Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – I. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2018 roku sprawy

S. (S.) K. (K.), syna V. i V. z domu G., urodzonego (...) w miejscowości K., Ukraina

oskarżonego o to, że:

w dniu 3 września 2017 roku w miejscowości D. w ruchu lądowym na drodze publicznej droga numer (...) kierował samochodem osobowym marki M. o nr rejestracyjnym (...)HI znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,64 miligrama na decymetr sześcienny alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest o przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego S. (S.) K. (K.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym dodatkowym ustaleniem, że pierwsze badanie urządzeniem elektronicznym do badania trzeźwości wykazało 0,64 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 178a § 1 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu za to karę grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych),

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego S. (S.) K. (K.) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

III.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego względem oskarżonego w pkt II wyroku środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza okres rzeczywistego stosowania tego środka w postaci zatrzymania prawa jazdy od dnia 04 września 2017 roku do dnia 26 lutego 2018 roku,

IV.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonego S. (S.) K. (K.) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 złotych (pięć tysięcy złotych),

V.  na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego S. (S.) K. (K.) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 770, 70 złotych (siedemset siedemdziesiąt złotych i 70/100), w tym kwotę 400, 00 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 1058/17

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku przez obrońcę o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422 § 2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy orzeczenia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu , Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

S. K. w dniu 04 września 2017 roku w miejscowości D. znajdując się w stanie nietrzeźwości, co zostało następnie potwierdzone dwukrotnym badaniem urządzeniem A. 6810, gdzie uzyskano wynik I badanie 0,69 mg/dm alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,71 mg/dm alkoholu w wydychanym powietrzu, a następnie ponownie, po upływie czasu, zbadany urządzeniem pomiarowym A. 7110MK III PL nr fabryczny (...), prowadził pojazd m-ki M. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym na drodze (...).

W trakcie poruszenia się na odcinku drogi pomiędzy D. a Z. na łuku drogi w lewo, S. K. utracił panowanie nad pojazdem i uderzył w drzewo po prawej stronie.

dowody: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 2-8v.; świadectwo wzorcowe k. 9-11, protokół oględzin pojazdu k. 12 – 13v., szkic k. 14, protokół oględzin miejsca wypadku k. 15-16; dokumentacja fotograficzna k. 51-52; płyta z dokumentacją fotograficzną k. 50.zeznania świadka K. B. k. 44 v., notatka urzędowa k.1-v; wyjaśnienia oskarżonego k.29-31, k.101-102

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

I)  uznał oskarżonego S. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym dodatkowym ustaleniem, że pierwsze badanie urządzeniem elektronicznym do badania trzeźwości wykazało 0,64 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 178a § 1 k.k. i za to skazał go, a na mocy art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu za to karę grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych),

II)  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. K. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

III)  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego względem oskarżonego w pkt II wyroku środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył okres rzeczywistego stosowania tego środka w postaci zatrzymania prawa jazdy od dnia 04 września 2017 roku do dnia 26 lutego 2018 roku,

IV)  na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzekł od oskarżonego S. K. (1) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 złotych (pięć tysięcy złotych),

V)  na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego S. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 770, 70 złotych (siedemset siedemdziesiąt złotych i 70/100), w tym kwotę 400, 00 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty.

dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k. 30-31, k.101-102; postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy k. 38 – 39; protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 2-8v.; świadectwo wzorcowe k. 9-11, protokół oględzin pojazdu k. 12 – 13v., szkic k. 14, protokół oględzin miejsca wypadku k. 15-16; dokumentacja fotograficzna k. 51-52; płyta z dokumentacją fotograficzną k. 50.zeznania świadka K. B. k. 44 v., notatka urzędowa k.1-v;

S. K. ma wyksztalcenie wyższe. Jest żonaty i ma jedno dziecko pozostające na jego utrzymaniu. Pracuje jako monter konstrukcji stalowych osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 1.000 zł netto miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

dowody: dane z wyjaśnień k. 101 v.; dane o karalności k. 42.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego S. K. (1) odnośnie przypisanego mu czynu nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k., zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego przez niego powietrza przekraczała 0,25 mg, co zostało stwierdzone dwukrotnym badaniem urządzeniem A. 6810, gdzie uzyskano wynik I badanie 0,64 mg/dm alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,71 mg/dm alkoholu w wydychanym powietrzu, a następnie ponownie zbadany urządzeniem pomiarowym A. 7110 MK III PL gdzie uzyskano wynik I badanie 0,50 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,52 alkoholu w wydychanym powietrzu. Wobec przekroczenia przez wskazane stężenia wartości określnej w art. 115 § 16 k.k. należało stwierdzić, że zachowaniem swoim oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył przy tym również, iż przestępstwo wskazane w art. 178a § 1 k.k. można popełnić jedynie umyślnie; jak wskazuje się w doktrynie, samo uruchomienie i prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowadzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również objęty zamiarem ewentualnym. W każdym razie niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwością. (tak: A. Marek [w:] Kodeks karny, komentarz. LEX 2010).

W realiach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu fakt, że oskarżony dopuścił się owego czynu umyślnie jest bezsporny. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym, a podtrzymanych na rozprawie głównej, w dniu 04 września 2017 roku na krótko przed kierowaniem pojazdem spożywał alkohol w postaci piwa, miał również świadomość, że w Polsce nie można prowadzić samochodu pod wpływem alkoholu. W tym kontekście podkreślenia wymaga, że osoba, która decyduje się na konsumpcję napojów alkoholowych w każdym przypadku musi zdawać sobie sprawę z tego, że nawet kilka godzin później alkohol będzie obecny w jej organizmie. Natomiast rozpoczynając jazdę samochodem chwilę po zakończeniu spożycia alkoholu oskarżony wiedział przecież, że będzie znajdować się w stanie nietrzeźwości. Mimo tego, rozpoczął jazdę owym pojazdem i kontynuował ją aż do czasu wypadnięcia z drogi. Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżony S. K. działał w zamiarze bezpośrednim. Z uwagi na to, jak i na fakt, że oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd uznał go winnym popełnienia czynu zabronionego z art. 178a § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary dla S. K. (2) za tak opisany czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych.

Sąd jako okoliczność obciążającą S. K. (2) uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego występku oraz rażąco lekceważący stosunek tak do obowiązujących norm prawnych, jak i bezpieczeństw innych uczestników ruchu drogowego. Okoliczność obciążającą stanowił nadto fakt, iż stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu znacznie przekroczyło wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k. Sąd miał również na uwadze, że oskarżony swoim zachowaniem spowodował duże zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji z uwagi na wypadnięcie z drogi prowadzonego przez niego pojazdu, co niewątpliwie stanowi okoliczność obciążającą. Natomiast do okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego należało zaliczyć to, że było to incydentalne zachowanie, co potwierdza zaświadczenie o uprzedniej niekaralności oskarżonego.

Sąd miał dalej na uwadze względy prewencji ogólnej, w szczególności nagminność popełnienia czynów z art. 178a § 1 kk. i konieczność kształtowania w tym zakresie świadomości społeczeństwa, jednakże uznał, że względy te muszą ustąpić względom prewencji szczególnej. Uwzględniając zatem wszystkie stawiane karze cele, Sąd doszedł do przekonania, że kara grzywny urzeczywistni je pełniej aniżeli kara ograniczenia albo pozbawienia wolności – nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Znaczenie przy tym ma w szczególności, że oskarżonego nie sposób określić mianem osoby zdemoralizowanej. Mając powyższe na względzie należało przyjąć, iż karą adekwatną do jego przewinienia i jednocześnie wystarczającą dla uświadomienia oskarżonemu naganności jego zachowania będzie właśnie kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 20 zł każda.

Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość tej kary, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony osiąga stały miesięczny dochód, a jednocześnie uwzględniając szkodliwość popełnionego przez niego czynu, określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

W ocenie Sądu nie znajdowała w niniejszej sprawie nie zachodziły warunki dla warunkowego umorzenia postępowania zgodnie z dyspozycją art. 66 § 1 k.k. Sąd, chcąc zastosować warunkowe umorzenie postępowania, może wziąć pod uwagę tylko te czyny zabronione, które charakteryzują się małą lub średnią szkodliwością społeczną (wyr. SA w Krakowie z 30.3.2005 r., II AKa 50/05, KZS 2005, Nr 5, poz. 33), poza zastosowaniem tej instytucji pozostają natomiast te przestępstwa, które charakteryzują się znacznym (wysokim) stopniem społecznej szkodliwości. W niniejszej sprawie, z uwagi na okoliczności czynu, niewątpliwie mamy do czynienia z wysokim stopniem społecznej szkodliwości ze względów omówionych powyżej, dlatego nie zaistniała przesłanka do warunkowego umorzenia postepowania.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 roku do 15 lat (art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.). Sąd analizując okoliczności sprawy, w szczególności zaś mając na uwadze incydentalny charakter przestępczego zachowania oskarżonego uznał, iż orzeczenie rzeczonego zakazu w wymiarze minimalnym będzie adekwatne do wagi czynu i powinno spełnić zakładane cele, tak w zakresie ogólnoprewencyjnym, jak i prewencji szczególnej. Dodatkowo, stwierdzając, iż w dniu 04 września 2017 roku doszło do zatrzymania prawa jazdy oskarżonego Sąd w pkt III wyroku na poczet orzeczonego względem niego środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka od dnia zatrzymania dokumentu do dnia wyrokowania, zgodnie z art. 63 § 2 k.k.

Mając na uwadze treść art. 43a § 2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu. Uwzględniając przy tym możliwości zarobkowe oskarżonego Sąd orzekł ów środek na najniższym możliwym poziomie.

Nadto Sąd na podstawie na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżonego kosztami sądowymi, w tym z tytułu powołania tłumacza i doręczeń, jak również kosztami tytułem opłaty. Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami procesu w sprawie.