Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 248/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

II K 7/19 Sąd Rejonowy w Sieradzu II Wydział Karny z dnia 14 czerwca 2019 r.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony:

a)  nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym (zasadę szczególnej ostrożności) poprzez jazdę z włączonymi światłami mijania zamiast jazdy włączonymi światłami drogowymi,

b)  bezpośrednio przed zdarzeniem w dniu 14.02.2018 roku miał obowiązek używania świateł drogowych,

c)  swoim zachowaniem przyczynił się do zaistnienia wypadku drogowego w dniu 14.02.2018 r.

d)  miał świadomość potrącenia rowerzysty i odjechał z miejsca zdarzenia w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej,

e)  to nie wyłącznie pokrzywdzony swoim zachowaniem naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, poddany prawidłowej ocenie, nie dawał podstaw do takich ustaleń lub zaniechania ustaleń w kształcie przyjętym przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut stanowi jedynie bezzasadną polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji, choć zastrzec trzeba, że Sąd ten nie ustrzegł się błędu na etapie sporządzania uzasadnienia zamiennie używając terminów szczególna ostrożność i należyta ostrożność.

Obrona, dla stworzenia pozorów zasadności zarzutu dokonuje wyboru argumentów Sądu Rejonowego, starając się, poprzez przytoczenie niepowiązanych ze sobą zdań, uzasadnić tezę o oparciu rozstrzygnięcia na dotkniętych błędem ustaleniach faktycznych.

Nie jest prawdą, jakoby Sąd I Instancji ustalił, że oskarżony miał obowiązek prowadzić samochód z prędkością gwarantującą zatrzymanie pojazdu przed nieoświetloną przeszkodą. W rozważaniach Sąd nawiązał do tego ale możliwość tę wprost wykluczył. Istotą właściwego zachowania oskarżonego wg ustaleń Sądu w istniejącej na drodze sytuacji było prowadzenie pojazdu z prędkości pozwalającej na podjęcie skutecznego manewru obronnego (nie tylko zatrzymania), czemu oskarżony uchybił.

Kluczową dla zasadności argumentacji skarżącego pozostaje kwestia oceny, czy w istniejących w chwili zdarzania warunkach oskarżony zobligowany był do użycia świateł drogowych. Sąd I instancji wyraźnie wskazywał, że nie ma prawnego obowiązku używania świateł drogowych, a ustawa Prawo o ruchu drogowym wypowiada się jedynie w kwestiach konieczności zmiany świateł drogowych na światła mijania. Rozpatrywanie całościowej argumentacji Sądu (w połączeniu z informacjami wynikającymi z opinii biegłego) prowadzi do konkluzji, że oskarżony, choć formalnie nie musiał korzystać ze świateł drogowych, te jednak niewątpliwie ich użycie w istniejącej sytuacji umożliwiłoby mu uniknięcie kolizji. Sąd wskazuje jednocześnie, że z uwagi na użycie tylko świateł mijania, oskarżony nie miał dość czasu, by wykonać odpowiedni manewr celem uniknięcia kolizji. To ze względu na warunki jazdy, Sąd Rejonowy wprost przyjął, że włączenie świateł drogowych było zachowaniem wymaganym obowiązkiem zachowania – wynikającym z obowiązku zachowania należytej ostrożności, nie zaś szczególnej ostrożności.

Należy tu przytoczyć art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 110), który stanowi (i w dniu zaistnienia zdarzenia stanowił), że uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność i unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa (…) oraz narazić kogokolwiek na szkodę, przy czym zaniechanie zrównuje z zaniechaniem. Oskarżony prowadził pojazd po drodze publicznej był uczestnikiem ruchu w rozumieniu powołanego przepisu. Miał obowiązek zachowania należytej ostrożności, m.in. poprzez prowadzenie pojazdu z prędkością odpowiednią dla warunków panujących na drodze, uważną obserwację drogi, ze szczególnym uwzględnieniem pobocza i prawej strony jezdni, a to z uwagi na ryzyko pojawienia się rowerzystów czy pieszych, bowiem w pasie drogi nie było ani chodnika ani drogi dla rowerów. Te okoliczności – z uwagi na porę zaistnienia zdarzania obligowały – z uwagi na obowiązek zachowania należytej ostrożności – do użycia świateł drogowych. Tym samym oczywiście słusznym jest ustalenie Sądu Rejonowego, że oskarżony swoim zachowaniem przyczynił się do zaistnienia wypadku drogowego, a w konsekwencji przypisanie mu winy. Sąd meriti w uzasadnieniu stwierdził: „Należy mieć na względzie, że w warunkach drogowych, w których się poruszał, miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, do której zobowiązywał go przepis art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz.U. z 1997, Nr 98 poz. 602 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność (…), unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój i porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Z przepisów tych wynika jednoznacznie nałożony na kierującego pojazdem mechanicznym obowiązek zachowania ostrożności w trakcie poruszania się po drodze i zachowania szczególnej ostrożności, jeśli wymagają tego konkretne warunki drogowe.” Zwraca uwagę to, że Sąd w uzasadnieniu zamiennie posługuje się pojęciem szczególnej ostrożności i należytej ostrożności. By rozwiać wszelkie pojawiające się w tym zakresie wątpliwości Sąd Okręgowy wskazuje, że oskarżonemu nie przypisano w opisie czynu przypisanego niezachowania wymaganej szczególnej ostrożności. Obowiązek użycia świateł drogowych w ustalonych przez Sąd warunkach jest determinowany warunkami drogowymi określonymi co do miejsca i czasu. Sąd w tym zakresie odwołał się do ukształtowania terenu (teren zalesiony), szerokości drogi, stanu nawierzchni – i słusznie ustalił, że te okoliczności nakładały na oskarżonego w chwili zdarzenia użycia świateł drogowych - bo tego wymagał obowiązek zachowania należytej ostrożności, czemu oskarżony uchybił. Dodać tylko należy, że na taki obowiązek wskazuje także wspomniany już brak wyodrębnionych w pasie drogi chodnika i drogi dla rowerów. Jednocześnie Sąd stwierdził, że naruszenie zasad przez pokrzywdzonego jest oczywiste i nie było w tym zakresie wątpliwości. To jednak, wbrew stanowisku skarżącego, nie zwalnia z odpowiedzialności oskarżonego, który powinien zachować się w sposób właściwy – to jest ostrożnie. Warto jednocześnie zwrócić uwagę na to, że po wypadku oskarżony nie zatrzymał się w celu udzielenia pokrzywdzonemu pomocy. W tym zakresie ustawodawca nakłada określone obowiązki na uczestników zdarzenia, którzy powinni udzielić w takiej sytuacji pokrzywdzonemu pomocy. Wbrew twierdzeniom obrony o niemożności zauważenia przez oskarżonego zdarzenia drogowego, trzeba przypomnieć, że już z wyjaśnień oskarżonego wynika, że dokonał on gwałtownego manewru w celu uniknięcia zderzenia. Miał więc rozeznanie, co do rzeczywistej sytuacji. Trudno więc uznać, aby właściwym zachowaniem (w przypadku przyjęcia wersji o niezauważeniu zderzenia), aby oskarżony nie starał się upewnić, czy wykonany przez niego manewr przebiegł bezpiecznie i nie zachodzi konieczność udzielenie pomocy. Biorąc jednocześnie pod uwagę późniejszą kolizję, nasuwa się wniosek (co trafnie zauważył Sąd I instancji), że oskarżony, skutkiem wydarzeń będących przedmiotem postępowania, mając świadomość zaistniałego wypadku nie był w stanie skupić się na bezpiecznej jeździe. Jednocześnie te rozważania nie mają charakteru oceny dowolnej, bowiem Sąd wyraźnie wskazuje, że nie dokonuje wiążących ustaleń w tym zakresie, a wyłącznie odwołuje się do tego celem wykazania niekonsekwencji w wyjaśnieniach oskarżonego. Teza Sądu I instancji o odjechaniu z miejsca zdarzenia celem uniknięcia odpowiedzialności karnej jest tym bardziej zasadna, że oskarżony zgodził się na przyjęcie odpowiedzialności za późniejszą kolizję drogową przez P. P. a sam pojechał do pracy, co świadczy o podjęciu celowych działań mających za zadanie uniemożliwienie zidentyfikowania go jako sprawcy wypadku drogowego. Jest to działanie przemyślane i zaplanowane, wobec czego trudno też uznać, aby oskarżony nie był świadom zaistniałych zdarzeń. W szczególności widać to przy analizie różnic pojawiających się w jego wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego i sądowego. W postępowaniu sądowym oskarżony starał się umniejszać swoją winę oraz kwestionował dotychczas złożone wyjaśnienia, zrzucając odpowiedzialność na presję ze strony funkcjonariuszy, zapominając jednak, że składał wyjaśnienia także i przed Prokuratorem, kiedy to mógł powołać się na rzekome niedopuszczalne zachowania policjantów. Ocena wiarygodności dowodu z wyjaśnień oskarżonego złożonych w sprawie ma zatem kluczowe znaczenie. Jeśli bowiem przyjąć – tak jak uczynił to Sąd Rejonowy, że wiarygodnymi są chronologicznie pierwsze wyjaśnienia oskarżonego, to istotna część rozważań apelacji zyskuje status dywagacji. Sąd odwoławczy podziela przy tym ocenę wiarygodności wyjaśnień dokonaną przez Sąd I instancji, której nb skarżący nie podważa.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego lub o zmianę albo uchylenie wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony materiał dowodowy oraz analiza wyroku Sądu I instancji nie dały podstaw do wzruszenia orzeczenia.

3.2

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez dowolną opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego polegającą na:

a)  ustaleniu, że oskarżony jako kierujący pojazdem miał obowiązek używania świateł drogowych, pomimo że przepisy ustawy Prawo o ruchy drogowym nie nakładają na kierującego obowiązku włączania świateł drogowych, oraz pomimo iż bezpośrednio przed wypadkiem, nie wystąpiła żadna okoliczność nakazująca zachowanie oskarżonemu szczególnej ostrożności, która aktualizowałaby obowiązek używania świateł drogowych,

b)  przyjęciu, że oskarżony winien przypuszczać, że o godz. 6.00 rano drogą mogą poruszać się rowerzyści, pomimo że biegły nie miał w tym zakresie wiedzy i znał informacji o natężeniu ruchu na tej drodze o tej porze dnia,

c)  przyjęciu, że oskarżony winien odczuć kontakt pojazdu z rowerem pokrzywdzonego, pomimo że kwestia odbioru bodźców uderzenia jest indywidualną cechą każdego kierowcy, a z powodu dużej różnicy mas pomiędzy rowerem a samochodem spadek prędkości mógł być dla kierującego pojazdem nieodczuwalny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten częściowo wiąże się z zarzutem omawianym powyżej. Dotyczy to w szczególności ustalenia, że oskarżony w ramach ciążącego na nim obowiązku zachowania należytej ostrożności zobowiązany był do włączenia świateł drogowych. Poza argumentacją przytoczoną powyżej trzeba podkreślić, że zgodnym z doświadczeniem życiowym są bowiem dwie kwestie – to, że w małych miejscowościach na lokalnych drogach wcześnie rano pojawiają się osoby poruszające się pieszo lub korzystający z jednośladów (rowery, motorowery), zwłaszcza, gdy miejscowość nie jest dobrze skomunikowana z większymi ośrodkami, oraz to, że w momencie uderzenia auta w przeszkodę huk i tarcie są na tyle duże, że osoba kierująca pojazdem nie może mieć wątpliwości, że doszło do zderzenia. Wbrew twierdzeniom obrony nie jest to kwestia subiektywnych odczuć, lecz doświadczenia życiowego oraz podstawowych zasad fizyki niewymagających wiadomości specjalnych. Oskarżony znał drogę po której się poruszał, miał świadomość, że korzystają z niej piesi i rowerzyści. Należy również dodać, jak zresztą słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że obrońca nie kwestionował opinii biegłego jako niespójnej i wewnętrznie sprzecznej, choć nie zgadzał się z treścią wszystkich wniosków. Nie wnioskował ani na etapie rozprawy pierwszoinstancyjnej ani apelacyjnej o powołanie nowego biegłego, nie przedstawił też żadnych argumentów, które wymusiłyby takie działanie przez Sąd z urzędu, wobec czego krytyka tej opinii ma charakter jedynie polemiczny i nie może zostać uznana za skutkującą wzruszeniem orzeczenia.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego lub o zmianę albo uchylenie wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony materiał dowodowy oraz analiza wyroku Sądu I instancji nie dały podstaw do wzruszenia orzeczenia.

3.3

Rażąca niewspółmierność kary, środka karnego i nawiązki wymierzonej oskarżonemu wskutek nieprawidłowego uwzględnienia zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk, w sytuacji gdy okoliczności przedmiotowej sprawy, a w szczególności stopień zawinienia pokrzywdzonego, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, przemawiają za orzeczeniem łagodniejszej kary wobec oskarżonego, zwłaszcza w zakresie wysokości nawiązki oraz środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie podziela argumentacji obrony o niewspółmiernej surowości orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów. Po pierwsze, wymiar orzeczonego środka karnego jest minimalny (art. 42§2 k.k.). Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mógłby zostać uznany za niewspółmiernie surowy w niniejszej sprawie, gdyby nie ustalenia, że oskarżony techniką i sposobem jazdy – z punktem kulminacyjnym w postaci potrącenia – oraz zachowaniem po zdarzeniu, nie dowiódł, że uzasadnione jest wyeliminowanie go z grona uprawnionych do prowadzenia pojazdów i to na okres co najmniej 3 lat. Powyższe podyktowane jest koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa innym uczestnikom ruchu. Środek ten ma na celu także uprzytomnienie oskarżonemu, będącemu młodym człowiekiem, dopiero wkraczającej w dorosłe życie, jakie są konsekwencje zachowania sprzecznego z normami prawnymi. Jeśli dodać do tego fakt, że oskarżony odjechał z miejsca zdarzenia Sąd nie mógł przyjąć za obroną, aby środek ten był rażąco niewspółmierny.

Podobnie trudno uznać za niewspółmiernie surowy wymiar orzeczonej kary ledwie ośmiu miesięcy pozbawienia wolności (z możliwej do orzeczenia kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności), której wykonanie dodatkowo zawieszono na okres próby lat trzech. Kara ta ma z założenia charakter wolnościowy, co przy okolicznościach zdarzenia [zbiegnięcie] nakazuje kwalifikowanie jej jako łagodnej – co jest uzasadnione zachowaniem pokrzywdzonego.

Za rażąco niewspółmiernie surową nie można także uznać nawiązki na rzecz pokrzywdzonego. Kwota 5.000 zł jest adekwatną do okoliczności czynu, nie stanowiąc przy tym zbyt dużego obciążenia dla budżetu oskarżonego, co wynika z relacji tej kwoty do wysokości przeciętnego wynagrodzenia, w szczególności zaś tego że kwota ta nie przekraczała wspomnianej wielkości (w chwili orzekania tj. w czerwcu 2019 r. zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 21 maja 2019 r. - była to kwota 5.186,12 zł). Warto zauważyć, że Sąd orzekając nawiązkę zastosował art. 47§4 k.k. a czyniąc to uwzględnił okoliczności podniesione przez obrońcę, tj. dotychczasową wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania pokrzyw-dzonemu, stąd trudno uznać, aby kwota ta była rażąco wygórowana. Co tyczy się żądanie obniżenia tej nawiązki z uwagi na stopień przyczynienia się pokrzywdzonego nie jest możliwe, gdyż pozostaje poza hipotezą art. 47§4 k.k. i nie pozwala na to art. 56 k.k. gdyż nawiązka ta ma charakter kompensacyjny.

Wniosek

O zmianę lub uchylenie wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony materiał dowodowy oraz analiza wyroku Sądu I instancji nie dały podstaw do wzruszenia orzeczenia.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie uwzględniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok skazujący Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 14 czerwca 2019 r. w sprawie II K 7/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja obrony podniesiona w apelacji nie mogła stanowić podstawy ani do zmiany orzeczenia w jakimkolwiek zakresie, ale i do uchylenia wyroku. Sąd I instancji dokonał całościowej i pełnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, nie dopuszczając się uchybień w logicznym rozumowaniu. Dokonana przezeń ocena prawidłowo ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego daleka jest od subiektywnej i dowolnej. Wyrok Sądu I instancji opiera się na niewątpliwych – niebudzących wątpliwości ustaleniach faktycznych, dokonanych w oparciu o rzetelną ocenę dowodów. Apelacja cechuje się jedynie polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji, nie dając jakichkolwiek podstaw do wzruszenia wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie zmieniono.

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Przedmiotem postępowania odwoławczego była wyłączenie apelacja obrońcy oskarżonego. Z racji jej nieuwzględnienia wydatki postępowania odwoławczego w całości obciążają oskarżonego. Dotyczy to także kosztów reprezentowania pokrzywdzonego przez profesjonalnego pełnomocnika, który złożył stosowny wniosek. W konsekwencji Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 840 zł odpowiadającą stawce podstawowej [minimalnej - §11 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.)].

3.

Oskarżony uznany winnym obowiązany jest do zwrotu Skarbowi Państwa wydatków tymczasowo wyłożonych w toku postepowania oraz uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa opłaty określonej ustawą. Przedmiotowa reguła stanowiona art. 627 k.p.k. w niniejszym postępowaniu odwoławczym ma zastosowanie z uwagi na brzmienie art. 636§1 k.p.k. (postepowanie toczyło się z oskarżenia publicznego a w postępowaniu odwoławczym finalnie nie uwzględniono środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez obrońcę w imieniu oskarżonego). Podlegająca zwrotowi z tytułu wydatków to kwota 20 zł z tytułu ryczałtu za doręczenia pism.

1.PODPIS