Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 maja 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Wiesława Stachowiak

Sędziowie: SSA Małgorzata Aleksandrowicz

del. SSO Renata Pohl /spr./

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2019 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy W. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o podstawę wymiaru składek

na skutek zażalenia W. O. na zarządzenie

Przewodniczącego w VII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 26 lutego 2019 r. sygn. akt VII U 127/19

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z 26 lutego 2019 r. Przewodniczący składu orzekającego w Wydziale VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w Poznaniu na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. zwrócił odwołanie W. O. z 20 grudnia 2018 r. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. z 26 listopada 2018 r. w sprawie o wysokość podstawy wymiaru składek z powodu nieuzupełnienia braków formalnych odwołania.

W uzasadnieniu zarządzenia wskazano, że odwołanie zostało wniesione przez Z. G. – doradcę podatkowego i było obarczone brakami. Zarządzeniem z 5 lutego 2019 r. pełnomocnik odwołującego został zobowiązany do uzupełnienia braków formalnych odwołania poprzez: nadesłanie oryginału odwołania podpisanego oryginalnie przez pełnomocnika, względnie złożenie oryginalnego podpisu na odwołaniu poprzez Biuro (...), złożenie odpisu odwołania celem doręczenia płatnikowi składek oraz wykazanie, że pełnomocnik Z. G. może pełnić funkcję pełnomocnika procesowego odwołującego w toku postępowania przed sądem, jak też złożenie oryginału udzielonego pełnomocnictwa, podanie wartości przedmiotu sporu oraz sprecyzowanie żądania odwołania zgodnie z art. 477 ¹⁴ k.p.c. w terminie tygodnia, pod rygorem zwrotu odwołania. Jednocześnie odwołujący został pouczony o treści art. 87 § 1 i 2 k.p.c. i art. 465 § 1 k.p.c. W zakreślonym na uzupełnienie braków formalnych terminie wpłynęło pismo z 13 lutego 2019 r., sporządzone i podpisane oryginalnie przez nowego pełnomocnika adwokata A. G. i załączone zostały do niego 4 jego odpisy oraz oryginał pełnomocnictwa udzielonego temu pełnomocnikowi przez odwołującego wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Przewodniczący przywołując treść art. 126 § 3 k.p.c., 130 § 1 i 2 k.p.c. stwierdził, że ustanowiony przez odwołującego nowy pełnomocnik nie dopełnił wymogów formalnych odwołania w ustawowym terminie, albowiem złożone pismo z 13 lutego 2019 r. zatytułowane odwołanie nie jest treściowo tożsame ze złożonym pierwotnie odwołaniem z 20 grudnia 2018 r. W konsekwencji wskazane braki formalne odwołania z 20 grudnia 2018 r. nie zostały skutecznie i poprawnie uzupełnione. Z uwagi na odmienność treści obu pism, pismo z 13 lutego 2019 r. nie może być bowiem uznane za uzupełnienie braków formalnych odwołania z 20 grudnia 2018 r., lecz za nowe odwołanie. Konsekwentnie, powyższe odwołanie z 13 lutego 2019 r. jako nowy środek zaskarżenia od decyzji organu rentowego z 26 listopada 2018 r., znak (...) zostanie zarejestrowane pod nową sygnaturą akt i następnie zostanie mu nadany dalszy bieg.

Zażalenie na powyższe zarządzenie złożył w imieniu odwołującego pełnomocnik adwokat A. G. zarzucając naruszenie art. 130 § 2 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że ubezpieczony nie uzupełnił braków formalnych odwołania wskazanych w zarządzeniu Przewodniczącego z 5 lutego 2019 r. poprzez brak wykazania, że osoba je składająca była umocowana do działania w charakterze pełnomocnika odwołującego, podczas gdy jego prawidłowe zastosowanie doprowadziłoby do uznania, że braki formalne odwołania zostały uzupełnione przez adwokata A. G., który przedłożył stosowne pełnomocnictwo w zakreślonym terminie.

Wskazując na te zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik podniósł, że odwołujący uzupełnił w wyznaczonym terminie wszystkie braki formalne odwołania stosownie do wezwania, tj. wskazał wartość przedmiotu zaskarżenia, nadesłał odpis odwołania oraz pełnomocnictwa dla A. G.. Podkreślił, że treść odwołania wniesionego na wezwanie do usunięcia braków formalnych była analogicznej treści, co odwołania wniesionego wcześniej i obarczonego brakami. Jedynymi merytorycznymi różnicami było usunięcie braków formalnych odwołania. Ponadto podniósł, że Z. G. posiadał pełnomocnictwo udzielone przez odwołującego do sporządzenia, a następnie skierowania do sądu przedmiotowego odwołania. Ponieważ jednak jako doradca podatkowy nie mógł być pełnomocnikiem procesowym w niniejszej sprawie, odwołujący zmuszony był do ustanowienia kolejnego pełnomocnika - adw. A. G., który w terminie wyznaczonym przez sąd złożył przedmiotowe odwołanie spełniające wymogi formalne.

Zdaniem strony skarżącej należy uznać, że odwołujący konwalidował czynności podjęte przez doradcę podatkowego Z. G. w terminie do uzupełnienia braków formalnych odwołania, ponieważ udzielił kolejnego pełnomocnictwa w sprawie, tym razem adwokatowi A. G., czym zatwierdził czynności doradcy podatkowego Z. G.. Skarżący wskazał przy tym na uchwałę (7) SN z 23 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 118/08.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zaskarżone zarządzenie jest prawidłowe. Słusznie uznano, że odwołujący nie uzupełnił braków formalnych odwołania, ponieważ nie złożył odpisu odwołania wniesionego uprzednio 20 grudnia 2018 r. Rację ma Przewodniczący w sądzie I instancji, że złożone pismo z 13 lutego 2019 r. zatytułowane odwołanie nie jest treściowo tożsame ze złożonym pierwotnie odwołaniem z 20 grudnia 2018 r. W konsekwencji wskazane braki formalne odwołania z 20 grudnia 2018 r. nie zostały skutecznie i poprawnie uzupełnione. Zwrócić należy uwagę, że zobowiązanie do uzupełnienia braków formalnych odwołania poprzez sprecyzowanie żądania odwołania zgodnie z art. 477 ¹⁴ k.p.c. dotyczyło wskazania, w jaki sposób zaskarżona decyzja ma być zmieniona, ponieważ wymieniony przepis w katalogu rozstrzygnięć, jakie może podjąć sąd rozpatrujący odwołanie od decyzji organu rentowego, nie przewiduje uchylenia decyzji, o co wnosił w odwołaniu z 20 grudnia 2018 r. Z. G. w imieniu odwołującego. Analiza treści obu odwołań prowadzi do wniosku, że odwołanie z 13 lutego 2019 r. oprócz sformułowania żądania w sposób zgodny z art. 477 ¹⁴ k.p.c. zawiera, wbrew twierdzeniom zaprezentowanym w zażaleniu, nową treść. Prawidłowe wykonanie zobowiązania do uzupełnienia braków formalnych odwołania polegać winno na przedłożeniu odpisu odwołania z 20 grudnia 2018 r. oraz pisma stanowiącego odpowiedź na wezwanie do sprecyzowania żądania odwołania zgodnie z art. 477 ¹⁴ k.p.c.

Ponadto odnosząc się do zarzutu zażalenia dotyczącego konwalidowania czynności podjętych przez doradcę podatkowego Z. G. przez nowego pełnomocnika adwokata A. G., Sąd Apelacyjny stwierdza, że wymaga on ustosunkowania się, chociaż Przewodniczący w sądzie I instancji nie dokonał zwrotu odwołania z powodu niewykaznia, że pełnomocnik Z. G. może pełnić funkcję pełnomocnika procesowego odwołującego w toku postępowania przed sądem.

Należy przypomnieć, że pełnomocnikiem może być osoba, której przepisy prawa taki przymiot przyznają. Pełnomocnik procesowy strony musi wykazać sądowi, a także przeciwnikowi, że strona go do tego umocowała i że należy do kręgu podmiotów wymienionych w art. 87 § 1 k.p.c. Przepis art. 89 § 1 k.p.c. wymaga, aby w tym celu przedłożył on dokument z oryginalnym podpisem mocodawcy lub notarialny odpis tego pełnomocnictwa, a ponadto odpisy pełnomocnictwa dla strony przeciwnej, przy czym adwokat, radca prawny (…) mogą sami uwierzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie. Wniesienie pierwszego pisma procesowego, w tym odwołania, przez pełnomocnika bez dokumentu pełnomocnictwa, a także jego odpisu dla strony przeciwnej, jest traktowane jako brak formalny samego pisma procesowego podlegający uzupełnieniu w trybie art. 130 § 1 k.p.c.

W niniejszej sprawie braki formalne odwołania w postaci nieprzedłożenia dokumentów uzasadniających umocowanie Z. G. do występowania jako pełnomocnika odwołującego, braku oryginału pełnomocnictwa lub jego odpisu poświadczonego za zgodność z oryginałem, nie zostały uzupełnione w terminie zakreślonym przez sąd I instancji.

Błędne jest twierdzenie strony skarżącej, że odwołujący konwalidował czynności podjęte przez doradcę podatkowego Z. G. w terminie do uzupełnienia braków formalnych odwołania, ponieważ udzielił kolejnego pełnomocnictwa w niniejszej sprawie, tym razem adwokatowi A. G., czym zatwierdził czynności doradcy podatkowego Z. G..

W tym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podziela poglądy zawarte w uchwale ( 7 ) Sądu Najwyższego z 8 lipca 2008 r., III CZP 154/07, w której stwierdzono, że występowanie w charakterze pełnomocnika procesowego osoby, która nie może być pełnomocnikiem, oznacza brak należytego umocowania powodujący nieważność postępowania (art.379 pkt 2 k.p.c.). Właśnie z taką sytuacją mamy bez wątpienia do czynienia w niniejszej sprawie w odniesieniu do występującego z odwołaniem Z. G.. Jednocześnie należy podkreślić, że przytoczone przez stronę skarżącą poglądy Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale (7 ) z 23 stycznia 2009 r. sygn. akt III CZP 118/2008 nie mają zastosowania w analizowanej sprawie, ponieważ we wskazanej uchwale mowa jest o osobie, która może co do zasady być pełnomocnikiem procesowym ale jest źle umocowana, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Uwzględniając powyższe rozważania Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 postanowienia.