Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 8.08.2019 r. sprawy P. R. (1), syna R. i G., urodzonego (...)

I.  oskarżonego P. R. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od 11 stycznia 2012 roku do sierpnia 2015 roku, od lutego 2016 roku do lutego 2017 roku w G., będąc zobowiązanym z mocy ugody Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 14 października 2003 roku o sygn. akt V RC 723/03, uchylał się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz J. R., gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, przez co narażał osobę uprawnioną na niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, czyn ten kwalifikuje z art. 209 § 1 i 1a k. k. i za to na podstawie art. 209 § 1a k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1 a pkt 1, § 1b, § 2 k. k. w zw. z art. 35 § 1 k. k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 34 § 3 k. k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k. k. zobowiązuje oskarżonego P. R. (1) do bieżącego wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie córki J. R. w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego P. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 250 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Sygn. akt X K 164/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. R. (1) i W. B. około 2002 r. tworzyli nieformalny związek partnerki. Nigdy nie mieszkali razem i nie prowadzili wspólnego gospodarstwa domowego. Z tego związku posiadają jedną córkę J. R., urodzoną (...)

Ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2003 r. w sprawie o sygn. akt V RC 723/03 P. R. (1) zobowiązał się do łożenia na rzecz małoletniej córki J. R. alimenty w kwocie po 280 zł miesięcznie, płatne z góry w terminie do dnia 10 każdego miesiąca do rąk matki małoletniej – W. B. wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

/ Dowody: odpis protokołu ugody z 14.10.2003 r. k.4-4v;

zeznania W. B. k.20-21;

odpis zupełny aktu urodzenia małoletniej J. R. k.38-38v;

częściowo wyjaśnienia P. R. (1) k.60v-61;/

P. R. (1) od początku nie wywiązywał się powstałego obowiązku alimentacyjnego względem jego małoletniej córki J. R.. Nigdy nie partycypował też w kosztach jej utrzymania, nie interesował się nią i nie utrzymywał z nią stałych kontaktów. Zdarzyło się, że kilka razy z okazji świąt dał dziewczynce słodycze i raz gotówkę w kwocie 100 zł. Małoletnia nie zna swojego ojca, nie łączą ich żadne relacje. Na początku pozostawał w ciężkiej sytuacji materialnej, utrzymywał się wyłącznie z prac dorywczych, zaś w okresie dnia 25 lutego 2010 r. do dnia 10 stycznia 2012 r. był osadzony w zakładzie karnym i odbywał orzeczoną wobec niego karę pozbawienia wolności. Od dnia 18 lipca 2005 r., na wniosek W. B., prowadzone jest przeciwko P. R. (1) postępowanie egzekucyjne z tytułu niealimentacji.

W związku z uchylaniem się przez P. R. (1) od obowiązku alimentacyjnego 18 lipca 2005 r. sprawa została skierowana do komornika. Zdarzało się, że P. R. (1) w okresie od października 2014 r. do sierpnia 2015 r. dokonywał niepełnych wpłat na konto komornika. Egzekucja świadczeń alimentacyjnych w tym okresie okazała się bezskuteczna. Kiedy P. R. (2) podjął stałe zatrudnienie w okresie od września 2015 r. do stycznia 2016 r. egzekucja świadczeń alimentacyjnych była skuteczna, albowiem wymagana wierzytelność była pokrywana z wynagrodzenia za pracę P. R. (1). Z kolei w okresie od lutego 2016 r. do lutego 2017 r. egzekucja świadczeń alimentacyjnych od P. R. (3) ponownie stała się bezskuteczna, on sam też nie dokonywał spłaty zaległych i aktualnych rat alimentacyjnych na rzecz swojej małoletniej córki. Od marca 2017 r. egzekucja komornicza rat alimentacyjnych na rzecz małoletniej J. R. jest skuteczna z wynagrodzenia za pracę P. R. (3).

/ Dowody: zaświadczenie o bezskuteczności egzekucji alimentów k.2;

karta świadczeń osoby k.5-5v;

zeznania W. B. k.20-21;

informacja sprawie egzekucyjnej k.33;

zaświadczenie o dokonanych wpłatach k.34-34v;

karta rozliczeniowa sprawy Kmp 51/05 k.35-36v;

notatka urzędowa z 22.02.2018 r. k.54;

częściowo wyjaśnienia P. R. (1) k.60v-61/

W. B. zwróciła się do (...) Centrum (...) w G. i pobierała alimenty na córkę z funduszu alimentacyjnego w okresie od października 2017 r. do września 2017 r.

/ Dowody: decyzja Prezydenta Miasta G. z 16 października 2017 r. k.3-3v;

karta świadczeń osoby k.5-5v;

zaświadczenie o dokonanych wpłatach k.34-34v;

karta rozliczeniowa sprawy Kmp 51/05 k.35-36v;/

zeznania W. B. k.20-21;/

P. R. (1) na dzień 12 grudnia 2017 r. nie był zarejestrowany w G. Urzędzie Pracy w G. jako osoba bezrobotna lub poszukująca pracy. P. R. (1) na dzień 19 grudnia 2017 r. nie figurował również w rejestrach (...) Centrum (...) w G. jako osoba pobierająca świadczenia z zakresu pomocy społecznej, natomiast figurował w rejestrach rzeczonego centrum świadczeń jako dłużnik alimentacyjny w sprawie małoletniej J. R.. Od 13 lutego 2017 r. P. R. (1) figuruje w bazie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych osób podlegających pracowniczym ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnym.

/ Dowody: pismo (...) w G. z 12.12.2017 r. k.26;

pismo (...) w G. z 19.12.2017 r. k.43;

pismo ZUS z 04.01.2018 r. k.44;/

W. B. obecnie wraz ze swoja małoletnią córką J. R. i konkubentem – S. D. zamieszkują w mieszkaniu należącym do mężczyzny. Nie posiada innych dzieci. W. B. i S. D. nie prowadzą wspólnego gospodarstwo domowego. Matka małoletniej partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania swojego partnera w wysokości około 600 zł miesięcznie. W. B. obecnie zatrudniona jest na umowę zlecenie jako sprzedawca w sklepie spożywczym w G., z czego osiąga dochód w kwocie około 980 zł miesięcznie. Ponadto kobieta otrzymuje na małoletnią córkę zasiłek rodzinny w kwocie 124 zł miesięcznie i świadczenie 500+ oraz alimenty z funduszu alimentacyjnego w kwocie 280 zł miesięcznie (tj. łącznie 904 zł miesięcznie). W. B. w ciągu miesiąca wydaję kwotę około 600 zł na wyżywienie dla siebie i córki, około 200 zł na środki czystości, około 200 zł – na odzież. Dodatkowo dokonuje zakupu biletu komunikacyjnego dla siebie i córki w łącznej kwocie około 135 zł miesięcznie i dokonuje opłat za ich telefony komórkowe w łącznej kwocie około 140 zł miesięcznie. Koszt składek klasowych i na komitet szkolny małoletniej J. R. stanowi wydatek rzędu 20 zł miesięcznie. Dziewczynka nie uczęszcza na żadne zajęcia pozalekcyjne z uwagi na brak posiadania przez jej matkę wystarczających środków pieniężnych. Małoletnia chciałaby uczęszczać na siłownię i na basen oraz jeździć na rowerze.

W. B. bez świadczeń z Funduszu Alimentacyjnego, jak i pozostałych świadczeń socjalnych z (...) Centrum (...), w okresie objętym zarzutem nie byłaby w stanie zaspokoić podstawowych potrzeb życiowych małoletniej J. R..

/ Dowody: decyzja Prezydenta Miasta G. z 16 października 2017 r. k.3-3v;

karta świadczeń osoby k.5-5v;

zeznania W. B. k.20-21;/

P. R. (1) ma wykształcenie podstawowe. Jest kawalerem w związku konkubenckim z M. S.. Posiada trójkę dzieci pozostających na jego utrzymaniu w wieku od 4 do 17 lat, w tym małoletnią J. R., na którą zobowiązany jest płacić alimenty w kwocie 280 zł miesięcznie. Pracuje jako pracownik fizyczny, z czego osiąga miesięczny dochód w kwocie około 1400 zł netto miesięcznie. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe ze swoją konkubiną, która nie pracuje zarobkowo. Nie posiada żadnego majątku o znacznej wartości. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo, nie posiada uzależnień. P. R. (1) był uprzednio karany.

/ Dowody: karta karna k.68-69;

dane osobopoznawcze k.60-60v,89;

wyjaśnienia P. R. (1) k.60v-61;/

W postępowaniu przygotowawczym P. R. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył krótkie wyjaśnienia.

W tym miejscu Sąd nadmienia, że oskarżony nie stawił się na terminie rozprawy, o którym był prawidłowo zawiadomiony; nie usprawiedliwił swojej nieobecności, nie wnosił o nieprzeprowadzanie rozprawy pod jego nieobecność, a jego obecność nie była obowiązkowa.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonej odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/ vide: wyjaśnienia P. R. (1) k.60v-61;/

Sąd zważył, co następuje:

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności zeznania W. B., jak i wyjaśnienia samego oskarżonego oraz zgromadzona dokumentacja komornika sądowego i (...) Centrum (...) w G. dostarczyły podstaw do przypisania oskarżonemu P. R. (1) tego, że w okresie w okresie od dnia 11 stycznia 2012 r. do sierpnia 2015 r. oraz w okresie od lutego 2016 r. do lutego 2017 r. w G. nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego, określonego z mocy ustawy oraz ugody zawartej przed Sądem Rejonowym Gdańsk-Południe w Gdańsku V Wydział Rodzinny i Nieletnich w dniu 14 października 2003 r., w sprawie o sygn. akt V RC 723/03, wobec małoletniej J. R..

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach W. B., złożonych przez nią w toku postępowania przygotowawczy i ujawnionych w trybie art. 394 § 2 k.pk. w zw. z art. 392 § 1 k.p.k. na rozprawie głównej. Sąd doszedł do przekonania, że zeznania byłej partnerki oskarżonego są wiarygodne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, a nadto, korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci dokumentów, przede wszystkim zaświadczeń o dokonanych wpłatach oraz informacji o stanie zaległości i stanie sprawy egzekucyjnej. Świadek dostarczyła wiedzy odnośnie tego, że oskarżony w zasadzie od ich rozstania, tj. najpóźniej od 2002 r., nie miał kontaktu z córką i nigdy nie interesował się jej losem oraz po ustaleniu wysokości obowiązku alimentacyjnego nie płacił alimentów na córkę w inkryminowanych okresach, a jedynie incydentalnie odwiedzał córkę w święta nie nawiązując z nią żadnych relacji ani stałych kontaktów Na podstawie jej zeznań Sąd ustalił nadto, że P. R. (1) nigdy nie partycypował w jakichkolwiek kosztach utrzymania córki, jak również nigdy nie zaspakajał żadnych jej potrzeb w formie rzeczowej, a kilka razy przy okazji świąt przyniósł dla niej słodycze i raz dał jej pieniądze w gotówce w kwocie 100 zł. Zeznania W. B. co do pobierania rat alimentacyjnych z funduszu alimentacyjnego, świadczenia 500+ i zasiłku rodzinnego znalazły potwierdzenie w zaświadczeniach wydanych przez (...) Centrum (...) i w przedłożonej w toku postępowania decyzji Prezydenta Miasta G. w sprawie przyznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Zdaniem Sądu jej zeznania polegają na prawdzie, jest ona w zasadzie osobą obcą dla oskarżonego, bowiem ich związek trwał stosunkowo krótko i zakończył się około 15 lat temu. Dlatego też Sąd nie widzi powodów, aby miała ona nadmiernie obciążać oskarżonego, czy żeby miała jakikolwiek interes, by zeznawać nieprawdę. Zeznała krótko i treściwie, nie mając zamiaru ani motywu, by przedstawiać go w fałszywie pozytywnym czy negatywnym świetle.

Wyjaśnienia P. R. (1) sąd co do zasady uznał za zgodne z prawdą. Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i zeznał szczerze co do okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa, dotyczącej jego sytuacji życiowej m.in., że nie miał stałej pracy i, ż w przeszłości odbywał karę pozbawienia wolności, widoczne jest dążenie oskarżonego do przedstawienia wydarzeń zgodnie z rzeczywistością. Wyjaśnienia oskarżonego potwierdziły również fakt, że obecnie jest zatrudniony jako pracownik fizyczny i z jego wynagrodzenia za prace ściągana jest należność na poczet zaległości alimentacyjnych wobec jego małoletniej córki J. R.. Depozycje P. R. (1) w decydowanej mierze znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie wiarygodnego materiału dowodowego niniejszej sprawy i w tym zakresie Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom. Natomiast Sad nie uznał za polegających na prawdzie jego wyjaśnień jedynie w części w jakiej sugerowały one, że systematycznie widuje się z córką i wręcza jej prezenty, albowiem okoliczności te nie zostały w żaden sposób potwierdzone w toku postepowania dowodowego niniejszej sprawy.

Sąd uznał również za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., art. 393 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci zaświadczeń z (...) Centrum (...) w G., dokumentacji nadesłanej od komornika sądowego, odpisu zupełnego aktu urodzenia małoletniej, danych osobo poznawczych, danych o karalności, odpisu protokołu ugody sądu rodzinnego, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Podobnie za wiarygodne dowody uznał Sąd notatki urzędowe z przeprowadzonych czynności i dokonanych ustaleń, ujawnione w toku postępowania. Zaznaczyć należy, że potwierdzają jedynie obiektywny fakt zaistnienia takich okoliczności, zaś w pozostałym zakresie nie stanowiły podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zakazu zastępowania dowodów, z których wymagane jest sporządzenie protokołu (np. zeznań świadków), treścią notatek urzędowych.

Prokuratura Rejonowa G.-Ś. w G. skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko P. R. (1), oskarżonemu o przestępstwo z art. 209 § 1 i 1a k.k.. Po wnikliwej analizie materiału dowodowego, zgromadzonego w toku postępowania przygotowawczego, Sąd doszedł do przekonania, że postawienie P. R. (1) w stan oskarżenia jest zasadne.

Rozpoczynając rozważania odnośnie kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego, należy wskazać, że sytuacja w niniejszej sprawie jest o tyle skomplikowana, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie obowiązywania dwóch stanów prawnych.

Artykuł 209 § 1 k.k. w aktualnym brzmieniu stanowi, że karze za ten czyn podlega ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące. P. K. nie uiszczał kwot alimentów określonych ugodą zawartą przed Sądem w okresie od dnia 11 stycznia 2012 r. do sierpnia 2015 r. oraz od lutego 2016 r. do lutego 2017 r. tym samym powodując każdorazowo powstanie zaległości w regulowaniu rat alimentacyjnych na okres znacznie dłuższy niż 3 miesiące.

Dla bytu przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. w czasie sprzed dnia nowelizacji, tj. przed dniem 31 maja 2017 r. konieczne było natomiast wystąpienie przesłanki uporczywości uchylania się. Zgodnie z poglądem przyjętym w orzecznictwie, uporczywość zachodzi w sytuacji powtarzającego się uchylania zabarwionego ujemnie z uwagi na złą wolę sprawcy, która wyraża się najczęściej w ignorowaniu w sposób tendencyjny obowiązku świadczenia opieki materialnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 lipca 2003 r., sygn. akt II KK 125/03, Legalis nr 58198; wyrok Sądu Najwyższego z 27 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 200/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 10, poz. 8; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 grudnia 2000 r., sygn. akt II AKz 289/00, KZS 2000, Nr 12, poz. 28).

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, nie budzi wątpliwości, że oskarżony mając świadomość zobowiązania jakie na nim ciąży, w sposób celowy i tendencyjny nie łożył na rzecz swojej córki, co sam oskarżony przyznał wskazując, że nie płacił alimentów, ponieważ „nie miał z czego” i utrzymywał się jedynie z prac dorywczych. Podczas gdy kwota rat alimentów do których został zobowiązany jest relatywnie niska – 280 zł. Zatem zachowanie P. R. (1) bez wątpienia wypełniło znamiona art. 209 § 1 k.k. w poprzednim brzmieniu.

Ponadto, jak wykazano w sprawie, swoim postępowaniem oskarżony naraził osobę uprawnioną do alimentacji na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Zakres pojęcia "podstawowe potrzeby życiowe", użytego w art. 209 § 1 k.k. w uprzednim brzmieniu wyznaczają warunki społeczne, poziom rozwoju gospodarczego, technologicznego, stan świadomości społecznej. Niewątpliwie, W. B. bez świadczeń z funduszu alimentacyjnego, 500+ i zasiłku rodzinnego, przy uwzględnieniu jej zarobków z pracy zawodowej i wydatków związanych z miesięcznym utrzymaniem, nie byłaby w stanie zapewnić podstawowych potrzeb życiowych małoletniej J. R.. Wobec powyższego zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarówno przestępstwa z art. 209§1 k.k. tak w poprzednim brzmieniu, jak i odpowiadającej temu przepisowi aktualnie postaci kwalifikowanej przestępstwa niealimentacji ujętej w art. 209§1a k.k.. Mając na względzie identyczność zagrożenia karnego Sąd zastosował do tego czynu ustawę aktualnie obowiązującą i zakwalifikował czyn popełniony przez oskarżonego z art. 209 § 1 i 1a k.k. Jest to oczywiste w sytuacji, gdy data końca czynu przypada na okres już po zmianie przepisu art. 209 k.k..

Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, że zachowanie oskarżonego P. R. (1) wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k.. Jednakże odmiennie do treści aktu oskarżenia Sąd ustalił, że P. R. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu w dwóch z trzech okresów, a mianowicie w okresie dnia 11 stycznia 2012 r. do sierpnia 2015 r. oraz w okresie od lutego 2016 r. do lutego 2017 r., albowiem bezsporne w niniejszym postępowaniu jest, że co do pierwszego okresu wskazanego w akcie oskarżenia tj. od dnia 14 października 2003 r. do dnia 24 lutego 2010 r., w którym oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu zabronionego nastąpiło przedawnienie jego karalności.

Rozważając kwestię wymiaru kary dla oskarżonego P. R. (1) Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Zgodnie z artykułem stanowiącym podstawę skazania P. R. (1) (art. 209 § 1a k.k.) sprawca tego czynu podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Sąd, wymierzając P. R. (1) karę za przypisany mu wyrokiem czyn, miał na uwadze okoliczności obciążające oskarżonego, jak i przemawiające na jego korzyść. I tak, niewątpliwie okolicznością łagodzącą jest postawa przyjęta przez oskarżonego w toku postępowania, tj. przyznanie się do popełnienia czynu i chęć wywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego względem swojej córki. Bacząc jednak na okoliczności obciążające przejawiające się w tym, że zachowanie oskarżonego naruszało dobro prawne osoby mu najbliższej, jak również stosunkowo długi czas nieuiszczania alimentów, a także bezkrytyczny dotąd stosunek P. R. (1) do popełnionego czynu i uprzednia karalność, Sąd doszedł do przekonania, że kara roku ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym, będzie karą adekwatną do przypisanego oskarżonemu czynu. Niewątpliwie kara ograniczenia wolności będzie wiązała się z pewną dolegliwością dla oskarżonego, przejawiającą się w konieczności wykonywania nieodpłatnej pracy, to przede wszystkim powinna uświadomić mu naganność jego zachowania i oraz to, że uchylanie się od obowiązków jest nieopłacalne.

Natomiast, w ocenie Sądu wymierzenie innej kary przewidzianej ustawą niż kara ograniczenia wolności nie spełni celów wychowawczych, jakie ma nieść kara. Orzeczenie względem oskarżonego kary pozbawienia wolności skutkowałoby tym, że zostałby on wyeliminowany z życia społecznego, tym samym nie miałby możliwości zarobkowania, a w konsekwencji dalece prawdopodobne jest, że skutkowałoby tym, że oskarżony nadal nie wywiązywałby się ze zobowiązania ciążącego na nim względem małoletniej J. R.. Natomiast orzeczenie wobec niego kary grzywny jest oczywiście bezcelowe, bowiem nie będzie możliwe jej wykonanie.

Ponadto, w ocenie Sądu zasadne było zobowiązanie oskarżonego na mocy art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k. do systematycznego wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie swojej córki w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności. Zdaniem Sądu środek ten będzie czynnikiem mobilizującym oskarżonego do wywiązywania się na bieżąco z obowiązku alimentacyjnego, a ewentualne zaniedbanie przez oskarżonego tej powinności spowoduje, że możliwe będzie egzekwowanie od niego odpowiedzialności z tego tytułu. Obawa przed ukaraniem powinna być dodatkowym czynnikiem, który skłoni oskarżonego do prawidłowej realizacji obowiązków rodzicielskich.

Sąd w punkcie III wyroku rozstrzygnął o kosztach postępowania, zasądzając je od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa. Koszty te nie są wysokie, a ponieważ zawinione zachowanie P. R. (1) spowodowało wszczęcie postępowania karnego, powinien on ponieść koszty z tym związane.

(...)

ZARZĄDZENIE

1)  (...)

2)  (...);

3)  (...).

G., dnia 20 sierpnia 2019 r.

(...)

.