Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: stażysta Paweł Kozera

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko S. L.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz S. L. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1353/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 maja 2019 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpiła przeciwko S. L. o zapłatę kwoty 26.604,75 złotych wraz z odsetkami szczegółowo wskazanymi w petitum pozwu tytułem należności wynikających z niespłaconej umowy pożyczki oraz przyznanie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że żądanie pozwu obejmuje kwoty 23.983,17 złotych tytułem zaległego kapitału oraz 2.621,58 złotych tytułem odsetek umownych naliczanych do dnia 9 maja 2019 roku.

(pozew k.2 – 5)

Nakazem zapłaty z dnia 3 czerwca 2019 roku wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.6)

Pismem procesowym z dnia 2 lipca 2019 roku S. L. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości oraz wniosła o oddaleniu powództwa i przyznanie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana przyznała, że była stroną umowy pożyczki z dnia 7 grudnia 2016 roku, jednakże powodowy bank nie informował jej o zamiarze skierowania sprawy na drogę sądową, a uprzednio przedstawił na jej wniosek niemożliwe do zrealizowania warunki ewentualnej restrukturyzacji pożyczki. Co więcej zakwestionowała otrzymanie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, czy też wezwania do zapłaty przed rozwiązaniem umowy. Z ostrożności procesowej, odwołując się do swojej bardzo trudnej sytuacji materialnej i zdrowotnej, pozwana wniosła w przypadku uwzględnienia powództwa o rozłożenie świadczenia na raty w wysokości po 150 złotych miesięcznie.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.7 – 8)

Pismem procesowym z dnia 4 listopada 2019 roku S. L. podtrzymała prezentowane przez siebie stanowisko. Jednocześnie zaznaczyła, że powodowy bank nie dopełnił ciążących na nim na mocy ustawy Prawo Bankowe obowiązków w zakresie zaproponowania kredytobiorcy możliwości restrukturyzacji zobowiązania.

(pismo procesowe S. L. z dnia 4 listopada 2019 roku k.68 – 69)

Pismem procesowym z dnia 22 listopada 2019 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zaznaczył, że w odpowiedziach na wnioski S. L. (z dnia 11 maja 2018 roku i 28 maja 2018 roku) każdorazowo przedstawiał warunki możliwej restrukturyzacji zadłużenia, co czyni zarzuty pozwanej w tym zakresie bezprzedmiotowymi.

(pismo procesowe (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 22 listopada 2019 roku k.85)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 7 grudnia 2016 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła ze S. L. umowę pożyczki numer (...), na podstawie której pożyczkobiorca otrzymała kwotę 33.698,88 złotych, płatną w 60 – miesięcznych ratach do dnia 29 grudnia 2021 roku.

Strony zastrzegły prowizję z tytułu udzielonego wsparcia finansowego w wysokości 3.706,88 złotych, która została skredytowana w ramach pożyczki.

W myśl § 4 umowy wypłata pożyczki miała nastąpić w formie przelewu kwot : 5.971 złotych i 15.021 złotych na rachunek w A. Banku (spłata innych zobowiązań pożyczkobiorcy) oraz 9.000 złotych na potrzeby własne S. L..

Nominalne oprocentowanie roczne na dzień zawarcia umowy wynosiło 8,99 % w skali roku (§ 5 ust. 1). Kwoty niespłaconych w całości lub w części rat pożyczki stają się następnego dnia po upływie terminu płatności zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym (§ 8 ust. 1). Wysokość oprocentowania długu przeterminowanego określona została na poziomie maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie (§ 8 ust. 3).

Pożyczkodawca zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, utraty zdolności kredytowej, czy zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy (§ 11 ust. 1). Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni i liczony był od dnia następnego po dniu odebrania przez pożyczkobiorcę przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie, nadanej za potwierdzeniem odbioru (§11 ust. 2).

W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy całość zadłużenia z tytułu umowy staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego (...) nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej, o której mowa w § 8 (§ 12 ust. 1).

(umowa pożyczki k.32 – 34, harmonogram k.35 – 36)

W dniu 7 grudnia 2016 roku nastąpiło uruchomienie pożyczki, a S. L. otrzymała przelew środków w wysokości 9.000 złotych.

(potwierdzenie uruchomienia pożyczki k.37, historia operacji k.38)

S. L. regulowała na bieżąco zobowiązania wynikające z zawartej umowy do maja 2018 roku, kiedy ujawniły się pierwsze opóźnienia, a pożyczkodawca rozpoczął naliczanie odsetek karnych (3,88 złotego w dniu 21 maja 2018 roku). W dniu 30 maja 2018 roku dokonała ostatniej wpłaty na poczet wymagalnego kapitału (w kwocie 199,82 złotych) ograniczając saldo łącznego zobowiązania pozostałego do spłaty do kwoty 23.983,17 złotych.

(historia operacji k.45 – 46)

Z uwagi na pogorszenie sytuacji materialnej i zdrowotnej S. L. dwukrotnie (w dniach 9 maja 2018 roku i 21 maja 2018 roku) występowała z wnioskami o restrukturyzację zadłużenia.

Pismami z dnia 11 maja 2018 roku oraz 28 maja 2018 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. odmówiła restrukturyzacji zobowiązania S. L. z uwagi na brak spełnienia przez pożyczkodawcę wymaganych kryteriów w postaci przystąpienia do długu osoby posiadającej zdolność restrukturyzacyjną, które wiek w dniu płatności ostatniej raty nie przekroczy 65 roku życia oraz udokumentowania sytuacji finansowej tej osoby. W obu przypadkach bank zaproponował pożyczkobiorcy obniżenie wymiaru miesięcznej raty do 270 złotych miesięcznie, wydłużenia okresu kredytowania o kolejne 120 miesięcy, odstąpienie od pobrania prowizji, jednakże po uprzednim przystąpieniu do długu osoby gwarantującej jego regularną i terminową spłatę.

(dowód z przesłuchania S. L. k.97 – 98, pisma z dnia 11 maja 2018 roku i 28 maja 2018 roku k.11 – 12, k.86 – 87, wniosek o restrukturyzację k.71 – 72)

Pismem z dnia 27 sierpnia 2018 roku (zwrócony do nadawcy z uwagi na brak podjęcia przez adresata – awizo) pożyczkodawca wypowiedział umowę pożyczki z dnia 7 grudnia 2016 roku z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia wobec niedotrzymania warunków finansowych.

Na datę złożenia oświadczenia przeterminowany dług pożyczkobiorcy obejmował kwotę 1.584,84 złotych, w tym 24,54 złotych tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego, 352,91 złotych tytułem zaległych odsetek oraz 1.207,39 złotych tytułem zaległego kapitału.

(wypowiedzenie umowy k.40, korespondencja zwrotna k.42)

Pismem z dnia 31 października 2018 roku (doręczonym w dniu 15 listopada 2018 roku) pożyczkodawca wezwał S. L. do zapłaty kwoty 24.856,92 złotych w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem podjęcia czynności celem wyegzekwowania długu.

(pismo z dnia 31 października 2018 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k.43 – 44)

Na dzień 9 maja 2019 roku zadłużenie S. L. z tytułu zawartej i niespłaconej umowy pożyczki obejmowało według (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 26.604,75 złotych, w tym 23.983,17 złotych tytułem kapitału oraz 2.621,58 złotych tytułem odsetek naliczanych w okresie od dnia 29 kwietnia 2018 roku do dnia 9 maja 2019 roku według stopy procentowej na poziomie 14 %.

(wyciąg z ksiąg banku k.49)

S. L. ukończyła w ubiegłym roku 77 lat. Kobieta cierpi na schorzenia natury pulmonologicznej, kardiologicznej i reumatoidalnej. Od około 20 lat pozostaje emerytką, przy czym do około 2017 roku realizowała prace dorywcze powiększając źródła swoich dochodów.

Decyzją Prezydenta Miasta Ł. z dnia 14 lutego 2019 roku S. L. została umieszczona w Domu Opieki Społecznej, a miesięczny wymiar ponoszonej przez nią z tego tytułu opłaty wynosi 992,21 złotych. Wskazana kwota ulega potrąceniu ze świadczenia emerytalnego uzyskiwanego przez S. L.. Kobiecie pozostają w skali miesiąca środki rzędu 500 złotych, z których przeznacza około 230 złotych tytułem leków oraz około 150 złotych na spłatę innego zadłużenia. Pozostała kwota (około 100 złotych) pozostaje jej na życie. Aktualnie S. L. nie jest w stanie podjąć pracy zarobkowej (dorywczej). Nie posiada również żadnego majątku oraz oszczędności.

(dowód z przesłuchania S. L. k.97 – 98, dokumentacja medyczna k.13 – 16, decyzja k.17 – 18, faktury VAT k.19 – 20, 80 – 83)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o twierdzenia pozwanej, które pozostawały szczere i nie budziły wątpliwości, co do ich wiarygodności, a także całokształt dokumentów przedłożonych przez strony, których treść nie była kwestionowana na żadnym etapie procesu, w szczególności zaś związane z zawarciem, obsługą oraz spłatą zadłużenia z tytułu umowy pożyczki, jak również aktualną sytuacją materialną i zdrowotną pozwanej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podstawa materialno – prawna zgłoszonego roszczenia opierała się na treści art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1988 ze zm.) zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu, a także § 12 ust. 1 umowy pożyczki przewidującym postawienie w stan wymagalności całego niespłaconego długu w dniu następującym po dacie upływu okresu wypowiedzenia.

Przenosząc powyższe na płaszczyznę niniejszej sprawy należy wyraźnie zaznaczyć, że strony nie pozostawały w sporze co do wysokości sformułowanego żądania. Kwestia ta została wykazana przez bank stosowną dokumentacją, w szczególności zaś historiami operacji na rachunku technicznym konta pożyczkobiorcy, z których wprost wynika nie tylko rozmiar dochodzonej należności, ale również wymiar poszczególnych wpłat dokonywanych przez S. L. na poczet długu, ich data, jak również sposób rozliczenia (kapitał, odsetki umowne i odsetki karne). Jednocześnie pozwana w toku trwającego postepowania nie zgłosiła jakichkolwiek zarzutów dotyczących wysokości zgłoszonego roszczenia, w tym przyjętej przez bank metodologii jego ostatecznego wyliczenia. W tak ukształtowanych okolicznościach wysokość żądania nie była przedmiotem sporu, którego oś sprowadzała się do zasady, a mianowicie ustalenia, czy w tym konkretnym przypadku powodowy bank miał prawo dochodzić na drodze postępowania sądowego całości zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki przed ustalonym przez strony ostatecznym terminem jej spłaty, który jeszcze nie upłynął.

Stanowisko procesowe powodowego banku odwoływało się do faktu uprzedniego wypowiedzenia umowy pożyczki, na skutek czego miało dojść do postawienia całego istniejącego długu w stan wymagalności stosownie do treści § 12 ust. 1 umowy. W tym miejscu należy zaznaczyć, że załączona do akt sprawy dokumentacja potwierdza, że (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. złożyła oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy pismem z dnia 27 sierpnia 2018 roku (k.40), które zostało skierowane na prawidłowy adres pożyczkobiorcy (zgodnie z § 14 ust. 1 umowy), przy czym jako nieodebrane osobiście przez S. L. było zwrócone do nadawcy po uprzednim jego awizowaniu (k.42). Uwzględniając przy tym brak powiadomienia pożyczkodawcy o przebywaniu pod innym adresem niż wskazany w umowie, jak również odnotowane uprzednio opóźnienia w terminowej spłacie długu począwszy od maja 2018 roku należy uznać, że istniała formalna podstawa do złożenia oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy (niedotrzymanie warunków finansowych - § 11 ust. 1 pkt 1 umowy), a samo oświadczenie przesłano w formie pisemnej na właściwy adres.

Powyższe okoliczności nie prowadzą jednak do automatycznego uznania, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pozostawało skuteczne tzn. wywoływało związane z nim skutki prawne. Należy odwołać się do treści art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe (Dz.U. 1997, Nr 140, poz. 939 z późń. zm.), który został dodany w drodze nowelizacji z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015, poz. 1854) i obowiązuje od dnia 27 listopada 2015 roku (a więc w dacie sprzed zawarcia spornej umowy pożyczki). Stosownie do treści przywołanego przepisu jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1), a w wezwaniu informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust.2). W myśl art. 75c ust. 6 ustawy przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych.

W realiach niniejszej sprawy powodowy bank złożył oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy, jednakże czynność ta nie została poprzedzona wyznaczeniem dodatkowego, co najmniej 14 – dniowego terminu na spłatę istniejącego zadłużenia oraz powiązanej z nim propozycji restrukturyzacji zadłużenia (S. L. zanegowała taki fakt k.98, a bank nie przedłożył stosownego dokumentu pomimo ciążącego na nim obowiązkowi – art. 6 k.c., onus probandi). Sąd nie kwestionuje faktu, że strony prowadziły w maju 2018 roku wzajemną korespondencję dotyczącą ewentualnej restrukturyzacji długu, a w ramach poszczególnych odpowiedzi na wnioski S. L. przedstawione zostały warunki, których spełnienie skutkowałoby zmianą sposobu wykonania zobowiązania (k.86 – 87), jednakże miało to miejsce na 3 miesiące przed podjęciem przez bank decyzji o złożeniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, a nadto nie było w żadnej mierze połączone z ustawowym wymogiem wyznaczenia dodatkowego co najmniej 14 – dniowego terminu na spłatę długu. W konsekwencji nie jest możliwe przyjęcie, że bank swoim czynnościami wypełnił nałożone na niego normą ustawową obowiązki. Trudno również bronić stanowiska, zgodnie z którym zarówno treść wniosku S. L. o restrukturyzację zobowiązania z dnia 9 maja 2018 roku oraz wzajemna korespondencja z maja 2018 roku dostatecznie obrazowały sytuację materialną pożyczkobiorcy, a przy tym nie rokowały jej poprawą i możliwością spłaty ciążącego zobowiązania, w związku z czym bank nie widział potrzeby zastrzeżenia dodatkowego terminu i ponownego pouczenia o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Z perspektywy czasu należy przyjąć, że sytuacja materialna i zdrowotna, w jakiej znalazła się S. L., nie dawały większych szans nie tylko na spłatę długu w terminie co najmniej 14 dni roboczych, czy też spełnienie warunków pozwalających na restrukturyzację, jednakże nie są to okoliczności, które zwalniałyby bank od dochowania powinności wynikających z art. 75c ustawy. Przedmiotowa norma ma niewątpliwie gwarancyjny charakter dla konsumenta i stanowi wyraz ochrony jego praw jako z góry słabszej strony dwustronnego stosunku prawnego nawiązanego z profesjonalistą, a zatem brak jest dostatecznych argumentów, które pozwalałyby na jej wyłączenie, w szczególności w oparciu o postanowienia umowne (wzorzec umowy z dnia 7 grudnia 2016 roku nie zawierał jakichkolwiek zapisów dotyczących czynności, jakie bank winien podjąć przed wypowiedzeniem umowy).

Przedstawiciele judykatury wskazują, że w pierwszej kolejności bank powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2, następnie odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. W przypadku gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.). W szczególności nie prowadzi ona do wymagalności wierzytelności banku o spłatę tej części kredytu, co do której kredytobiorca nie pozostawał w opóźnieniu. Przepis art. 75c prawa bankowego ma charakter semidyspozytywny, co oznacza, że może być zmieniony w umowie kredytu albo osobnym porozumieniu jedynie na korzyść kredytobiorcy (np. przez wydłużenie terminu na złożenie wniosku w sprawie restrukturyzacji kredytu). Wypowiedzenie umowy o kredyt będące uprawnieniem kształtującym banku prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego bez dochowania wymaganych warunków może prowadzić do uznania tej czynności za bezskuteczną. Dokonanie takiego wymówienia nie może być czynnością, nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet jeśli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dotkliwych, odpowiednich wezwań. Temu właśnie służy procedura określona w art. 75c Prawa bankowego. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, tym samym wypowiedzenie umowy kredytu nie może być konwalidowane poprzez doręczenie pozwanemu odpisu pozwu. Sprzeciwiają się temu zarówno charakter prawny wypowiedzenia umowy kredytu, jego skutki, jak również brak spełnienia rygorów wynikających z treści przytoczonego artykułu (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2019 roku, I ACa 466/18, Lex nr 2736586, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 stycznia 2019 roku, V ACa 93/18, Lex nr 2668705, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2019 roku, V ACa 663/18, Lex nr 2698121, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 sierpnia 2019 roku, I ACa 160/19, Lex nr 2726790, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 czerwca 2019 roku, Lex nr 2706336, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 sierpnia 2018 roku, I ACa 1609/17, Lex nr 2615598).

Sąd w niniejszym składzie podziela w pełni powyżej wyrażony pogląd, który prowadzi do konkluzji, że powodowy bank nie zachował w realiach niniejszej sprawy ustawowych warunków dokonania skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki. W konsekwencji, wobec stwierdzonych w tej mierze uchybień, nie doszło do postawienia długu S. L. w stan wymagalności przed upływem terminu spłaty pożyczki (ostatnia rata według harmonogramu spłaty datowana na dzień 29 grudnia 2021 roku), a to czyniło niezasadnym dochodzenie od pożyczkobiorcy całości nieuregulowanego długu na drodze postępowania sądowego. Tym samym powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Na marginesie należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że zapadłe rozstrzygnięcie w żadnej mierze nie skutkuje uwolnieniem pozwanej od ciążących na niej obowiązków spłaty zadłużenia z tytułu zawartej umowy pożyczki i nie pozbawia banku możności dochodzenia swych praw. Stanowi jedynie następstwo stwierdzonego braku skutecznego wypowiedzenia umowy, co w tych konkretnych realiach faktycznych czyniło zgłoszone żądanie przedwczesnym. Innymi słowy, powodowy bank zachowuje pełne prawo do ponownego przeprowadzenia procedury związanej z wypowiedzeniem umowy (o ile nadal aktualne pozostaną przesłanki opisane w treści samej umowy - § 11 ust. 1), jednakże z zachowaniem obowiązków wynikających z art. 75c ustawy Prawo Bankowe (wezwanie do uiszczenia zaległych i wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia), co po jej zakończeniu otworzy drogę do ewentualnego dochodzenia roszczenia na drodze procesu sądowego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. S. L. poniosła koszty w łącznej wysokości 3.617 złotych (3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 17 złotych tytułem opłaty od udzielonego pełnomocnictwa) i taka kwota została przyznana na jej rzecz jako stronie wygrywającej proces od (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.