Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Natalia Chojnowska

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2017 r. sprawy W. K. , s. J. i M. z domu U., urodzonego w dniu (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2017 r. w R. na autostradzie (...) w ruchu lądowym prowadził pojazd marki M. nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, nie mniej niż 1,4 promila alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego W. K. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć złotych);

II.  na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

III.  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł (pięciu tysięcy złotych);

IV.  na podstawie art. 63§4 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego w punkcie II wyroku zakazu prowadzenia pojazdów okres zatrzymania prawa jazdy od 1 stycznia 2017 r. do 7 listopada 2017 r.;

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 70 zł (siedemdziesięciu złotych) oraz opłatą w wysokości 200 zł (dwustu złotych).

Sygn. akt X K 479/17

UZASADNIENIE

W oparciu o zgromadzony i ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 stycznia 2017 roku W. K. wracał wraz ze swoją konkubiną G. B. z S.. Tego dnia W. K. spożywał alkohol. W S. wjechali na autostradę (...). Początkowo pojazd prowadziła G. B., jednak w czasie jazdy W. K. posprzeczał się z konkubiną, która wysiadła na M., natomiast W. K. kontynuował jazdę do G..

Przy bramkach w R. W. K. wykonywał nietypowe manewry, co zwróciło uwagę pracowników punktu poboru opłat którzy zawiadomili swoich przełożonych, że kierowca może być nietrzeźwy. Pracownik punktu poboru D. O. poprosił o wezwanie Policji, która po jakimś czasie nadjechała.

Funkcjonariusze Policji zbadali stan trzeźwości W. K.. Badanie alkomatem wykazało 0,95 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Z uwagi na oświadczenie oskarżonego, iż po zakończeniu jazdy spożywał alkohol, dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu patomorfologii, który wskazał, że nawet w wypadku gdyby oskarżony po zatrzymaniu się w R. spożył alkohol 40% w ilości 100 ml, byłby w stanie nietrzeźwości wynoszącym nie mniej niż 1,4 promila alkoholu etylowego we krwi.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 21;

zeznania Ż. G. k. 5-6

zeznania D. O. k. 8-9

zeznania K. S. k. 14

zeznania J. B. k. 28/

opinia biegłego k. 82/

Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia korespondujące z wyżej opisanym stanem faktycznym. Podkreślił swoją trudną sytuację zawodową i niezbędność prawa jazdy dla prowadzonej działalności gospodarczej.

/ wyjaśnienia oskarżonego k. 19-22, 52-55, 110/

W. K. ma wykształcenie niepełne średnie, prowadzi działalność gospodarczą, osiągając dochody około 2000 zł miesięcznie. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

/dowody: dane osobopoznawcze k. 13-14;

dane o karalności k. 27/

Sąd zważył, co następuje:

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody, Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo, jak i wina W. K. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu. Nawet biorąc pod uwagę możliwość spożycia przez niego alkoholu już po zakończeniu prowadzenia samochodu, zgodnie z opinią biegłego w czasie, gdy prowadził pojazd, znajdował się w stanie nietrzeźwości co najmniej 1,4 promila alkoholu we krwi.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków: D. O., K. S. i J. B.. Zeznania te wzajemnie się uzupełniają, są spójne z wyjaśnieniami oskarżonego,

Sąd nie miał też zastrzeżeń co do wiarygodności biegłego C. W.. Opinie te nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości. Zostały bowiem sporządzone przez biegłego w zakresie jego specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Z tych względów, Sąd uznał je za dowód na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na jej podstawie. Oskarżony nie kwestionował treści opinii i wniosków w nich zawartych.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobopoznawczych oraz protokołów. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego. Oskarżony nie kwestionował prowadzenia samochodu w stanie nietrzeźwości, podkreślał jedynie, iż owo zdarzenie miało charakter incydentalny.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, kare ograniczenie wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził swój samochód będąc w stanie nietrzeźwości, którego zawartość wynosiła nie mniej niż 1,4 promila alkoholu we krwi. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w dacie zdarzenia nie był on w stanie pojmować logicznych następstw przedsiębranych prze siebie działań, Sąd uznał go winnym popełnienia czynu zabronionego z art. 178a § 1 kk.

Oskarżony i jego obrońca w toku rozprawy złożyli wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego, jednak w ocenie Sądu nie sposób uznać czynu oskarżonego za czyn o nieznacznej szkodliwości społecznej.

Przede wszystkim wskazać należy, iż oskarżony rozpoczął prowadzenie samochodu po spożyciu alkoholu, będąc świadomym swojego stanu nietrzeźwości.

Dlatego też Sąd jako okoliczność obciążającą oskarżonego uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego występku wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu, a także motywacji sprawcy. Zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż przestępstwa tego dopuścił się z winy umyślnej, tym samym w pełni świadomie łamał obowiązujący porządek prawny. Okolicznością obciążającą było również znaczne stężenie alkoholu we krwi oskarżonego, niemal trzykrotnie przekraczające granicę odpowiedzialności za przestępstwo.

Nie sposób wreszcie przy ocenie społecznej szkodliwości czynu oskarżonego pominąć charakter drogi, którą się poruszał. Oskarżony prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości po autostradzie, a zatem drodze, na której rozwijane są znaczne prędkości i każde obniżenie czasu reakcji kierowcy (nieuniknione w przypadku stanu nietrzeźwości) może mieć kolosalne znaczenie dla bezpieczeństwa uczestników ruchu. Ponadto ewentualne zdarzenie drogowe na autostradzie może mieć skutki daleko bardziej dotkliwe niż w przypadku kolizji w ruchu miejskim – właśnie z uwagi na znaczną prędkość pojazdów. Zachowaniem swoim oskarżony spowodował zatem znaczne zagrożenie w ruchu.

Bez znaczenia jest w świetle powyższych okoliczności skutek, jaki utrata prawa jazdy wywołała dla działalności gospodarczej oskarżonego. Podejmując jazdę samochodem w stanie nietrzeźwości, oskarżony powinien był liczyć się z możliwymi konsekwencjami w postaci utraty prawa jazdy, zwłaszcza że nie zmusiły go do prowadzenia samochodu okoliczności losowe, tylko sprzeczka z konkubiną.

Z powyższych względów Sąd nie umorzył warunkowo postępowania wobec oskarżonego, wydał natomiast wobec niego wyrok skazujący. Uwzględniając wszystkie stawiane karze cele, Sąd doszedł do przekonania, że odpowiednim rodzajem represji wobec oskarżonego będzie kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych. Znaczenie przy tym ma w szczególności, że W. K. nie sposób określić mianem osoby zdemoralizowanej, nie był on bowiem uprzednio karany. Mając powyższe na względzie należało przyjąć, iż karą adekwatną do jego przewinienia i jednocześnie wystarczającą dla uświadomienia oskarżonemu naganności jego zachowania będzie właśnie kara grzywny.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 roku do 15 lat (art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.). Sąd uznał, iż okres obowiązywania 3 lata zakazu nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, a jednocześnie jest adekwatne do wagi czynu i powinno spełnić zakładane cele wymierzenia kary i środka karnego tak w zakresie ogólnoprewencyjnym jak i prewencji szczególnej.

Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od 1 stycznia 2017 r. do dnia wyroku.

Mając na uwadze treść art.43a § 2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

Sąd orzekł również w przedmiocie kosztów procesu i na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt. 3 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 70 złotych tytułem wydatków oraz 200 złotych tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

Sędzia SR Dorota Zabłudowska

Zarządzenia :

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  akta przedłożyć z wpływem apelacji lub do uprawomocnienia.

G., dnia 20 grudnia 2017r.

Sędzia SR Dorota Zabłudowska