Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – Ś. w G. – J. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2018 roku sprawy

S. G., syna H. i R. z domu N., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to że:

w dniu 3 maja 2017 r. w G. na ul. (...) nie dostosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. akt X K 175/15 zakazu prowadzenia pojazdów, który obowiązuje od 29.10.2015 roku do dnia 29.10.2017 roku i prowadził pojazd m-ki F. o nr rej. (...), tj. o czyn z art. 244 k.k.

orzekając na podstawie przepisów ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2017 roku i na mocy art. 4 § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego S. G. (G.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 244 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza mu za to karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 49/83 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego S. G. (G.) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120, 00 złotych (sto dwadzieścia złotych, 00/100) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 605/17

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422 § 2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy orzeczenia o karze Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

S. G. w dniu 3 maja 2017 r. w G. na ul. (...) prowadząc samochód osoby marki F. o nr rej. (...) nie dostosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. akt X K 175/15 zakazu prowadzenia pojazdów, który obowiązuje od 29.10.2015 roku do dnia 29.10.2017 roku.

dowody: notatka urzędowa k.1-2; protokół zatrzymania k.3; zeznania świadka M. K. k.5-v; wyjaśnienia oskarżonego k.10-12 k.58-59; dane z UM w G. k.51-55;

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 605/17 uznał oskarżonego S. G. za winnego popełnienia wyżej opisanego czynu, który zakwalifikował jako występek z art. 244 k.k. i skazał go za nie, a na mocy art. 244 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu za to karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Ponadto Sąd, na mocy art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 49/83 poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego S. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120, 00 złotych (sto dwadzieścia złotych, 00/100) tytułem opłaty.

S. G. ma wykształcenie zawodowe, pracuje jako monter kadłubów, otrzymując dochód w wysokości ok. 3000 złotych. Nie jest żonaty, ma jedno dziecko, które pozostaje na jego utrzymaniu. Jest dobrego stanu zdrowia, był uprzednio karany.

dowody: dane o karalności k.15-17; odpis wyroku k.20-21,32;

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego S. G. odnośnie stawianego mu zarzutu nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony niniejszego postępowania, w szczególności przez oskarżonego. Oskarżony złożył bowiem oświadczenia, które znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Sąd zważył, że przepis art. 244 k.k. stanowi, że czynu tego dopuszcza się osoba, która nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. W przedmiotowej sprawie oskarżony, wobec którego orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów wyrokiem tut. Sądu wydanym w sprawie o sygn. akt X K 175/15, nie dostosował się do niego, mimo tego, iż miał wiedzę odnośnie tego, że został on wobec niego orzeczony, a także znał okres, na który orzeczono ów środek karny. Oskarżony wyczerpał zatem swoim działaniem znamiona tego występku.

Przechodząc do omówienia dalszych kwestii Sąd w pierwszej kolejności chciałby wskazać, dlaczego w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy — Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2017 r. poz. 966 – należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż wobec obowiązujących aktualnie przepisów ustawowe zagrożenie czynu przypisanego oskarżonemu uległo zwiększeniu do 5 lat. Ponadto, na podstawie obowiązującego od 1 czerwca 2017 roku nowego art. 42 § 1a pkt 2 k.k. Sąd zobligowany jest do orzeczenie względem sprawcy występku z art. 244 k.k. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wskazana konstrukcja nie była zaś przewidziana przez przepisu obowiązujące przed dniem 01 czerwca 2017 roku. Tym samym należało uznać, że przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało, przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do 31 maja 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonej oskarżonemu kary Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto wziął pod uwagę przy jej wymiarze dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Te właśnie zasady Sąd miał na uwadze uznając, iż w przedmiotowej sprawie za czyn popełniony przez oskarżonego karą adekwatną będzie kara 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, polegająca na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Sąd orzeczenie w tym zakresie wydał na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. oraz art. 34 § 1, 1a pk 1, 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. Zważyć przy tym należy, że art. 37a k.k. umożliwia wymierzenie kary grzywny lub ograniczenia wolności do czynów zagrożonych wyłącznie karą pozbawienia wolności do lat 8, a zatem niewątpliwie możliwe było jego zastosowanie w niniejszej sprawie.

Wymierzając oskarżonemu karę w takiej wysokości Sąd miał na uwadze umiarkowanie wysoką społeczną szkodliwość jego czynu. Oskarżony popełnił bowiem czyn umyślnie, wykazując się tym samym lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych oraz orzeczeń sądowych. Sąd wziął także pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, choć jednocześnie zważył, że wyrok wydany w sprawie o sygn. akt II K 985/05 uległ już zatarciu (z uwagi na fakt, że kara grzywny, orzeczona tym wyrokiem została uznana za wykonaną w całości na skutek zaliczenia aresztu w okresie od 10.05.2005-28.05.2006 roku, a nie zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności). W rezultacie, obecnie oskarżony jest osobą karaną wyłącznie na skutek wydania wobec niego wyroku w sprawie X K 175/15. Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się przez oskarżonego do winy oraz wyrażoną przez niego skruchę.

Ponadto Sąd miał na względzie cele zapobiegawcze jakie orzeczona kara ma spełnić wobec S. G., jak również oddziaływanie w ramach prewencji ogólnej – tj. uwidocznienie, iż niestosowanie się do orzeczonych przez Sąd środków karnych, zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną. S. G. naruszył jedną z podstawowych zasad państwa prawa, a mianowicie obowiązek stosowania się do prawomocnych orzeczeń sądu – w tym wypadku takiego orzeczenia (zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych), które nie tylko miało zapewnić bezpieczeństwo innym uczestnikom ruchu drogowego przed ewentualnym nagannym zachowaniem się oskarżonego, ale dać także jemu samemu czas na przemyślenie swojego postępowania oraz zrozumienie błędu jaki popełnił kierując uprzednio pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Orzeczona jednak uprzednio kara grzywny oraz środki karne nie spełniły swoich celów. Nie zadziałały zarówno wychowawczo, jak i nie spowodowały, że ze względu na zwykły lęk przed ponowną odpowiedzialnością karną oskarżony powstrzymał się od popełnienia kolejnego przestępstwa. Niemniej jednak Sąd stwierdził, że nieuzasadnionym byłoby orzekanie względem oskarżonego kary surowszej – tj. pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; postawa S. G. przemawia bowiem za uznaniem, iż wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie orzeczenie względem niego kary ograniczenia wolności. Kara ta pozwoli w szczególności oskarżonemu na normalne funkcjonowanie, w tym prowadzenie pracy zarobkowej i łożenie na utrzymanie małoletniego dziecka oskarżonego.

Ponadto, Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 49/83 poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego S. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120, 00 złotych (sto dwadzieścia złotych, 00/100) tytułem opłaty. W ocenie Sądu, zdolności majątkowe oskarżonego nie stoją na przeszkodzie temu, by poniósł on koszty wywołane jego nagannym postępowaniem. Ponadto oskarżony jest osobą młodą, która może podjąć pracę zarobkową, dlatego Sąd nie znalazł podstaw, by zwolnić go z konieczności ponoszenia w/w kosztów.