Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 roku, 28 listopada 2017 roku i 25 stycznia 2018 roku na rozprawie

sprawy Z. F. , syna R. i E. z domu G., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że :

w dniu 23 listopada 2015 roku w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. pożyczki gotówkowej, zawarł umowę pożyczki w kwocie 49 759,50 zł z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W., do której przedłożył stwierdzające nieprawdę pisemne zaświadczenie o zarobkach, dotyczące zatrudnienia i osiągnięcia dochodów w firmie Zarząd (...) w G.”, wprowadzając w ten sposób w błąd pracowników banku co do faktu zatrudnienia, osiągniętych dochodów i zamiaru wywiązania się z przedmiotowej umowy poprzez niespłacanie udzielonego kredytu doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, czym działał na szkodę (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. na sumę strat 49 759,50 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  oskarżonego Z. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym dodatkowym ustaleniem, że miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem, tak opisany czyn kwalifikuje z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i skazując go za ten występek, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, 1a pkt 1, § 1 b, § 2 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) SA kwoty 49.759,50 zł (czterdzieści dziewięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt dziewięć złotych 50/100);

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. S. kwotę 944,64 zł (dziewięćset czterdzieści cztery złote 64/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu wraz z podatkiem VAT;

IV.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późń. zm.) zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt X K 556/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. F. w 2015 roku z uwagi na trudną sytuacją majątkową postanowił zaciągnąć pożyczkę i w tym celu udał się do biura zajmującego się pośrednictwem w udzielaniu kredytów i pożyczek.

W dniu 23 listopada 2015 roku Z. F. razem z pośrednikiem udał się do placówki (...) Bank S.A. w P., gdzie przedłożył zaświadczenie o osiąganych dochodach, z którego wynikało, że jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na stanowisku mechanika w Zarządzie (...) w G. i osiąga dochody 5.900 zł brutto, 4189,10 zł netto, nie było zgodne z prawdą. Na zaświadczeniu widniał podpis „księgowej K. M.”. Z. F. nie był nigdy zatrudniony w Zarządzie (...) w G., a także w firmie nigdy nie pracowała księgowa o danych K. M..

Z. F. wylegitymował się pracownikowi banku swoim dowodem osobistym seria numer (...). Następnie pracownik banku obsługujący oskarżonego - R. T. postępując zgodnie z procedurami, tj. po zeskanowaniu otrzymanych dokumentów do systemu i wysłaniu ich drogą elektroniczną do centrali oraz otrzymując z centrali zgodę na udzielenie pożyczki, poinformował oskarżonego o możliwości uzyskania pożyczki w kwocie 49 759,50 zł i sporządził umowę, którą wręczył oskarżonemu celem zapoznania się i podpisania jej. Z. F. złożył stosowne podpisy na w/w umowie nr (...).

Zgodnie z zawartą w dniu 23 listopada 2015 roku między Bankiem (...) S.A. a Z. F. oskarżonemu udzielona została pożyczka w wysokości 49 759,50 złotych. Kwotę przelano na rachunek oskarżonego tj. nr (...). Pożyczka miała być spłacana w 72 ratach miesięcznych począwszy od dnia 31 grudnia 2015 roku do 1 grudnia 2021 roku.

Dowody: zeznania świadka A. H. k. 49 – 49 v., 143, umowa pożyczki k. 3-13, zaświadczenie o zarobkach k. 14, wniosek kredytowy k. 15-15v., protokół oględzin k. 27-28, częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 79-81, zeznania świadka R. T. k. 71 v., 144-145.

Z. F. nie spłacał zobowiązania, gdyż nie osiągał dochodów. W marcu 2016 roku przyjechał do domu oskarżonego przedstawiciel (...) Bank S.A i oskarżony dopiero wtedy uiścił pierwszą wpłatę w wysokości 200 złotych na poczet spłaty zaciągniętej pożyczki. Przedstawiciel podczas tego spotkania przedstawił oskarżonemu propozycję zawarcia ugody z bankiem, na co Z. F. przystał. W dniu 5 sierpnia 2016 roku oskarżony złożył do (...) Banku S.A. prośbę o ugodę, jednocześnie zobowiązując się do spłaty miesięcznej raty w sierpniu 2016 roku w kwocie 290 złotych, a od miesiąca września w kwocie 590 złotych i wskazał, że nie jest w stanie spłacić całej kwoty pożyczki z uwagi na sytuację osobistą.

Dowody: zeznania świadka R. P. k. 87 – 89, potwierdzenie przyjęcia wniosku o restrukturyzację k. 61 – 61 v., dowód wpłaty k. 65, prośba o ugodę k. 63, częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 79-81, pismo (...) Banku S.A. k. 66

W odpowiedzi na wniosek o zawarcie ugody oskarżonego Bank skierował do oskarżonego ostateczne wezwanie do zapłaty całości zaległości w kwocie 42357,47 złotych.

Na dzień 10 marca 2017 roku na poczet spłaty pożyczki wpłynęła kwota 11 900,03 złotego, z czego kwota 11 700,03 złotych była ze zwrotu składki ubezpieczeniowej po wypowiedzeniu umowy w dniu 6 lipca 2016 roku. W związku z tym, że nie były dokonywane spłaty pożyczki powstało zadłużenie na kwotę 43 545, 62 złotych, w tym zaległość w spłacie kapitału w kwocie 38 083,47 złotych.

Dowody: ostateczne wezwanie do zapłaty k. 62, zeznania świadka R. P. k. 87 – 89

Z. F. jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie z wyuczonym zawodem technik mechanik, ślusarz spawacz. Nie posiada majątku o większej wartości. Jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z renty w wysokości 650 złotych miesięcznie z uwagi na orzeczenie o stopniu niepełnosprawności na poziomie umiarkowanym. Leczy się psychiatrycznie od 2008 roku z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej przewlekłej oraz z powodu uzależnienia. Nie był uprzednio karany.

Z. F. został przebadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy wydali opinię w sprawie. Rozpoznano u niego chorobę psychiczną w postaci schizofrenii, obecnie w fazie remisji objawowej. Oskarżony nie jest dotknięty upośledzeniem umysłowym. W chwili popełnienia czynu oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoich postępowaniem, tj. wobec oskarżonego zachodzi przesłanka z art. 31 § 2 k.k.

Dowody: dane o karalności k. 139; dane osobo poznawcze k. 79 – 80, opinia sądowo psychiatryczna k. 96 – 101, zaświadczenie lekarskie k. 118 – 119 v., karty informacyjne leczenia szpitalnego k. 104 – 107, 112, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 111, zaświadczenie z (...) k. 113 - 114

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony Z. F. podał, że rozumie treść zarzucanego mu czynu i przyznał się do jego popełnienia. Złożył wyjaśnienia, podając okoliczności sprawy.

Oskarżony nie stawił się na rozprawie i nie składał wyjaśnień w toku postępowania sądowego.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 k.p.k., odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego, odsyłając w tym zakresie do niżej wskazanych kart akt.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 79 - 81

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy należało przyjąć, iż sprawstwo i wina oskarżonego Z. F. w ramach przypisanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł na podstawie analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie, wiarygodnego materiału dowodowego.

Ustając stan faktyczny Sąd w pierwszym rzędzie wziął pod uwagę zeznania świadka R. T. zatrudnionego na stanowisku doradcy klienta w placówce banku (...) S.A. w P., który chociaż nie pamiętał zawarcia umowy pożyczki z oskarżonym, to w sposób spójny i rzeczowy opisał procedurę związaną z udzielaniem pożyczki klientom banku. Sąd zważył przy tym, że uzasadniona jest niepamięć szczegółów co do klientów, z którymi zawierane są w imieniu banku przez świadka umowy z uwagi na ilość zawieranych umów, a także z uwagi na fakt, że sytuacja ta nie wyróżniała się w żaden sposób od innych, z którymi świadek ma styczność na co dzień. W toku rozprawy głównej R. T. podtrzymał swoje zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym. Co szczególnie istotne, świadek wyjaśnił, że pracownicy banku nie przyjmują żadnych dokumentów od osób trzecich, a jedynie od osoby zainteresowanej uzyskaniem pożyczki. Klient ubiegający się o kredyt może być z osobą towarzyszącą, jeżeli wyraża na to zgodę, jednak docelowo to klient podpisuje i składa wszelkie dokumenty. Świadek nie miał żadnego interesu, aby składać zeznania na niekorzyść oskarżonego, jest osobą obcą dla niego. W ramach wykonywanej pracy jest zobowiązany przestrzegać procedur, które szczegółowo opisał. Nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które wskazywałyby, że świadek zeznawał nieprawdę. Wobec tego Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w całości.

Podobnie na uznanie zasługiwały zeznania złożone przez świadka R. P. składającego zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę (...) Banku S.A. Znajdują one potwierdzenie w zeznaniach powyżej omówionego świadka oraz dokumentacji dotyczącej zawartej umowy pożyczki. Świadek nie był obecny podczas zawierania umowy przez oskarżonego, opisał znane mu okoliczności na podstawie dokumentacji banku. Zeznania są spójne i jasne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności.

Walor wiarygodności Sąd przyznał również zeznaniom świadka A. H. – kierownika ds. osobowych Zarządu (...) w G.. Jako wieloletni pracownik tej jednostki świadek miała wiedzę odnośnie danych pracowników i bez wątpienia była w stanie wskazać, czy dana osoba była zatrudniona w jej zakładzie. Ponadto sam Z. F. w swoich wyjaśnieniach również zaprzeczył, ażeby kiedykolwiek był zatrudniony w (...) w G.. Nie została ujawniona żadna okoliczność, która wskazałaby, ze świadek zeznawała nieprawdę.

Do ustalenia stanu faktycznego nie przyczyniły się natomiast zeznania S. S. i B. J., albowiem obie te osoby zaprzeczyły, aby znały oskarżonego, pomogły mu uzyskać przedmiotową pożyczkę i aby widziały wcześniej zaświadczenie o zarobkach złożone przez oskarżonego.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych wziął również pod uwagę dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach, tj.: umowę pożyczki, zaświadczenia o dochodach przedłożone w celu uzyskania pożyczki, zaświadczeń lekarskich, orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, kart informacyjnych z leczenia szpitalnego, pisma (...) Banku S.A., przedsądowego wezwania do zapłaty, wniosku o zawarcie ugody sporządzonego przez oskarżonego, potwierdzenia wpłaty, protokołu pobrania materiału porównawczego, danych o karalności. Wiarygodność wyżej wymienionych dokumentów w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, a ich rzetelność nie była kwestionowana.

Istotne znaczenie dla sprawy miała opinia sądowo – psychiatryczna sporządzona przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów dotycząca stanu psychicznego oskarżonego. Biegli stwierdzili, że oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. zachodzi przesłanka z art. 31 § 2 k.k. We wnioskach biegli wskazali, że oskarżony nie jest dotknięty upośledzeniem umysłowym i potwierdziły rozpoznanie u oskarżonego choroby psychicznej w postaci schizofrenii paranoidalnej w fazie remisji objawowej. Powyższa opinia w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości. Została sporządzona przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia, zaś zaprezentowane w niej wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego.

Mając na względzie powyższą ocenę dowodów, Sąd uznał, że wyjaśnienia oskarżonego Z. F. zasługiwały na wiarę w znacznej części i mogły stanowić podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych. Oskarżony przyznał, że dopuścił się zarzucanego mu czynu oraz podał, że miało to miejsce z uwagi na to, że potrzebował gotówki. Opisał kolejno podejmowane przez siebie czynności, w szczególności zaś fakt, że udał się do pośrednika, któremu udzielił informacji na temat swojej sytuacji, a następnie zaciągnął pożyczkę w Banku (...) S.A. Przyznał, że mógł widzieć zaświadczenie o dochodach, ale bardzo potrzebował pieniędzy i wszystko podpisał. Sposób składania wyjaśnień przez oskarżonego wskazuje, że wprawdzie przyznał się, jednak jednocześnie próbował tłumaczyć swoje zachowanie trudną sytuacją majątkową. Oskarżony miał świadomość wysokości swoich dochodów, wiedział, że nie będzie w stanie spłacać pożyczki, orientował się również jakie dane i dokumenty są potrzebne do uzyskania pożyczki w banku, co sam przyznał. W tej sytuacji twierdzenia świadka, że to pośrednik złożył wszystkie dokumenty Sąd ocenił jako próbę umniejszenia swojej roli i uniknięcia odpowiedzialności i w tym zakresie nie dał wiary oskarżonemu. Zresztą sam oskarżony sprecyzował pod koniec wyjaśnień, że „mógł widzieć to zaświadczenie”. W pozostałym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia za wiarygodne.

Na podstawie opisanych powyżej dowodów Sąd przyjął, że Z. F. wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd uzupełnił nadto opis czynu o okoliczność, że oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznana znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, dlatego też zakwalifikował przypinany mu czyn dodatkowo z art. 31 § 2 k.k., zgodnie z wnioskami opinii sądowo psychiatrycznej.

Jak słusznie wskazuje się w doktrynie, określone w art. 286 § 1 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym, zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (Wyrok SN z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. III KK 245/08). Natomiast karze za przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. podlega ten, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, elektronicznego instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Czyn z art. 297 § 1 k.k. również można popełnić jedynie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, zarówno dlatego, że ustawodawca wymaga, aby sprawca tego przestępstwa działał w określonym celu, jak również dlatego, że nierzetelne pisemne oświadczenie, o jakim mowa w przepisie, może złożyć wyłącznie osoba, która jest świadoma tego, że zawarte w oświadczeniu informacje są nieprawdziwe lub niepełne. Stanowisko takie wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 stycznia 2006 r. w sprawie WA 35/05 (Prok.i Pr.-wkł. 2006/6/11) podkreślając, że przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. oraz oszustwa kredytowego stypizowane w art. 297 § 1 k.k., są przestępstwami kierunkowymi (por. wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000, OSNKW 2000, nr 9-10, poz. 85; postanowienie SN z dnia 25 lutego 2002 r., I KZP 1/02, OSNKW 2002, nr 5-6, poz. 35). Dla wyczerpania ich znamion konieczne jest podjęcie przez sprawcę "umyślnych oszukańczych zabiegów" w drodze podstępu w celu wprowadzenia w błąd podmiot dysponujący in concreto jak w tej sprawie dotacją.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd ocenił, że oskarżony Z. F. bez wątpienia wprowadził w błąd Bank S.A. co do osiąganych przez niego dochodów poprzez złożenie stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o dochodach, z którego wynikało, że jest zatrudniony w Zarządzie (...) w G. jako mechanik, a średnie jego miesięczne wynagrodzenie z ostatnich 3 miesięcy wynosi 5900 złotych brutto (tj. 4189,10 złotych netto). Oskarżony nigdy w tym Zakładzie nie pracował, w czasie podpisywania przedmiotowej umowy nie osiągał dochodów, co sam przyznał, miał trudną sytuacje majątkową, jak to określił „potrzebował pieniędzy”, zdawał sobie zatem sprawę zarówno z tego, że nie osiąga dochodów w deklarowanej wysokości, jak i z tego, że nie będzie w stanie spłacać zaciągniętego zobowiązania. W konsekwencji należy uznać, że omówione wyżej znamiona zarzucanego oskarżonemu przestępstwa w realiach niniejszej sprawy zostały spełnione. Dokument zaświadczenia niewątpliwe miał wpływ na treść decyzji odnośnie przyznania pożyczki gotówkowej. Oskarżony miał świadomość, że przedstawione przez niego informacje zawarte w zaświadczeniu nie odzwierciedlają faktycznego stanu i są nieprawdziwe. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zachowanie Z. F. było intencjonalne, nakierunkowane na cel osiągnięcia korzyści majątkowej i działał on w zamiarze bezpośrednim.

Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat, natomiast sprawca czynu określonego w art. 297 § 1 k.k. podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Zgodnie z art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Natomiast § 3 tego artykułu stanowi, że sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W tym przypadku art. 286 § 1 k.k. przewiduje surowsze zagrożenie karne niż przewidziane w art. 297 § 1 k.k..

Rozważając kwestię kary dla oskarżonego za przypisany mu w wyroku czyn Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach wymiaru kary ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W powyższym zakresie Sąd wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu wyrażający się w sposobie i okolicznościach jego popełnienia. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał to, że oskarżony w pełni świadomie złamał obowiązujący porządek prawny i tym samym okazał lekceważący stosunek do niego. Działanie Z. F. nie było spontaniczne i nieprzemyślane, lecz miało charakter planowy, wymagający podjęcia następujących po sobie czynności. Oskarżony działał z niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i korzyść taką osiągnął w dość dużej wysokości. Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił jedynie to, że oskarżony nie wchodził wcześniej w konflikt z prawem, o czym świadczy jego uprzednia niekaralność.

Mając na uwadze ogół powyższych okoliczności, a także uwzględniając prymat kar wolnościowych nad izolacyjnymi, które powinny być stosowane jedynie w ostateczności, Sąd doszedł do przekonania, że właściwym w przedmiotowej sprawie będzie zastosowanie art. 37a k.k. Wymierzając karę Sąd bierze pod uwagę warunki osobiste, majątkowe i możliwości zarobkowe sprawcy. Mając na względzie, że oskarżony jest osobą nie pracującą, pozostającą na rencie i osiąga niski miesięczny dochód, Sąd uznał, że za przypisane Z. F. przestępstwo najbardziej sprawiedliwą karą będzie kara 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym. Wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności, jako kara podlegająca wykonaniu i stanowiąca realną dolegliwość (świadczenie prac społecznych) powinno uświadomić mu, że dokonywanie przestępstw nie jest opłacalne i tym samym dodatkowo oddziaływać prewencyjnie zarówno na oskarżonego, jak i w odczuciu społecznym.

Sąd uznał nadto, że właściwe będzie zastosowanie art. 46 § 1 k.k., i zgodnie z wnioskiem pokrzywdzonego, zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) SA kwoty 49.759,50 złotych. Jest to kwota udzielonej oskarżonemu w dniu 23 listopada 2015 roku pożyczki gotówkowej. Bank S.A. poniósł szkodę z powodu nieuczciwego, bezprawnego czynu oskarżonego, dlatego też należało zasądzić taką kwotę od oskarżonego na rzecz banku.

Sąd orzekł także o kosztach obrońcy z urzędu w osobie adw. P. S., który reprezentował go w postępowaniu, należało więc przyznać mu stosowne wynagrodzenie za świadczoną pomoc prawną. Dlatego Sąd w punkcie III wyroku zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 944,64 złotych wliczając w to podatek VAT.

Ponadto, na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa, uznając, że istnieją przesłanki do zwolnienia oskarżonego od poniesienia powyższych kosztów, bowiem oskarżony jest osobą bezrobotną pozostającą na rencie w wysokości 650 złotych miesięcznie i nie jest w stanie ponieść tych kosztów, a obciążenie go nimi spowodowałoby rażące narażenie go na niedostatek.