu 26 kwietnia 2017 roku zostały przedłożone sędziemu. Następnego dnia zostało wydane zarządzenie w przedmiocie wezwania biegłego do ustosunkowania się do wniesionych zarzutów, które wykonano 5 czerwca 2017 roku. W dniu 19 lipca 2017 roku biegły złożył do akt opinię uzupełniającą, która została doręczona sędziemu w dniu 26 sierpnia 2017 roku. W dniu 25 października 2017 roku wydano postanowienie w przedmiocie wynagrodzenia biegłego oraz polecono doręczenie opinii uzupełniającej pełnomocnikom stron, celem wniesienia ewentualnych zarzutów. Zarządzenie wykonano 4 grudnia 2017 roku. Zarzuty pełnomocnika powoda wpłynęły do Sądu 22 grudnia 2017 roku i w dniu 2 stycznia 2018 roku zostały przedłożone sędziemu. Dnia 3 stycznia 2018 r. zostało wydane zarządzenie o wyznaczeniu terminu rozprawy na 20 marca 2018 roku. Na rozprawie rozpoznano wnioski wniesione przez pełnomocnika powoda i przeprowadzono dowody z zeznań świadka oraz strony, ponadto Sąd zobowiązał pełnomocnika powoda do przedłożenia wszelkiej dokumentacji związanej z naprawą pojazdu. Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2018 r. przyznano biegłemu sądowemu mgr inż. M. C. wynagrodzenie za udział w rozprawie oraz zwrot wydatków. W dniu 9 kwietnia 2018 roku wpłynęło pismo pełnomocnika powoda informujące, iż nie posiada on żadnej dokumentacji związanej z naprawą samochodu. W dniu 3 maja zostało wydane zarządzenie w przedmiocie skierowania odezwy do biegłego celem ustalenia wartości samochodu. Zarządzenie wykonano 22 czerwca 2018 roku. W dniu 18 października 2018 roku wydano zarządzenie w przedmiocie wezwania biegłego o zwrot akt wraz z opinią. Zarządzenie wykonano 31 października 2018 roku. W dniu 11 lutego 2019 roku biegły złożył do akt opinię. W dniu 18 lutego 2019 roku wydano postanowienie w przedmiocie wynagrodzenia biegłego oraz polecono doręczenie opinii pełnomocnikom stron, celem wniesienia ewentualnych zarzutów. Zarządzenie wykonano 27 marca 2019 roku. Pismem, które wpłynęło do Sądu dnia 24 kwietnia 2019 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o prawidłowe doręczenie pisma na prawidłowy adres, który został przez niego podany już w piśmie z dnia 10 lipca 2018 r. Następnie pismem z dnia 16 kwietnia 2019 r. strona pozwana wniosła o przedłużenie terminu do wniesienia zarzutów. Zarządzeniem z dnia 29 kwietnia uaktualnione dane pełnomocnika oraz ponownie wykonano zarządzenie z dnia 18 lutego 2019 r. Zarządzenie zostało wykonane dnia 10 maja 2019 r. Następnie do akt dołączono pismo pełnomocnika powoda z dnia 30 kwietnia 2019 roku. W systemie SAWA odnotowano wpływ pisma pełnomocnika strony pozwanej z 5 czerwca 2019 roku. Zarządzeniem z dnia 13 lipca 2019 roku polecono dołączenie w/w pisma do akt, a następnie z uwagi na jego nie odnalezienie, zarządzeniem z dnia 15 października 2019 roku poleciła zwrócić się do pełnomocnika strony pozwanej o przesłanie odpisu pisma 5 czerwca 2019 roku, które dotychczas nie zostało odnalezione. Pismo z 5 czerwca 2019 roku zostało odnalezione w dniu 13 listopada 2019 roku i tego samego dnia wydano zarządzenie o wyznaczeniu terminu rozprawy na 22 stycznia 2020 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (dalej: „ustawa”) strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania). Przepis art. 2 ust. 2 tej ustawy stanowi, że dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie albo czynności podjętych przez prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze w celu zakończenia postępowania przygotowawczego lub czynności podjętych przez sąd lub komornika sądowego w celu przeprowadzenia i zakończenia sprawy egzekucyjnej albo innej sprawy dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego. Dokonując tej oceny, uwzględnia się łączny dotychczasowy czas postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, a także charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Po myśli art. 1 ust. 3 przepisy ustawy stosuje się zgodnie ze standardami wynikającymi z Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. poz. 284, ze zm.). Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, dotyczące wykładni art. 6 Konwencji wskazuje, że długotrwała i całkowita bezczynność sądu zwykle oznacza naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji. Do nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu sprawy może dojść zarówno wskutek bezczynności (zaniechania), jak i wskutek działania sądu. Odpowiada temu nakaz rozważenia przy rozpoznawaniu skargi nie tylko terminowości podjętych przez sąd czynności, ale także ich prawidłowości. W konsekwencji o przewlekłości postępowania można mówić zarówno wtedy, gdy sąd nie podejmuje żadnych czynności, jak i wtedy, gdy je podejmuje, ale są one nieprawidłowe i w ich następstwie dochodzi do zwłoki w rozpatrzeniu sprawy.

Analiza powyższych przepisów nie pozostawia więc wątpliwości, że nie każda zwłoka w rozpoznaniu sprawy stanowi naruszenie prawa strony do sądu, lecz tylko taka, która nie znajduje uzasadnienia w realiach sprawy. Ocena, czy w konkretnej sprawie doszło do przewlekłości postępowania, nie powinna ograniczać się wyłącznie do upływu czasu i subiektywnych odczuć skarżącego, lecz być wypadkową czynników obiektywnych, z uwzględnieniem czasu niezbędnego do podejmowania działań zgodnych z obowiązującymi przepisami, przewidującymi zachowanie określonych procedur. Nie każda przy tym zwłoka może być przyczyną stwierdzenia przewlekłości, lecz jedynie zwłoka nieuzasadniona. Jak już wskazano powyżej, ocena, czy postępowanie trwa dłużej niż to konieczne, dokonywana musi być zawsze na podstawie zarówno analizy charakteru dokonywanych czynności, jak i stanu faktycznego sprawy (por. także postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt II S 17/14, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 maja 2005 r. sygn. akt II S 26/05).

Sąd Okręgowy poddał analizie terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez Sąd Rejonowy w sprawie dotyczącej wypłaty odszkodowania z tytułu wypadków komunikacyjnych. W ocenie Sądu Okręgowego analiza czynności podejmowanych przez Sąd Rejonowy prowadzi do stwierdzenia, że zasadny jest zarzut przewlekłości postępowania w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy. Od dnia wniesienia pozwu minęły już ponad 4 lata. Do tej pory w sprawie odbyły się zaledwie 2 rozprawy. Została także zasięgnięta opinia biegłego sądowego. Należy także przyjąć, iż w tym czasie dochodziło do nadmiernego wydłużania okresów dzielących kolejne czynności zmierzające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy – zwłaszcza techniczne lub nieskomplikowane, a niezbędne dla nadania prawidłowego biegu sprawie - ponad rozsądne miary, a także do wadliwej organizacji toku postępowania i okresowego zaniku aktywności Sądu Rejonowego, co podważało konstytucyjne, konwencyjne i proceduralne dyrektywy osądzania w rozsądnym terminie spraw sądowych. Pierwszą przewlekłością był okres od dnia 20.01.2016 r. do dnia 20.04.2016 r. kiedy to Sąd nie podejmował żadnych działań, po czym wyznaczony został nowy sędzia referent. Kolejno musiało upłynąć 1,5 miesiąca, aby nowy sędzia skierował odezwę do biegłego. Nie można uznać za usprawiedliwione okresy czasu, które upływały od dnia wydania zarządzeń do ich wykonania. Każdorazowo bowiem czas ten wydłużony był ponad racjonalne miary. Wykonanie zarządzenia zawierającego odezwę do biegłego zajęło Sądowi prawie miesiąc. Od dnia 5 września 2016 r., kiedy to przydzielono sprawę z powrotem do referatu SSR Magdaleny Żak musiało upłynąć znowu 2,5 miesiąca, aby wydać proste technicznie zarządzenie o doręczeniu opinii pełnomocnikom stron. Sąd Rejonowy miał także problemy z prawidłowym doręczaniem przesyłek, co skutkowało koniecznością ich ponownej ekspedycji i nadmiernie wydłużało postępowanie. Nawet jednak, wobec wydania zarządzenia o powtórnym doręczeniu przesyłki, trzeba było oczekiwać 2 miesiące na jego wykonanie. Natomiast od złożenia przez biegłego opinii uzupełniającej do akt, upłynęło 1,5 miesiąca zanim akta te przedłożone zostały sędziemu referentowi. Kolejno musiały upłynąć aż 2 miesiące, aby wydane zostało postanowienie dot. przyznania wynagrodzenia biegłemu i 1,5 miesiąca aby zarządzenie dot. tego postanowienia zostało wykonane. Niczym nieuzasadniony jest także okres 8 miesięcy, w ciągu którego akta znajdowały się w dyspozycji biegłego, bowiem okres ten wydaje się nazbyt długi, w porównaniu do czasu wydawania wcześniejszych opinii w sprawie. Należy mieć także na uwadze, iż Sąd tylko 1 raz, zarządzeniem z dnia 18 października 2018 roku ponaglił biegłego do zwrotu akt, a ostatecznie akta zwrócone zostały dopiero 11 lutego 2019 r. Również fakt zagubienia pisma pełnomocnika strony pozwanej datowanego na 5 czerwca 2019 r. spowodował nieuzasadnioną przewłokę w sprawie. Od dnia wydania zarządzenia 13 lipca 2019 r. o dołączeniu ww. pisma do dnia kiedy wydano zarządzenie o zwrócenie się do pełnomocnika o ponowne jego przesłanie upłynęło, aż 3 miesiące, po czym ostatecznie, w listopadzie, pismo odnalazło się.

Godzi się w tym kontekście podkreślić, że skuteczność i efektywność ochrony sądowej udzielanej w postępowaniu cywilnym wymaga nie tylko tego, by konkretyzacja uprawnień i obowiązków podmiotów prawa w rozstrzygnięciu sądowym była merytorycznie prawidłowa, lecz także tego, by orzeczenie to było wydane możliwie jak najszybciej. Im dłużej bowiem trwa postępowanie, tym niższa jest dla stron (uczestników) realna wartość osiągniętego w nim rezultatu. Zgodnie z art. 6 § 1 k.p.c., sąd zobligowany jest dążyć do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki i powinien aktywnie przeciwdziałać przewlekłości postępowania.

Dostatecznego usprawiedliwienia zaistniałego stanu rzeczy nie mogła stanowić powołana w odpowiedzi na skargę trudna sytuacja kadrowa w I Wydziale Cywilnym. Tego rodzaju okoliczność świadczyć może jedynie o braku zawinienia po stronie konkretnych osób np. sędziów lub referendarzy, którym sprawę przydzielono do rozpoznania lub pracowników, którym powierzono wykonanie poszczególnych zarządzeń. Wina wskazanych osób nie stanowi natomiast przesłanki stwierdzenia przewlekłości postępowania. Obowiązek rozpoznania sprawy przez sąd w rozsądnym terminie polega na takiej organizacji systemu jurysdykcyjnego, aby właściwe sądy mogły podołać rozstrzyganiu spraw sądowych w rozsądnych terminach. Wyraźnie akcentowane jest to w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, gdzie wskazuje się, że to Państwo ma obowiązek zorganizowania warunków należytego sprawowania władzy jurysdykcyjnej, w tym zapewnienia optymalnej obsady kadrowej sądów, tak aby nie dochodziło do przewlekłości postępowania (por. np. wyrok ETPCz 32734/96 z 21 grudnia 2000 r. Wasilewski przeciwko Polsce). Przewlekłość postępowania ma więc charakter obiektywny w tym sensie, że jest oderwana od kwestii „zawinienia” organu prowadzącego to postępowanie, zaś powinnością Państwa jest podjęcie takich działań organizacyjnych, legislacyjnych i finansowych, by sprawy toczyły się bez zbędnej zwłoki. Stąd też braki kadrowo-organizacyjne ani nadmierne obciążenie pionu orzeczniczego lub pracowników sekretariatu, będące skutkiem dużego wpływu spraw i niedostatecznej obsady etatów orzeczniczych i urzędniczych nie mogą usprawiedliwiać pozbawienia strony prawa do sprawnego rozpoznania jej sprawy (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2006 r., III SPP 154/05, OSNP 2006 nr 21-22, poz. 342 oraz z dnia 21 marca 2006 r., III SPP 13/06, OSNP 2007 nr 7-8, poz. 121).

W świetle powyższych uwag objęte skargą postępowanie trwało niewątpliwie znacznie dłużej, aniżeli powinno w okolicznościach rozpatrywanej w nim sprawy i jako takie dotknięte było przewlekłością w rozumieniu art. 2 powołanej ustawy, której zaistnienie Sąd Okręgowy stwierdził, orzekając jak w punkcie 1. sentencji niniejszego postanowienia na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji, na podstawie art. 12 § 4 ustawy, Sąd Okręgowy przyznał skarżącemu od Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie 2000,00 zł. Zgodnie bowiem ze wskazaną regulacją uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika - od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2000 do 20 000 złotych. Wysokość sumy pieniężnej, w granicach wskazanych w zdaniu pierwszym, wynosi nie mniej niż 500 złotych za każdy rok dotychczasowego trwania postępowania, niezależnie od tego, ilu etapów postępowania dotyczy stwierdzona przewlekłość postępowania. Mając na uwadze, iż postępowanie w sprawie toczy się ponad 4 lata, Sąd Okręgowy uznał za zasadne zasądzenie na rzecz skarżącego kwoty 2500 zł, która odpowiada dolnej granicy ustawowego przedziału kwotowego, oddalając dalej idące żądanie , uznając je za nieadekwatne choćby z porównania wartości dochodzonego roszczenia . Na obecnym etapie – wobec wyznaczenia terminu rozprawy brak jest podstaw do wydawania zarządzeń , które miałyby doprowadzić do jak najszybszego zakończenia sprawy , albowiem temu służy wyznaczona rozprawa.

Wobec zasadności skargi skarżący mógł również domagać się zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł, to jest w stawce minimalnej ustalonej stosownie do przedmiotu sprawy w oparciu o § 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), o czym orzeczono w pkt 3. sentencji.

O zwrocie uiszczonej przez skarżącego opłaty od skargi orzeczono w pkt 4. Sentencji stosownie do treści art. 17 ust. 3 ustawy.

SSO Beata Tabaka SSO Katarzyna Biernat - Jarek SSO Magdalena Meroń - Pomarańska