Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – B. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 września 2017 roku i 06 grudnia 2017 roku sprawy

R. L. (1) (L.), syna R. i J. z domu L., urodzonego (...) w T.

oskarżonego o to, że:

w okresie do 12 kwietnia 2013 roku do 02 maja 2013 roku w nieustalonym miejscu, w krótkim odstępie czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w S., przywłaszczył powierzone mienie – w dniu 12 kwietnia 2013 roku w postaci maszyny przemysłu kamieniarskiego, rok prod. 2009, nr seryjny 10/09, wartości 90170 złotych i w dniu 02 maja 2013 roku w postaci wózka widłowego (...), nr fabryczny (...), rok prod. 2008, wartości 37 300 złotych, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą we W., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

***

1)  oskarżonego R. L. (1) (L.) w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia uznaje za winnego tego, że nie wcześniej niż 12 kwietnia 2013 roku i nie później niż 16 maja 2013 roku, w nieustalonym miejscu, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w S., przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci maszyny przemysłu kamieniarskiego, rok prod. 2009, nr seryjny 10/09, wartości 90170 złotych i w postaci wózka widłowego (...), nr fabryczny (...), rok prod. 2008, wartości 37 300 złotych, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą we W., tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 284 § 2 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu za to karę 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30, 00 złotych (trzydzieści złotych),

1)  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego R. L. (1) (L.) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1514, 80 złotych (jeden tysiąc pięćset czternaście złotych i 80/100), w tym kwotę 900, 00 złotych (dziewięćset złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 169/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pomiędzy leasingodawcą (...) S.A., a leasingobiorcą R. L. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w S., w dniu 27 kwietnia 2009 r. w G. doszło do zawarcia umów leasingu operacyjnego o numerach: (...), której przedmiotem była maszyna przemysłu kamieniarskiego – wyposażenie zakładu, rok produkcji 2009 o wartości oferowanej 90 170, 00 zł netto oraz (...)/OPER/ (...), której przedmiotem był wózek widłowy (...) o wartości oferowanej 37 300, 00 zł netto.

Leasingodawca stosownie do zwartej umowy leasingu operacyjnego nr (...) zobowiązał się do przekazania prawa używania przedmiotów leasingu, natomiast leasingobiorca zobowiązał się opłacać umówione raty leasingowe zgodnie z harmonogramem. Stosownie do treści pkt 7 umowy leasingu operacyjnego nr (...) częścią tej umowy leasingu są ogólne warunki umowy leasingu z dnia 13 stycznia 2009 roku, których treść została leasingobiorcy dostarczona przy podpisaniu umowy leasingu operacyjnego i stanowią załącznik nr 2 do niniejszej umowy. Tożsame zapisy znajdowały się w umowie leasingu operacyjnego nr (...). Stosownie do § 27 ust. 1 Ogólnych warunków umów leasingu operacyjnego w przypadku, gdy leasingobiorca nie skorzysta z prawa do nabycia własności przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy lub gdy umowa zostanie wypowiedzenia przed terminem jej zakończenia albo w inny sposób rozwiązana, leasingobiorca zobowiązany był , w terminie 3 dni od dnia wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, zwrócić przedmiot leasingu wraz ze wszystkimi dokumentami i kompletnym fabrycznym wyposażeniem. Natomiast § 27 ust. 2 w/w OWUL przewidywał kary umowne z tytułu niezwrócenia tego sprzętu w terminie.

Przy zawarciu umów leasingu operacyjnego leasingobiorca złożył wniosek o zawarcie pakietowego ubezpieczenia pojazdów mechanicznych.

Dowody: umowy leasingu operacyjnego k. 7, 27, harmonogramy opłat leasingowych k. 8, 28-29, 30, 522; f-ra VAT k.10,32,36,37; zaświadczenie REGON k.12 zaświadczenie z UM k.13; potwierdzenie nadania NIP k.14; zeznanie PIT 36 k.15-22; umowa majątkowa małżeńska k.25-26; specyfikacja wózka widłowego k.33; wniosek o ubezpieczenie k.39-48; ogólne warunki leasingu operacyjnego k.124-125; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 339-341, 426-429.

Przedmioty umowy tj. maszyna przemysłu kamieniarskiego, rok produkcji 2009, nr seryjny 10/09 oraz wózek widłowy (...), nr fabryczny (...), rok produkcji 2008, zostały wydane przez (...) S.A. R. L. (1) zgodnie z zwartymi umowami leasingu operacyjnego: nr (...) w dniu 12 maja 2009 roku i (...)/OPER/ (...) w dniu 02 czerwca 2009 roku.

Dowody: protokół zdawczo – odbiorczy k. 9, 34, protokół odbioru technicznego przedmiotu leasingu k. 11, 35; ogólne warunki leasingu operacyjnego k.124-125; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 339-341, 426-429.

R. L. (1) nie uiścił należności wynikających z rat leasingowych określonych w umowach leasingu operacyjnego nr (...), wobec czego leasingodawca – (...) S.A. odpowiednio w dniach 29 marca 2013 roku oraz 02 maja 2013 roku wypowiedział umowy leasingowe bez zachowania okresu wypowiedzenia, stosownie do zapisów § 24 ust. 1a i 2 ogólnych warunków umownych, stanowiących załącznik do w/w umów. Wypowiedzenie umowy leasingu operacyjnego nr (...) nastąpiło pod warunkiem zawieszającym, tj. wpłaty powstałego zadłużenia w wyznaczonym dodatkowym i nieprzekraczalnym terminie do 12 kwietnia 2013 roku (§ 24 ust.1 OWUL). Wypowiedzenia z dnia 29 marca 2013 roku i 02 maja 2013 tych umów leasingowych zostało wysłane na adres prowadzenia działalności przez R. L. (1); pierwsze pismo wróciło niepodjęte z adnotacją, że firma nie istnieje pod wskazanym adresem, natomiast drugie pismo nie zostało podjęte w terminie.

R. L. (1) nie uiścił powstałych zaległości powstałych z wykonania umowy leasingu operacyjnego nr (...) w dodatkowym terminie, w związku z czym doszło do wypowiedzenia obu umów leasingowych, stosownie do § 24 ust. 1a i 2 ogólnych warunków umownych, stanowiących załącznik do tej umowy. R. L. (1) miał wiedzę o tym, że umowy leasingu zostały wypowiedziane.

(...) S.A. pismami z dnia 23 stycznia 2014 roku wezwał R. L. (1) do wydania rzeczy stanowiących przedmiot umów leasingu nr (...), tj. wózka widłowego oraz maszyny przemysłu kamieniarskiego. W odpowiedzi na pismo (...) S.A. dotyczące żądania wydania rzeczy R. L. (1) w przesłanym przez siebie piśmie nie zgodził się z wezwaniem do wydania rzeczy podnosząc, że wypowiedzenie umów leasingowych było nieuprawnione z uwagi na opłacenie zaległości w dniach 17 kwietnia i 16 maja 2013 roku i odmówił wydania rzeczy.

Dowody: pełnomocnictwa k. 4,5,6, wezwanie do zapłaty k. 49-50,57, 59, 60, 61, 62, potwierdzenie odbioru k. 51-52, wypowiedzenie umowy leasingu k. 53, 54, 446, 523, zestawienie wpłat k. 524-526, 527 -528; dowód nadania k. 447449, potwierdzenie odbioru k. 55-56, zeznania świadka W. W. k. 429-432, 67-69, notatka urzędowa k. 65, dokumentacja fotograficzna k. 86-96, potwierdzenie wpłaty k. 316, 317, 318, 319, 320; pozew k. 441 – 444, pismo (...) S.A. k. 450, 451, dowody wpłat leasingowych k. 452-456, wezwanie do wydania rzeczy k. 457 , 458, potwierdzenie nadania k. 459-460, odpowiedź na wezwanie do wydania rzeczy k. 461, pismo z dn. 12.11.2014r. k. 462, dowód nadania k. 463, pismo z dn. 25.02.2015 r. z załącznikiem k. 464-465, odpowiedź na pozew k. 466-470, pismo (...) z dn. 02.05.2013 r. k. 471, pismo z dn. 20.10.2015r. k. 472-474, potwierdzenie odbioru k. 475, wykaz rozmów telefonicznych k. 476-485, faktury korygujące k. 486, 487, 488, wyrok XV GC 1445/15 z uzasadnieniem k. 489-498, apelacja 499-504, odpowiedź na apelację k. 505-506, pismo pokrzywdzonego (...) SA k. 508-511, 515-517, potwierdzenie odbioru k. 512-514, 518-520, porozumienie k. 521; korespondencja k.71-79; dokumentacja dot. wypowiedzenia umów leasingu k.80-85; ogólne warunki leasingu operacyjnego k.124-125; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 339-341, 426-429.

Wobec powstania zaległości w spłacie rat leasingowych i nie zwrócenia przedmiotów umowy przez korzystającego leasingodawca udzielił pełnomocnictwa firmie (...), której pracownicy począwszy od dnia 3 kwietnia 2013 roku podjęli czynności zmierzające do zlokalizowania i zabezpieczenia maszyny przemysłu kamieniarskiego i wózka widłowego będących przedmiotem umowy leasingu. Czynności terenowe podejmował w tym zakresie W. W., który starał się przede wszystkim skontaktować z R. L. (1) i ustalić miejsce, w którym znajdują się maszyny stanowiące przedmiot umów leasingowych nr (...).

Dnia 17 kwietnia 2013 roku R. L. (1) przekazał do (...) S.A. potwierdzenie wpłaty części zadłużenia, tj. kwoty 6700 złotych z tytułu umowy (...)/OPER/ (...) i kwoty 1000 złotych z tytułu umowy (...)/OPER/ (...). W dniu 23 kwietnia 2013 roku do R. L. (1) wysłane zostało drogą elektroniczną kolejne wezwanie do uregulowania zadłużenia wynikającego z uprzednio zawartych umów leasingu. Wezwania te pozostały jednakże bezskuteczne. W dniu 16 maja 2013 roku R. L. (1) wpłacił kolejną kwotę 2460 złotych z tytułu umowy (...)/OPER/ (...) i kwoty 4100 złotych z tytułu umowy (...)/OPER/ (...).

W dniu 19 lutego 2014 roku W. W. ustalił w toku wizyty terenowej, że rzeczy stanowiące przedmiot umów leasingu nr (...), tj. wózek widłowy oraz maszyna przemysłu kamieniarskiego, znajdują się w miejscowości R. 6B w hali blaszanej. W. W. udał się w to miejsce, gdzie R. L. (1) okazał mu w/w sprzęt, a W. W. go sfotografował. R. L. (1) deklarował wówczas spłatę całości zadłużenia wobec (...) S.A. W. W. powiedział wówczas R. L. (1), że (...) S.A. żąda wydania sprzętu, jednakże R. L. (1) odmówił jego wydania.

W ciągu kolejnych kilku miesięcy R. L. (1) nie wywiązywał się z deklarowanych wpłat, negował ich wysokość oraz nie zwrócił sprzętu, stanowiącego przedmiot w/w umów leasingowych – mimo kierowanych do niego w tym zakresie żądań przez (...) S.A. lub jego pełnomocników. Następnie R. L. (1) usunął rzeczy stanowiące przedmiot umów leasingu nr (...), tj. wózek widłowy oraz maszyna przemysłu kamieniarskiego z miejscowości R. 6B w nieznane miejsce, uniemożliwiając tym samym ich windykację, czy nawet oględziny. R. L. (1), mimo kierowanych do niego żądań, nie ujawnił miejsca, w których znajdują się w/w rzeczy stanowiące przedmiot umów leasingu nr (...).

Dowody: pełnomocnictwa k. 4,5,6, wezwanie do zapłaty k. 49-50,57, 59, 60, 61, 62, potwierdzenie odbioru k. 51-52, wypowiedzenie umowy leasingu k. 53, 54, 163-166, 446, 523, zestawienie wpłat k.129-130, 524-526, 527 -528; dowód nadania k. 447-449, potwierdzenie odbioru k. 55-56, zeznania świadka W. W. k. 429-432, 67-69, notatka urzędowa k. 65, dokumentacja fotograficzna k. 86-96, potwierdzenie wpłaty k. 117-121; 316, 317, 318, 319, 320; pozew k. 441 – 444, pismo (...) S.A. k. 450, 451, dowody wpłat leasingowych k. 452-456, wezwanie do wydania rzeczy k. 127-128,132-133, 127-161, 457 , 458, potwierdzenie nadania k. 459-460, odpowiedź na wezwanie do wydania rzeczy k. 461, pismo z dn. 12.11.2014r. k. 462, dowód nadania k. 463, pismo z dn. 25.02.2015 r. z załącznikiem k. 464-465, odpowiedź na pozew k. 466-470, pismo (...) z dn. 02.05.2013 r. k. 471, pismo z dn. 20.10.2015r. k. 472-474, potwierdzenie odbioru k. 475, wykaz rozmów telefonicznych k. 476-485, faktury korygujące k. 486, 487, 488, wyrok XV GC 1445/15 z uzasadnieniem k. 489-498, apelacja 499-504, odpowiedź na apelację k. 505-506, pismo pokrzywdzonego (...) SA k. 508-511, 515-517, potwierdzenie odbioru k. 512-514, 518-520, porozumienie k. 521, korespondencja k.71-79, 126,134- 156,312-320; pismo pokrzywdzonego dot. wysokości zaległości k.255-262;częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 339-341, 426-429.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu sygn. akt XV GC 1445/15 z dnia 04 kwietnia 2017 roku R. L. (1) został zobowiązany do wydania rzeczy stanowiących przedmiot umów leasingu:

- wózka widłowego (...) nr fabryczny (...), rok produkcji 2008,

- maszyny przemysłu kamieniarskiego – piły (...), rok produkcji 2009, nr seryjny 10/09 wraz z dodatkowym wyposażeniem,

- maszyny przemysłu kamieniarskiego – kolanówki, rok produkcji 2009, nr seryjny 11/09, wraz z dodatkowym wyposażeniem,

- maszyny przemysłu kamieniarskiego – docinarki poprzecznej ręcznej (...), rok produkcji 2009 o nr seryjnym 12/09 wraz z dodatkowym wyposażeniem.

W dniu 14 lutego 2014 roku R. L. (2) zakończył swoją działalność gospodarczą pod firmą (...).

Dowód: zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON k. 12, zaświadczenie o wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej k. 13-14, notatka k.65; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 339-341, 426-429.

Słuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Na rozprawie podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko. pouczony o treści art. 387 k.p.k. nie chciał dobrowolnie poddać się karze.

Oskarżony został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy uznali, że wobec oskarżonego nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k., a oskarżony jest w stanie prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny oraz uczestniczyć w toczącym się postępowaniu.

vide: opinia sądowo psychiatryczna k. 346-347; wyjaśnienia oskarżonego k. 339-341, 426-429.

R. L. (1) jest żonaty, ma 3 dzieci z pierwszego małżeństwa i 2 z drugiego małżeństwa, wszystkie dzieci pozostają na jego utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, pracuje jako członek zarządu Grupa (...) sp. z o.o., (...) z o.o., (...) z o.o., (...) z o.o., osiągając dochód około 2.000 zł miesięcznie. Jego żona osiąga dochód w wysokości około 4.000 złotych miesięcznie. Oskarżony posiada udział w spółkach z o.o. o wartości około 5 mln złotych. Nie był leczony psychiatrycznie ani neurologicznie. Leczył się odwykowo od listopada 2016 roku do lutego 2017 roku. Był uprzednio karany.

dowód: dane o karalności k. 344 , dane z wyjaśnień oskarżonego k. 425 – 426,

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego R. L. (1) zarzucanego mu przestępstwa, jak i fakt jego zawinienia, nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd dał w szczególności wiarę zeznaniom W. W., pracownika firmy windykacyjnej (...) działającego w imieniu i na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W., w których opisał on zarówno okoliczności sprawy, tj. w jaki sposób doszło do zawarcia umowy leasingu pomiędzy (...) S.A. a oskarżonym, jak również przyczyny i okoliczności podjęcia działań windykacyjnych z udziałem oskarżonego oraz ich efekt. Nadmienić należy, że depozycje W. W. były spójne i logiczne, a mimo upływu czasu i wielości tego rodzaju czynności świadek potrafił przytoczyć pewne szczegóły dotyczące działalności windykacyjnej wobec oskarżonego, w szczególności zaś jego postawę. Świadek zeznawał przy tym w sposób szczery, przedstawiając znane sobie okoliczności sprawy oraz wynik ustaleń prowadzonych z oskarżonym i wprost sygnalizując, co do jakich faktów nie posiada wiedzy czy też ich nie pamięta. Słuchany podczas rozprawy głównej W. W. przyznał wprost, że kojarzy sprawę „jak przez mgłę”, nie ujmuje to jednak wiarygodności zeznaniom złożonym przez niego w toku postepowania przygotowawczego, bowiem wówczas zdecydowanie lepiej pamiętał on okoliczności sprawy, zaś od czasu zdarzenia do rozprawy, na której świadek był przesłuchiwany minął znaczny okres czasu (ponad 4 lata). Świadek wprost podał, że mimo wzywania, również przez niego, oskarżonego do zwrotu sprzętu, ten kategorycznie odmawiał jego wydania, choć w dniu 19 lutego 2014 roku umożliwił jego oględziny w miejscowości R.. Zaprzeczył również twierdzeniom oskarżonego, jakoby przekazał mu, że może posiadać maszyny, o których mowa w w/w umowach leasingu – uwzględniając przy tym fakt, że wobec oskarżonego nadal podejmowane były czynności windykacyjne w tym zakresie jego zeznania w tym zakresie uznać należy za wiarygodne.

O wiarygodności depozycje świadka przesądził, w ocenie Sądu fakt, iż były one spójne i logiczne, jak również to, że w pełni korespondują z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy, w szczególności potwierdzającymi fakt zawarcia umowy leasingu i prowadzenia czynności windykacyjnych wobec oskarżonego na podstawie skutecznych oświadczeń o wypowiedzeniu umów leasingu.

Sąd pragnie przy tym podkreślić, że z zeznań świadka wprost wynika, że oskarżony miał wiedzę odnośnie tego, iż zostały wypowiedziane umowy leasingu (świadek posługuje się sformułowaniem rozwiązane). I choć świadek nie był w stanie stwierdzić, skąd R. L. (1) miał taką wiedzę, to ta okoliczność stanowiła podstawę ustaleń Sądu odnośnie świadomości oskarżonego w tym przedmiocie.

Sąd dał również wiarę ujawnionym na rozprawie w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentom, m.in.: umowom leasingu i ogólnym warunkom umowy leasingu, wezwaniom do zapłaty, potwierdzeniom zapłaty i danym osobo poznawczym, danym o karalności, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Wiarygodność i rzetelność wskazanych dokumentów nie była kwestionowana, a ich zgodność z pozostałym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka dodatkowo utwierdza w przekonaniu o ich wiarygodności. (...) te potwierdziły zarówno fakt wypowiedzenia umów leasingu, jak i też tego, że oskarżony miał wiedzę o tym, jak i również o konieczności zwrotu sprzętu, stanowionego przedmiot owych umów.

W pełni wartościowy materiał dowodowy stanowi również opinia biegłych lekarzy psychiatrów sporządzona w sprawie, jako że została wydana przez osoby do tego upoważnione, w zakresie ich kompetencji, jest spójna i kompletna. Zgodnie z jej wnioskami, wobec oskarżonego R. L. (1) nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 2 k.k., zaś w odniesieniu do zarzucanego mu czynu stwierdzono, że nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

W świetle ocenionego jak powyżej materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, Sąd stwierdził, że wyjaśnienia oskarżonego są jedynie częściowo wiarygodne.

I tak, niewątpliwie na prawdzie polegają te wyjaśnienia oskarżonego, w których podał on, że zostały zawarte umowy leasingu operacyjnego dotyczącego sprzętu w postaci maszyny przemysłu kamieniarskiego – wyposażenie zakładu oraz wózka widłowego – powyższe wynika bowiem z dokumentacji dołączonej do akt sprawy. Ponadto, w ocenie Sądu na wiarę zasługują te jego depozycje, w których podał on, że po otrzymaniu wypowiedzeniu umowy leasingu uiścił on określone kwoty tytułem zaległości powstałych w związku z nieregulowaniem rat leasingowych; okoliczność ta została potwierdzona potwierdzeniami zapłaty, dołączonymi do akt sprawy. Niewątpliwe na prawdzie polegają również te jego wypowiedzi, w których podał on, iż windykator, działający na rzecz pokrzywdzonego, przyjechał do niego i dokonał oględzin sprzętu. W tej części potwierdzają je bowiem wiarygodne twierdzenia W. W., a także dołączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna. Nie sposób natomiast dać wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których podał on, iż pisma, w których wypowiedziano wobec niego umowy leasingu nie zostały podpisane. W aktach sprawy znajdują się bowiem kopie tychże dokumentów, jak również ich oryginały i niewątpliwie są one opatrzone podpisem. Również kserokopia dokumentacji leasingowej, dotyczącej wypowiedzenia umów leasingu operacyjnego nr (...), a przedłożona przez W. W. przy jego pierwszym przesłuchaniu opatrzona jest podpisami osoby działającej w imieniu i na rzecz leasignodawcy – (...) S.A. W rezultacie oświadczenia oskarżonego w tym zakresie uznać należy wyłącznie za wyraz podjętej przez niego linii obrony, mającej na celu podważenie skuteczności dokonanych wypowiedzeń. Warto również podkreślić, że oskarżony, jak wynika zarówno z treści przedłożonych potwierdzeń wpłat, jak i z oświadczeń składanych przez jego pełnomocnika (k.72-79), wpłacił również kwotę 2460 złotych, stanowiącą opłatę manipulacyjną za wyznaczenie dodatkowego, ostatecznego terminu płatności (k.80). Nie ulega wątpliwości, że w przypadku, gdyby owe wypowiedzenia umów leasingu operacyjnego były, jak twierdzi oskarżony i jego obrońca, bezskuteczne, tym samym bezskuteczne byłoby również wyznaczenie nowego, ostatecznego terminu do zapłaty zaległości. Oczywistym w ocenie Sądu jest zatem, że w takiej sytuacji R. L. (1) nie przekazałby również tej sumy – brak byłoby bowiem do tego podstaw.

Zważyć należy dalej, że oskarżony kwestionował w swoich wyjaśnieniach to, że nie przeniesiono na niego własności sprzętu, o którym mowa w w/w umowach leasingu operacyjnego. Również w ocenie Sądu brak było jednak podstaw dla zawarcia takiej umowy, czy też wystawienia z tego tytułu faktury VAT (patrz § 26 OWUL). Niemniej jednak warto zauważyć, że oświadczenie oskarżonego w tym zakresie stanowi jednoznaczny wyraz tego, iż R. L. (1) zarówno w okresie pomiędzy 2013 a 2014 rokiem, jak i obecnie ma pełną wiedzę odnośnie tego, że owe maszyny nie stanowią jego własności, lecz własność innego podmiotu ( (...) S.A.). Ponadto oskarżony sam przyznał, że również świadek W. W. podawał mu informacje, że owe maszyny nie stanowiły jego własności (k.427-428). Nie sposób tym samym zaakceptować i uznać za polegające na prawdzie tych twierdzeń oskarżonego, w których podaje on, iż „uważa on, że jest to jego własność” – sam oskarżony przyznał bowiem, że nie doszło do przeniesienia na niego prawa własności tychże maszyn (patrz k.427).

Warto również zauważyć, że nie są przekonywające te wyjaśnienia oskarżonego, w których podał on, iż powodem, dla którego owe maszyny stanowią jego własność jest fakt, że przekazał na rzecz leasingodawcy więcej kwot, niż tego wymagano. Powyższe w oczywisty sposób jest bowiem sprzeczne z OWUL, z którymi oskarżony przecież się zapoznał – co wprost wynika z treści umów leasingu operacyjnego nr (...) (pkt 7). Nie sposób zatem obecnie uznać, że oskarżony, który przecież prowadził wówczas od dłuższego czasu działalność gospodarczą, a także uczestniczył w działalności wielu spółek prawa handlowego, jak to wprost wynika z jego oświadczeń, nie miał wiedzy i świadomości, że uiszczenie określonej kwoty tytułem rat leasingowych lub dodatkowych opłat nie jest jednoznaczne z przejściem prawa własności. Nadto, z wyliczeń przesłanych przez pokrzywdzonego (...) S.A. wprost wynika, że oskarżony winien uregulować odpowiednio kwoty 436 422, 80 złotych i 175 496, 50 złotych tytułem bezumownego korzystania ze sprzętu, o którym mowa w treści umów leasingu operacyjnego nr (...) (k.263-264). Z tego też względu również w tym względzie postawa i twierdzenia oskarżonego stanowią w tej części wynik przyjętej przez niego linii obrony.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniami oskarżonego, jakoby nigdy nie utrudniał leasingodawcy wglądu do maszyn – powyższe jest bowiem sprzeczne z zeznaniami świadka W. W., który opisał szczegółowo okoliczności, w jakich podejmował czynności windykacyjne, oraz postawę oskarżonego. Ponadto, gdyby rzeczywiście oskarżony nie sprzeciwiał się oględzinom owych maszyn, wówczas umożliwiłby to uprawnionym do tego podmiotom również po 19 lutego 2014 roku, stosownie do swoich zobowiązań wynikających z § 27 OWUL. W tym miejscu konieczne wydaje się również podkreślenie, iż nie sposób uznać za prawdziwe tych twierdzeń oskarżonego, w których podaje on, że nie ma wiedzy, w jakim miejscu i na jakiej budowie znajdują się owe maszyny o którym mowa w treści umów leasingu operacyjnego nr (...). Raz jeszcze koniecznym wydaje się zauważenie, że oskarżony, w latach 2013 i 2014 prowadził od dłuższego czasu działalność gospodarczą; ponadto zarówno wówczas, jak i obecnie uczestniczył on w działalności wielu spółek prawa handlowego, jak to wprost wynika z jego oświadczeń. W rezultacie niewątpliwie nie dopuściłby on do sytuacji, w której nie istniałaby dokumentacja związana z udostępnieniem (jak to ujął) owych maszyn innym podmiotom – choćby w związku z koniecznością kontroli bezpieczeństwa tych urządzeń na użytek Państwowej Inspekcji Pracy czy też Państwowej Inspekcji Nadzoru Budowlanego. Oczywistym wydaje się, że powyższe służby dokonują weryfikacji również warunków pracy na budowach – w tym także użytkowanego sprzętu. Co więcej, owe podmioty, które – jak twierdzi 0skarżony – miały lub też mają użytkować te urządzenia musiałby z tego tytułu dokonywać rozliczenia podatkowego – z uwagi na nieodpłatne ich użyczenie. Odrębną kwestią jest obowiązek poinformowania leasingodawcy o tego rodzaju „udostępnieniu” – odmiennie od twierdzeń oskarżonego w tym zakresie. Kuriozalne w kontekście tychże rozważań są wyjaśnienia oskarżonego jakoby nie był w stanie podać miejsca, gdzie owe maszyny się znajdują. Powyższe wydaje się tym bardziej mało przekonywające, gdy uwzględni się fakt, że przedmiotem jednej z umów leasingu był m.in. sprzęt stanowiący przedmiot wyposażenia zakładu wykonującego m.in. płyty nagrobne i inne wyroby kamieniarskie. Z tego względu w tej części Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego i nie przyjął ich jako podstawy dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych.

Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego w ocenie Sadu nie ulega wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 284 § 2 k.k.

Sąd zważył dalej, że zgodnie z brzmieniem art. 284 § 2 k.k. karze podlega osoba, która przywłaszcza sobie powierzoną jej rzecz ruchomą. W doktrynie przyjmuje się, że strona podmiotowa przestępstwa z art. 284 k.k. polega na umyślności, wyłącznie w formie zamiaru bezpośredniego, postępowania z cudzą rzeczą jak właściciel i sprawcy musi towarzyszyć zamiar zatrzymania mienia bez żadnego tytułu prawnego. Niezbędna jest tu świadomość, że rozporządza się cudzą rzeczą, a nie np. rzeczą porzuconą [por. L., (...) KZS 2016 nr 7-8, poz. 37].

W przedmiotowej sprawie oskarżony, mimo swojej świadomości odnośnie obowiązku zwrotu sprzętów, stanowiących przedmiot umów leasingu operacyjnego nr (...), z uwagi na wypowiedzenie tychże umów (o czym mowa w § 27 OWUL) nie uczynił jednak tego w terminie zakreślonym przez w/w postanowienia umowne. Oskarżony nie dokonał tego również w późniejszym okresie, tj. po wszczęciu czynności windykacyjnych i ich prowadzeniu w celu wydania przez niego owego sprzętu, a także mimo kierowanych do niego, licznych wezwań do spełnienia owego świadczenia. Oskarżony wprost oświadczył (...), że nie wyda mu owego sprzętu, mimo tego, że miał wiedzę, iż stanowi on własność leasingodawcy tj. (...) S.A., nie zaś jego (rozważania w tym zakresie przeprowadzono wyżej i Sąd nie widzi konieczności powielania ich w tym miejscu). Mimo tego oskarżony usunął je z miejsca, w których się pierwotnie znajdowały w celu uniemożliwienia jego przymusowej egzekucji, a następnie, w tym samym celu, z miejsca, gdzie dokonano w dniu 19 lutego 2014 roku ich oględzin; później odmówił natomiast podania miejsca, w których zostały one umieszczone i dostępu do nich. I choć oskarżony tłumaczył się, że nie ma wiedzy, gdzie owe sprzęty się znajdują, to jednak jego zapewnienia w tym zakresie uznano wyłącznie za prezentowaną przez niego linię obrony. Niewątpliwie zatem, mimo świadomości odnośnie tego, że powierzone mu wyłącznie do używania przedmioty nie stanowią jego własności, usuwając je bez wiedzy leasingodawcy i odmawiając następnie ich wydania postąpił z nimi jak ich właściciel, tj. osoba wyłącznie uprawniona do ich dysponowaniem, co przecież nie było zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Oskarżony jako wynajmujący (leasingobiorca) był wyłącznie uprawniony do korzystania z tegoż sprzętu i, jak wynika choćby z treści podpisanej przez niego umowy, obowiązany był do jego zwrotu w stanie niepogorszonym. Mimo jednak takiego zobowiązania oskarżony usunął oraz odmówił wydania powierzonego mu mienia, wyczerpując tym samym znamiona czynu z art. 284 § 2 k.k. Warto przy tym podkreślić, że oskarżony niewątpliwie miał zamiar popełnienia zarzucanego mu czynu, o czym w ocenie Sądu świadczą choćby zeznania świadka W. W., jak również wyjaśnienia samego oskarżonego złożone w toku rozprawy głównej, a omówione wyżej.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, szczególnie opinia biegłych psychiatrów, nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym że uznał, iż właściwe będzie zmienienie kwalifikacji prawnej czynu poprzez wyeliminowanie art. 12 k.k., z uwagi na niemożność ustalenia, że oskarżony, dokonując przywłaszczenia owego mienia w okresie pomiędzy 12 kwietnia 2013 roku i nie później niż 16 maja 2013 roku, działał ze z góry powziętym zamiarem. Sąd uznał przy tym, że konieczna była modyfikacja opisu czynu przypisanego oskarżonego, poprzez wskazanie, że dopuścił się go w okresie pomiędzy 12 kwietnia 2013 roku i nie później niż 16 maja 2013 roku; niewątpliwie bowiem w dniu 16 maja 2013 roku, tj. uiszczając płatności na rzecz (...) S.A. oskarżony miał już wiedzę odnośnie wypowiedzenia mu umów leasingu i konieczności zwrotu sprzętu leasingowego, który został mu powierzony do używania, mimo tego nie uczynił tego i odmówił jego wydania, a także, celem uniemożliwienia uczynienia tego w sposób przymusowy, usunął go z miejsca, w którym ten uprzednio go znajdował.

W tym miejscu, w pierwszej kolejności, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od 01 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu w wyroku czynu zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), a następnie przez kolejne nowelizacje tego aktu prawnego, należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonego w obu stanach prawnych jest podobna - zagrożenie karne przewidziane w art. 284 § 2 k.k. jest bowiem identyczne. Nie mniej jednak od dnia 1 lipca 2015 roku wprowadzono możliwość orzeczenia, w przypadku zagrożenia czynu karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, kary grzywny lub ograniczenia wolności, stosownie do brzmienia wprowadzonego tymi przepisami art. 37a k.k. Do czasu wprowadzenia tego przepisu ustawodawca nie dawał takiej możliwości przy wymierzaniu kary. Tym samym należało uznać, że przepisy obowiązujące uprzednio są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy obecnie obowiązujące. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Rozważając kwestię wymiaru kary Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W przedmiotowej sprawie na niekorzyść oskarżonego przemawiał w ocenie Sądu wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu wyrażający się w sposobie i okolicznościach jego popełnienia. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał to, że w pełni świadomie złamał obowiązujący porządek prawny i tym samym okazał lekceważący stosunek do niego. Nadto oskarżony był uprzednio karany.

Mając na uwadze ogół powyższych względów, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za przypisane mu przestępstwo, będzie kara grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny, gdzie wysokość jednej stawki dziennej wynosić będzie kwotę 30, 00 złotych.

W ocenie Sądu, wymierzona R. L. (1) kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego występku. Uwzględnia ona wymienione wyżej okoliczności w tym również te, które w ocenie Sądu uznane zostały za niekorzystne. Sąd zważył, że orzeczenie względem oskarżonego kary pozbawienia wolności byłoby, uwzględniając jego właściwości osobiste, jak i obecny tryb życia, nadmiernie surowe. Oskarżony prowadzi w miarę ustabilizowane życie, ma na swoim utrzymaniu dzieci, a osadzenie oskarżonego wyeliminowałoby go z życia społecznego i pozbawiło możliwości zarobkowania, co w znacznym stopniu przełożyłoby się na sytuację jego dzieci. Orzekając karę grzywny Sąd miał na względzie prymat kar wolnościowych, które jak się przyjmuje należy stosować przed karami izolacyjnymi, jeżeli istnieją przesłanki do przyjęcia, że będzie do wystarczające do osiągnięcia celów kary.

Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość wskazanych stawek dziennych wymierzonej oskarżonemu kary grzywny, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którymi ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając zatem na względzie możliwości majątkowe oskarżonego, określenie względem niego wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

W punkcie drugim uzasadnianego wyroku, Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego R. L. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1514, 80 złotych (jeden tysiąc pięćset czternaście złotych i 80/100), w tym kwotę 900, 00 złotych (dziewięćset złotych) tytułem opłaty. Sąd zważył, iż wskazane przepisy stanowią, że w orzeczeniu kończącym postępowanie sąd określa, kto je ponosi. Zgodnie z wolą ustawodawcy od skazanych w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Ponadto, Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonego z przedmiotowego obowiązku. Oskarżony jest ze względu na wiek i stan zdrowia zdolny do pracy zarobkowej, brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że uiszczenie kosztów sądowych, byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową.