Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla W. M.w W., XVI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Tomasz Niewiadomski

Protokolant: Paulina Narucka

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2019 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nr (...)przy ul. (...) w W. (REGON: (...))

przeciwko P. M.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 14 828,31 zł (czternaście tysięcy osiemset dwadzieścia osiem złotych i trzydzieści jeden groszy);

II.  powództwo oddala w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nr (...)przy ul. (...) w W. na rzecz pozwanego P. M. kwotę 4 417 (cztery tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nr (...)przy ul. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M.w W. kwotę 11 435,61 zł (jedenaście tysięcy czterysta trzydzieści pięć złotych i sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt XVI C 67/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 stycznia 2014 roku ( data prezentaty k. 1) powód - Wspólnota Mieszkaniowa (...) nr (...)przy ul. (...) w W. - wniósł o zasądzenie od pozwanego - P. M. - kwoty 70 180,50 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Przedmiotem żądania pozwu było także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwany P. M. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W.. Własność tego lokalu nabył on na mocy umowy z dnia 12 sierpnia 2005 roku od C..com sp. z o.o. z siedzibą w W..

Poprzednik prawny pozwanego użytkował pomieszczenie pralni w budynku przy ul. (...), które znajduje się pod ww. lokalem. Po nabycia własności lokalu pozwany objął w posiadanie także i pomieszczenie znajdującej się pod nim pralni.

W ocenie powoda pozwany nie posiada tytułu prawnego do korzystania z ww. pomieszczenia pralni. Z tego względu składał on pozwanemu propozycje zawarcia umowy najmu tej pralni. Tym niemniej ostatecznie nie zostały one zaakceptowane.

Jako podstawę prawną roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie powód wskazał art. 225 kc w zw. z art. 224 § 2 kc. Na kwotę dochodzoną pozwem składały się: wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z ww. pomieszczenia pralni w okresie od stycznia 2011 roku do grudnia 2013 roku w wysokości 58 923,68 złotych oraz odsetki za zwłokę w wysokości 11 256,82 złote. Z ostrożności procesowej wskazał, iż podstawę jego roszczenia mogą stanowić przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu ( pozew k. 1 – 3).

W odpowiedzi na pozew P. M. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazano, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

W pierwszej kolejności zakwestionowano sam fakt korzystania przez pozwanego z pomieszczenia ww. pralni w okresie objętym pozwem gdyż osobą, która miała ww. pomieszczenie w faktycznym władztwie, był M. Ś. (1), prowadzący tam hostel.

W drugiej kolejności wskazano, iż pozwany nie zajął ww. pomieszczenia samowolnie gdyż ta część nieruchomości została zaadaptowana na cele mieszkalne i przyłączona do lokalu nr (...) za zgodą powoda jeszcze przez poprzedniego właściciela lokalu nr (...). Od tego czasu stanowi z nim funkcjonalną całość. W takiej postaci pozwany nabył już ww. lokal.

Poza tym Wspólnota nalicza i pobiera opłaty od tego pomieszczenia wraz z opłatami za lokal od około 10 lat. Lokal nr (...) ma bowiem powierzchnię 66,20 m ², piwnica 3,7 m ², a pralnia 17,3 m ², a więc łącznie daje to powierzchnię 87,20 m ². Właśnie od tej powierzchni, tj. 87,20 m ², powodowa Wspólnota mieszkaniowa naliczała opłaty eksploatacyjne pobierane od pozwanego.

Ponadto zakwestionowano autentyczność rachunków wystawionych przez powoda gdyż D. C., która je rzekomo przygotowała, do końca 2012 roku w ogóle nie współpracowała z powodem ( odpowiedź na pozew k. 78 – 81).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie. W piśmie z 9 maja 2014 roku ( data prezentaty) powód zaprzeczył temu, że pomieszczenie pralni w budynku Grottgera 11, stanowiło całość funkcjonalną z lokalem pozwanego. Ponadto w e-mailu z dnia 23 kwietnia 2010 roku pozwany zaproponował zawarcie umowy najmu ww. pralni na okres 10 lat. Powyższa wiadomość miała świadczyć o tym, że pozwany doskonale zdawał sobie sprawę z braku tytułu prawnego do korzystania z omawianej pralni.

Poza tym Powiatowy Inspektor Nadzoru B. postanowieniami z 20 września 2012 roku wstrzymał korzystanie z tego pomieszczenia z uwagi na to, że zmiana sposobu użytkowania została dokonana bez zgody organu administracji architektoniczno – budowlanej.

Zwrócono także uwagę na to, że hostel w lokalu nr (...) prowadził pozwany i nie zgłaszał on powodowi faktu rzekomego zajmowania pralni przez osoby trzecie. W ocenie powoda pozwany w pralni prowadził działalność usługowo – handlową ( pismo przygotowawcze k. 130 – 133).

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2016 roku pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut potrącenia kwoty dochodzonej pozwem z należnościami pozwanego wobec powoda:

1.  w kwocie 11 088 złotych z tytułu nadpłaty zaliczki na opłaty eksploatacyjne za okres od 1 sierpnia 2005 roku do 1 sierpnia 2016 roku. Należności te miały wynikać z faktu, iż opłaty naliczono pozwanemu od powierzchni 87,2 m ², podczas gdy powierzchnia jego lokalu to 66,2 m ²;

2.  w kwocie (...),17 tytułem wyegzekwowanych w zbyt wysokiej kwoty w sprawie egzekucyjnej Km 4000/14 przez komornika sądowego M. H.. Postępowanie to dotyczyło egzekucji wyroku wydanego przez tut. Sąd w sprawie XVI C 68/14;

3.  w kwocie 3975 złotych tytułem kosztów procesu zasądzonych od powoda na rzecz pozwanego w sprawie XVI C 68/14 ( pismo przygotowawcze k. 341 - 343).

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 14 grudnia 2016 roku pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut potrącenia z należnościami powoda kwoty 50 000 złotych z tytułu nakładów poniesionych na roboty polegające na adaptację pomieszczeń piwnicznych i pralni celem przyłączenia ich do lokalu nr (...) przy ul. (...) w W.. Powyższą wierzytelność pozwany miał nabyć na mocy umowy cesji od J. K. ( pismo k. 425; oświadczenie o potrąceniu k. 426; umowa cesji wierzytelności k. 427).

W piśmie z 6 lutego 2017 roku pełnomocnik powoda częściowo uznał zasadność zarzutu potrącenia dokonanego przez pozwanego w zakresie kwoty 14 828,31 złotych. Składała się na nią kwota:

a.  7 483,65 złotych z tytułu wyegzekwowanych w zbyt wysokiej kwocie należności w sprawie egzekucyjnej Km 4000/14 przez komornika sądowego M. H.,

b.  3 369,66 złotych z tytułu kosztów w sprawie XVI C 68/14,

c.  (...) z tytułu kosztów zasądzonych w sprawie XVI C 248/11.

Podniesiono także zarzut przedawnienia roszczeń J. K. z tytułu nakładów poniesionych na roboty polegające na adaptację pomieszczeń piwnicznych i pralni celem przyłączenia ich do lokalu nr (...) przy ul. (...) w W.. Podniesiono także zarzuty co do ważności ww. umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy pozwanym a J. K..

Ponadto zakwestionowano także to by miały miejsce nadpłaty dokonywanych przez pozwanego z tytułu opłat eksploatacyjnych. W ocenie powoda pozwany miał w ogóle nie uiszczać tych opłat ( pismo przygotowawcze k. 443 – 445v).

Na rozprawie w dniu 20 grudnia 2019 roku pełnomocnik powoda cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 14 828,31 złotych. W pozostałym zakresie podtrzymywał powództwo. Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa ( protokół rozprawy k. 770 – 770v).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Właściciele lokali położonych w budynku przy ul. (...) oznaczonym numerami 7, 9, 9a i 11 w W. tworzą wspólnotę mieszkaniową. Powyższy budynek został zbudowany jeszcze przed II wojną światową i jest zlokalizowany na działce o numerze (...), z obrębu (...), o powierzchni 1394 m ², dla której jest prowadzona księga wieczysta (...) ( okoliczność bezsporna).

Księga wieczysta dla stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu nr (...) położonego w budynku ul. (...) ma numer (...). Została ona założona m. in. w oparciu o zaświadczenie z 26 sierpnia 1983 roku wydane na podstawie planów inwentaryzacyjnych, z którego wynika, że lokal nr (...) ma powierzchnię użytkową 66,20 m ², w tym pomieszczenia mieszkalne: pokój – 18,70 m ², pokój – 14,90 m ², kuchnia – 19,30 m ², pomieszczenia pomocnicze: łazienka – 3,90 m ², przedpokój – 9,40 m ². W księdze wieczystej została ujawniona powierzchnia lokalu: 66,20 m ². Z własnością lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej wynoszący 0, (...). Do lokalu nr (...) przynależy także piwnica ( akt notarialny k. 11 – 14v, k. 92 - 99; wydruk z księgi wieczystej k. 100 - 105).

Pierwszym właścicielem ww. lokalu był C..com sp. z o.o. z siedzibą w W. ( akt notarialny k. 11 – 14v, k. 92 - 99). Na podstawie umowy najmu zawartej między Wspólnotą Mieszkaniową (...) nr (...)przy ul. (...) w W. jako wynajmującym, C..com sp. z o.o. z siedzibą w W. jako najemcą, Wspólnota oddała do używania pomieszczenie pralni w budynku przy ul. (...) bezpośrednio przylegające do pomieszczenia pralni w budynku nr (...). Najemcy za zgodą wspólnoty dokonali połączenia pomieszczeń i ich przystosowania do celów mieszkalnych i prowadzonej działalności gospodarczej.

W dniu 1 lipca 2004 roku członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej na zebraniu podjęli uchwałę nr 1 w której wyrazili zgodę na dokonanie czynności polegających na wyodrębnieniu z nieruchomości wspólnej przy ul. (...) pomieszczenia znajdującego się w suterenie budynku (pralnia) o pow. 17,30 m ² oraz wyrazili zgodę na zmianę statusu prawnego tego pomieszczenia w ten sposób, że stanowić ono będzie pomieszczenie przynależne do lokalu nr (...) przy ul. (...). Ponadto podjęli także uchwałę nr 2 w której wyrazili zgodę na zmianę udziałów nieruchomości wspólnej w związku z czynnościami związanymi z realizacją uchwały nr 1 oraz zobowiązali J. K. i R. S. do pokrycia kosztów z tym związanych ( protokół w formie aktu notarialnego k. 85 - 89).

Na przełomie 2004 i 2005 roku na wniosek J. K. jako inwestora dokonano legalizacji robót adaptacyjnych pomieszczeń piwnicznych i pomieszczeń pralni na lokal mieszkalny celem przyłączenia nowo powstałych pomieszczeń do lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...). W dniu 9 grudnia 2004 roku, w wyniku oględzin robót budowlanych przeprowadzonych w lokalu nr (...) i jego połączenia z pomieszczeniami piwnicznymi, stwierdzono adaptację pomieszczeń piwnicznych, tj. pomieszczenia piwnicznego i pralni w budynku nr (...) oraz pralni w budynku nr (...) i włączenie adaptowanych pomieszczeń do lokalu nr (...). Włączenia do lokalu nr (...) dokonano poprzez wykonanie otworu w stropie nad piwnicą o wymiarze 84x134 cm i zamontowanie stromych, tzw. „kaczych” schodów. Ustalono wówczas, że roboty budowlane wykonano w 1993 roku bez pozwolenia na budowę. Lokal nr (...) wraz z piwnicą i pomieszczeniem pralni, stanowił integralną całość ( kopia protokołu oględzin robót budowlanych nr (...) k. 90 – 91; zeznania J. K. k. 145 - 147). Zakres i wartość nakładów polegających na robotach adaptacyjnych pomieszczeń piwnicznych i pomieszczenia pralni celem przyłączenia ich do lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. wynosi 6 851,87 złotych ( opinia biegłego K. F. k. 587 – 600).

Ostatecznie nie doszło jednak do przyłączenia pomieszczenia pralni w budynku nr (...) do lokalu nr (...) jako pomieszczeń przynależnych, ani do zmiany udziałów w nieruchomości wspólnej ( okoliczność bezsporna).

Należności związane z zajmowaniem pomieszczenia pralni w budynku nr (...) poprzedni właściciel lokalu nr (...) uiszczał wraz z opłatami z tytułu własności lokalu nr (...) ( zawiadomienia o wysokości opłat k. 107 – 108, k. 111).

Na podstawie umowy zawartej w dniu 12 sierpnia 2005 roku przed notariuszem E. K., zarejestrowanej w rep. A 3100/2005, własność ww. lokalu od C..com sp. z o.o. z siedzibą w W. nabył P. M.. Sprzedający poinformowali kupującego o treści uchwał powodowej Wspólnoty o numerach (...) podjętych w dniu 1 lipca 2004 roku ( akt notarialny k. 11 – 14v, k. 92 - 99)

W okresie od stycznia 2011 roku do grudnia 2013 roku P. M. zajmował zarówno lokal nr (...), przynależną do lokalu piwnicę, znajdujące się w budynku nr (...), jak i obie pralnie – znajdujące się w budynkach Grottgera 9 i 11. Wszystkie trzy pomieszczenia piwniczne były połączone ze sobą kolejno. Dostęp do nich znajdował się jedynie od strony lokalu nr (...) lub poprzez wejście zewnętrzne od strony piwnicy. Pomieszczenia te tworzyły całość gospodarczą.

Pomieszczenia znajdujące się w części podziemnej budynku, związane funkcjonalnie z lokalem nr (...), to piwnica ze schodami i pomieszczenia dwóch dawnych pralni – jedna pod budynkiem Grottgera 11, a druga pod budynkiem Grottgera 9. Wejście do pralni jest możliwe tylko i wyłącznie poprzez piwnicę ze schodami. Z kolei wejście do piwnicy jest możliwe „kaczymi” schodami ze znajdującego się na parterze budynku lokalu nr (...) lub od zewnątrz ( protokół oględzin k. 211 - 214; dokumentacja fotograficzna z oględzin k. 287 - 293).

P. M. przechowywał w ww. pomieszczeniach swoje ruchomości. Podłoga w pierwszym pomieszczeniu była wyłożona starym parkietem dębowym, przykryta panelami. Podłogi w kolejnych pomieszczeniach były wyłożone panelami, w środkowym pomieszczeniu dodatkowo wykładziną dywanową.

W pomieszczeniach tych nie ma samodzielnego dostępu do mediów i sanitariatów. Nie ma w nich dostępu do bieżącej wody, odpływu, a energia elektryczna pochodzi z sieci z lokalu nr (...). Pomieszczenie pralni pod budynkiem Grottgera 11 ma jedno małe, zakratowane okno, dlatego jest ciemne, ponadto jest niskie i zawilgocone ( protokół oględzin k. 211 - 214; dokumentacja fotograficzna z oględzin k. 287 - 293).

Należności związane z zajmowaniem pomieszczenia pralni w budynku nr (...) były naliczane wobec P. M. wraz z opłatami z tytułu własności lokalu nr (...). Jako podstawę wyliczeń przyjmowano powierzchnię 87,20 m ² ( zawiadomienia o wysokości opłat k. 107 – 108, k. 111).

W wiadomości e-mail z dnia 23 kwietnia 2010 roku P. M. zaproponował Zarządowi Wspólnoty Mieszkaniowej zawarcie umowy najmu ww. pralni pod budynkiem Grottgera 11 na okres 10 lat ( kopia wiadomości e-mail k. 134 – 134v).

Postanowieniem nr (...) z dnia 20 września 2012 roku Powiatowy (...)wstrzymał użytkowanie pomieszczenia pralni w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. (...) w W. ( postanowienie k. 136 – 137).

Wspólnota Mieszkaniowa wystawiła wobec P. M. rachunki za korzystanie z pralni przy ul. (...) za okres od 1 stycznia 2011 roku do czerwca 2013 roku wysokości 1 655,57 złotych miesięcznie, a za okres od lipca 2012 roku do września 2013 roku w wysokości 1 677,57 miesięcznie, a za okres październik – grudzień 2013 w wysokości po 1 476 złotych za każdy miesiąc ( rachunki k. 15 - 50). Pismem z 13 grudnia 2013 roku wezwano P. M. do zapłaty ww. należności. Wezwanie nie zostało jednak zrealizowane ( wezwanie do zapłaty k. 53; okoliczność bezsporna).

M. Ś. (2) złożył pisemne oświadczenie, że korzystał m.in. z pralni przynależnej do lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. w okresie od maja 2011 roku do października 2013 roku ( oświadczenie k. 113).

W dniu 11 marca 2013 roku do Sądu Rejonowego dla W. M.w W. wpłynął pozew Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nr(...)przy ul. (...) w W. o nakazanie P. M. opróżnienie wraz ze wszystkimi rzeczami i osobami prawa jego reprezentującymi m.in. pomieszczenia pralni w budynku wielorodzinnym przy ul. (...) W.. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt XVI C 492/13. W dniu 29 kwietnia 2013 roku wydano w niej zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy na 20 czerwca 2013 roku i zarządzono doręczenie P. M. odpis pozwu. Zawiadomienie o terminie rozprawy wraz z odpisem pozwu wysłano w dniu 30 kwietnia 2013 roku. Wyrokiem zaocznym wydanym przez tut. Sąd w dniu 20 czerwca 2013 roku w sprawie, nakazano P. M. opróżnienie wraz ze wszystkimi rzeczami i osobami prawa jego reprezentującymi m.in. pomieszczenie pralni w budynku wielorodzinnym przy ul. (...) W. ( kopia wyroku zaocznego k. 121).

Stawka czynszu najmu jaki mógłby uzyskać właściciel za wynajem lokalu położnego przy ul. (...) w W. na cele pralni, suszarni czy piwnicy to ok. 294 złotych za miesiąc, tj. 17 złotych za 1 m ² ( opinia bieglej B. D. k. 303 – 313).

Wspólnota Mieszkaniowa (...) (...)w W. złożyła do komornika sądowego M. H. wniosek o wszczęcie postępowania mającego na celu egzekucję wobec P. M. wyroku wydanego przez tut. Sąd w sprawie XVI C 68/14. Toczyło się ono pod sygn. Km 4000/14. Postępowanie to zostało umorzone w dniu 8 czerwca 2016 roku na wniosek wierzyciela. W jego toku wyegzekwowano na rzecz wierzyciela kwotę 20 676,26 złotych ( kopia postanowienia k. 374; pismo k. 375; zaświadczenie o dokonanych wpłatach k. 376 – 377; pismo k. 466).

Wspólnota Mieszkaniowa (...) (...)w W. złożyła również do komornika sądowego M. H. wniosek o wszczęcie postępowania mającego na celu egzekucję wobec P. M. wyroku wydanego przez tut. Sąd w sprawie II Nc 2204/14. Toczyło się ono pod sygn. Km 3702/14. W jego toku wyegzekwowano na rzecz wierzyciela kwotę 36 085,62 złotych ( zaświadczenie o dokonanych wpłatach k. 643 – 644).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożonych do akt niniejszej sprawy i spraw dołączonych, jak również zeznania świadka, powołane w jego opisie. Odnosząc się w pierwszej kolejności do dowodów z dokumentów złożonych do akt w formie zwykłych kserokopii, strony nie zakwestionowały rzetelności ich sporządzenia, ani nie żądały złożenia przez stronę przeciwną ich oryginałów (zgodnie z art. 129 kpc). Także i Sąd badając je nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego stanowiły podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń.

Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 kpc oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie zaprzeczył w trybie art. 230 kpc. Nie miał także zastrzeżeń co do wiarygodności zeznań świadka.

W ocenie Sądu sporządzane w sprawie opinie biegłej B. D. ( k. 169 – 181, k. 200 – 202, k, 303 – 313, k. 386 – 389, k. 411 - 413), spełniają wszystkie wymagania formalne i merytoryczne by uznać je za pełnowartościowy dowód w sprawie i podstawy ustalenia stanu faktycznego. Należy jednak wskazać, iż dotyczyły one wyliczenia wynagrodzenia w różnych wariantach powierzchni spornego lokalu oraz jego przeznaczenia. Ostatecznie Sąd uznał, iż powierzchnia ww. pralni wynosiła 17,3 m ², ponadto nie była ona wykorzystywana na cele działalności gospodarczej.

Opinie te zostały sporządzona w sposób profesjonalny, przez kompetentną osobę, posiadającą stosowne kwalifikacje zawodowe, zaś przedstawione w tej opinii wnioski są jasne i należycie uzasadnione. Opinie biegłego są w pełni prawidłowa, rzetelna, wyczerpująca, bezstronna i może stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie. W sposób kompleksowy i przekonujący odnosi się także ona do wszelkich zarzutów podnoszonych w toku postępowania przez strony, które ostatecznie nie wnosiły o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłej z zakresu szacowania wartości nieruchomości ( pismo k. 268).

Sąd oparł swoje ustalenia w zakresie dotyczącym wartości przeprowadzonych przez J. K. prac remontowych na jej zeznaniach oraz ustaleniach biegłego złożonych w jego pisemnej opinii ( k. 587 – 600). W ocenie Sądu sporządzona przez biegłego K. F. w opinia została wykonana w sposób najbardziej rzetelny, dlatego stała się on podstawą ustaleń faktycznych w zakresie tezy dowodowej, na okoliczność której został dopuszczona. Należy wskazać, iż ustalenia zawarte w opinii zostały dokonane po oględzinach ww. pomieszczenia pralni. Sąd analizując stan faktyczny lokalu oraz mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego uznał, iż kwota nakładów wskazana w opinii jest najbliższa faktom. Potwierdził to także zastany przez Sąd w czasie oględzin bardzo niski standard, warunki i stan lokalu.

Sąd przeprowadził także szereg czynności zmierzających w kierunku ustalenia, czy rzeczywiście pozwany uiścił wyższe niż należne opłaty eksploatacyjne dotyczące lokalu nr (...) przy ul. (...) w okresie od VIII 2005 roku do VIII 2016 roku. W związku z tym biegły K. N. sporządził kilka pisemnych opinii. W pierwszej wskazał, iż wysokość nadpłaty z ww. tytułu wynosi 9 926,70 złotych ( k. 469 – 483). W drugiej, uzupełniającej opinii wskazał, iż brak dowodów wskazujących na wysokość opłat wnoszonych przez pozwanego w okresie od stycznia 2014 roku do sierpnia 2016 roku, a zawarte wyliczenie ma charakter hipoteczny ( opinia uzupełniająca k. 513 – 521). Po złożeniu przez pełnomocników zastrzeżeń w kolejnej (drugiej uzupełniającej) opinii biegły wskazał, iż rzeczywiste rozliczenie zobowiązań pozwanego z powodową Wspólnotą jest niemożliwe w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy ( k. 549 – 560).

W trzeciej uzupełniającej opinii biegły wyliczył, iż zadłużenie pozwanego na rzecz powodowej Wspólnoty wynosiło 4 652,07 złotych. Z kolei wysokości nadpłaty pozwanego wobec powoda wynosiła 14 828,31 złotych, a więc była znacznie wyższa ( uzupełniająca opinia biegłego k. 702 – 726). Wreszcie w czwartej opinii uzupełniającej biegły K. N. wskazał, iż po uwzględnieniu odsetek od zaległości, po wzajemnej kompensacie wysokość wierzytelności pozwanego względem powoda wynosi 4 486,21 złotych ( opinia biegłego k. 755 – 761).

W ocenie Sądu opinie sporządzone przez biegłego K. N. są nadzwyczaj wyczerpujące i wieloaspektowe, gdyż uwzględniają szeroką gamę wyliczeń dotyczących opłat obciążających pozwanego i salda jego rozliczeń z powodem. Wynikało z niej, iż wysokość wierzytelności pozwanego względem powoda to 4 486,21 złotych

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W zakresie kwoty 14 828,31 złotych postępowanie w sprawie podlegało umorzeniu. Zgodnie z art. 355 § kpc, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania m.in. jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Jednocześnie zgodnie z art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

Nie ulega wątpliwości, iż w to powód jest dysponentem swojego żądania i może on w granicach przewidzianych prawem dowolnie zmieniać zdanie co do podtrzymywania żądania pozwu. W niniejszej sprawie do częściowego cofnięcia pozwu w zakresie kwoty 14 828,31 złotych doszło po rozpoczęciu rozprawy, ale ze zrzeczeniem się roszczenia, dlatego dla skuteczności cofnięcia pozwu nie była wymaga zgoda pozwanego.

Ponadto w ocenie Sądu w/w cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie nie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego i nie zmierzało do obejścia prawa, zatem było zgodnie z przesłankami określonymi w art. 203 § 4 kpc. Umorzenie postępowanie w sprawie co do kwoty 14 828,31 złotych, zawarte w pkt I sentencji wyroku, dotyczyło zakresu w jakim powód skutecznie cofnął pozew. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego ( protokół k. 770) – cofnięcie pozwu nie stanowi zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 kpc, wymagającej formy pisemnej, gdyż są to dwie zupełnie inne czynności procesowe. W ocenie Sądu art. 193 kpc nie ma zastosowania w razie ograniczenia żądania. Przesłanki dopuszczalności cofnięcia pozwu są bowiem uregulowane w sposób szczególny w art. 203 kpc, który ma zastosowanie także w wypadku częściowego cofnięcia pozwu (podobnie: Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1-424 ¹² , pod red. A. Góra – Błaszczykowskiej, Warszawa 2020, Legalis).

W zakresie pozostałej, podtrzymywanej ostatecznie przez powoda części, powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia podjętego w niniejszej sprawie stanowił materiał procesowy (tzn. fakty i dowody) zebrany w toku postępowania, o czym przesądza treść art. 316 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1460 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kpc). Jednak zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1145 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kc) oraz art. 232 kpc to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, str. 37).

Zatem w niniejszej sprawie to powód był zobligowany do wykazania, iż zgodnie z przepisami prawa cywilnego pozwany jest zobowiązany do uiszczenia na jego rzecz kwoty ostatecznie dochodzonej pozwem. Jednak dokonując analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż nie wykazano istnienia po stronie pozwanej takiego obowiązku, co w efekcie musiało skutkować podjęciem przez Sąd merytorycznego rozstrzygnięcia w postaci oddalenia powództwa.

Podstawę prawną roszczenia dochodzonego pozwem w niniejszej sprawie stanowić miały przepisy o bezumownym korzystaniu z rzeczy, ewentualnie o bezpodstawnym wzbogaceniu. Odnosząc się do tej kwestii należy wskazać, iż przepisy art. 224 § 2 i art. 225 kc w zakresie wymienionych w nich roszczeń, wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2000 roku, IV CKN 1159/00, Wokanda 2000 nr 10, str. 8). Tym samym niedopuszczalne było oparcie żądania na także na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Należy wskazać, iż prawo do wyłącznego korzystania z rzeczy należy do podstawowych uprawnień właściciela. W celu jego realizacji służy powództwo windykacyjne, określone w art. 222 § 1 kc. Ma ono służyć przywróceniu zgodnego z prawem stanu wyłącznego posiadania i korzystania z rzeczy przez jej właściciela. Jednakże stan polegający na bezprawnym władaniu cudzą rzeczą rodzi dodatkowy problem wzajemnych rozliczeń właściciela i posiadacza rzeczy. Wyeliminowaniu tych następstw służą tzw. roszczenia uzupełniające o wynagrodzenie za bezumowne korzystnie z rzeczy.

Zgodnie z art. 224 § 1 kc samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. W myśl § 2 w/w przepisu od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiły bez jego winy. Stosownie do art. 225 kc obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Warto wskazać, iż powszechnie akceptowana w orzecznictwie i doktrynie prawa cywilnego oraz jurystycznie uzasadniona jest koncepcja samodzielności roszczeń z tytułu bezumownego korzystania z gruntu i ich obligacyjny charakter (podobnie E. Gniewek: System prawa prywatnego, Warszawa 2008, str. 506, T. Dybowski: Ochrona własności w polskim prawie cywilnym, Warszawa 1969, str. 184; J. Wasilkowski: Prawo własności. Zarys wykładu, Warszawa 1969, str. 256; Windykacyjna ochrona własności w polskim prawie cywilnym, Kraków 1965, str. 16; G. Matusik: Własność urządzeń przesyłowych a prawo do gruntu, Warszawa 2011, str. 447- 448, M. Pawełczyk, M. Jankowska: Bezumowne korzystanie z nieruchomości, Rzeczpospolita z 1 kwietnia 2011 roku, str. C. 2; także wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 57/96, dotyczący roszczeń o zwrot nakładów; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2002 roku, III CZP 21/2002, OSNC 2002/12/149). Oznacza ona, że roszczenie to może być dochodzone niezależnie od roszczeń windykacyjnego i negatoryjnego (podobnie: J. Ignatowicz w: Komentarz KC, t. I, 1972, str. 600; T. Dybowski: Ochrona własności w polskim prawie cywilnym, Warszawa 1969, str. 182-186; E. Gniewek: System prawa prywatnego, Warszawa 2008, str. 506; uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 17 czerwca 2005 roku, III CZP 29/2005, OSNC 2006/4 poz. 64). W konsekwencji właściciel może odrębnie rozporządzać – bez przeniesienia własności, swymi roszczeniami, np. w postaci przelewu wierzytelności. Z kolei nawet przeniesienie prawa własności nie pozbawia legitymacji czynnej dotychczasowego właściciela do dochodzenia odszkodowania za okres, w którym prawo własności jeszcze mu przysługiwało (tak jednoznacznie uznał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 maja 2006 roku, III CZP 19/2002, OSNC 2006/12/195).

Z treści powyższych przepisów wynika, iż samoistny posiadacz w złej wierze, jak i samoistny posiadacz w dobrej wierze, który dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie nieruchomości, zobowiązani są do wynagrodzenia właścicielowi za korzystanie z nieruchomości. Brak odrębnej regulacji prawnej dotyczącej obowiązków posiadaczy nieruchomości po utracie tytułu prawnego do ich zajmowania, bądź którzy nigdy nie dysponowali takim tytułem wskazuje, iż wymienione przepisy mogą być podstawą roszczeń właścicieli przeciwko bezprawnym posiadaczom nieruchomości o wynagrodzenie za korzystanie z tych nieruchomości. Oznacza to, że roszczenie właściciela przeciwko posiadaczowi rzeczy zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy jest uzależniona od następujących przesłanek: istnienia po stronie wierzyciela przymiotu właściciela, posiadanie samoistne lub zależne rzeczy przez dłużnika, brak zgodności z prawem posiadania dłużnika oraz zła wiara posiadacza.

Według utrwalonego poglądu doktryny posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą, pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo do rzeczy . W przypadku posiadania samoistnego chodzi o przeświadczenie posiadacza, że przysługuje mu prawo własności. Dobrą wiarę posiadacza wyłącza zarówno jego wiedza o przeciwnym stanie prawnym, jak też niedbalstwo (brak dołożenia należytej staranności). Należy przy tym pamiętać, że de lege lata obowiązuje uniwersalne domniemanie dobrej wiary (art. 7 kc), którego obalenie stanowi ciężar dowodowy powoda.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, zdaniem Sądu powód nie sprostał ww. obowiązkowi obalenia domniemania posiadania w dobrej wierze przez pozwanego pomieszczania pralni w budynku przy ul. (...), znajdującym się pod lokalem należącym do pozwanego.

Mimo trwającego wiele lat postępowania w zasadzie jedynym dowodem, który miał świadczyć o posiadaniu ww. pomieszczenia przez pozwanego w złej wierze, miał być wysłany przez niego e-mail z 23 czerwca 2010 roku. W wiadomości tej P. M. zaproponował Zarządowi Wspólnoty Mieszkaniowej zawarcie umowy najmu ww. pralni na okres 10 lat ( kopia wiadomości e-mail k. 134 – 134v).

Należy jednak wskazać, iż powód nie wykazał tego, że rzeczywiście autorem ww. wiadomości był pozwany. Nawet gdyby tak jednak było, to strona powodowa w szeregu zawiadomień o wysokości opłat wystawianych i przesyłanych pozwanemu po 23 czerwca 2010 roku wskazywała, iż nalicza mu opłaty od powierzchni 87,20 m ² – i to nawet jeszcze w 2014 roku ( powiadomienie o wysokości opłat k. 111). Pozwany miał więc podstawy uważać, że powód per facta conclidentia wyraził zgodę na korzystanie przez niego z ww. pomieszczenia. W aktach sprawy brak bowiem jakiekolwiek dowodu świadczącego o tym, że ww. propozycja pozwanego nie została zaakceptowana. Dlatego w ocenie Sądu brak zgody na takie rozwiązanie można wiązać dopiero z wytoczeniem przeciwko P. M. powództwa o eksmisję, zarejestrowanego w tut. Sądzie pod sygn. XVI C 492/13. Nastąpiło to jednak dopiero w 2013 roku, a więc aż 3 lata od ww. e-maila.

Zatem powstanie roszczeń powoda wobec pozwanego z tytułu bezumownego korzystania z ww. pomieszczenia pralni pod budynkiem Grottgera 11 należy wiązać z chwilą w której pozwany (a więc samoistny posiadacz w dobrej wierze) dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy w sprawie o sygn. XVI C 492/13. Awizacje przesyłek miały miejsce w maju 2013 roku, a zatem za okres od tego miesiąca do końca grudnia 2013 roku (tj. za 8 miesięcy) zasadne było żądanie powoda.

Z opinii biegłej B. D. wynika, iż miesięczna wysokość wynagrodzenia z pomieszczenia tej pralni to nieco poniżej 300 złotych. Z opinii wynika bowiem, iż stawka to ok. 17 złotych za 1 m ², przy czym powierzchnia pralni to 17,3 m ² ( k. 169 – 181, k. 200 – 202, k, 303 – 313, k. 386 – 389, k. 411 - 413). Zatem wysokość całego roszczenia powoda względem pozwanego z ww. tytułu w okresie objętym pozwem (36 miesięcy) to około 10 494 złotych. Wysokości należności za okres od kiedy można uznać, iż pozwany dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa (maj 2013) o wydanie ww. pomieszczenia pralni – około 2 400 złotych (tj. 8 miesięcy x 300 złotych). To jest w ocenie Sądu wykazana wysokość roszczenia powoda wobec pozwanego z tytułu bezumownego korzystania z ww. pomieszczenia pralni w okresie objętym pozwem.

Całkowicie wykluczone było jednak przyjęcie, że pomieszczenie to mogło służyć jakiejkolwiek działalności gospodarczej – o czym całkowicie przekonały Sąd oględziny tego pomieszczenia. Jest to bowiem lokal położny w większości poniżej poziomu gruntu, z małym, zakratowanym oknem, o bardzo nikim standardzie wykończenia. Jest to pomieszczenie ciemne i o dosyć niskiej wysokości. Wejście do niego jest możliwe tylko i wyłącznie za pośredniemu piwnicy należącej do pozwanego. Zatem dostęp do niego dla potencjalnych klientów jest skrajnie niekorzystny, gdyż wejście jest mało widoczne i położne na uboczu. Nie sposób przyjmować, by w takim miejscu mogłaby być prowadzona z sukcesem jakimkolwiek działalność gospodarcza. Ponadto powód nie przedstawił żadnych idących w tym kierunku dowodów. W ocenie Sądu nie sposób przyjąć, że w piwnicy tej mógł być prowadzony hostel, gdyż jego stan całkowicie urągałby choćby podstawowym warunkom jakie musi oferować taki lokal.

Poza tym na mocy na mocy postanowieniem nr (...) z dnia 20 września 2012 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru B. wstrzymał użytkowanie pomieszczenia pralni w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. (...) w W.. Zatem nie ulega wątpliwości, iż pozwany nie mógłby wykorzystywać tego lokalu na cele działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę wydruki ze stron internetowych ( k. 118 - 120) należy przyjąć, iż hostel o nazwie (...) był czasowo prowadzony ale w samym lokalu przy ul. (...), a nie w przynależnej do niego podziemnej pralni. Tymczasem przedmiotem niniejszej sprawy miało być właśnie wynagrodzenie za korzystanie z pomieszczenia pralni.

Podsumowując ten wątek należy z naciskiem podkreślić, iż powód nie wykazał żadnym dowodem tego, że w pomieszczeniu ww. pomieszczenia pralni była lub by mogła być prowadzona działalność gospodarcza. Z pewnością nie może nim być kopia umowy najmu ( k. 627 - 629), która dotyczy innego pomieszczenia – tj. Grottgera 9. Poza tym miało być ono przeznaczone na skład materiałów gotowych w branży poligraficznej. Wykorzystanie do ewentualnej produkcji obwarowane było licznymi zastrzeżeniami i miało charakter czystej spekulacji. Dlatego w ocenie Sądu – w światle zgromadzanego w sprawie materiału dowodowego oraz przeprowadzonych oględzin – należy uznać za całkowicie wykluczone przeznaczenie ww. lokalu dla prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano wyżej – roszczenia powoda były zasadne w zakresie kwoty 2 400 złotych. Tym niemniej wykluczone było uwzględnienie powództwa w jakimkolwiek zakresie z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia należności ( pismo przygotowawcze k. 341 - 343):

1.  z tytułu nadpłaty zaliczki z tytułu opłat eksploatacyjnych za okres od 1 sierpnia 2005 roku do 1 sierpnia 2016 roku. Należności te miały wynikać z faktu, iż opłaty naliczono pozwanemu od powierzchni 87,2 m ², podczas gdy powierzchnia jego lokalu to 66,2 m ²;

2.  w kwot wyegzekwowanych w zbyt wysokiej kwoty w sprawie egzekucyjnej Km 4000/14 przez komornika sądowego M. H.. Postępowanie to dotyczyło egzekucji wyroku wydanego przez tut. Sąd w sprawie XVI C 68/14;

3.  w kwocie 3975 złotych tytułem kosztów procesu zasądzonych od powoda na rzecz pozwanego w sprawie XVI C 68/14.

Zgodnie z art. 498 kc gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W wyniku potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zgodnie z art. 499 kc potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe.

Mając na uwadze powyższe rozwiązania należy wskazać, iż potrącenie zostało skutecznie dokonane przez pozwanego poprzez połączony z materialnoprawnym oświadczeniem o potrąceniu zarzut, w którym pozwany przedstawił do potrącenia ww. wierzytelności. Co istotne – nie były one kwestionowane przez powoda co do kwoty 14 828,31 złotych ( pismo przygotowawcze k. 443v - 444). Spełnione zostały bowiem wszystkie przesłanki skutecznego złożenia przedmiotowego oświadczenia. Strony niniejszego postępowania były wobec siebie nawzajem wierzycielami i dłużnikami. Obie wierzytelności miały charakter pieniężny, były wymagalne i mogły być dochodzone na drodze postępowania cywilnego. Wobec powyższego i w związku z faktem, że wierzytelność powoda była znacznie niższa, uległa ona w całości umorzeniu – co musiało skutkować merytorycznym rozstrzygnięciem o oddalaniu powództwa.

Z tego względu bez znaczenia był podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia wierzytelności w kwocie 50 000 złotych z tytułu nakładów poniesionych przez J. K. na roboty polegające na adaptację pomieszczeń piwnicznych i pralni celem przyłączenia ich do lokalu nr (...) przy ul. (...) w W.. Powyższą wierzytelność pozwany miał nabyć na mocy umowy cesji. W ocenie Sądu o ile sama umowa była ważna i skuteczna ( k. 427), to wysokość wierzytelności z ww. tytułu wyniosła 6 851,87 złotych – stosownie do opinii biegłego K. F. ( k. 587 – 600).

Tym niemniej w ocenie Sądu powód słusznie podniósł, iż roszczenia z tego tytułu są przedawnione. W toku postępowania nie wykazano dokładnie, kiedy dokonano tych prac, tym niemniej należy je wiązać z początkiem lat 90 – tych XX wieku. Zgodnie z art. 502 kc wierzytelność przedawniona może być potrącona, jeżeli w chwili, gdy potrącenie stało się możliwe, przedawnienie jeszcze nie nastąpiło. Rozstrzygające znaczenie w rozumieniu przepisu art. 502 kc ma okoliczność, czy wierzytelność nie uległa jeszcze przedawnieniu w chwili wystąpienia możliwości potrącenia. Możliwość ta następuje wówczas, gdy występują kumulatywnie wszystkie przesłanki jakie wymienia art. 498 § 1 kc. W niniejszej sprawie stan potrącalności powstał w 2013 roku, a zatem wtedy ww. wierzytelność była już przedawniona. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia wierzytelności z tytułu prac adaptacyjnych – był przedawniony.

Zasadny był natomiast podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia wierzytelności w wysokości 4 486,21 złotych z tytułu uiszczania opłat eksploatacyjnych od większej niż faktyczna powierzchni lokalu nr (...) przy ul. (...) (zamiast od 66,20 m ² pobierano od 87,2 m ²) w okresie od VIII 2005 roku do VIII 2016 roku ( opinia biegłego k. 755 – 761). To także przemawiało dodatkowo za koniecznością oddalenia powództwa – o czym Sąd orzekł w pkt. II sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III sentencji na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc. Powód de facto przegrał sprawę w całości, zatem obciąża go obowiązek zwrotu całości kosztów procesu poniesionych przez pozwanego. Poniósł on koszty procesu w wysokości 4 417 złotych na którą to sumę złożyły się: opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych ( potwierdzenie przelewu k. 83 - 84) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 3 600 złotych. Zostało ono ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa. Na koszty składała się także uiszczona przez pozwanego zaliczka na poczet opinii biegłego w wysokości 800 złotych ( potwierdzenie przelewu k. 440v, pismo k. 463).

Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV wyroku stanowił art. 83 ust. 1 w zw. z art. ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2019 roku, poz. 785 ze zm.) zgodnie z którym jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio art. 113.

W niniejszej sprawie został dopuszczony szereg dowodów z opinii biegłych, których wynagrodzenia w części wynoszącej 11 435,61 złotych zostało tymczasowo wypłacone z środków Skarbu Państwa. Zestawienie tych kosztów obrazuje poniższa tabela:

Powód przegrał proces w całości. W związku z tym, na podstawie w/w przepisów, w punkcie IV wyroku Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M.w W. od niego kwotę 11 435,61 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

(...) : (...).