Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Powalska

Sędziowie : Elżbieta Zalewska - Statuch

Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2020 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. C.

przeciwko (...) SA V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 9 października 2019 roku, sygnatura akt I C 166/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki S. C. 135 ( sto trzydzieści pięć ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 578/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 09 października 2019 r. Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie o sygn. akt I C 166/19 z powództwa S. C. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki kwotę 1.000,00 z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 lipca 2018 r. do dnia zapłaty oraz umorzył postępowanie w pozostałej części. Nadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki 595,11 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania i oddalił wniosek powódki o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w pozostałej części. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotę 1.100,81 zł tytułem wydatków.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

S. C. zawarła z poprzednikiem prawnym pozwanego umowę ubezpieczenia „Na wszelki wypadek” na okres od 04 sierpnia 2017 r. do 03 sierpnia 2018 r. obejmującą ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków z sumą ubezpieczenia 20 000,00 zł. W ogólnych warunkach ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków „Na wszelki wypadek” zdefiniowano nieszczęśliwy wypadek jako nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, w wyniku którego ubezpieczony niezależnie od swojej woli doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia powodujących trwały uszczerbek na zdrowiu. Zakres ochrony, zgodnie z klauzulą numer 1 § 1 ust. 3 pkt 1 ogólnych warunków ubezpieczenia ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków obejmował świadczenie z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem nieszczęśliwego wypadku w wysokości 1% sumy ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków za każdy procent uszczerbku na zdrowiu, nie więcej jednak niż 100% tej sumy ubezpieczenia. W dniu 19 maja 2018 r. powódka, podróżując busem z W. do W., uległa wypadkowi. W W. pojazd ten w trakcie jazdy podskoczył na progu zwalniającym na jezdni, wskutek czego powódka została wyrzucona z siedzenia i spadła na kolana na podłogę auta. Nie mogła wstać i kierowca zawiózł ją do szpitala w W., gdzie dostała zastrzyk przeciwbólowy i leki przeciwbólowe. Następnego dnia w niedzielę powódka bardzo źle się czuła i w poniedziałek została zawieziona do szpitala w W., gdzie wykonano zdjęcie RTG i okazało się, iż ma kompresyjne złamania blaszki granicznej górnej trzonu kręgu Th12 z widocznymi szczelinami złamań. Powódce wydano zlecenie na gorset ortopedyczny z zaleceniem stałego noszenia gorsetu i używania, w zależności od potrzeby, leków przeciwbólowych. Powódka nosiła gorset przez około cztery miesiące po wypadku, chodziła na wizyty do ortopedy i brała zastrzyki przeciwbólowe; do tej pory odczuwa bóle kręgosłupa. Powódka jest na emeryturze, przez wypadkiem wyjeżdżała do pracy za granicę, obecnie z uwagi na bóle kręgosłupa nie jest już w stanie pracować. Wskutek wypadku w dniu 19 maja 2018 r. S. C. doznała urazu osiowego kręgosłupa z izolowanym złamaniem kompresyjnym trzonu kręgu Th12 z utrzymującym się zespołem bólowym. Obrażenia doznane w wypadku skutkowały powstaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%. Złamanie trzonu kręgu Th12 na stałe zmieniło jego strukturę i zawsze już będzie powodować dolegliwości bólowe o zmiennym stopniu nasilenia. Opisane dysfunkcje, deformacje i dolegliwości są wyłącznym następstwem wypadku, ponieważ powódka nie miała wcześniej urazów tego odcinka narządu ruchu i nie cierpi na schorzenia samoistne, które mogłyby stanowić współprzyczynę stwierdzanych dysfunkcji i odczuwanych dolegliwości. Powódka leczy się nadal, a leczenie ma charakter zachowawczy; powódka zmuszona jest często zażywać leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Ponadto powódka powinna się rehabilitować, aby utrzymać istniejący stan i okresowe zmniejszenie dolegliwości. W dniu 25 czerwca 2018 r. ubezpieczycielowi zgłoszono szkodę. Decyzją z dnia 23 lipca 2019 r. odmówiono powódce wypłaty odszkodowania podnosząc, iż dostarczona dokumentacja nie potwierdza nieszczęśliwego wypadku oraz związku przyczynowego między zgłaszanymi okolicznościami i następstwami.

Wniesione powództwo, w ocenie Sądu I instancji, zasługiwało na uwzględnienie. Z załączonej do akt niniejszej sprawy polisy wynika, iż S. C. zawarła z poprzednikiem prawnym pozwanego umowę ubezpieczenia „Na wszelki wypadek” na okres od 04 sierpnia 2017 r. do 03 sierpnia 2018 r. obejmującą ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków z sumą ubezpieczenia 20.000,00 zł. Jak wynika z dokumentacji medycznej – karty informacyjnej leczenia szpitalnego z (...) Centrum Medycznego Sp. z o.o. (...) Szpitala (...) w W. i z Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w W. oraz z zeznań świadka S. G. powódka w dniu 19 maja 2018 r. uległa wypadkowi komunikacyjnemu w W., wskutek którego doznała złamania kompresyjnego trzonu kręgu Th12 z utrzymującym się zespołem bólowym. Opinia biegłego sądowego lekarza medycyny ortopedy traumatologa R. H. potwierdza, iż powódka we wskazanych okolicznościach w dniu 19 maja 2018 r. doznała opisanych obrażeń , które skutkowały powstaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%. Zdarzenie, wskutek którego powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, zaistniałe w okresie ubezpieczenia, wyczerpuje definicję nieszczęśliwego wypadku z ogólnych warunków ubezpieczenia stanowiących integralną część umowy zawartej między stronami. Ponieważ zakres ochrony, zgodnie z klauzulą numer 1 § 1 ust. 3 pkt 1 ogólnych warunków ubezpieczenia, obejmuje świadczenie z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem nieszczęśliwego wypadku w wysokości 1% sumy ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków za każdy procent uszczerbku na zdrowiu, Sąd na podstawie art. 805 § 1 k.c. zasądził na rzecz powódki kwotę 1.000,00 zł, której powódka domagała się ostatecznie po sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego lekarza medycyny ortopedę traumatologa i umorzył postępowanie w części, w której powódka cofnęła pozew. Żądanie co do odsetek Sąd I instancji uwzględnił na podstawie art. 817 § 1 k.c. mając na uwadze, iż zgłoszenie szkody przyjęte zostało w dniu 26 czerwca 2018 r.

Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 09 października 2019 r. złożył spis kosztów obejmujący: opłatę od pozwu 60,00 zł, koszty opłaty skarbowej 17,00 zł, koszty korespondencji 28,80 zł, koszty zastępstwa prawnego 540,00 zł i koszty dojazdu powódki na badanie do biegłego ortopedy 129,31 zł. Mając na uwadze, iż powództwo, po ostatecznym sprecyzowaniu przez pełnomocnika powódki z uwagi na wyniki opinii biegłego ortopedy, uwzględnione zostało w całości, Sąd I instancji na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądził koszty postępowania od pozwanego na rzecz powódki zgodnie ze złożonym spisem kosztów, uwzględniając wynagrodzenie pełnomocnika powódki w wysokości dwukrotności stawki minimalnej z uwagi na wartość przedmiotu sporu i charakter sprawy. Na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Sąd I instancji obciążył pozwanego wydatkami poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa na koszty sporządzenia opinii przez biegłego sądowego ortopedę traumatologa R. H..

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. V. (...), który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść rozstrzygnięcia:

a)  art. 233 k.p.c. w zw. z art. 316 § 1 k.p.c. polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego wydanej w sprawie, która to opinia wskutek niemożności zapoznania się przez biegłego z dokumentacją medyczną powódki jest niepełna, co doprowadziło do poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w postaci uznania, iż powódka doznała 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek zdarzenia z dnia 19 maja 2018 r.

b)  naruszenie art. 109 § 2 zd. 2 k.p.c. przez jego błędną wykładnię i uznanie, że niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w prawie, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia nie uzasadniają przyznania mu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej,

c)  naruszenie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. poprzez uznanie, iż koszty dojazdu powódki na badanie do biegłego ortopedy w wysokości 129,31 stanowią niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony,

d)  naruszenie art. 98 § 1 k.p.c. poprzez uznanie powódki za stronę wygrywającą proces podczas, gdy cofnęła ona powództwo co do kwoty 200 zł, a więc w tym zakresie uznać należy ją za przegrywającą sprawę,

2.  naruszenie prawa materialnego, to jest art. 805 § 1 k.c. poprzez przyznanie na rzecz powódki świadczenia przewyższającego doznany przez powódkę trwały uszczerbek na zdrowiu, stanowiący podstawę wypłaty na rzecz powódki świadczenia.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu.

Stan faktyczny ustalony przez Sąd pierwszej instancji jest prawidłowy. Sąd Okręgowy podziela wszelkie szczegółowe ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne. Właściwa jest również ocena prawna, Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw do jej zakwestionowania, ani też do dokonywania odmiennych ustaleń w zakresie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, to za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Powołany przepis dotyczy oceny dowodów przez Sąd i stanowi, że ten ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie wskazano, iż jego naruszenie może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo, że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Jednocześnie przyjęto, że prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył Sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 roku, III CK 245/04, LEX nr 174185). Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. może być zatem skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Tego rodzaju uchybień w ocenie materiału dowodowego w żadnym stopniu nie uwiarygodniła strona pozwana. Analiza zaś jej apelacji wskazuje na to, że w istocie kwestionuje ona dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów w postaci przede wszystkim opinii biegłego specjalisty ortopedy-traumatologa twierdząc, iż opinia jest niepełna, gdyż biegły nie miał możliwości zapoznania się z dokumentacją medyczną powódki, co doprowadziło do poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w postaci uznania, iż powódka doznała 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek zdarzenia z dnia 19 maja 2018 r. Mając na względzie okoliczności sprawy trudno było znaleźć usprawiedliwienie dla tak sformułowanego zarzutu. Wbrew sugestii skarżącego bowiem biegły w sposób szczegółowy i wyczerpujący na karcie nr 2 swej opinii (k. 103v akt sprawy) wskazał, że formułując opinię na zlecenie Sądu korzystał nie tylko z wiedzy uzyskanej z przeprowadzonego przez siebie badania ortopedycznego ale również z obszernej dokumentacji medycznej powódki. Co szczególnie ważkie w świetle tak sformułowanego zarzutu biegły szczegółowo wymienił i opisał jakimi konkretnie dokumentami dotyczącymi stanu zdrowia powódki dysponował. Oczywiście opinia biegłego jak i każdy inny dowód w sprawie podlega ocenie, stosownie do treści art. 233 k.p.c. Swoistość tej oceny polega jednak na tym, że chodzi tu nie o kwestie wiarygodności, lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii i uzasadnienie, dlaczego pogląd biegłego trafił lub nie do przekonania Sądu. Z jednej strony konieczna jest zatem kontrola z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i źródeł poznania, z drugiej zaś strony istotną rolę musi odgrywać stopień zaufania do wiedzy reprezentowanej przez biegłego. Dodatkowo pamiętać jeszcze należy, że ocena dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych. Ocena ta z natury rzeczy zatem może być przeprowadzana jedynie według właściwych dla przedmiotu opinii kryteriów zgodności z przepisami prawa, zasadami logiki, doświadczenia życiowego, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. W przekonaniu Sądu II instancji, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena opinii biegłego jest w pełni prawidłowa, albowiem Sąd dokładnie sprawdził i przeanalizował poprawność poszczególnych elementów składających się na trafność wniosków końcowych tej opinii. Zauważyć też trzeba, że opinia jest stosunkowo obszerna, szczegółowa i wyczerpująca oraz dokładnie udziela odpowiedzi na postawione przez Sąd pytania. Sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą medyczną. Biegły jako fachowiec w swojej dziedzinie dysponował należytą wiedzą teoretyczną oraz posiadał duże doświadczenie praktyczne. Biegły dokładnie zanalizowała wszystkie kwestie natury medycznej i przedstawił je w prosty logiczny i zrozumiały sposób. Skuteczne postawienie zarzutu odnośnie przeprowadzonej przez sąd oceny dowodu wymaga wykazania, przy posłużeniu się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Takich zarzutów skarżący natomiast nie przedstawił. Obrazu rzeczy nie zmienia przy tym to, że apelant odmiennie odczytał wspomnianą opinię i zupełnie nie dostrzegł niektórych jej elementów. W istocie rzeczy strona pozwana przedstawiła swój subiektywny punkt widzenia, który prawie w ogóle nie wiązał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Formułując zarzut apelacyjny pozwany w istocie powielił swoje stanowisko w tej mierze zaprezentowane przed sądem pierwszej instancji, gdzie wywodził, że zasadniczym mankamentem opinii biegłego było nie wskazanie na podstawie jakiej dokumentacji biegły oparł swoje wnioski, a to w mniemaniu apelującego jest kluczowe do określenia czy obecny stan zdrowia powódki jest związany ze zdarzeniem komunikacyjnym czy spowodowany jest innym źródłem chorobowym. Zarzutu tego nie sposób jednak podzielić, jeśli przeanalizuje się szczegółowo treść wniosków opinii biegłego, który wskazuje, iż nie ma jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że „wszystkie opisane dysfunkcje, deformacje i dolegliwości są wyłącznym następstwem zdarzenia, którego sprawa dotyczy, albowiem powódka nie miała wcześniejszych urazów tego odcinka narządu ruchu, ani nie odczuwała , nie leczyła dolegliwości z nim związanych, nie cierpi na schorzenia samoistne, czy układowe, które mogłyby stanowić współprzyczynę urazu, jego następstw, czy odczuwanych dolegliwości”. Tak jednoznaczne brzmienie wniosku nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że dokumentacja medyczna przedstawiona biegłemu w materiale dowodowym sprawy była wystarczająca.

W świetle powyższego przyjąć należało, iż analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie pozwala na stwierdzenie, że w procesie ustalania stanu faktycznego i rozważaniach Sądu Rejonowego nie doszło do przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, jak i nierozważenia w sposób wszechstronny zebranego materiału. Strona pozwana nie wykazała w apelacji, aby Sąd Rejonowy uchybił któremukolwiek z czynników wpływających na realizację tej zasady, a sprowadzanie tego zarzutu do odmiennej oceny materiału dowodowego nie wyczerpuje przesłanki wykazania, iż nastąpiło to z naruszeniem przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd I instancji nie uchybił treści art. 109 § 2 zd. 2 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia nie uzasadniają przyznania mu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż w stosownych regulacjach przewidziano możliwość zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie powyżej stawki minimalnej, z możliwością orzeczenia do wysokości sześciokrotności stawki minimalnej oraz że każdorazowo Sąd indywidualnie ocenia nakład pracy pełnomocnika w konkretnej sprawie. W niniejszej sprawie nakład pracy pełnomocnika powódki sprowadzał się do złożenia pozwu, kilku pism procesowych oraz udziału w trzech posiedzeniach wyznaczonych na rozprawę. Czynności te świadczą o znacznym nakładzie pracy oraz należytej staranności pełnomocnika. Nadto należy wziąć pod uwagę wartość przedmiotu sporu oraz charakter sprawy. Niniejszą sprawę choćby z uwagi na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza specjalisty nie sposób zakwalifikować do spraw prostych i nieskomplikowanych. W świetle powyższego przyjąć należało, iż istniały więc podstawy do przyjęcia wyższej stawki niż minimalna i dlatego też podniesiony w tym zakresie zarzut należało ocenić jako chybiony.

Sąd I instancji nie naruszył treści art. 98 § 1 i 2 k.p.c. poprzez uznanie, iż koszty dojazdu powódki na badanie do biegłego ortopedy w wysokości 129,31 zł stanowią niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W świetle ugruntowanego stanowiska doktryny koszty dojazdu powódki na badania do biegłego bezspornie należy kwalifikować do kosztów , które były niezbędne do celowego dochodzenia prawa. Pamiętać należy, iż ocena zbędności lub niezbędności kosztów następuje, gdy sąd dojdzie do wniosku, że koszty wiążą się z celowymi czynnościami procesowymi, czyli obiektywnie wymaganymi dla realizacji praw strony, i powinna uwzględniać stan istniejący w chwili podejmowania przez stronę czynności wywołującej koszty.

Ponieważ żądanie strony powodowej było usprawiedliwione co do zasady, Sąd pomimo cofnięcia powództwa co do kwoty 200 zł, w pełni zasadnie zasądził w całości koszty postępowania od pozwanego na rzecz powódki, zważywszy że cofnięcie częściowe dochodzonego roszczenia wynikało wyłącznie z oceny stopnia uszczerbku określonej ostatecznie przez biegłego, czego poszkodowana nie mogła przewidzieć wnosząc pozew.

Wobec tych wywodów nie sposób również potraktować jako zasadny zarzut skarżącego naruszenia prawa materialnego poprzez przyznanie powódce świadczenia przewyższającego doznany przez nią trwały uszczerbek na zdrowiu. Podkreślić w tym miejscu należy, iż Sąd I instancji w oparciu o opinię biegłego ortopedy, która nie została przez stronę pozwaną skutecznie zakwestionowana, przyjął, iż w następstwie zdarzenia doszło u powódki do urazu kręgosłupa z izolowanym złamaniem kompresyjnym trzonu kręgu Th12 utrzymującym się, wiarygodnym zespołem bólowym, bez istotnych zaburzeń funkcji narządu osiowego jako całości, że wszystkie opisane dysfunkcje, deformacje i dolegliwości stwierdzone u powódki są wyłącznym następstwem zdarzenia, którego sprawa dotyczy oraz uznał, iż powódka doznała 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, a zatem w pełni zasadnie przyjął, że przysługuje jej od pozwanego ubezpieczyciela, który ponosi zastępczą odpowiedzialność za sprawcę czynu, świadczenie w wysokości 1.000 zł przy uwzględnieniu sumy ubezpieczenia na poziomie kwoty 20.000 zł. Podsumowując powyższe ocenić należy podniesiony zarzut naruszenia prawa materialnego jako chybiony.

W świetle powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego w zakresie kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. w zw. z art. § 2 pkt. 2 oraz § 10 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015 poz. 1804) .