Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 lutego 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił A. P. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2018r., poz. 1270 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 lutego 2019r., która nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania na dalszy okres renty, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jej przyznania, w szczególności stan jego zdrowia nie uległ poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast w myśl art. 61 – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonego powoduje jego całkowitą bądź częściową niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji:

- neurologa,

- kardiologa,

- chirurga, specjalisty rehabilitacji,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia:

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową z objawami stenozy kanału kręgowego,

- przewlekły zespół bólowy lędźwiowo – krzyżowy objawowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi,

- wadę rozwojową w postaci rozczepu kości krzyżowej od S1 do S3

- nadciśnienie tętnicze ESC II farmakologicznie kontrolowane,

- przebyty uraz prawego stawu barkowego.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy, przy czym niezdolność ta będzie trwała do czerwca 2021r. Jak wskazali biegli sądowi, stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie.

Występujące u ubezpieczonego schorzenia powodują bóle i zawroty głowy, ograniczenie nieruchomości kręgosłupa, przewlekły zespół bólowy lędźwiowo – krzyżowy, zaburzenia chodu, bóle prawego barku oraz obniżenie tolerancji wysiłku. Powodują istotne upośledzenie sprawności psychofizycznej ustroju i zdolności zatrudnienia. Biegli podali także, że w przypadku ubezpieczonego praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, w złych warunkach atmosferycznych nasila dolegliwości i niekorzystny postęp schorzeń. W tej sytuacji, w przypadku ubezpieczonego przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, praca w złych warunkach atmosferycznych oraz praca wymagająca pełnej sprawności psychofizycznej.

- dowód – biegłych sadowych ( k. 19 - 20 ).

Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do powyższej opinii. Także Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii biegłych sadowych i pozytywnie ją ocenił.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję.

Orzeczono też o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, albowiem dysponował on co do zasady tą samą dokumentacją medyczną, co biegli sądowi, a zatem miał podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz