Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 5 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu X Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Paweł Wiśniewski

Protokolant: Paula Ulida

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2019 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko Zarządcy masy sanacyjnej (...) S.A. w restrukturyzacji we W.

o ustalenie

I. ustala, że bezskuteczne było oświadczenie (...) S.A. we W. z dnia 29 sierpnia 2018 r. o podwyższeniu ceny z 217,90 zł do 365 zł netto za jedną MWh energii elektrycznej sprzedawanej na podstawie zawartej ze stroną powodową umowy sprzedaży energii elektrycznej nr (...) z dnia 27 września 2017 r.;

II. zasądza od (...) S.A. w restrukturyzacji we W. na rzecz strony powodowej kwotę 37.030 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 624/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 stycznia 2019 r. strona powodowa (...) S.A. w W. wniosła o ustalenie, że oświadczenie strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą we W. z dnia 29 sierpnia 2018 r. o podwyższeniu ceny za jedną MWh energii elektrycznej sprzedawanej na podstawie umowy sprzedaży energii elektrycznej nr (...) zawartej przez (...) z (...) w dniu 27 września 2017 r. z 217,90 zł do 365 zł netto było bezskuteczne.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że opisana powyżej podwyżka ceny energii nie posiadała podstawy ani umownej, ani ustawowej. Co więcej, została dokonana w sposób całkowicie arbitralny, bez nawet próby uzasadnienia, dlaczego musi ona nastąpić w takim a nie innym wymiarze.

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2019 r. Sąd zawiesił postępowanie z uwagi na otwarcie postępowanie sanacyjnego pozwanej spółki i ustanowienie zarządcy w postępowaniu restrukturyzacyjnym (k. 72).

Postanowieniem z dnia 4 września 2019 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie po stronie pozwanej zarządcę masy sanacyjnej (...) S.A. w restrukturyzacji oraz podjął postępowanie z udziałem zarządcy (k. 77).

W odpowiedzi na pozew Zarządca masy sanacyjnej (...) S.A. w restrukturyzacji wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazał, że oświadczenie z dnia 29 sierpnia 2018 r. było spowodowane wzrostem kosztów wpływających na koszt energii elektrycznej, który był rezultatem zmiany przepisów, tj. uchwalenia Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji.

Między stronami procesu bezsporne (przyznane bądź niezaprzeczone przez stronę przeciwną) były następujące fakty:

Strona powodowa (...) S.A. w W. jest operatorem zakładu przemysłowego - odlewni, w którym prowadzone są prace związane z produkcją zespołów przeniesienia napędu, odlewnictwem żeliwa oraz obróbką metalu. Zakład powódki jest wysoce energochłonny i w celu zapewnienia mu ciągłości produkcji i utrzymania ruchu konieczne jest zaopatrzenie go w energię elektryczną, która wykorzystywana jest do zasilania znajdującego się w zakładzie parku maszynowego.

We wrześniu 2017 r. strona powodowa prowadziła ze spółką (...) S.A. we W. negocjacje w sprawie zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej dla przedsiębiorstwa powódki.

W dniu 22 września 2017 r. pracownik spółki (...) przesłał stronie powodowej projekt umowy. Zgodnie z § 4 ust. 3 projektu, zmiana umowy w zakresie ceny energii elektrycznej była dopuszczalna w szczególności w przypadku zmian przepisów prawa skutkujących modyfikacją obowiązków już istniejących lub nałożeniem na sprzedawcę dodatkowych obowiązków powodujących wzrost uzasadnionych kosztów działalności koncesjonowanej sprzedawcy, w tym w szczególności wzrost kosztów wpływających na kalkulację cen energii elektrycznej lub opłat. W ust. 4 tego paragrafu wskazano, że sprzedawca poinformuje klienta na piśmie o podwyższeniu ceny lub stawek opłat za energię elektryczną dostarczaną na podstawie Umowy i wskaże zmiany przepisów prawa stanowiące podstawę tej korekty. Co więcej, nowe ceny energii elektrycznej lub stawki opłat obowiązują od chwili wejścia w życie zmian przepisów prawa uzasadniających ich podwyższenie.

W odpowiedzi na otrzymany projekt umowy strona powodowa w drodze wiadomości e-mail z dnia 25 września 2017 r. wyraziła brak akceptacji dla treści postanowienia § 4 ust. 3 projektu umowy, wskazując, że umożliwia on stronie pozwanej podniesienie ceny energii elektrycznej w każdej chwili. Strona powodowa wskazała, że akceptuje zmianę ze względu na nowelizację ustawy prawnej, ale nie zgadza się na podwyżkę w trakcie trwania umowy.

W odpowiedzi na uwagi strony powodowej pracownik pozwanej wysłała propozycję zmiany § 4 ust. 3 projektu umowy na brzmienie: „Zmiany Umowy w zakresie cen są dopuszczalne w przypadku zmiany kosztów wpływających na kalkulację cen energii elektrycznej, a w szczególności w przypadku zmian w przepisach prawnych dotyczących podatku VAT lub podatku akcyzowego lub wprowadzenia lub zmiany innych opłat lub podatków związanych z energią elektryczną lub zmiany przepisów prawa skutkującej wzrostem kosztów wpływających na koszt energii elektrycznej. W takich przypadkach ceny za energię elektryczną dostarczoną na podstawie umowy ulegają automatycznie korekcie o wartość wynikającą z powyższych zmian.”

Ponadto w trakcie negocjacji strona pozwana wysłała ofertę współpracy z warunkami umowy, w tym w zakresie zasad wynagradzania i zmieniania ceny za jedną MWh energii elektrycznej. Treść oferty w tym zakresie miała następujące brzmienie: „Zmiany Umowy w zakresie cen są dopuszczalne w przypadku zmiany kosztów wpływających na kalkulację cen energii elektrycznej, a w szczególności w przypadku zmian w przepisach prawnych dotyczących podatku VAT lub podatku akcyzowego lub wprowadzenia lub zmiany innych opłat lub podatków związanych z energią elektryczną lub zmiany przepisów prawa skutkującej wzrostem kosztów wpływających na koszt energii elektrycznej. W takich przypadkach ceny za energię elektryczną dostarczoną na podstawce umowy ulegają automatycznie korekcie o wartość wynikającą z powyższych zmian Sprzedawca informuje Klienta na piśmie o korekcie ceny energii elektrycznej dostarczanej na podstawie Umowy, wskazując równocześnie na zmiany przepisów prawa stanowiące podstawę tej korekty. Nowe ceny energii elektryczne} będą obowiązujące dla Sprzedawcy i Klienta od chwili wejścia w życie wyżej wymienionych oraz przepisów prawa stanowiących podstawę do ich korekty.”

Następnie strona powodowa zaproponowała usunięcie z treści § 4 ust. 3 zwrotu „w szczególności”, na co przystała strona pozwana.

W dniu 27 września 2017 r. strony zawarły umowę, a ostateczne treść § 4 ust. 3 została ukształtowana następująco: „Zmiany Umowy w zakresie cen są dopuszczalne w przypadku zmiany kosztów wpływających na kalkulację cen energii elektrycznej, w przypadku zmian w przepisach prawnych dotyczących podatku Vat lub podatku akcyzowego lub wprowadzenia lub zmiany innych opłat lub podatków związanych z energią elektryczną lub zmiany przepisów prawa skutkującej wzrostem kosztów wpływających na koszt energii elektrycznej. W takich przypadkach ceny za energię elektryczną dostarczoną na podstawie umowy ulegają automatycznie korekcie o wartość wynikającą z powyższych zmian.”

Strony wykonywały umowę do sierpnia 2018 r.

W dniu 17 sierpnia 2018 r. zarząd (...) S.A. podjął uchwałę, w której podwyższył dla wszystkich grup taryfowych cenę 1 MWh energii elektrycznej z 217,90 zł do 365 zł netto.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2018 r., doręczonym powódce w dniu 26 września 2018 r., spółka (...) poinformowała o wprowadzonych zmianach. Wskazano, że aktualizacja cen była konsekwencją uchwalenia Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 dnia 14 marca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (...). Pozwana poinformowała, że uchwalenie dyrektywy spowodowało wzrost cen uprawnień do emisji CO ². W piśmie nie wskazano dlaczego podwyżka cen nastąpiła w takim wymiarze.

Strona pozwana wystawiła powódce trzy faktury z wykorzystaniem nowej stawki:

- nr (...) z dnia 8 listopada 2018 r., w której określiła łączną cenę sprzedaży 972,975 MWh energii elektrycznej na kwotę 355.135,88 zł netto,

- nr (...) z dnia 7 grudnia 2018 r., w której określiła łączną cenę sprzedaży 888,90 MWh energii elektrycznej na kwotę 324.470,40 zł netto

- nr (...) z dnia 7 stycznia 2019 r., w której określiła łączną cenę sprzedaży 724.178 MWh energii elektrycznej na kwotę 264.324,97 zł netto (dalej łącznie jako „Faktury").

Pismem z dnia 28 listopada 2018 r. strona powodowa poinformowała (...) S.A. o bezskuteczności podwyższenia ceny oraz wniosła o skorygowanie faktur do kwot wynikających z dotychczasowej ceny jednostkowej.

W dniu 29 listopada 2018 r. strona powodowa otrzymała od pozwanej pismo, w którym podmiot ten wezwał powódkę do zapłaty zaległych kwot wynikających z faktur i pod rygorem odcięcia dostaw prądu i energii elektrycznej do zakładu strony powodowej.

Strona powodowa wypowiedziała umowę z (...) S.A. ze skutkiem na dzień 31 marca 2019 r.

Sąd przypomina, że przedmiotem postępowania mogły być jedynie fakty powołane przez strony procesu. Wyłącznie fakty powszechnie znane sąd bierze bowiem pod uwagę nawet bez powołania się na nie przez strony (art. 228 § 1 k.p.c.). Jedynym źródłem ustalonych faktów nie mogłyby być natomiast zgłaszane w sprawie dowody. Postępowanie dowodowe służy bowiem tylko weryfikowaniu twierdzeń stron o faktach, które są istotne (art. 227 k.p.c.) oraz sporne (art. 229 k.p.c.), a nie „odnajdywaniu” faktów istotnych dla rozstrzygnięcia (por. uzasadnienia wyroków Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2016 r. (VI ACa 681/15) oraz z dnia 5 grudnia 2016 r. (VI ACa 1676/16), opublikowane na Portalu Orzeczeń Sądów Powszechnych). Skoro pominięciu podlegały fakty, których zgłoszenie byłoby spóźnione, to tym bardziej nie mogły być brane pod uwagę (z zastrzeżeniem wyjątku z art. 213 § 1 k.p.c.) fakty, których żadna ze stron nie powołała.

Zgodnie z zasadami da mihi factum dabo tibi ius oraz iura novit curia, sąd stosuje odpowiednie przepisy prawne, bez względu na to czy strony się na nie powołały, ale wyłącznie w granicach faktów powołanych przez strony. Ryzyko związane z zaniechaniem powołania faktów, które są istotne, ponosi zaś strona, która z danych faktów mogłaby wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne, a więc na której spoczywałby ciężar ich udowodnienia (art. 6 k.c.). Ewentualne braki w podstawie faktycznej co do zasady nie stanowią przy tym przeszkody do wydania wyroku. Od dnia 5 lutego 2005 r. rozprawa ulega bowiem zamknięciu po przeprowadzeniu dowodów (art. 224 § 1 k.p.c. w obecnym brzmieniu), a nie gdy sąd uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną (art. 224 § 1 w brzmieniu obowiązującym do dnia 4 lutego 2005 r.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa wniosła o ustalenia bezskuteczności oświadczenia woli pozwanej spółki w oparciu o art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Strona powodowa niewątpliwie posiadała interes prawny w wytoczeniu powództwa, który w rozumieniu art. 189 k.p.c. występuje wtedy, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa, gdy określona sytuacja zagraża naruszeniem uprawnień powoda bądź też stwarza wątpliwość co do ich istnienia, czy realnej możliwości realizacji. Wynik postępowania o ustalenie powinien doprowadzić do usunięcia wątpliwości i zapewnienia powodowi ochrony albo definitywnego zakończenia istniejącego sporu, ewentualnie zapobiegnięcia niebezpieczeństwu zaistnienia takiego sporu w przyszłości. Definitywne ustalenie w przedmiocie skuteczności oświadczenia woli z dnia 29 sierpnia 2018 r., zmieniającego istotne elementy łączącej strony sporu umowy, miało na celu zakończenie stanu niepewności istniejącego w sferze uprawnień stron umowy.

Bezspornymi między stronami pozostawały zarówno okoliczności związane z procesem negocjacji oraz zawarciem umowy sprzedaży energii elektrycznej z dnia 27 września 2017 r., treść umowy, jak i fakt złożenia spółkę (...) oświadczenia z dnia 28 sierpnia 2018 r. w przedmiocie podwyższenia ceny z 217,90 zł do 365 zł netto za jedną MWh.

Rzeczą Sądu w niniejszym postępowaniu była zatem interpretacja postanowień umownych stanowiących podstawę do zmiany umowy w zakresie ceny. Strony prezentowały bowiem odmienne rozumienie postanowień umowy istotnych z puntu widzenia zgłoszonego roszczenia.

Zasady interpretacji umów i oświadczeń woli zostały unormowane w art. 65 k.c. Zgodnie z tym przepisem oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§1), a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§2).

W piśmiennictwie i judykaturze podkreśla się, iż na tle przepisu art. 65 k.c. przyjęta została tzw. kombinowana metoda wykładni oświadczeń woli. Metoda ta przyznaje pierwszeństwo - w wypadku oświadczeń woli składanych innej osobie - temu znaczeniu oświadczenia woli, które rzeczywiście nadały mu obie strony w chwili jego złożenia (subiektywny wzorzec wykładni). Podstawą tego pierwszeństwa jest zawarty w art. 65 § 2 k.c. nakaz badania raczej, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierania się na dosłownym jej brzmieniu.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, iż stosowanie metody kombinowanej do oświadczeń woli obejmuje zasadniczo dwie fazy. W pierwszej fazie sens oświadczenia woli ustala się, mając na uwadze rzeczywiste ukonstytuowanie się znaczenia między stronami. Na tym etapie wykładni priorytetową regułę interpretacyjną oświadczeń woli składanych indywidualnym adresatom stanowi zatem rzeczywista wola stron. Zastosowanie tej reguły wymaga wyjaśnienia, jak strony rzeczywiście rozumiały złożone oświadczenie woli, a w szczególności, jaki sens łączyły z użytym w oświadczeniu woli zwrotem lub wyrażeniem. W razie ustalenia, że były to te same treści myślowe, pojmowany zgodnie sens oświadczenia woli trzeba uznać za wiążący. Jeżeli natomiast okaże się, że strony nie przyjmowały tego samego znaczenia oświadczenia woli, konieczne jest przejście do drugiej fazy wykładni (obiektywnej), w której właściwy dla prawa sens oświadczenia woli ustala się na podstawie przypisania normatywnego, czyli tak, jak adresat sens ten zrozumiał i rozumieć powinien. Za wiążące uznać trzeba w tej fazie wykładni takie rozumienie oświadczenia woli, które jest wynikiem starannych zabiegów interpretacyjnych adresata. Decydujący jest normatywny punkt widzenia odbiorcy, który z należytą starannością dokonuje wykładni zmierzającej do odtworzenia treści myślowych osoby składającej oświadczenie woli. Przeważa tu zatem ochrona zaufania odbiorcy oświadczenia woli nad wolą, a ściślej nad rozumieniem nadawcy. Nadawca bowiem formułuje oświadczenie i powinien uczynić to w taki sposób, aby było ono zgodnie z jego wolą zrozumiane przez odbiorcę. Wykładnia obiektywna sprzyja pewności stosunków prawnych, a tym samym i pewności obrotu prawnego (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 1995 r., III CZP 66/95, OSNC 1995/12/168, i z dnia 24 maja 2005 r., V CK 655/04, LEX nr 152449).

Podstawę żądania zgłoszonego w pozwie stanowiła treść postanowienia umownego zawartego w § 4 ust. 3 umowy, dotyczącego określenia przypadków zmiany umowy w zakresie cen. Z niezaprzeczonych okoliczności faktycznych przedstawionych w pozwie wynika, że postanowienie to było przedmiotem negocjacji pomiędzy stronami przed zawarciem umowy, a z przebiegu negocjacjo wynika, że przy sformułowaniu jego ostatecznego brzmienia stronom towarzyszył zamiar ustalenia, że zmiana ceny dopuszczalna jest jedynie w wypadku takiej zmiany kosztów wpływających na kalkulację cen energii elektrycznej, która polega na zmianie w przepisach prawnych dotyczących podatku Vat lub podatku akcyzowego lub wprowadzeniu lub zmianie innych opłat lub podatków związanych z energią elektryczną lub zmianie przepisów prawa skutkującej wzrostem kosztów wpływających na koszt energii elektrycznej.

Strony sporu łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej, do której w myśl art. 555 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego o sprzedaży rzeczy. W myśl art. 536 § 1 k.c., cenę można określić przez wskazanie podstaw do jej ustalenia. Zgodnie z art. 536 § 2 k.c., jeżeli z okoliczności wynika, że strony miały na względzie cenę przyjętą w stosunkach danego rodzaju, poczytuje się w razie wątpliwości, że chodziło o cenę w miejscu i czasie, w którym rzecz ma być kupującemu wydana.

Podstawy do ustalenia ceny mogą być określone w umowie sprzedaży różnie. Najmniej wątpliwości budzą podstawy czysto obiektywne, a więc takie, które zgodnie z intencją stron mają pozwalać na określenie ceny w oderwaniu od bezpośredniego czynnika woli jakiejkolwiek innej osoby (jednej ze stron albo osoby trzeciej). Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika natomiast , że podstawy do ustalenia ceny sprzedaży muszą być stabilne i konkretne, określone w sposób stanowczy i jednoznaczny, a dane niezbędne do jej ustalenia – uzgodnione przez strony (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2010 r., I CSK 505/09, LEX nr 607239; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., III CSK 20/08, LEX nr 560575; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2004 r., V CK 291/04, LEX nr 137335; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1992 r., III CZP 154/91).

Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę zarówno treść umowy, jak i przebieg negocjacji prowadzonych przez strony, w wyniku których umowa została zawarta, pozwana spółka nie była uprawniona do jednostronnej zmiany warunków umowy z uwagi na konsekwencją uchwalenia Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 dnia 14 marca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (...).

Strony jednoznacznie określiły, że cena mogła ulec zmianie bez ponownej negocjacji i zmiany umowy, za zgodą obu stron, jedynie w wypadku, gdy nastąpiła zmiana przepisów prawa, które wprost wpływają na zmianę ceny. Oświadczenie spółki (...) nie odwoływało się do żadnego konkretnego przepisu prawnego, którego wejście w życie skutkowałoby wprost zmianą ceny energii elektrycznej, a jedynie do zmiany kosztów wynikającej z innej sytuacji na rynku sprzedaży energii elektrycznej w związku ze zmianą prawa unijnego.

W ocenie sądu kwestionowane w pozwie oświadczenie strony pozwanej było bezskuteczne, gdyż nie znajdowało podstaw w umowie stron, ani w przepisach prawa. Żadna z przesłanek, określonych przez strony w § 4 ust. 3 nie została w opisywanym stanie faktycznym spełniona. Strona pozwana w oświadczeniu z dnia 27 sierpnia 2018 r. nie powołała się bowiem ani na zmianę przepisów prawa, która podwyższałaby lub wprowadzałaby nowy podatek lub opłatę, skutkująca wzrostem kosztów działalności operacyjnej sprzedawcy energii.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Koszty postępowania w punkcie II wyroku zasądzono bezpośrednio od spółki (...) S.A. w restrukturyzacji, a nie od zarządcy masy sanacyjnej, tj. od podmiotu będącego stroną umowy, na gruncie W pierwszej kolejności wskazać należy, że legitymacja bierna pozwanego Zarządcy wynikała z art. 311 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego przyjmuje się, że syndyk (w postępowaniu upadłościowym) jest zastępcą pośrednim, który działa w procesie we własnym imieniu ale na rzecz innego podmiotu (art. 144 ust. 2 i art. 160 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe). Przyjmuje się, że upadły traci legitymację do występowania w sprawach dotyczących masy, pozostaje natomiast stroną w znaczeniu materialnoprawnym, jako podmiot stosunku prawnego, z którego wyniknął spór. Brak legitymacji formalnej nie jest bowiem równoznaczny z brakiem zdolności prawnej, tj. zdolności bycia podmiotem praw i obowiązków, a syndyk prowadzi postępowanie sądowe na rzecz upadłego. Świadczenia stanowiące przedmiot postępowania zasądzane są na rzecz lub od strony w znaczeniu materialnym, nie zaś od czy na rzecz syndyka (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2017 r., IV CSK 379/16; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2011 r., V CZ 37/11; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2009 r., III CSK 244/08; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2004 r., IV CK 86/04). Analogiczna sytuacja zachodzi w wypadku podmiotu, wobec którego otwarto postępowanie sanacyjne, oraz zarządcy ustanowionego w postępowaniu sanacyjnym, który postępowania sądowe prowadzi w imieniu własnym, lecz na rzecz dłużnika (art. 311 ust. 1 zd. drugie Prawa restrukturyzacyjnego).

Skoro zaś pozwany Zarządca działał jako zastępca pośredni dłużnika w postępowaniu sanacyjnym, to obowiązek zwrotu tych kosztów spoczywał na spółce (...) jako stronie stosunku materialnoprawnego, z którym było związane powództwo.

Strona powodowa poniosła koszty obejmujące opłatę od pozwu (23.396 zł), wynagrodzenie radcy prawnego (10.800 zł - § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Dodatkowo w postępowaniu zabezpieczającym strona powodowa poniosła koszty obejmujące opłatę od wniosku (100 zł; uiszczono 400 zł, ale wniosek dotyczył tylko jednego roszczenia, a jedynie wskazano cztery różne sposoby zabezpieczenia), wynagrodzenie radcy prawnego (2.700 zł - § 2 pkt 7 w zw. z § 8 ust. 1 pkt 6 oraz w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł)