Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy - G. P. w G. X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniach 6 czerwca 2017r., 24 sierpnia 2017r., 19 października 2017r., 3 listopada 2017r., 18 stycznia 2018r. i 30 stycznia 2018r. na rozprawie

sprawy K. S. (1) , syna M. i G. z domu S., urodzonego (...) w G., PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu 12 sierpnia 2010r. w G. dokonał włamania do samochodu m-ki F. (...) o nr rej. R- (...) następnie zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego o wartości 80 zł, karty kredytowej S. K., portfela koloru ciemno niebieskiego o wartości 30 zł z pieniędzmi w kwocie 30 Euro /120 zł/, latarki na głowę wartości 30 zł, o łącznej wartości 260 zł na szkodę obywatela Niemiec S. H. oraz mienia w postaci kamery cyfrowej m-ki T. wartości 280zł, portfela wartości 40 zł z zawartością karty kredytowej bank (...), karty ubezpieczeniowej, pieniędzy w kwocie 100 zł, prawa jazdy i dowodu osobistego wydanych przez władze niemieckie, dwóch telefonów komórkowych w tym jeden marki sony E. wartości 300 zł, portfela koloru czarnego wartości 40 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 25 zl, portfela koloru złotego wartości 80 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 25 Euro /100 zł/, latarki na głowę wartości 30 zł, dowodu rejestracyjnego samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) o łącznej wartości 1025 zł na szkodę obywatela Niemiec K. F., ,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie przepisów kodeksu karnego obowiązujących do dnia 30.06.2015r.

orzeka:

I.  Oskarżonego K. S. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 279 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej w punkcie I (pierwszym) wyroku kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.074,30 zł (trzy tysiące siedemdziesiąt cztery złote 30/100) tytułem zwrotu kosztów procesu oraz kwotę 380 zł (trzysta osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 1133/16

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 423 § 1a k.p.k., wobec złożenia wniosku o uzasadnienie przez prokuratora w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach czynu przypisanego oskarżonemu, zakres uzasadnienia ograniczono do części wyroku, w której zawarto rozstrzygnięcia dotyczące wskazanych kwestii.

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

I.  oskarżonego K. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 279 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej w punkcie I (pierwszym) wyroku kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.074,30 zł (trzy tysiące siedemdziesiąt cztery złote 30/100) tytułem zwrotu kosztów procesu oraz kwotę 380 zł (trzysta osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił ustalić, że w dniu 12 sierpnia 2010r. w G. dokonał włamania do samochodu m-ki F. (...) o nr rej. R- (...) następnie zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego o wartości 80 zł, karty kredytowej S. K., portfela koloru ciemno niebieskiego o wartości 30 zł z pieniędzmi w kwocie 30 Euro /120 zł/, latarki na głowę wartości 30 zł, o łącznej wartości 260 zł na szkodę obywatela Niemiec S. H. oraz mienia w postaci kamery cyfrowej m-ki T. wartości 280zł, portfela wartości 40 zł z zawartością karty kredytowej bank (...), karty ubezpieczeniowej, pieniędzy w kwocie 100 zł, prawa jazdy i dowodu osobistego wydanych przez władze niemieckie, dwóch telefonów komórkowych w tym jeden marki sony E. wartości 300 zł, portfela koloru czarnego wartości 40 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 25 zl, portfela koloru złotego wartości 80 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 25 Euro /100 zł/, latarki na głowę wartości 30 zł, dowodu rejestracyjnego samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) o łącznej wartości 1025 zł na szkodę obywatela Niemiec K. F..

Odpowiedzialności przewidzianej w przepisie art. 279 § 1 kk podlega ten, kto kradnie z włamaniem. Dla bytu przestępstwa kwalifikowanego z art. 278 § 5 k.k. niezbędne jest stwierdzenie, iż sprawca dokonuje zaboru w celu przywłaszczenia karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Przestępstwo określone w art. 278 § 5 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Konieczne jest zatem działanie sprawcy z tzw. dolus coloratus. Celem działania sprawcy musi być włączenie rzeczy do majątku sprawcy, objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. (vide: Komentarz do art. 278 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II.). Ponadto Sąd doszedł do przekonania, że czyn zarzucony oskarżonemu wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art. 275 § 1 k.k., zgodnie z którym odpowiedzialności podlega ten, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza. Nadto czyn oskarżonego wypełnił także znamiona przestępstwa z art. 276 k.k. Zgodnie z tą regulacją penalizowane jest zachowanie polegające na niszczeniu, uszkodzeniu, czynieniu bezużytecznym, ukrywaniu lub usuwaniu dokumentu, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony pokonał zabezpieczenia samochodu marki F. (...) i dokonał włamania do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomych wskazanych powyżej, a także kart kredytowych, dowodu osobistego, prawa jazdy, karty ubezpieczeniowej, dowodu rejestracyjnego samochodu, a zatem oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim wypełnił znamiona wszystkich przywołanych przepisów.

Przed przejściem do omówienia wymiaru kary oraz innych konsekwencji prawnych czynów przypisanych oskarżonemu, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego tych występków zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonego w obu stanach prawnych jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane w przepisach stanowiących podstawę ich skazania i wymierzenia im kary jest bowiem identyczne. Mając jednak na uwadze, iż zmieniły się zasady warunkowego zawieszenia wykonywania kary pozbawienia wolności, zastosował ustawę karną obowiązującą przed wskazaną nowelizacją jako korzystniejszą dla oskarżonego.

Rozważając kwestię kary dla K. S. (1) za tak opisany czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary.

W związku z powyższym Sąd wymierzył K. S. (2), przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 279 § 1 k.k. karę jednego roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł.

Orzekając w powyższym zakresie Sąd miał na uwadze, iż społeczna szkodliwości jego czynu nie była niska – oskarżony działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, tym samym w pełni świadomie łamiąc obowiązujący porządek prawny. Jednocześnie na korzyść oskarżonego K. S. (1) przemawiał fakt, iż w dacie zdarzenia nie był on karany za przestępstwo przeciwko mieniu, zaś wartość szkody jest nieduża. Sąd zważył dalej, iż skazanie oskarżonego za przypisane mu przestępstwo na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania, nie przekracza stopnia jego zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu. W przekonaniu Sądu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem oraz kara grzywny - jako realna dolegliwość, związana z koniecznością zapłaty, winna stanowić dla K. S. (1) bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również wystarczający walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W tym miejscu podkreślić raz jeszcze należy, że wymierzona przez Sąd kara powinna spełniać określone w kodeksie karnym cele. Artykuł 53 § 1 kk wskazuje, iż kara powinna uwzględniać cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że celem kary jest takie przekształcenie osobowości skazanego, aby bez nadmiernego ryzyka można byłoby go włączyć do społeczeństwa w przekonaniu, że będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. Zatem kara powinna doprowadzić do społecznej adaptacji skazanego i zapobiec jego powrotowi do kolizji z normami prawa karnego. (zob. K. Buchała, A. Zoll, kodeks karny część ogólna, komentarz, Zakamycze 1998, str. 411). Natomiast prewencja generalna to kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Można wskazać na trzy konsekwencje, jakie wynikają z dyrektywy prewencji generalnej: po pierwsze kara stabilizuje cały porządek prawny, po drugie buduje zaufanie społeczeństwa do działalności wymiaru sprawiedliwości, po trzecie czyni zadość poczuciu sprawiedliwości w społeczeństwie przez to, że każdy sprawca jest karany w granicach winy (K. Buchała, op. cit., str. 415-416). Powyższe cele mogą zostać osiągnięte poprzez orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności bądź poprzez zastosowanie środków probacyjnych przewidzianych w kodeksie karnym.

W przedmiotowej sprawie Sąd stanął na stanowisku, iż wobec oskarżonego, aby zostały zrealizowane wszystkie cele kary, nie jest konieczne wymierzenie mu kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Wprawdzie oskarżony był już uprzednio jeden raz karany za przestępstwo podobne, jednak w chwili popełnienia przypisanego mu czynu nie był karany za przestępstwo podobne - był jeden raz karany z art. 158 § 1 k.k. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem. Pozostałe skazania widniejące obecnie w karcie karnej dotyczą przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i orzekane były za nie kary ograniczenia wolności i pozbawienia wolności, które również warunkowo zawieszono. Następnie co do części tych kar zarządzono ich wykonanie. Oskarżony w inkryminowanym czasie był osobą młodą. Zdarzenie miało miejsce ponad 7 lat temu, po tym zdarzeniu oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności. Świadczy to o tym, iż na obecnym etapie życia oskarżonego istnieją zdaniem Sądu przesłanki do skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kar pozbawienia wolności. Okres próby wyznaczony został na maksymalny okres 5 lat, tak aby sprawdzić, czy ta pozytywna prognoza postawiona wobec oskarżonego jest właściwa. Jednocześnie Sąd w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, który będzie na bieżąco kontrolował zachowanie oskarżonego.

Ponieważ oskarżony osiągnął korzyść majątkową z popełnionego przestępstwa, Sąd na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 kk obok kary pozbawienia wolności wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych. Jednocześnie biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego, w tym w szczególności fakt, że nie osiąga dochodów i nie ma majątku, Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na minimalna kwotę 10 złotych. Wysokość tej kary jest z jednej strony adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, z drugiej zaś strony w sposób należyty uwzględnia ich warunki osobiste i możliwości zarobkowe oraz obecną sytuację życiową.

Nadto Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 3074,30 zł tytułem zwrotu wydatków oraz tytułem opłaty kwotę 380 zł Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony jest zdolny do pracy zarobkowej, zaś wskazane koszty i opłaty nie są na tyle wysokie, aby nie miał możliwości ich poniesienia.

Sędzia SR Adrianna Kłosowska