Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – bez udziału

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2017 roku sprawy:

M. L. (L.), syna J. i I. z domu L., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to że:

I.  w dniu 26 lutego 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru dwóch płyt z grą (...) o łącznej wartości 478 złotych, które umieszczone były w saferach antykradzieżowych, poprzez włożenie w/w przedmiotów do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która eliminuje włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych i w tym samym pokonał zabezpieczenie elektroniczno – techniczne, czym działał na szkodę (...)w wysokości 478 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 25 kwietnia 2013 roku do 09 października 2013 roku części kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku sygn. akt XIK 685/12 oraz w okresie od 26 listopada 2014 roku do 26 lutego 2015 roku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku, sygn. akt II K 631/14, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

II.  w dniu 07 marca 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru kontrolera D. do P. (...) o wartości 259 złotych, który umieszczony był w pająku antykradzieżowym, poprzez włożenie w/w przedmiotu do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która eliminuje włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych i w tym samym pokonał zabezpieczenie elektroniczno – techniczne, czym działał na szkodę (...) w wysokości 259 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 25 kwietnia 2013 roku do 09 października 2013 roku części kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku sygn. akt XIK 685/12 oraz w okresie od 26 listopada 2014 roku do 26 lutego 2015 roku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku, sygn. akt II K 631/14, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

III.  w dniu 30 marca 2017 roku w G. wbrew przepisom ustawy posiadał susz roślin konopi innych niż włókniste o łącznej wadze netto 3,72 grama, która to ilość stanowi 4 pojedyncze porcje środka odurzającego, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

***

I.  oskarżonego M. L. (L.) w ramach czynu zarzucanego mu w pkt I (pierwszym) aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 26 lutego 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru dwóch płyt z grą (...) o łącznej wartości 478 złotych, które umieszczone były w saferach antykradzieżowych o łącznej wartości około 40 złotych, poprzez włożenie w/w przedmiotów do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która uniemożliwia włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych, czym wyrządził E. (...) - właściciela serwisu (...) łączną szkodę w wysokości 518 złotych, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj. za winnego przestępstwa z art. 278 § 1 i 3 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 278 § 3 k.k. wymierza mu za to karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. L. (L.) do naprawy szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz E. (...) - właściciela serwisu (...) kwoty 518 złotych (pięćset osiemnaście złotych i 00/100),

III.  oskarżonego M. L. (L.) w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II (drugim) aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 07 marca 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru kontrolera D. do P. (...) o wartości 259 złotych, który umieszczony był w pająku antykradzieżowym o wartości około 20 złotych, poprzez włożenie w/w przedmiotu do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która uniemożliwia włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych, czym wyrządził Euro-net sp. z o.o. - właściciela serwisu (...) łączną szkodę w wysokości 279 złotych, czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i za to skazuje go, a na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i 2 pkt 1 – 3 k.w. w zw. z art. 21 § 1 k.w. wymierza mu za to karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,

IV.  na mocy art. 28 § 1 pkt 4 i § 2, § 4 k.w. w zw. z art. 119 § 4 k.w. zobowiązuje oskarżonego M. L. (L.) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego E. (...) - właściciela serwisu (...) równowartości ukradzionego mienia w całości tj. w kwocie 279 złotych (dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych i 00/100),

V.  na mocy art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. L. (L.) o czyn zarzucany mu w pkt III (trzecim) aktu oskarżenia umarza z uwagi na jego znikomą społeczną szkodliwość,

VI.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 124) orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci suszu konopi innych niż włókniste o wadze 2,98 grama, zdeponowanego w Magazynie (...) w G., wpisanego do wykazu dowodów rzeczowych nr I/610/17/N pod pozycją nr 1, zarządzając jej zniszczenie,

VII.  na mocy art. 45a k.k. orzeka przepadek opakowania po papierosach marki M., w którym ujawniony został susz roślinny, zdeponowanego w aktach sprawy, a wpisanego do wykazu dowodów rzeczowych nr II/361/17/P pod numerem 6,

VIII.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach sądowych w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku, nr 49 poz. 223) zwalnia oskarżonego M. L. (L.) od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 651/17

UZASADNIENIE

Z uwagi na wniesienie przez Prokuratura Rejonowego w Pruszczu Gdańskim wniosku o uzasadnienie jedynie w zakresie rozstrzygnięcia o karze , uzasadnienie niniejsze zostało ograniczone do powyższych kwestii stosownie do art. 423 § 1a k.p.k.

M. L. w dniu 26 lutego 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru dwóch płyt z grą (...) o łącznej wartości 478 złotych, które umieszczone były w saferach antykradzieżowych o łącznej wartości około 40 złotych, poprzez włożenie w/w przedmiotów do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która uniemożliwia włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych, czym wyrządził E. (...) - właściciela serwisu (...) łączną szkodę w wysokości 518 złotych.

Następnie, M. L. w dniu 07 marca 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru kontrolera D. do P. (...) o wartości 259 złotych, który umieszczony był w pająku antykradzieżowym o wartości około 20 złotych, poprzez włożenie w/w przedmiotu do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która uniemożliwia włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych, czym wyrządził E. (...). - właściciela serwisu (...) łączną szkodę w wysokości 279 złotych.

dowody: wyjaśnienia oskarżonego k.57-58v, 64-65, k.106-107, k.142-143; zeznania świadka K. L. k.2-4, 17-20, 144; protokół przeszukania k.43-44; spis i opis rzeczy k.45; protokół oględzin rzeczy k.71-72; protokół z odtworzenia monitoringu k.112; wydruki zdjęć k.23-38;

Wyrokiem z dnia 07 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

1.  oskarżonego M. L. (L.) w ramach czynu zarzucanego mu w pkt I (pierwszym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 26 lutego 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru dwóch płyt z grą (...) o łącznej wartości 478 złotych, które umieszczone były w saferach antykradzieżowych o łącznej wartości około 40 złotych, poprzez włożenie w/w przedmiotów do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która uniemożliwia włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych, czym wyrządził E. (...) - właściciela serwisu (...) łączną szkodę w wysokości 518 złotych, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj. za winnego przestępstwa z art. 278 § 1 i 3 k.k. i za to skazał go, a na mocy art. 278 § 3 k.k. wymierzył mu za to karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego M. L. (L.) do naprawy szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz E. (...)- właściciela serwisu (...) kwoty 518 złotych (pięćset osiemnaście złotych i 00/100),

3.  oskarżonego M. L. (L.) w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II (drugim) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 07 marca 2017 roku w miejscowości P. w sklepie (...) w celu przywłaszczenia mienia, dokonał zaboru kontrolera D. do P. (...) o wartości 259 złotych, który umieszczony był w pająku antykradzieżowym o wartości około 20 złotych, poprzez włożenie w/w przedmiotu do plecaka, w którego wnętrzu znajdował się karton papierowy wraz z folią aluminiową, która uniemożliwia włączenie się systemu alarmowego zamontowanego na bramkach sklepowych, czym wyrządził E. (...) - właściciela serwisu (...) łączną szkodę w wysokości 279 złotych, czyn ten zakwalifikował jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i za to skazał go, a na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i 2 pkt 1 – 3 k.w. w zw. z art. 21 § 1 k.w. wymierzył mu za to karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,

4.  na mocy art. 28 § 1 pkt 4 i § 2, § 4 k.w. w zw. z art. 119 § 4 k.w. zobowiązał oskarżonego M. L. (L.) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego E. (...) - właściciela serwisu (...) równowartości ukradzionego mienia w całości tj. w kwocie 279 złotych (dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych i 00/100).

dowody: wyjaśnienia oskarżonego k.57-58v, 64-65, k.106-107, k.142-143; zeznania świadka K. L. k.2-4, 17-20, 144; protokół przeszukania k.43-44; spis i opis rzeczy k.45; protokół oględzin rzeczy k.71-72; protokół z odtworzenia monitoringu k.112; wydruki zdjęć k.23-38;

M. L. jest bezdzietny kawalerem, nie ma majątku, ma wykształcenie średnie. Pracuje jako porządkowy, otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 1500 złotych miesięcznie. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był uprzednio karany.

dowody: dane osobopoznawcze k.108; dane o karalności k.83-v, dane z wyjaśnień k.142; odpisy wyroków k.90,114

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego M. L. w odniesieniu do przypisanych mu w pkt I i III wyroku czynów nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 278 § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która kradnie cudzą rzecz ruchomą (zabiera ją celem przywłaszczenia). W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony w dniach 26 lutego, a następnie 07 marca 2017 roku zabrał nienależące do niego mienie, wymienionego w treści wyroku (w jego punktach I i III), a następnie postąpił z nim jak właściciel (zbył lub uszkodził – safer i pająk antykradzieżowy). Niewątpliwie zatem działał on z zamiarem przywłaszczenia tych przedmiotów. Z pewnością zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona kradzieży z art. 278 § 1 k.k. albo z art. 119 § 1 k.w.

Sąd zważył dalej, że czyn z art. 278 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Jednakże, w paragrafie 3 tego przepisu wskazano, że w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Uwzględniając okoliczności niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku należało uznać właśnie za wypadek mniejszej wagi. Sąd rozstrzygając w tym przedmiocie doszedł do przekonania, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego uznanie czynu za „wypadek mniejszej wagi" powinno się opierać na ocenie wszystkich okoliczności związanych z jego popełnieniem, zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych. Decydują o tym elementy tak przedmiotowe, jak i podmiotowe, a więc także dotyczące sprawcy, przedsiębranego przez niego sposobu działania, stopnia natężenia złej woli itp. Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą elementów łagodzących o charakterze przedmiotowo-podmiotowym (zob. wyrok SN z 9 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). Podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Istotnym elementem jest także stopień zawinienia, nie stanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (por. wyrok SN z 14 stycznia 2004 r., V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88). W dalszej kolejności Sąd zważył, iż przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu przyjmuje się koncepcję przedmiotowo - podmiotową czynu. Od strony przedmiotowej wchodzić będą w grę takie elementy, jak rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu, sposób działania sprawcy. Od strony podmiotowej z kolei należy uwzględnić takie elementy, jak umyślność bądź nieumyślność i różne jej odcienie: premedytacja bądź jej brak, dolus coloratus, dolus directus bądź eventualis, a ponadto pobudki, motywy i cele działania sprawcy (tak: A. Zoll - Materialne określenie przestępstwa, Prokuratura i Prawo 1997/2 str. 7 i n., R. Góral - Kodeks karny - praktyczny komentarz Warszawa 1998 r. str. 12 a także Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.01.1998 r. V KKN 39197 opublikowany w Prok. i Pr. O. 1998/6/1). Nie mają natomiast wpływu na stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu takie okoliczności, jak dotychczasowe życie sprawcy (w tym karalność), jego właściwości i warunki osobiste, trudna sytuacja materialna i rodzinna itp. Chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowaniu probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jak wskazał SA w Ł. w wyroku z dnia 28 stycznia 1998 r. (II AKa 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8), wszystkie z wymienionych w art. 115 § 2 kk okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (tak również wyrok SN z dnia 19 października 2004 r., III KKN 355/04, LEX nr 14299).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd oceniając społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku miał na uwadze, że choć niewątpliwie dział on w sposób przemyślany i zaplanowany, wskazujący na istnienie po jego stronie umyślności w formie zamiaru bezpośredniego, to jednocześnie należy stwierdzić, że szkoda powstała na skutek jego występku była niewielka, jedynie nieznacznie przekraczająca ¼ minimalnego wynagrodzenia, a tym samym ustawowy próg oddzielający przestępstwo od wykroczenia. Przez wzgląd na powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie zaistniała konieczność zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku z art. 278 § 1 i 3 k.k.

Rozważając kwestię wymiaru kary dla oskarżonego, za czyn przypisany mu w pkt I wyroku, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych oraz to, że przestępstwo z art. 278 § 3 k.k. zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Te właśnie normy Sąd miał na uwadze uznając karę 2 miesięcy pozbawienia wolności za sprawiedliwą w odniesieniu do oskarżonego. W ocenie Sądu, kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości tego występku. Uwzględnia ona nadto okoliczności łagodzące oskarżonego tj. jego postawę przyjętą w toku postepowania – okazanie skruchy, złożenie wyczerpujących wyjaśnień oraz wyrażenie gotowości poniesienia odpowiedzialności karnej, jak i okoliczności go obciążające – jego uprzednia karalność z uwzględnieniem faktu, iż wcześniej dopuszczał się on kilkukrotnie przestępstw przeciwko mieniu. Nie bez znaczenia pozostało również to, iż oskarżony działał w sposób metodyczny, konsekwentnie realizując kolejne etapy wcześniej ustalonego planu przestępczego działania i wykazał się wyraźnie lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych. W świetle powyższego, w ocenie Sądu jedynie wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w stosunkowo niskim wymiarze pozwoli na zrealizowanie wszystkich jej celów zarówno w sferze prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Sąd stwierdził przy tym, że nie zachodziły wobec oskarżonego warunki dla zastosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary, a to z uwagi na fakt, że w dacie dopuszczenia się przypisanych mu czynów był on uprzednio karany za przestępstwa przeciwko mieniu na kary pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k. a contrario).

Sąd stwierdził przy tym, że z uwagi na ustaloną wartość mienia czyn oskarżonego, przypisany mu w pkt III wyroku, musiał zostać zakwalifikowany jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.k. Przepis ten przewiduje bowiem odpowiedzialność jak za wykroczenie za dokonanie kradzieży mienia, którego wartość zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247), nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Mając zaś na względzie powyższe, Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie jest owa kwota stanowiąca ¼ minimalnego wynagrodzenia równa była w dacie orzekania 500, 00 zł. Uwzględniając powyższe Sąd zakwalifikował zatem czyn przypisany oskarżonemu w pkt III wyroku, a odnoszący się do przedmiotów których wartość wynosiła 279 złotych, jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

Odnosząc się do kwestii kary Sąd kierował się wskazaniami określonymi w art. 33 § 1 i 2 k.w. Przepisy te stanowią, że organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. W przedmiotowej sprawie Sąd uwzględnił jako okoliczność łagodzącą fakt, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę. Sąd wziął również pod uwagę fakt, że oskarżony ma stosunkowe niskiego dochody i nie dysponuje majątkiem. Uwzględniając te wszystkie okoliczności Sąd, na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i 2 pkt 1 – 3 k.w. i art. 21 § 1 k.w. wymierzył oskarżonemu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Wymierzona kara ograniczenia wolności pozwoli na normalne funkcjonowanie oskarżonego w warunkach wolności kontrolowanej. Orzeczona kara spełni w ocenie Sądu cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

Ponadto, w ocenie Sądu, uzasadnione było również orzeczenie na mocy art. 46 § 1 k.k. wobec M. L. obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej czynem przypisanym mu w pkt I wyroku. Wysokość owej szkody, wobec treści zeznań świadków i danych dostępnych w aktach sprawy, nie budziły zastrzeżeń i nie były kwestionowane. Oskarżonego, jako sprawcę czynu, z którego wynikła szkoda, na mocy przytoczonych w treści wyroku przepisów należało obciążyć obowiązkiem zapłaty na rzecz pokrzywdzonej Spółki (...)-net spółka z o.o. – właściciela serwisu (...) kwoty 518 zł. Rozstrzygając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Z tym samych względów Sąd, na mocy art. 28 § 1 pkt 4 i § 2, § 4 k.w. w zw. z art. 119 § 4 k.w. zobowiązał M. L. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego E. (...). - właściciela serwisu (...) równowartości ukradzionego mienia w całości tj. w kwocie 279 złotych.